آمارها می‌گویند ۱۲۳ واحد نیروگاهی حرارتی در ایران وجود دارد که از این تعداد، ۴۲ واحد دولتی، ۶۰ واحد خصوصی و ۲۱ واحد در اختیار صنایع بزرگ هستند. علاوه بر این، ...

سیده‌فاطمه ذوالقدر، عضو کمیسیون فرهنگی مجلس شورای اسلامی پس از دیدار از نمایشگاه آثار بهمن پناهی در فرهنگ‌سرای نیاوران، ...

ابرسازه ۲۴۰۰ تنی معروف به سکوی 14 بی، سومین سکوی فاز ۱۴ پارس جنوبی ۲۲ تیر ۱۳۹۸، در محل این پروژه، در قلب خلیج‌فارس نصب شد. معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت  در این خصوص گفت: مهندسان و متخصصان ایرانی، رکورددار نصب ۲۶ روزه سکوی گازی 14 آ در منطقه خلیج‌فارس هستند که امیدواریم این رکورد در نصب سکوی 14 بی بهبود یابد.محمدباقر عالی در مراسم نصب سکوی گازی ۱۴ بی در فاصله ۱۰۰ کیلومتری ساحل عسلویه در آب‌های خلیج‌فارس گفت: مهندسان و متخصصان کشورمان در مجموعه این سازمان و مجتمع کشتی‌سازی و صنایع فراساحل ایران، رکورددار نصب ۲۶ روزه سکوی گازی ۱۴ آ در منطقه خلیج‌فارس هستند که امیدواریم این رکورد در نصب سکوی ۱۴ بی بهبود یابد. معاون وزیر صنعت، معدن و تجارت، این دستاوردها را نتیجه اعتماد عملی وزارت نفت به متخصصان ایران در واسپاری ساخت چهار سکوی فاز ۱۴ از سوی وزارت نفت به ارزش ۶۰۰ میلیون دلار و نیز واسپاری فاز ۱۴ به گروه سازندگان داخلی به ارزش پنج میلیارد دلار برشمرد. به گفته رئیس هیئت عامل ایدرو، در ساخت این سکو حدود ۱۰ میلیون نفر ساعت اشتغال ایجاد و برای ساخت این سکو، معادل ۱۵۰ میلیون دلار هزینه شده که علاوه بر جلوگیری از خروج ارز از کشور، این مبلغ در چرخه کسب وکار های داخلی وارد شده و در شرایط تحریم، نکته بسیار کلیدی است. عالی افزود: سکوی ۱۴ بی، ایرانی‌ترین سکوی گازی کشور است و صد درصد عملیات مهندسی، طراحی و ساخت و بیش از ۶۰ درصد قطعات آن ساخت داخل است.با بهره‌برداری از سکوی ۱۴ بی، روزانه ۵۰۰ میلیون فوت مکعب، گاز ترش ۲۵۰ هزار بشکه میعانات و ۱۰۰ تن گوگرد به ظرفیت تولید فاز ۱۴ پارس‌جنوبی افزوده می‌شود.

 استاندار استان آذربایجان‌غربی، در رأس هیئت عالی‌رتبه از مدیران و روسای ادارات و سازمان‌های استان تابعه، در محل کارخانه «شیرین‌وطن» تبریز حاضر شد و مورد استقبال مدیرعامل و مدیران ارشد و  اجرایی شرکت قرار گرفت.  شهریاری، در ادامه سفر خود به اتفاق هیئت همراه، بلافاصله از قسمت‌های مختلف واحدهای...

اسفندماه گذشته پس از مراسم معارفه وزیر جدید بهداشت توسط رئیس‌جمهور، وزارت بهداشت سیزدهمین وزیر خود را که خیلی هم غریبه نبود، شناخت. سعید نمکی با ۲۲۹ رأی موافق، وزیر بهداشت شد. جدا از رأی اعتماد مجلس، نمکی وارث شرایط سنگین و دشواری بود. او باید در وضعیتی که کشور تحت فشارهای متفاوت داخلی و بین‌المللی است، یکی...

