بررسی اجمالی نظام حقوقی جمهوری اسلامی ایران، حاکی از این است که «منشور حقوق شهروندی» اگرچه به‌خودی‌خود جایگاه مشخص و قابل‌توجهی در سلسله مراتب قانونی ندارد، اما به هر حال در راستای اختیارات رئیس‌جمهور برمبنای اصل 134 قانون اساسی صادر شده و در چهارچوب قوه مجریه قابل اعتناست. از طرف دیگر مفاد این منشور عموماً برگرفته از اصول قانون اساسی درخصوص حقوق ملت بوده که در سابقه قانون‌گذاری کشور، کمتر مورد توجه واقع شده‌است. منشور حقوق شهروندی، از جهت تدوین حقوق بنیادین شهروندان، اقدام بزرگی به شمار می‌رود. این حقوق اصولاً همان حقوق بشری هستند که با عبارات جدیدی مطرح شده‌اند. به نظر می‌رسد صرف رونمایی از منشور حقوق شهروندی فارغ از نیت‌خوانی های بدبینانه‌ای که مطرح شده است، اقدامی شجاعانه و گامی رو به جلو به شمار می‌رود. با این وجود انتظار اجرایی شدن این منشور در آینده نزدیک، قدری ساده‌انگارانه است. تحقق حقوق شهروندی در وهله نخست، مستلزم تبدیل این منشور به سند بالادستی و الزامی شدن آن است؛ قدم بعدی، دمیده شدن این منشور در سایر قوانین و آیین‌نامه‌های کشور است. قوانین و مقررات کشور باید با منشور حقوق شهروندی به عنوان یک سند بالادستی در هماهنگی کامل باشند و مواردی که ناقض حقوق شهروندی هستند، لغو یا اصلاح شوند. همچنین، با توجه به اهمیت موضوع، باید مرجعی فراقوه‌ای یا متشکل از قوای مختلف به منظور نظارت بر اجرای صحیح این قانون در نظر گرفت. با این توضیحات به نظر می‌رسد اشاره به تفاوت حقوق بشری و شهروندی خالی از فایده نباشد. این نکته را نباید از نظر دور داشت که حقوق بشر در مفهوم عام، حقوق شهروندی را نیز دربرمی‌گیرد و می‌توان آن را «حقوق بشر در مقیاس ملی» نامید. در تعاریف، حقوق بشر عبارت است از حقوقی که به طور خاص متعلق به هر فرد و ناظر به جوهر و هستی انسانی بوده؛ اما حقوق شهروندی، مجموعه امتیازاتی است که به واسطه عضویت در جامعه، به هر فرد اعطا شده و بنابر مصلحت جامعه می‌تواند مورد تنفیذ، تحدید، توسعه یا تعطیلی موقت قرار بگیرد. از همین ویژگی تفاوت‌های حقوق بشری و شهروندی بیشتر آشکار می‌شود. در واقع، شهروندان به واسطه عضویت در جامعه، به دولت (در معنای حکومت) اجازه می‌دهند حتی برخی حقوق آن‌ها را محدود کند، اما این اجازه شامل آن دسته از حقوق اساسی و طبیعی فرد که به ما هو انسان برخوردار است، نمی‌شود.
 

پرداختن به موضوع اعتیاد از دریچه سینما و تلویزیون جذابیت‌های خاص خود را دارد؛ از سریال‌هایی مطرح تلویزیونی در دهه ۸۰ و ۹۰ گرفته تا فیلم‌های سینمایی هم‌چون «بوتیک» حمیدنعمت‌اله، «خون‌بازی» رخشان‌بنی‌اعتماد، «سنتوری» داریوش‌مهرجویی، و... توانستند آثار ماندگار و تأثیرگذاری را در طی این چند سال در ذهن مخاطبان به‌وجود بیاورند.
ظهور فیلم‌سازان جوان در سینمای ایران و پرداختن به این موضوع و نگرش جدیدی که در مواجهه با سوژه اعتیاد به‌وجود آمده است، هم نسبت به گذشته متفاوت بوده؛ به طوری که شخصیت‌ها از قالب صرفاً منفی به خاکستری تبدیل شده‌اند یا اعتیاد از قالب و موضوع اصلی بیشتر به عنوان موضوع فرعی در دل داستان قرار گرفته است.  دغدغه داشتن در هر موضوعی، سبب خلق آثار ماندگار و خلاقانه‌ای می‌شود که علاوه بر جذب حداکثری مخاطب به نوعی به جریان‌سازی هم منتهی می‌شود. فیلم‌سازان زیادی در طول این سال‌ها به موضوع اعتیاد و موادمخدر پرداخته‌اند چه در قالب سینمایی و چه مستند پرداخته‌اند؛ سعیدروستایی از جمله فیلم‌سازان نوظهوری است که با دو فیلم بلند خود «ابد و یک روز» و «متری شیش‌ونیم»توانست در مدت زمان کوتاهی نگاه‌ها را به سمت خود جلب کند؛ فیلم‌هایی که هر دو با تم اعتیاد بود و نشان از دغدغه کارگردان در پرداختن به این موضوع می‌داد.  طبق شنیده‌ها، روستایی دو سالی را زمان صرف تحقیق و پژوهش در مورد اعتیاد و مشکلات آن در جامعه برای فیلم جدید خود کرد که نهایتاً خروجی آن یک اثرِ پر بازیگر همراه با سیاه لشکری از معتادان بود که حدود سه هزار نفر را شامل می‌شدند. استقبال از آن در اکران نوروز و قبل‌تر از آن بهترین فیلم از نگاه مخاطبان درجشنواره فیلم فجر  نیز خروجی دیگر این فیلم بود.
جدای از انتقادهایی که به فیلم دوم این فیلم‌ساز از سوی منتقدان وارد است، دغدغه این فیلم‌ساز در پرداختن به مقوله «اعتیاد» و اثرات زیان‌باری که در جامعه برجای می‌گذارد، جای تحسین دارد. اعتیاد، موضوعی که شاید تکراری به نظر برسد اما حوادث و اتفاقات رخ داده در دل داستان حول و حوش این موضوع می‌چرخد.
جامعه ما روز به روز با اتفاقات تازه‌ای در مقوله اعتیاد و موادمخدر مواجه می‌شود که اقدامات پیشگیرانه‌ای همچون تولید فیلم‌ها و سریال‌ها نقش بسزا و سازنده‌ای را در آگاهی مخاطبان ایفا می‌کنند و این فرهنگ‌سازی می‌تواند برای قشرهای گوناگون جامعه که طیف وسیعی از آن را جوانان تشکیل می‌دهند، مثمرثمر باشد. در واقع بهترین وسیله برای فرهنگ‌سازی در انواع موضوعات مختلف که امروزه حرف نخست را در جهان می‌زند، سینما و رسانه است؛ جایگاهی که می‌توان با به کارگیری آن و برنامه‌ریزی درست و سنجیده، مخاطبان بسیاری را در جهت الگوسازی و جلوگیری از گسترش این بلای خانمان‌سوز هدایت و راهنمایی کرد.