خیره به مجسمه ابوالهول، با چشم‌هایی کاملاً بسته؛ از نژاد آسیایی در تکاپوی ابدیت. «عشق»، مفهومی بین زیبایی و دوست داشتن و «زیبایی»، بنیان‌گذار هنر و تعالی‌دهنده عشق است. زیبایی، نه در مجسمه و نه در نقاشی بلکه در چشم‌هایی است که به آن خیره می‌شود؛ ساعت‌ها و سال‌ها. «معاون» مجسمه‌ای زیبا منهای عشق است؛ اثری که هرگز به هنر تبدیل نمی‌شود؛ اما هم‌چنان زیباست و زیبایی خود را حفظ می‌کند؛ نه دراماتیک، بلکه با زرق و برق‌های مونتاژی و مفهوم‌زدگی.
آمریکایی ضدسیاست!
اگرچه هنر در آخر، رابطه‌ای معکوس با سیاست برقرار می‌کند، اما هم‌چنان به‌عنوان ابزار سیاسی کاربرد دارد و شیفتگی عجیبی در مخاطب ایجاد می‌سازد. «معاون» به کارگردانی «آدام‌مک‌کی» و بازی «کریستین‌بل»، قواعد سیاسی ساخت یک اثر هنری را به‌خوبی رعایت کرده است که نه سیخ می‌سوزد و نه کباب. در پایان فیلم می‌بینیم یکی از حلقه مخاطبان به کناردستی‌ خود، می‌گوید: «می‌رم سری جدید فیلم سریع و خشن رو ببینم؛ مطمئنم خیلی بهم خوش می‌گذره.» این دیالوگ، درواقع هر چه را فیلم رشته بود، پنبه می‌کند. مؤلف با هوشمندی می‌خواهد حرف مخاطبِ مخالف را بازگو کند؛ اما به شیوه‌ای که ممکن است همه قضاوت‌های ما اشتباه باشد و آقای دیک چینی، کار درستی انجام داده. با این‌که فرم فیلم به‌هیچ‌عنوان به دل نگارنده خوش نیامد، اما جادارد اشاره‌ای به ساختار غیرخطی روایت که هیچ کمکی به خط داستانی فیلم‌نامه نکرده است، داشته باشم.
نخست باید گفت که «ساختار»، زیر گستره «مفهوم»، محو می‌شود و قاعدتاً مخاطبی که وارد کاخ سفید شده و سیاست‌بازی آمریکایی را می‌چشد، کمتر به تیتراژ پایانی فیلم که در اواسط، بالا می‌آید توجه می‌کند. یعنی حتی اگر صدای زنگ تلفن به‌عنوان بک‌گراند ساند در اثر کاربرد نداشت، مخاطب از تماشای فیلم دست نمی‌کشید. دوم، سینما دارای جهات مستقیم یا برگشتی نیست؛ سینما و هنر، ساختار دوارگونه‌ای دارد که تدوین و دکوپاژِ درهم‌وبرهم «معاون»، کمکی به تحقق آن نکرده است.
 سکانس‌های پایان‌ِباز که تا خاتمه نزدیک می‌شوند با فیدبک‌های فوروارد و ریورس روبه‌رو شده و ذهنیت مخاطب را تمرکززدایی می‌کنند، زندگی‌نامه‌ای که کمترین ربطی با سیاست آمریکایی و غربی ندارد و شخصیت نمی‌سازد، رابطه‌ای که مؤلف با انتخاب آدم‌های اطرافش به‌خصوص مخاطب خود برقرار می‌کند، نگاه سطحی و عقب‌افتاده‌ای است که از جهان شبه‌انتلکتوئل غرب بعید نیست. همه این تفاسیر در سکانس‌های آخر فیلم که با تیلت دوربین به قلب سیاه آقای معاون و چشم درچشم صحبت کردن با مخاطب فشرده شده است می‌گوید؛ شما لبخند مرا دیدید، غافل از این‌که قلبی سیاه در سینه داشتم؛ پس بچه‌هاتان به حق کشته شدند.
