میزان: نمایش «شاه مردنی، هیچ کجا» به کارگردانی محمد مروج شهریور سال جاری در تماشاخانه نوفل لوشاتو روی صحنه می‌رود.
لوگوتایپ نمایش «شاه مردنی، هیچ کجا» به نویسندگی و کارگردانی محمد مروج که شهریور سال جاری روی صحنه می‌رود با طرحی از هومر استودیو منتشر شد. در خلاصه داستان «شاه مردنی، هیچ کجا» آمده است: «پسری در تیمارستان بستری و روند درمانش را طی می‌کند ولی او مطمئن است که دیوانه نیست، شک دارد که دیوانه نیست، ممکن است دیوانه باشد، او دیوانه است.» محمد مروج پیش از این نمایش «آقای اسمیت، آقای ایوانف و یک خانواده کم اهمیت آفریقایی» را در تالار حافظ روی صحنه برده است. «شاه مردنی، هیچ کجا» دومین تجربه این هنرمند در مقام نویسنده و کارگردان است که از شهریور سال جاری میزبان علاقه‌مندان در عمارت نوفل لوشاتو می‌شود.

مهر: پخش دو سریال جدید رادیویی «شیخ تایلند» و «جاسوس خانگی» از روز شنبه ۲۹ مرداد در شبکه رادیویی نمایش آغاز می‌شود. «شیخ تایلند» داستان زندگی شیخ احمد قمی و نخستین کسی است که مذهب تشیع را به تایلند آورده است.
 مجموعه رادیویی «شیخ تایلند» به نویسندگی جهانشاه آل محمود، سردبیری شهلا دباغی، کارگردانی ایوب آقاخانیاجرا می‌شود و از ۲۹ مرداد ساعت ۱ بامداد از رادیو نمایش پخش می‌شود و ساعت ۲۲: ۳۰ تکرار آن است. همچنین مجموعه رادیویی «جاسوس خانگی» به نویسندگی حسین یعقوبی، کارگردانی رامین پورایمان، تهیه کنندگی اشرف السادات اشرف نژاد روی آنتن است و از ۲۹ مرداد ماه ساعت ۲۳: ۳۰ به روی آنتن رادیو نمایش می‌رود و ساعت ۳ بامداد تکرار آن است.داستان این نمایش درباره یک مأمور ضد جاسوسی لهستان است که باید بین حفظ امنیت کشور و شغلش و نجات جان خانواده یکی را برگزیند.
 

