«بیانیه‌های ما هیچ خاصیت اجرایی ندارد؛ به طور مثال در رژه 31 شهریور خوزستان که مردم توسط ضد انقلاب، تکفیری‌ها و تروریست‌ها به خاک و خون کشیده شدند؛ دستگاه‌های مختلف نیز بیانیه دادند و محکوم کردند. آیا این بُعد اجرایی  ثمره و خاصیت داشت؟ خیر، فقط محکومیت است. بیانیه‌هایی که ما در مجلس دادیم اظهارنظر و اعلام موضع است و خاصیت و نتیجه اجرایی ندارد ولی قطعنامه‌هایی که آمریکایی‌ها صادر کردند در مسیر اجرا قرار گرفته و برای دستگاه‌های ذیربط تکلیف ایجاد کرده است.»
این‌ها را «حجت‌الاسلام مجتبی ذوالنور نماینده مردم قم و عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس» اخیراً گفته بود. با این حال نمایندگان مجلس همچنان خود را مکلف به «وظیفه» می‌دانند و مکلف به «نتیجه» نمی‌دانند و برهمین اساس هرگاه احساس کنند باید بیانیه بدهند، این کار را می‌کنند. چه در محکوم کردن آمریکا و اقدامات مبتنی بر سیاست دشمنی‌اش باشد و چه تقدیر و تشکر و تجلیل از اقدام نیروهای مسلح کشورمان یا هر موضوع دیگری. روز گذشته نیز 250 نماینده بهارستان‌نشین در بیانیه‌ای، سرنگونی پهپاد آمریکایی به دست پدافند هوایی سپاه پاسداران کشورمان را مورد تقدیر قرار دادند. نمایندگان در این بیانیه تاکید کردند که: «سرنگونی این پهپاد معادلات روانی دشمنان را بر هم ریخت و دیگر هیچ پرنده متجاوزی توان ورود به آسمان ایران را نخواهد داشت.» سابقه بیانیه‌های مجلسی زیاد است. فروردین ماه امسال بود که 255 نماینده مجلس در بیانیه‌ای حمایت همه جانبه خود از نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران به خصوص سپاه پاسداران انقلاب اسلامی را اعلام کردند. این بیانیه در واکنش به اقدام بی‌سابقه آمریکا در اعلام سپاه پاسداران به عنوان گروه تروریستی صورت می‌گرفت. نمایندگان فراتر از صدور بیانیه، با لباس‌های سبز سپاهی در صحن علنی مجلس حاضر شده و شعار مرگ بر آمریکا نیز سردادند.
شعاری که دیروز نیز از بهارستان به گوش رسید و البته این بار بیشتر مورد توجه قرار گرفت چون ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده اخیراً تاکید کرده «ایرانی‌ها دیگر شعار مرگ بر آمریکا سر نمی‌دهند!»
اکثر بیانیه‌هایی که در مجلس صادر و قرائت می‌شود، «مناسبتی» هستند. این مناسبت می‌تواند در تقویم ثبت شده باشد و می‌تواند به بهانه یک اقدام یا یک اتفاق باشد. «محکومیت آمریکا» و «تقدیر از نیروهای مسلح» جایگاه ویژه‌ای در بیانیه‌های بهارستانی دارد.
به عنوان مثال نمایندگان مجلس به مناسبت 31 مرداد روز صنایع دفاعی کشور، بیانیه‌ای در حمایت از پیشرفت‌های صنایع دفاعی این کشور قرائت کرده و از تلاش‌های کارآمد وزارت دفاع برای صیانت و بالندگی صنایع دفاعی و نقش‌آفرینی در اقتدار علمی و دفاعی و سهم مؤثر در تکوین اقتصاد مقاومتی قدردانی کردند.
یا اردیبهشت‌ماه امسال همزمان با روز 29 فروردین سالروز ارتش جمهوری اسلامی ایران در بیانیه‌ای از این سازمان نظامی تقدیر کردند.