معماری
چهره‌پردازی، بازی و صدای «کریستین‌بل» که به صورت صعودی به خفگی می‌رود، دست به دست هم داده‌اند تا شبهی از شخصیت برای مخاطب ملموس باشد. ازآنجاکه روند مونتاژ فیلم خود یک کمدی است، این شخصیت و زندگی‌نامه آن به شدت مضحک و کمدی‌وار ارائه شده. آدمی که هرگز به یک شخصیت و صعود و نزول سینوسی دراماتیک در سینما نزدیک نمی‌شود؛ زیرا فیلم در همان دقایق 50 -40 عاقبت دیک چینی را به مخاطب نمایش می‌دهد و آنچه موجی پیگیری می‌شود، اتفاق‌هایی نیست که این میانه افتاده است؛ بلکه آینده‌ای است که مخاطب لابه‌لای سکانس‌ها برای خود جست‌وجو خواهد کرد. در ابتدا اشاره شد به مجسمه، زیبایی و دوست داشتن. «هنر»، برانگیختن احساس دوست داشتن است و این احساس، شاید در این اثر از جست‌وجوگری مخاطب آغاز شود، اما به‌طورقطع این علاقه در لحظه روشن شدن چراغ‌های سالن خاتمه می‌یابد؛ تجربه‌ای است که مخاطب نه از هنر، بلکه از بازی با هنر کسب می‌کند. فارغ از آثار و فعالیت‌هایی که «آدام مک‌کی» در این حوزه انجام داده است، این اثر ابداً هنر نیست و جذابیت آن، تنها به دلیل بار سیاسی محتوایی است که به‌شدت ضدهنری بوده و سیاست را ارجح قرار داده است. زوج «کریستین بل» و «امی آدامز»، نمره قبولی دریافت می‌کنند؛ اما 90درصد این نمره به‌خاطر شرایط و بازی خوب «بل» بوده که همواره خود را فدای آدم‌های داستان کرده است.
همان‌طورکه در «ماشینیست» تا غایت ناشناختگی لاغر می‌شود، در «معاون» تا مرز دگردیسی خود را فربه کرده تا به شخصیت نزدیک شود؛ اما حیف که اثر قدوقواره این بازیگر خوب سینمای هالیوود نیست.
 «معاون» با همه استیصال‌اش در ابتدای راه زندگی خود، همسرش را دوست دارد و این علاقه، به درک متقابلی از سوی مخاطب و مؤلف رسیده است؛ اما هم‌چنان معنای دوست داشتن مجسمه‌وار از یک اثر هنری را بیان نمی‌کند و شکل هنری به خود نمی‌گیرد.

نسل فردا / گروه فرهنگ و هنر
دبیر اجرایی کرسی‌های آزاداندیشی حوزه علمیه اصفهان گفت: کرسی آزاداندیشی «تمدن‌زایی یا تمدن‌سازی؟» توسط دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان و با همکاری گروه فرهنگی تبلیغی متا (مطالعات تمدن اسلامی) برگزار خواهد شد.
حجت‌الاسلام‌والمسلمین محمدجواد شفیعیان، گفت: موضوع تمدن ازجمله موضوعات روز است که هم در بیانیه گام دوم انقلاب توسط مقام معظم رهبری به آن اشاره شده و هم در بین اندیشمندان اسلامی، جزو مباحث جدی است که لازم است جلسات عالمانه متعددی درخصوص آن برگزار شود. همچنین یکی از موضوعاتی که در دبیرخانه کرسی‌های آزاداندیشی حوزه علمیه اصفهان در سال جاری مورد توجه واقع خواهد شد، موضوع «تمدن نوین اسلامی» است.
وی افزود: ارائه‌کننده بحث دکتر عطاءاله بیگدلی، ناقد دکتر اصغر منتظرالقائم و داور کرسی حجت‌الاسلام دکتر متولی‌امامی خواهند بود.