اسفند سال ۱۳۵۷، کمتر از یک ماه بعد از پیروزی انقلاب، وقتی که نخستین تیترها درباره اجباری شدن حجاب زنان در ادارات دولتی به صفحه اول روزنامه‌ها رفت، کمتر کسی فکر می‌کرد که این موضوع نه فقط در همان روزها که حتی سال‌ها بعد، به یک چالش بزرگ تبدیل می‌شود.
سال‌ها از آن روزها گذشته است، اما کافیست تیتر خبرهای همین چند ماه اخیر را دنبال کنید و ببینید که روزانه چه میزان خبر در این‌باره منتشر می‌شود. اخباری که فضا را حتی از چالش به معنای بحث و گفت‌وگو  یا رسیدن به راهکار به سمت بی‌نظمی، تهدید و ناآرامی پیش می‌برد.
هر گروهی از تریبون رسمی و غیررسمی که در اختیار دارد، برای بیان نظرات خود استفاده می‌کند، نظراتی که فقط حول تأیید یا رد موضوع می‌چرخد، اما حقیقت این است که فارغ از این نظرات در بطن جامعه فضا دو قطبی نیست،‌ نظرات متفاوت است و در عمل نیز زنان در فضاهای خصوصی و خانوادگی، خیابان و حتی همان ادارات،‌ براساس نگاه، اعتقاد و تجربه زیست و فرهنگ خودشان از حجاب و بی‌حجابی تعاریفی دارند. فراهم کردن امکان گزارش از بدحجابی به پلیس و قوه قضائیه نیز درحالی به اخبار جدید این حوزه اضافه شده که بارها گفته شده برخورد پلیسی و قهری در این حوزه نتوانسته گامی در تغییر رویه‌ها باشد. با وجود این، صحبت درباره بدحجابی به مرزهای نامتعارفی از توهین و تحقیر رسیده است. این درحالیست که بحث مخالفت با اجبار در حجاب از سوی زنان کاملاً محجبه نیز طرفدارانی دارد.
اخیراً در تریبون‌های رسمی زنانی که حجاب کامل ندارند یا اینکه مخالف اجبار در پوشش هستند با عناوینی چون «هرزه»، «عوضی»، «لاابالی»، «هوس‌باز» و ... مورد خطاب قرار می‌گیرند.
استفاده از این صفات حتی برای موصوفاتی که رایج و کاربردی هستند هم به اکراه استفاده می‌شود، چه برسد برای مباحثی که قرار بر دعوت به معروف است. استفاده‌کنندگان حتماً خشمگین هستند، یا لابد می‌خواهند تعارف را کنار بگذارند، اما حقیقت این است که این نحوه خطابه کردن قطعاً اثرات سوء و عکس دارد و کفه ترازو را به ناحق برای مدافعان حجاب اجباری سنگین می‌کند.
در واقع کمترین عوارض این کار این است که کاربران شبکه‌های مجازی که محدودیت‌های فضاهای رسمی را ندارند،‌ حق داشته باشند تا در مواجهه با چنین القابی همین راه را معکوس بروند و به حجاب و ارزش‌های مطرح شده آن بتازند. با این حال ظاهراً معترضان به بدحجابی قرار است باد بکارند و توفان درو کنند.