بعضاً عرف بر این است که همزمان با روز جهانی قدس، 22 بهمن و مناسبت‌هایی از این دست نیز شاهد قرائت بیانیه‌های بهارستانی هستیم. حوادث سیاسی داخل کشور نیز با واکنش نمایندگان روبه‌رو می‌شود. واکنشی که آن را در قالب همین بیانیه‌ها ابراز می‌کنند. مثلاً محکومیت اقدام تروریستی در رژه نیروهای مسلح در اهواز یا در بعد جهانی؛ محکومیت حمله اسرائیلی‌ها به فلسطینی‌ها یا کشتار یمنی‌ها و نیجریه‌ای‌ها و میانماری‌ها و... که همگی منجر به صدور بیانیه‌های همراه با محکوم کردن از سوی نمایندگان شده است. یک بار هم نمایندگان در حمایت و دفاع از رئیس خود «علی لاریجانی» بیانیه صادر کردند! این اتفاق همزمان با ایام پیروزی چهل سالگی انقلاب و در سال گذشته رخ داد؛ وقتی که سخنرانی علی لاریجانی در مراسم روز 22 بهمن کرج با فشارهای برخی افراد و نهادها لغو شد. در قسمتی از این بیانیه آمده بود: «جا دارد ابراز تأسف خویش را در این مقطع حساس از هر حرکتی که وحدت بین آحاد مردم را خدشه‌دار می‌کند و گسست بین ملت و حاکمیت را متجلی می‌سازد، ابراز کرده و آن را محکوم نماییم و اعتراض خویش را نسبت به حرکت وحدت‌شکنانه امام جمعه‌محترم کرج مبنی بر لغو سخنرانی ریاست مجلس شورای اسلامی، علی لاریجانی که با دعوت شورای هماهنگی تبلیغات اسلامی سخنران مراسم روز پیروزی انقلاب اسلامی در کرج بودند اعلام نماییم.» شاید کمی عجیب باشد ولی نمایندگان مجلس حتی برای اعتراض و محکوم کردن برگزاری کنسرت در شهر قم هم بیانیه داده‌اند! البته این بیانیه سه نفره و شامل سه نماینده شهر قم بود که برگزاری کنسرت در سالن اداره کل ارشاد اسلامی استان قم را همراه با رفتارهای غیراخلاقی و غیردینی دانسته و آن را محکوم کرده و خواهان برخورد با متخلفان شده بودند.
دست به بیانیه صادرکردن نمایندگان در محکومیت اقدامات آمریکا هم خوب است. بهارستان‌نشینان پیش از این بیانیه‌هایی نیز در محکومیت خروج آمریکا از برجام یا حتی اقدام مجلس نمایندگان آمریکا در تمدید 10 ساله قانون تحریم ایران، صادر کرده‌اند.
اما خب؛ «بیانیه‌های ما هیچ خاصیت اجرایی ندارد.» این را نماینده مردم قم در مجلس می‌گوید!
 

 مجلس دهم کم‌کم به آخر خط نزدیک شده است و اسفندماه انتخابات پارلمان یازدهم برگزار می‌شود. برخلاف کارزار ریاست‌جمهوری، سیاسیون شناخته شده ایران علاقه‌ای به حضور در انتخابات قوه مقننه ندارند و به عبارتی نمایندگی مجلس را برای خود کسرشأن می‌دانند. معدود استخوان خُرد کرده‌های سپهر سیاست ایران هم که تصمیم به حضور می‌گیرند برای تکیه زدن به کرسی ریاست پارلمان است. مجلس در ایران تقریباً جایگاه خودش را از دست داده است. فراموش نکنیم «دکتر مصدق» تمام برنامه‌هایش برای ملی کردن صنعت نفت را با کمک مجلس پیش برد. در همین دوران انقلاب، مجلس نخستین رئیس جمهور تاریخ ایران یعنی ابوالحسن بنی‌صدر را از سمت خود عزل کرد. امام مسئله گروگان‌های سفارت آمریکا در تهران را به مجلس سپرد. هاشمی رفسنجانی، رئیس مجلس، فرمانده جنگ بود.