دبیر اجرایی کرسی‌های آزاداندیشی حوزه علمیه اصفهان در پایان گفت: این برنامه روز پنج‌شنبه 10مردادماه ساعت 10 صبح در سالن اجتماعات مقبره علامه مجلسی (ره) ویژه طلاب، دانشجویان و عموم علاقه‌مندان برگزار خواهد شد.
لازم به ذکر است از سال 1391 تا پایان 1397 بیش از 140 کرسی آزاداندیشی در مدارس و مراکز حوزوی برادران و خواهران استان اصفهان برگزار شده است.
 

نخستین تجربه کارگردانی «یانگ یو» در هفته نخستِ اکران در چین، ۹۱.۵ میلیون دلار فروخت و چند رکورد مربوط به فیلم‌های انیمیشن را شکست.
انیمیشن سه‌بعدی «نژا» با این‌که فقط در چین روی پرده رفت، اما به لطف فروش نزدیک به ۹۲ میلیون دلار در سه روز، دومین فیلم پرفروش هفته در بازارهای بین‌المللی لقب گرفت. تنها انیمیشن «شیرشاه» با ۱۴۳ میلیون دلار بالاتر از انیمیشن پرهزینه چینی ایستاد که نمایش عمومی آن در چند بازار بزرگ هم‌چنان ادامه دارد.
«نژا» با ۲۱ میلیون دلار فروش در روز اول اکران، رکورد
«من نفرت‌انگیز ۳» را شکست و ۳۳ میلیون دلار در یک روز فروخت که هشت میلیون دلار بیش از رکورد ۲۵میلیون دلاری «زوتوپیا» بود و فروش ۹۲ میلیون دلاری آن هم، رکورد ۶۴ میلیون دلاری اکران افتتاحیه «من نفرت‌انگیز ۳» را به هم ریخت که سال ۲۰۱۷ به دست آمده بود. اگر درآمدهای پیش از اکران رسمی هم در نظر گرفته شود، درآمد «نژا» تا امروز در آستانه رسیدن به ۱۰۳میلیون دلار است.
«زوتوپیا» با درآمد ۲۳۶میلیون دلاری، پرفروش‌ترین انیمیشن اکران‌شده در تاریخ سینمای چین است؛ اما به نظر می‌رسد «نژا» بتواند خیلی زود این رکورد را هم بکشند و به نام خود بزند. تماشاگران در دو سایت پرطرفدار چینی به این فیلم به ترتیب نمره‌های ۹.۷ و ۸.۷ از ۱۰ داده‌اند و تبلیغ گسترده دهان به دهان موجب شده است امیدواری به رکوردشکنی آن بیش از پیش شود.

جواد طوسی، در نشست نقد و بررسی مستند
«در آستانه بامداد» ساخته مختار شکری‌پور که در خانه «وارطان» برگزار شد، گفت: افرادی که برای صحبت کردن در این مستند گزینش شدند در شناخت «احمد شاملو» جایگاهی دارند و این تعاملی در یک تکثرگرایی است. وی افزود: در برابر مستند دیگری که یک مستندساز دیگر ساخته و عمدتاً نگاه ژورنالیستی به سینما دارد، نمی‌خواهم به سوءتفاهم‌ها دامن بزنم؛ اما اعتمادبه‌نفسی که موجب می‌شود این کارگردان از نگاه خود دفاع کند، قابل‌توجه است. درباره «شاملو» کار کردن سخت است؛ خصوصاً وقتی تریبونی که رسانه جناح خاصی است، نگاه شما را پخش نمی‌کند و تریبون به دست آوردن، بسیار سخت است نباید همین فرصت‌های محدود را از دست داد. دوستان من می‌گویند حتی نسخه اصلی قدیس نیز یک‌سونگرانه است دفاع‌شان هر چه باشد نمی‌تواند نگاه یک‌طرفه‌شان را پوشش بدهد.