«ابلق» نرگس آبیار فیلمِ زنانه‌ای است که سراسر زنانگی را به سخره می‌گیرد. سکانسی که دیگر زنان محله دور راحله نشسته‌اند و با او همدردی می‌کنند و یک به یک حسادت در این سمپاتیِ مصنوعی آشکار می‌شود، یکی از بدترین گرایشاتی است که می‌توان به زن و جایگاه اجتماعی‌اش در جامعه داشت. مسئله من با سینمای آبیار از جایی شروع می‌شود که مدیوم سینما را با ادبیات و رمان تلفیق می‌کند. سینمایی که آبیار در «ابلق» می‌سازد، سر و شکل سینماتیک دارد اما حرف سینمایی نمی‌زند. پیرنگ فیلم‌نامه دارای سه ضلع: علی، هوتن شکیبا، جلال، بهرام رادان و راحله، الناز شاکردوست، است. اولین پرسشی که به وجود می‌آید آن است که چرا تماشاگر/مخاطب باید با راحله: منفعلِ جذابِ متعهد، همذات پنداری کند؟ پاسخ آن قطعاً نزد هر بیننده‌ای متفاوت است اما بر اساس تجربه و فیزیک سینما راحله ابداً نمی‌تواند یک قهرمان زن جنگجو باشد.
 مردانگی
فیلم با یک کتک کاری آغاز می‌شود. علی در حال زدن راحله است و ما بلافاصله عُلقه موجود میان آن دو را می‌بینیم. فیلم‌ساز شروع خوبی دارد اما در ادامه با برداشت‌هایی از آن محله ثابت می‌کند دغدغه‌اش خانواده نیست و ما قرار است با فیلمی رو به رو شویم که بلند بلند شعار اشتباهی می‌دهد. علی نمونه خوبی از مردانی که شدیداً کمبود محبت دارند و زود از کوره در می‌روند، نیست؛ بلکه او شیری است که تنها غریدن را یاد گرفته. این غرش نه از جاهلیت مردان در جوامع سطحی کشور آمده است نه توانایی به تصویر کشیدن آن جاهلیت را در رحیم، مهران احمدی، به شکلی دیگر دارد. هنگامی که رحیم با راحله صحبت می‌کند و بعد به لابه‌های شهلا می‌رسد و همه چیز سطحی ختم به خیر می‌شود ما کوچک‌ترین گرایشی از جنبش «می تو me too» نمی‌بینیم بلکه عملاً فیلم در حال تبلیغ آن است که اگر به شما تجاوز شد برای حفظ آبروی خود و دیگران سکوت کنید. باور دارم که دیگر زوج شاکردوست و شکیبا جای کار ندارد و چهره این دو کنار همدیگر تنها قاب پرکن خوبی است. واکنش علی بعد از ماست مالی موضوع از سوی راحله بسیار خفقان‌آور است و همچنین کفتر بازی علی هیچ ربطی به این فیلم پیدا نمی‌کند. فیلم ناتوان در ساخت شخصیت برای سینما است؛ همچنین روی کاغذ هم شخصیت را نساخته. جلال و علی باید نمونه کاملی از مردهای ایرانی باشند که یک زن را به فوران می‌رسانند. جلال، با آن همه هوس پنهانی که فیلم‌ساز ساخته، آن‌قدر عجیب است که با دیدن خون بر دستان راحله معرکه را خالی می‌کند؛ عجیب‌تر علی است که پس از ماست مالی راحله سربه‌راه می‌شود. فیلم نه زن درست و حسابی می‌سازد و نه تعریف بیرونی و درونی درستی از مرد ایرانی دارد.
 سکوت
فیروزه، شادی کرم‌رودی، به هیچ وجه نماینده دختری امروزی که درحاشیه یک کلانشهر زندگی می‌کند و از همسر پدرش متنفر است، نیست. حتی وقتی او ماجرای راحله و جلال را منکر می‌شود، به خاطر آن‌که جلال او را با پسر هم محله‌شان دیده است، شمایل درستی از او نمی‌بینیم. تماشاگر/مخاطب چه حسی نسبت به عمل فیروزه پیدا می‌کند. فیلم حس نمی‌سازد بلکه با احساسات جریحه‌دار شده جامعه بازی می‌کند. موضوع فیلم‌نامه جذاب و بحث برانگیز است اما فیلم این موضوع را نه تنها یک‌قدم به جلو نمی‌برد بلکه به طور ناخواسته زنان جامعه را به سکوت دعوت کرده. ممکن است فیلم برای خارجی‌ها عجیب باشد اما از نظر اجتماعی و زیسته نمی‌تواند تعریفی از جامعه باشد. فیروزه سکوت می‌کند چون نفعش در آن است. راحله سکوت می‌کند چون علاوه بر نفع خود نفع دیگران هم در نظر آورده؛ این ابداً ایثار و از خودگذشتگی نیست. مظلوم، ظالم ساز است. فیلم زنان جامعه را به مظلومیت دعوت می‌کند و این بسیار خطرناک است. همواره معتقدم که زن و آداب زیستن اجتماعی او نشانه فرهنگ آن جامعه است. تنها زن است که می‌تواند یک مرد را پرورش دهد. «ابلق» زنانگی‌اش را با برداشتن روسری در خط تاریک افتاده روی بالشت‌ها، رفتن به آرایشگاه زنانه، خاله زنک بازی، ترسیدن از موش، و... نشان می‌دهد و هیچ حرفی از اهداف زنانه نمی‌زند؛ حتی نشان نمی‌دهد که این زن‌ها می‌توانستند اهدافی برای خود داشته باشند.
همان اندازه که فیلم خوب شروع می‌شود بی‌نهایت بد به پایان می‌رسد. کات شدن آن محله به خانه موش‌ها نه قیاس سینمایی ساخته و نه یک پایان بندی درخور ارائه داده است. «ابلق» نشانه‌ای از خفقان زنان در جامعه‌ای مستأصل است که تبدیل به کاریکاتوری از زنان آن جامعه شده است.