این‌ها نمونه‌های بسیار کوچکی از نقش مهم پارلمان در تاریخ ایران است. مجلسی که سال‌هاست سیر نزولی خود را آغاز کرده و امروز تقریباً نقشی در تصمیمات مهم کشور ندارد. نمونه‌اش مسئله «FATF» که معطل نظر مجمع تشخیص مصلحت است. این درحالی است که دولت و مجلس نظر مثبت خود را در مورد آن اعلام کرده‌اند و اگر مجلس قدرت گذشته را داشت، قطعاً لایحه پولشویی، تا به امروز به سرانجام رسیده بود. شاید این عدم قدرت به خاطر این است که «قلندران سیاسی» حاضر نیستند ردای نمایندگی را به تن کنند و بی‌تجربه‌های سیاسی وارد صحنه می‌شوند و به خاطر عدم درک قدرت مجلس، تنها نظاره‌گر اتفاقات سیاسی کشور هستند. اگر تاریخ انقلاب اسلامی را مرور کنیم می‌توانیم مشاهده کنیم که مجالس مختلف ایران پذیرای چهره‌های شناخته شده و با سابقه انقلاب بودند. هاشمی رفسنجانی ریاست مجلس اول را در حالی به دست گرفت که چهره‌هایی مانند: «آیت اله سیدعلی خامنه‌ای، مهدی بازرگان، محمد یزدی،  مهدی کروبی، موحدی کرمانی، ناطق نوری، مصطفی چمران و سید محمد خاتمی و ...» بر کرسی‌های آن نشسته بودند. حضور پنج رئیس جمهور از هفت رئیس جمهور ایران در مجالس اول تا پنجم به خوبی حکایت از قدرت پارلمان در آن سال‌ها دارد. نخستین رئیس جمهوری (ابوالحسن بنی‌صدر) نیز چون قبل از تشکیل نخستین مجلس انتخاب شد طبعاً نمی‌توانست پیشینه نمایندگی داشته باشد، اما سابقه نمایندگی مجلس بررسی نهایی قانون اساسی و عضویت در شورای انقلاب را داشت که نقش قوه مقننه را در سال 58 ایفا می‌کرد. بعد از مجلس ششم، نمایندگی به دست کسانی افتاد که از مدیریت فرهنگی یک استان یا مناصبی در پاره‌ای نهادها به مجلس راه پیدا کردند و پارلمان به دست کسانی افتاد که بعضاً نگاه هیجانی به مسائل کشور داشتند. نحوه برخورد با مسائل کشور در سال‌های اخیر در مجلس شورای اسلامی به خوبی بیانگر همین معناست. مجلس ایران احتیاج به افرادی دارد که توان اجتهاد سیاسی داشته باشند نه اینکه تنها تماشاگر اتفاقات سیاسی ایران باشند. این‌روزها با توجه شرایط حساس، ایران در تمام پست‌ها احتیاج به مردان بزرگ دارد.
 

 برای ما ایرانی‌ها، سریال چرنوبیل از جهات مختلف ارزش نگاه کردن دارد. این سریال هنرمندانه ابعاد مختلف شکل‌گیری یک فاجعه را به تصویر کشیده است. عطش و اشتهای چند مدیر حکومتی نیروگاه چرنوبیل به رشد، ارتقا و ترفیع مقام سبب می‌شود که آن‌ها در گزارشی دروغ وضعیت نیروگاه را مطلوب مخابره و سلسله آزمایشاتی را برای اثبات ادعای خود برنامه‌ریزی کنند. به‌رغم ناموفق بودن نتیجه آزمایشات و برخلاف نظر کارشناسان اقدام به تکرار آن‌ها می‌کنند و نهایتاً فاجعه رخ می‌دهد. بعد از بروز فاجعه نیز سعی می‌کنند ابعاد آن را جزئی و محدود گزارش کنند تا خیال مسئولان و مدیران ارشد آسوده باشد. اینان فاجعه‌ای را که پس از سی سال همچنان از ساکنان اروپا و شوروی سابق قربانی