نشست نقد و بررسی مستند
«در آستانه بامداد»
این منتقد سینما گفت: وجوه ستایش‌آمیز اثر شکری‌پور، بسیار غالب است. آنچه «جوادمجابی»محتاطانه درباره آن نظر می‌دهد، یعنی عقاید شاملو درباره شاهنامه و موسیقی، موجب ضعیف شدن کار می‌شود؛ در موقعیتی که امکان بازسازی مجدد کار را نداریم، نباید محتاط باشیم. وی افزود: شکری‌پور، باید با چند نفر از دوستان و هم‌فکران خودش صحبت کند و حرف‌های آن‌ها را راهنما قرار بدهد. متریال انبوه و ویژه‌ای برای این فیلم وجود دارد؛ اما او باید با اثرش کمی بی‌رحمانه روبه‌رو شود. کوتاه شدن منطقی اثر، بسیار بهتر از اطناب بیهوده است. در فیلم مستند، تدوین بسیار اهمیت دارد. این فیلم می‌توانست بسیار کوتاه‌تر باشد و موجزتر سخن بگوید؛ می‌شد کسانی که حرف‌شان نقطه‌مشترک دارد سخن‌شان را کوتاه‌تر کند. نماهای لایه‌ای در یک اثر مستند باید با دقت انتخاب شود؛ برخی نماها با توجه به سوژه محوری که شاملوست، اصلاً توجیه‌پذیر نیست. طوسی، به اهمیت ایدئولوژی در اثر مستند اشاره کرد و گفت: یک حلقه مفقوده در این فیلم، ایدئولوژی شاملوست؛ دوره‌ای در دهه ۳۰ و ۴۰ که او گذرانده و بخش قابل‌توجهی از آثار اجتماعی را دربرمی گیرد. شاملو، یکی از نمونه‌های شاخصی که در اثرش دارد «نفی قدرت و تایید انسانی» است. وی به ایماژهای شاملو که کمتر به آن پرداخته شده اشاره کرد و با خواندن نمونه‌هایی گفت: باید به تصویرسازی‌های شاملو پرداخته می‌شد که این موضوع در این اثر مستند دیده نشده است. وی ادامه داد: پل ارتباطی بین شعر شاملو و موسیقی، «شعر سپید» اوست که متفاوت است. به نظر من لازم بود یکی از آهنگ‌سازان برای تحلیل موسیقی شعر سخن بگوید. شعر شاملو به‌قدری آهنگین است که گویا دارد برای آهنگ‌ساز فضاسازی می‌کند. در مورد دوره کاری خود در مقام یک ناشر و سردبیر و در مجله «خوشه» که همگی حساب‌شده و پر وسواس بود، آثار بسیار قابل استنادی وجود دارد که به آن پرداخته نشده است.
طوسی، نقطه قوت این اثر را آغاز و پایان آن دانست و بیان کرد: امیدوار بودم این دقت و وسواس در آغاز و پایان‌بندی، در جاهای دیگر هم انجام شود؛ خصوصاً در تغییر پلان‌ها که فضا این‌قدر زمخت نباشد. وی افزود: این فیلم می‌شد آسیب‌شناسی شرایط اجتماعی باشد، مثلاً آیا شکل حماسی و اسطوره‌گرایی که لایه‌های اجتماعی شعر شاملو است، آیا قابل حرف زدن است یا هنوز هم حرفی برای گفتن دارد؟ طوسی ادامه داد: درعین‌حال شاملو تجربه‌هایی دارد که قابل دفاع نیست؛ مثلاً تجربه‌های سینمایی فکر می‌کنم اگر یک منتقد درباره آن‌ها سخن می‌گفت، می‌توانست شناسنامه کاری شما باشد. قطعاً اگر کسانی را دعوت کردید و درباره شاملو سخن نگفتند، می‌گفتید که این افراد حاضر به صحبت کردن درباره شاملو نشدند.