مهر: مایکلمان یک هفته است که با انتشار رمان «مخمصه ۲» در فهرست کتاب‌های پرفروش جای گرفته است. مایکلمان که تولید فیلم پرستاره «فراری» را از همین هفته در ایتالیا آغاز کرد، با انتشار اولین رمانش با عنوان «مخمصه ۲» که ادامه‌ای بر فیلم جنایی پرفروش او در سال ۱۹۹۵ است، در صدر فهرست‌های فروش کتاب جای گرفته است.
وی این کتاب را با همکاری مگ گاردینر نویسنده کهنه‌کار آثار هیجان‌انگیز نوشته و در کتاب شخصیت‌های پیچیده‌ای را که در فیلم اصلی تصویر شده‌اند، جای داده است. از یک دزد حرفه‌ای یعنی نیل مک کاولی با بازی رابرت دنیرو تا کارگاه لس‌آنجلسی وینسنت هانا که آل پاچینو نقشش را ایفا کرده بود. گرچه فیلم با کشته شدن مک‌کاولی توسط هانا در پایان تحقیقات چند ساله این کارآگاه به پایان می‌رسد، اما این دو شخصیت پیوندی غیرقابل توضیح را در رابطه خود شکل داده بودند که بیشتر در این رمان جدید به آن پرداخته شده است.
این رمان ۴۶۶ صفحه‌ای هم به عنوان دنباله فیلم و هم به عنوان پیش‌درآمدی بر آن عمل می‌کند و ماجراهای دیگری را نیز روایت می‌کند که شخصیت‌های دیگر فیلم از جمله کریس با بازی وال کیمر در آن دخیل بودند. در واقع داستان این کتاب از سال ۱۹۸۸ که هنوز مک کاولی زنده بود تا رویدادهای پس از فیلم را دربرمی‌گیرد.
مایکلمان تحقیقاتش برای «مخمصه» را از اوایل ۱۹۷۰ که در حال تحقیق درباره رابطه دو شخصیت واقعی یعنی کارآگاهی از شیکاگو با نام چاک آدامسون و مک کاولی اصلی بود شروع کرد.

 

خبرآنلاین: بنفشه سام‌گیس روزنامه‌نگار شناخته شده ایرانی، موفق به دریافت لوح تقدیر از «the true story award» شد. در سومین دوره جایزه جهانی روزنامه‌نگاری، هیات برگزارکننده جایزه جهانی مستقل روزنامه‌نگاری با عنوان «داستان واقعی» (The True Story Award) بنفشه سام گیس را برای گزارش «محکومان» شایسته تقدیر دانست. این گزارش که طی یک سال و مصاحبه تلفنی هفتگی با تعدادی از زندانیان زندان تهران بزرگ انجام شده، گزارشی است که به شیوه‌ای خاص و منحصر به فرد تهیه شده و در رقابت با روزنامه‌نگاران مشهور دیگر، شایسته تقدیر شناخته شده است. اهمیت این جایزه که به ابتکار دنیل پانتاس سوئیسی و درشهر برن برگزارمی شود، مستقل بودن آن است. یعنی هیچ یک از مقامات سیاسی و دولتی هیچ کشوری در آن دخالتی ندارد و هیات داوران آن دو گروه اروپایی و بین المللی هستند که در دو مرحله به قضاوت آثار نهایی و منتخب می‌پردازند. ازدیگرمواردی که این مسابقه را حائز اهمیت می‌کند، قرار گرفتن زبان فارسی درکنارحدود دوازده زبان دیگرازجمله انگلیسی، چینی، اسپانیولی، عربی، آلمانی، فرانسه، ایتالیایی، پرتقالی، روسی و زبان محدوده آسیای جنوبی یعنی هندی و اردو است. این جشنواره در هر کشور یک هیات داوری سه نفره دارد که هر پنج سال یک بار تغییر می‌کنند. در حال حاضر محمد قائد (روزنامه نگار)، امیر حسن چهل تن (داستان نویس) و سرگه بارسقیان (روزنامه نگار) داوران ایرانی این جشنواره هستند. روزنامه نگاران ایرانی و نیز روزنامه نگاران فارسی زبان از افغانستان یا تاجیکستان با ارسال گزارش‌های خود به داوران ایرانی، شانس خود را در این رقابت سخت و تنگاتنگ امتحان می‌کنند. هیات داوران هر کشور حق دارد از بین آثار رسیده، سه گزارش را انتخاب و به زبان انگلیسی ترجمه و در اختیار داوران دو مرحله دیگر قرار دهند.
گفتنی است هدف از برگزاری این مسابقه، شنیده شدن صدای خبرنگاران فراتر از مرزهای کشورشان است. هیات داوران در این دوره سه اثر برگزیده فارسی‌زبان دومین دوره این جایزه را انتخاب کرد: ۱- بنفشه سام‌گیس/ شهر محکومان/ روزنامه اعتماد، ۲- روی پنهان اسارت/ الناز محمدی/ روزنامه شهروند و ۳- صادق امامی/ ۱۳ کیلومتر با کولبرها/ روزنامه فرهیختگان.