می‌گیرد به خرابی سقف یکی از سالن‌های نیروگاه تقلیل دادند. ولی حماقت و تعصب ذاتی مدیران به همین جا ختم نمی‌شود، ایشان به جای تخلیه مردم از محدوده پرخطر، آنجا را قرنطینه کرده و مانع خروج مردم شدند تا اخبار ناشی از این اتفاق به بیرون درز نکند و این خود بر حجم قربانیان و گسترش ابعاد فاجعه می‌افزاید. سرانجام با ورود مستقیم یکی از مسئولان ارشد و البته سالم حاکمیتی و کمک چندتن از دانشمندان شرافتمند به وی، عمق فاجعه مشخص و تلاش برای رفع و رجوع صحیح آن آغاز  می‌شود و نهایتاً دانش و رشادت توأمان این نخبگان کاربلد و شریف پرده از واقعیت برداشته و فداکاری چندتن از آن‌ها مانع تکرار فاجعه می‌شود. یکی از زیباترین سکانس‌های سریال لحظه‌ای است که مدیر نیروگاه به محض دیدن نماینده دولت شوروی فهرستی را که از مقصران اصلی حادثه تهیه دیده، برای تبرئه خود ارائه می‌کند. هرچند نهایتاً وی و شرکایش مجازات می‌شوند ولیکن چندین هزار کشته، میلیون‌ها نفر آسیب‌دیده و میلیاردها دلار خسارت ناشی از جاه‌طلبی و فریبکاری چندین مدیر ریاکار، دروغگو، ناکارآمد و منافق برجای می‌ماند. زنجیره‌ای از مسائل این چنینی را که ما نیز در کشور با آن‌ها مواجه هستیم در این سریال به تصویر کشیده شده است. انتصاب برخی مسئولان نالایق، ریاکار، منافق و ناکارآمد و متظاهر که البته به همت چاپلوسان و ندیمان بادمجانی پیرامون خود توهم دانایی و خردمندی هم دارند، شکل‌گیری گام به‌گام زمینه‌های فاجعه، هشدارهای کارشناسان در خصوص احتمال بروز حادثه، برخورد مستبدانه مدیران سرسپرده و متملق با کارشناسان و تهدیدشان به تنبیه و اخراج، وقوع فاجعه و گسترش لحظه به لحظه آن، تلاش مدیران برای لاپوشی و پنهان‌کاری و ارائه گزارشات دروغ و خلاف در خصوص ماهیت و ابعاد حادثه، متهم ساختن کارشناسان و متخصصان به سیاه‌نمایی و سرانجام خسارت‌های وحشتناک انسانی و مالی ناشی از این زنجیره معیوب و... به همراه دارد. گورباچف در خاطرات خویش انفجار اتمی چرنوبیل را یکی از دلایل فروپاشی شوروی سابق برشمرده است. بهتر است مدیران چرنوبیلی نظام را هرچه سریع‌تر برکنار و مجازات کنیم تا بیش از این به نظامی که خون‌بهای صدها هزار شهید و میلیون‌ها آزادی‌خواه است، صدمه نزنند.
 

ادامه از صفحه یک ...
برای چنین تصمیمی وجود داشته است. از طرف دیگر به نظر می‌رسد که آن‌ها هنوز مطمئن نیستند که آیا این پهپاد در حریم سرزمینی ایران مورد اصابت قرار گرفته یا اینکه در آب‌های بین‌المللی بوده است، به نظر می‌رسد آمریکایی‌ها به‌رغم اینکه ادعا می‌کنند این پهپاد در آب‌های بین‌المللی بوده ولی در این گفته تردید دارند و مطمئن نیستند که محدوده پرواز این پهپاد دقیقاً کجا بوده است، بنابراین شاید آن‌ها به دنبال این هستند که در این زمینه مطمئن شوند و اسناد خود را در این زمینه به نهادهای بین‌المللی از جمله شورای امنیت سازمان ملل بدهند و بعد از آن احتمالاً دست به اقدامی بزنند.