چهار سال از توافق هسته‌ای گذشت، توافقی که در تیرماه 94 میان ایران و کشورهای عضو گروه 1+5 بسته شد و امید می‌رفت نتیجه آن کاهش مشکلات اقتصادی ایران باشد. امروز و پس از گذشت چهارسال از حصول این توافق، می‌توان گفت که تنها نامی از آن باقی‌مانده است، آمریکا رسماً از آن خارج شده، اروپایی‌ها غیررسمی و با عدم اجرای توافق آن را کنار گذاشته‌اند و ایران نیز در گام‌های دوماهه در حال خروج تدریجی است، اما چه شد که برجام به این حال و روز افتاد؟
1- ارسال چندباره پیغام خزانه خالی: یکی از مهم‌ترین اشکالات برجام را می‌توان رفتارهای دولت در ماه‌های پیش از انعقاد برجام دانست؛ رفتارهایی که غرب را به دست بالا گرفتن در پای میز مذاکره تشویق کرد و ایران را در موضع ضعف قرار داد. پیغام خزانه خالی را باید نقطه‌عطف این رویکرد دانست. «روحانی» بدون توجه به آثار چنین سخنانی درست دو روز مانده به آغاز مذاکرات، در دانشگاه تهران از تحت‌فشار بودن دولت گفت و در نطق خود در جلسه رأی اعتماد به وزرا هم تاکید کرد: «یک‌وقتی می‌گفتیم خزانه خالی تحویل گرفتیم؛ بعد دیدیم صندوق‌های ما هم علاوه‌بر خزانه خالی بود!». اگرچه رئیس وقت بانک مرکزی توضیح داد منظور رئیس‌جمهور از خزانه خالی، «به‌حداقل رسیدن منابع» بوده، اما همین ادعاها در ماه‌های بعد برای تیم مذاکره‌کننده حسابی گران تمام شد.
2- ناامیدی مذاکره‌کنندگان از توافق خوب: نوع نگاهی که در برخی اعضای تیم مذاکره‌کننده وجود داشت نشانگر عدم وجود اعتمادبه‌نفس لازم برای مذاکره بود، برای مثال اظهاراتی که از جانب «ظریف» در دانشگاه تهران آن‌هم در آذرماه 92 یعنی در اوج مذاکرات بیان شد و توصیفی تحقیرآمیز از توان دفاعی ایران در مقابل توان نظامی آمریکا ارائه داد.
3- تعهدات غرب بدون ضمانت اجرا: یکی از ایرادات مهم برجام مربوط به اجرای تعهدات طرفین است. برجام تا زمانی که تعهدات صریح ایران اجرایی نشد و آژانس تأییدیه خود را صادر نکرد، به نقطه صفر اجرا نرسید. از طرف دیگر هیچ معیار و سنجه‌ای هم برای ارزیابی این آینده نامعلوم وجود نداشت و معلوم نبود که اگر در آینده اثبات شد تعهدات غرب صرفاً روی کاغذ اجراشده و اثر این اقدامات در میدان و عمل قابل مشاهده نیست، تکلیف چه خواهد بود.
4-مکانیسم ماشه، ایراد بزرگ برجام:
مکانیسم داوری در برجام (که به مکانیسم ماشه معروف شد) از زمانی که هنوز این توافق اجرایی نشده بود، از سوی کارشناسان مورد انتقاد قرار گرفت و گفته شد ایران به‌هیچ‌وجه نمی‌تواند شکایات خود را به‌نحو موثری به نتیجه برساند. در این مکانیسم کشورهای1+5 می‌توانند تنها ظرف مدت دو، سه‌ماه نسبت به برجام و تعهدات ایران اعتراض کنند و حتی بدون داشتن استدلال کافی، کار را به شورای امنیت بکشانند و با کنار زدن حق وتوی اعضا، برجام را فروریخته و شش قطعنامه قبلی را احیا کنند. طبعاً در این مکانیسم دست ایران نیز به‌جایی بند نیست یعنی اگر ایران نسبت به اجرای تعهدات طرف مقابل اعتراض داشته باشد تنها می‌تواند اعتراض خود را به جلسه کمیسیون مشترک و سپس نشست وزرا ببرد و اگر نتواند از این دو که به‌واقع هیچ اهرم فشاری نیستند، نتیجه لازم را کسب کند می‌تواند درخواست تشکیل جلسه شورای امنیت را داشته باشد و اگر آنجا هم مشکل حل نشد نتیجه خاتمه برجام و احیای قطعنامه‌های قبلی خواهد بود.