برداشتن یک کاسه، از دریای «شاملو» بود
مختار شکری‌پور، درباره اثرش گفت: خودم وقتی کارم را می‌بینم فکر می‌کنم چقدر می‌شد بهتر باشد. بارها به بازسازی شعرها فکر کردم، اما نتوانستم از نظر مالی هزینه‌های آن را تأمین کنم. بسیاری از ایده‌هایم را به خاطر پول کنار گذاشتم و سراغ مواردی رفتم که ذهنم درگیر آن بود. نتوانستم در تدوین خساست به خرج می‌دهم، می‌خواستم کار را گسترش داده باشم که تایید کلام بزرگان را از یکدیگر بگیرم، برخی موارد را هم نمی‌توانستم به‌وضوح بگویم. وی افزود: به مواردی مثل سینمای شاملو، روزنامه‌نگاری شاملو و موسیقی فکر کردم؛ اما فرصت نشد به آن بپردازم، البته درست است که نگاه ستایشگرانه‌ای به موضوع شاملو دارم، اما بسیاری از فردوسی‌پژوهان، حاضر به جواب دادن نشدند! می‌خواستم کسانی در اندازه مجابی و دولت‌آبادی باشند. فقط یک کاسه از این دریا برداشتم و این حرف‌هایی است که می‌خواستم در باره شاملو بگویم، خودم از این کار آن‌قدر که باید راضی نیستم. او ادامه داد: نماهای بلند خانه او به این دلیل بود که می‌خواستم بگویم اگر شاملو از حافظ سخن می‌گوید، این‌همه اثر در مورد حافظ خوانده و سندش کتاب‌هایی که در کتابخانه خانه وجود دارد. خودم وقتی به آثار گذشته‌ام نگاه می‌کنم می‌بینم می‌توانم بسیاری از مطالب را اصلاح کنم اما امیدوارم در فیلم رومی که سومین بخش از این سه‌گانه خواهد بود،ضعف‌ها برطرف شود.

هرچند هم‌چنان عنوان پرفروش‌ترین فیلم هفتگی سینماها به اثری درژانر غیر از کمدی اختصاص دارد، اما این هفته دو فیلم کمدی با فروش خوب جزو بالانشین‌ها قرار گرفتند.
 بررسی آمار فروش این هفته سینماها، هر چند بار دیگر در صدر گیشه تغییر ایجاد نکرده است، اما برخلاف چند هفته گذشته نشان از تغییر زیاد در میانه جدول دارد.
دو فیلم کمدی «ایکس‌لارج» و «تگزاس۲» خوب فرختند و حالا بالاتر از «سرخ‌پوست» در رده دوم و سوم جدول قرار گرفته‌اند.
فیلم «قصر شیرین» تازه‌ترین ساخته رضامیرکریمی نیز در نخستین هفته فروش خوب استقبال شد و با فروشی نزدیک به اثر دوم جدول پرفروش‌ها در رده چهارم قرار گرفت. از دیگر نکات بررسی گیشه این هفته، افت سه پله‌ای فیلم سرخ‌پوست است که بعد از این‌که مدت‌ها در رده دوم پرفروش‌ها قرار داشت، این هفته به رده پنجم سقوط کرده است.
شبی که ماه کامل شد
اما در بررسی پیرامون آمار فروش هفتگی فیلم‌های سینمایی، فیلم
«شبی که ماه کامل شد»، با اکران در ۱۲۹ سالن سینما، یک میلیارد و ۸۶ میلیون تومان فروخت و در صدر پرفروش‌های هفته قرار گرفت.
این فیلم در مجموع هشت هفته نمایش به فروش پانزده میلیارد و ۶۳۵ میلیون تومانی رسیده است.
ایکس‌لارج
فیلم سینمایی «ایکس‌لارج» در چهارمین هفته نمایش خود، با فروش ۷۶۱میلیون تومانی با سه پله صعود به رده دوم پرفروش‌های هفته رسیده است. این فیلم کمدی در مجموع پنج هفته نمایش در ۱۵۶ سالن سینما در مجموع سه میلیارد و ۳۹۳ میلیون تومان فروخته است.
تگزاس ۲
فیلم سینمایی «تگزاس ۲» نیز هم‌چنان خوب می‌فروشد و در پانزدهمین هفته از اکران خود با یک پله صعود به رده سوم رسیده است. این فیلم این هفته با اکران در ۸۶ سالن سینما ۷۵۱ میلیون تومان فروخته تا درمجموع نیز به فروش ۲۲ میلیارد و ۳۷۷ دست یابد.