 شاید هم بتوان گفت یکی از دلایل اصلی که«ترامپ» براساس گفته‌اش در تصمیم خود جهت حمله به ایران تجدیدنظر کرده نامشخص بودن واکنش ایران نسبت به این موضوع بوده است، در واقع آمریکایی‌ها مطمئن نبودند که تهران در پاسخ به این حمله و احتمالاً کشته شدن تعدادی از نیروهای ایرانی چه واکنشی نشان می‌دهد، آن‌ها این احتمال را می‌دادند که ایران واکنش تلافی‌جویانه‌ای داشته باشد و درگیری نظامی هرچند محدود بین دو کشور ایجاد شود، بنابراین می‌توان گفت که یکی از دلایل آمریکایی‌ها در تجدیدنظر در تصمیمشان جهت حمله به ایران عدم اطمینان از نوع واکنش ایران به این موضوع بوده است. قطعاً اصلی‌ترین دلیل  بحث تلفات بوده، اما نه تلفات ایرانی بلکه تلفات احتمالی آمریکایی و اسرائیلی.
بدیهی است که مشاوران نظامی رئیس جمهوری ایالات متحده به وی گزارش داده‌اند که شاید آمریکا توان انجام یک عملیات نظامی علیه ایران را داشته باشد، اما توان تحمل عواقب آن را نخواهد داشت. آن‌ها گوشزد کرده‌اند که احتمال بسیار وجود دارد همان‌هایی که ابایی از سرنگونی پهپاد آمریکایی یا بازداشت نظامیان آن را ندارند در واکنش به انجام چنین عملیاتی نیروهای آمریکایی در منطقه را به صورت مستقیم هدف قرار دهند و جان هزاران نیروی آمریکایی مستقر در کشورهای منطقه  و جان هم‌پیمانان آن‌ها به ویژه اسرائیل به خطر بیفتد. آن‌ها احتمالاً گفته‌اند که چنین حمله‌ای حتی اگر منجر به واکنش مستقیم ایران نشود، قطعاً منجر به واکنش غیر مستقیم ایران از طریق هم‌پیمانانش در منطقه خواهد شد. نکته مهم این است، تهدیدی که متوجه اسرائیل است از طرف موشک‌های بالستیک ایرانی نیست بلکه از طرف موشک‌هایی است که در اختیار حزب‌الله و جبهه مقاومت قرار دارد. چون موشک‌های بالستیک حدود نیم ساعت وقت نیاز دارد که از ایران به هدف خود برسد، اما موشک‌هایی که در اختیار حزب‌الله و نیروهای مقاومت است ظرف ده یا بیست ثانیه می‌توانند به هدف برسند. قطعاً مشاوران ترامپ گوشزد کرده‌اند که هم‌پیمانان ایرانی که از افغانستان تا دریای مدیترانه منتشر شده‌اند، می‌توانند با خمپاره و نه با موشک نیروهای آمریکایی را هدف قرار دهند. با توجه به این ماجراها می‌توان گفت دلیل اصلی خودداری آمریکا از انجام عملیات، جان 150 نفر ایرانی نبوده بلکه توانمندی ایران در واکنش به این عملیات درکل منطقه بوده وهمین ماجراست که امنیت ایران را تأمین می‌کند.
همچنین باید گفت ترامپ به تازگی فعالیت‌های تبلیغاتی خود را برای انتخابات ریاست جمهوری۲۰۲۰ به صورت رسمی آغاز کرده و در چنین برهه‌ای علاقه‌مند نیست وارد جنگ شود. جنگی که تبعات آن مشخص نیست و ممکن است باعث کشته شدن سربازان آمریکایی شود و این قطعاً موضوعی است که بر روند تبلیغات ترامپ تأثیر منفی می‌گذارد. در نهایت باید گفت برخی از تحلیل‌گران می‌گویند افزایش تنش و وقوع درگیری نظامی بین دو کشور امری اجتناب‌ناپذیر است و برخی دیگر نیز معتقدند که دو طرف ایران و آمریکا به خاطر ترس از عواقب جنگ در اوج تنش‌ها در نهایت راهی را برای مذاکره پیدا می‌کنند و این زمانی رخ می‌دهد که ایران احساس کند، توازنی وجودی دارد و درموضع ضعف قرار ندارد. 
در مجموع روند اتفاقات و مسائل بیانگر این موضوع است که در آینده نزدیک شاهد کاهش تنش بین دو کشور نخواهیم
بود.