5 - تحریم تحقیق و پژوهش:
طبق متن برجام تحقیق و توسعه در ایران محدود شده بود. علاوه‌بر این، دیگر اقدام تیم مذاکراتی ایران در توافق، پذیرش پروتکل الحاقی بود، مجموعه قوانین و مقرراتی که دست بازرسان آژانس را که بارها غیرقابل اعتمادبودن آن‌ها اثبات شده که اطلاعات را به‌سادگی به بیرون از آژانس انتقال می‌دهند برای حضور در نقاط وسیعی از ایران باز می‌گذاشت.
6-تصویرسازی‌غیرواقعی از نتیجه مذاکره:
یک ایراد بزرگی که بیشتر به نفرات اصلی تیم مذاکره‌کننده وارد است مربوط به نوع اظهارنظرها درباره نتیجه مذاکرات و خروجی برجام است. در جریان مذاکرات و سپس در زمانی که این توافق به امضای طرفین رسید، به‌صورت مداوم تعریف‌هایی از نتایج برجام می‌شد که هم غلو بود و هم غیرواقعی، یعنی دربعضی مقاطع درمورد نتایج برجام توصیفات اغراق‌آمیز ارائه می‌شد و گاهی هم عباراتی درمورد آن به‌کار می‌رفت که اساساً ریشه‌ای در واقعیات نداشت.
7-تعهدات نامتوازن  و گام‌های نامتناظر:
در برجام تعهدات  ایران بسیار روشن، صریح و اجرای آن‌ها قابل قضاوت و راستی‌آزمایی پیش‌بینی شده بود، اما این موضوع به‌هیچ‌وجه متقابل نیست و عمده‌تعهدات سایر طرف‌ها در متن توافق کلی، مبهم و قابل تفسیر تعبیه شده‌اند. مضاف بر آنکه اصل تناظر در انجام تعهدات دو طرف رعایت نشد و هرگونه اقدام واقعی از سوی 1+5 در زمینه تعلیق تحریم‌ها به انجام تعهدات ایران و راستی‌آزمایی آن از سوی آژانس موکول شد.
8- پاشنه‌آشیل برجام، پذیرفتن تعلیق به‌جای لغو:
زمانی که مذاکرات در جریان بود، تیم ایرانی آنقدر برای رسیدن به توافق عجله داشت که با یک بهانه ساده از یک حق بزرگ خود عدول کرد. در آن زمان آنان گفتند از فرصت حضور اوباما در کاخ سفید باید استفاده کرد و می‌گفتند از آنجاکه معلوم نیست کنگره با اوباما همراهی کند و به توافق هسته‌ای رضایت دهد، باید به لغو تحریم‌ها و نه تعلیق‌شان اکتفا کرد. تیم ایرانی از حق مسلم خود برای تعلیق همیشگی تحریم‌های آمریکا علیه ایران گذشت و به‌جای تصویب قانونی در کنگره به یک دستور اجرایی رئیس‌جمهور که بعداً مشخص شد هیچ ضمانت اجرایی و تداوم زمانی ندارد، اکتفا کرد و باعث شد تنها ظرف چندماه از پایان دوران حضور اوباما در کاخ سفید به‌سادگی هرچه تمام‌تر آمریکا از برجام
خارج شود.
9-عدول از خطوط قرمز:
 امضای برجام از سوی دولت پایان کار نبود و اجرای آن از سوی ایران اقتضائات دیگری هم داشت. شتاب دولت در امضای این توافق پیش از تصویب مجلس یکی از انتقادها به این توافق است؛ چراکه به‌طور طبیعی بعد از قطعی‌شدن آن، ورود مجلس عملاً جنبه نمایشی پیدا کرد و تصویب آن صرفاً به امری در چارچوب بروکراسی‌های اداری مرسوم تقلیل یافت. اتفاقی که به تصویب 20 دقیقه‌ای برجام شهره و برای همیشه در کارنامه مجلس نهم ثبت شد. در کنار مصوبه بحث‌برانگیز مجلس، رهبر انقلاب نیز اجرای توافق را مشروط به شروطی کردند که خطوط قرمز برجام نام گرفتندو البته بسیاری از آن‌ها رعایت نشد.