قصر شیرین
فیلم سینمایی «قصر شیرین» نیز در نخستین هفته نمایش خود در ۱۰۰ سالن سینما ۶۸۱ میلیون تومان فروخته است و در رده چهارم پرفروش‌ها قرار گرفت.
سرخ‌پوست
فیلم سینمایی «سرخ‌پوست» نیز این هفته با فروش ۶۵۹ میلیون تومان در رده پنجم پرفروش‌های هفته قرار گرفته است. سرخ‌پوست در مجموع هشت هفته نمایش در ۱۰۰ سالن سینما نیز فروشی معادل ۱۲ میلیارد و ۹۵ میلیون تومان داشته است.
زهرمار
فیلم سینمایی «زهرمار» نیز در ششمین هفته اکران، فروش ۵۲۸ میلیون تومانی را تجربه کرده است تا درمجموع فروش آن به چهار میلیارد و ۴۵۰ میلیون تومان برسد. این فیلم که نخستین تجربه کارگردانی «سیدجواد رضویان» است، این هفته با نمایش در ۱۱۶ سالن سینما با یک پله سقوط در رده ششم پرفروش‌های هفته قرار گرفته است.

عضو ناظر دولت در شورای نظارت بر صداوسیما، از پرداخت بودجه سه ماهه دوم سال سازمان صداوسیما توسط دولت خبر داد. حسام‌الدین آشنا، در حساب توئیتری خود نوشت: «سهم دولت از بودجه سه ماه دوم سازمان پرداخت شده است.» پیش از این و در حاشیه جدال توئیتری رئیس مرکز بررسی‌های استراتژیک نهاد ریاست‌جمهوری با کارگردان سریال گاندو و حواشی مرتبط با آن، این شایعه مطرح شده بود که دولت، به علت ساخت این سریال انتقادی توسط صداوسیما، بودجه این نهاد را پرداخت نمی‌کند. پیش‌تر، سخنگوی پیشین دولت و رئیس سازمان برنامه و بودجه، با بیان این‌که پرداخت بودجه هر سازمانی، براساس محاسبه ارقام عملکردی آن سازمان پرداخت خواهد شد و این قانون مصوب لایحه بودجه سال 97 است و دولت موظف به اجرای آن در برابر تمام سازمان‌های مندرج در قانون بودجه سالیانه است که براساس ارقام عملکردی سازمان‌ها در هر بازه سه‌ماهه، بودجه سه‌ماهه بعدی آن سازمان پرداخت خواهد شد.

نمایشگاه «سکوت» با نمایش مجسمه‌هایی از محمد مقدسی، درمجموعه صلح درون که متأثر از طیعت و محیط پیرامون هستند، از ۱۱ تا ۱۶ مردادماه در گالری «کاما» برپا می‌شود. در نمایشگاه «سکوت» هفت مجسمه از این هنرمند به نمایش درمی‌آید؛ اغلب این آثار با چوب و فلز خلق شده‌اند و متأثر از طبیعت و محیط پیرامون این هنرمند هستند، پنج اثر این نمایشگاه را محمد مقدسی در مجموعه‌ای به نام «صلح درون» خلق کرده است. محمد مقدسی، درباره انتخاب عنوان «سکوت» برای نمایش مجموعه آثار چوبی‌اش می‌گوید: سکوت، دریچه‌ای است برای درک کلام در مسیر زندگی بایدها و نبایدهایی است که شدن‌هایی را ایجاد می‌کند، قفل و زنجیرهایی که انسان را از خود دور می‌کند صلح درون دیوارهای بین من و خود را سیقل می‌دهد تا رهاتر و سیال باهستی در جریان باشیم و از خمودگی‌ها و کژی‌های درونی و بیرونی رها شویم. نمایشگاه «سکوت» از ۱۱ تا ۱۶ مرداد در گالری کاما برپا می‌شود.