 

اقتصاد سیاسی ایران در دو دهه گذشته و در کنار همه درخشش‌ها و موفقیت‌های چشمگیر در عرصه ملی و بین‌المللی، گرفتار یکی از مخرب‌ترین و خطرناک‌ترین دور‌های باطلِ تشدیدکنندگی توسعه‌نیافتگی و ضدپیشرفت خود شده است؛ این دور باطل، به «رکود تورمی» معروف است که در یک طرف «تورم همراه با رکود» و در طرف دیگر آن «نوسانات مستمر درآمدهای نفتی» قرار گرفته‌اند؛ این دور باطلِ «تورم رکودی» در شرایطی بوده است که استکبار جهانی و استعمار فرانو، پنجه‌درپنجه مرکز مقاومت و بیداری اسلامی جهان انداخته و مدام با انواع تهدیدهای فرهنگی، سیاسی، اقتصادی و امنیتی در سطوح ملی، منطقه‌ای و بین‌المللی، نظام اسلامی را به چالش کشانده است.تورم رکودی - به‌طور غیرمتعارفی - تابع نحوه تعامل نظام سیاست‌گذاری اقتصاد کشور با نوسانات درآمدهای نفتی است؛ توضیح آنکه در دوران شکوفایی قیمت نفت، دولت‌ها معمولاً رویه انبساط مالی را در دستور کار قرار می‌دهند و این اضافه‌درآمدِ تزریق‌شده، همچون یک شوک بزرگ، تقاضای ملی را تحت تأثیر قرار می‌دهد و با اتخاذ رویکرد انبساط مالی، از آنجا که درکوتاه‌مدت تغییر متناسب در قسمت عرضه اقتصاد امکان‌پذیر نیست، کشور در شرایط تورمی قرار می‌گیرد و هنگامی که دولت با تلاش‌های از سر استیصال و عمدتاً رویه‌های کوته‌نگرانه، تلاش می‌کند بار فشارهای تورمی را کاهش دهد، ناگزیر به سمت سیاست آزادسازی واردات - گاه به‌طور افراطی - سوق پیدا می‌کند؛ که به‌دنبال آن هم خصلت اشتغال‌زدایی واردات، منشأ تحمیل و اضافه‌شدن رکود به شرایط تورمی اقتصاد ملی می‌شود. نکته دیگر این است که در دوران کاهش درآمدهای نفتی، دوباره با سازوکار دیگری این رکود تورمی گریبان اقتصاد ملی را می‌گیرد و یک دور باطل مهم توسعه‌نیافتگی پدید می‌آید؛ این عارضه این‌گونه قابل بررسی است که دولت در دوران رونق درآمد نفتی از طریق اتخاذ رفتارها و رویه‌های افراطی انبساط مالی، یک‌سری تعهدات مالیِ عمدتاً شتاب‌زده را برعهده می‌گیرد، اما در دوره‌ای که با اُفت درآمدهای نفتی روبه‌رو می‌شود، دیگر با همان سهولت و سادگی که تعهدات را بر عهده گرفته بود، نمی‌تواند از مسئولیت آن‌ها شانه خالی کند و نتیجه این می‌شود که ساختار هزینه‌های دولت نسبتاً غیرمنعطف می‌شود؛ بنابراین در دوران افول درآمدهای نفتی که دولت با هزینه‌های با انعطاف اندک روبه‌روست، طبیعتاً راه‌حلی که برمی‌گزیند عمدتاً راه‌حل‌های شتاب‌زده و غیربلندمدت است. بدیهی است در دوران افول درآمدهای نفتی، دولت اگر بخواهد درآمدهای مالیاتی‌اش را افزایش دهد باید با رونق‌بخشی به بخش تولید ملی، ارتقای بهره‌وری و رشد کارآمدی دستگاه‌های اجرایی، اهتمام در مبارزه با فساد و... جبران مافات کند؛ اما از بدِ حادثه، این‌ها هیچ‌کدام در کوتاه‌مدت امکان‌پذیر نیستند؛ پس باز دولت ناگزیر است راه‌حلی را برگزیند که بخواهد اضطرارهای مالی دولت را جواب بدهد؛ در اینجاست که راه‌حل‌های تورم‌زایی مانند افزایش قیمت ارز، خلق پول و استقراض از بانک مرکزی و دست‌درازی به منابع درآمدی وزارت نفت و صندوق توسعه ملی و... را برمی‌گزیند که نهایتاً نتیجه‌ای جز ادامه دورِ باطلِ تورم رکودی نخواهد داشت. راه نجات اقتصاد ایران در فوری‌ترین سطح، تمهید شرایطی است برای اینکه از این خطر فزآینده دور باطل رکود تورمی، خارج شود و به سمت «رونق تولید» شتاب کند؛ و مهم‌ترین عنصر برای امکان‌پذیر کردن این مسئله، اجتناب از سیاست‌های ثبات‌زدا و شوک‌درمانی قیمتی در سطح کلان اقتصادی و هم‌زمان با آن حل‌وفصل موانع رونق تولید و مشکلات مولدان اقتصادی است. متأسفانه در اقتصادهای رانتی و نفتی، بیشترین جاذبه‌ها برای دولت‌های کوته‌نگر، دست‌کاری قیمت‌های کلیدی (نظیر قیمت ارز، انرژی و خدمات دولتی و...) است و این، آن روندی است که نتیجه‌اش در قالب تداوم رکود تورمی ظاهر می‌شود. تداوم این وضع، همان است که در اصطلاح دانش اقتصاد، مجموع نرخ تورم و بیکاری - یا همان شاخص فلاکت- تداومی به نفع جریان‌های رانتخوار و ضدتوسعه و بر ضد طبقه مستضعف و متوسط جامعه خواهد داشت.

معاون فرهنگی دادگستری قم / عبدالمجید یزدی: مراجع تقلید اجازه برگزاری کنسرت در این شهر مذهبی را نمی‌دهند یا در تمام کشور «افق کوروش» اسم فروشگاه‌های خاصی است، ولی در قم اسم این فروشگاه‌ها «افق» است. اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی قم به دلیل حضور مراجع تقلید، حوزه علمیه و به ویژه بارگاه حضرت معصومه (س) حساسیت‌ها و ملاحظاتی در صدور مجوز اعمال می‌کند و بر این اساس، آیین‌هایی که در استان‌های دیگر برپا می‌شود، در این شهر قابل برگزاری نیست. هر دستگاهی که قصد برگزاری جشنی دارد، باید مجوز اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی را اخذ کند که در این صورت بلامانع خواهد بود.

تنها راه، حفظ وحدت ملی و حمایت همه‌جانبه ازهر دولتی است که بر کشورحاکم است. معتقدم آدم‌های خوب هم می‌توانند با هم اختلاف فکری داشته باشند. در همین دیدار اخیر که با آقای روحانی برگزار شد، با آقای احمد توکلی بودیم و عکسی هم منتشر شد که هر دو عصا به دست و در کنار و دست‌دردست هم هستیم و در مورد آن عکس حرف‌های زیادی زده شد؛ چراکه خیلی‌ها نمی‌توانند بپذیرند که اختلاف فکری‌مان به‌جای خود ولی یکدیگر را به‌عنوان دو فرد موجه قبول داشته باشیم. درضمن درباره عبارت چریک پیربگویم نه چریکی‌اش درست است و نه پیری‌اش. هم جوانم و هم اصلاح‌طلب؛ نه چریک.

 به طورمتوسط هرجهانگرد عراقی که به ایران سفر می‌کند حداقل 1000 دلار هزینه می‌کند و این از نظر اقتصادی درآمد خوبی برای ایران در دوره تحریم‌ها علیه کشورمان است. درسه ماه اول سال ۱۳۹۸ سفر اتباع عراق به ایران به طورچشمگیری افزایش یافته و پیش‌بینی می‌شود با توجه به آغاز فصل تابستان بر تعداد این سفرها افزوده شود، گفت: این افزایش چشمگیر جهانگرد فرصتی است که باید به خوبی از آن استفاده کرد. لازم به تاکید می دانم سفر به عراق بدون اخذ روادید ممکن نیست و اگرکسی بدون ویزا وارد عراق شود این اقدام ورود غیرقانونی به حساب می‌آید.