این‌بار اعتراض و تحصن از سمت راه‌آهنی‌ها بود. بازهم تاخیرهای چند ماهه درپرداخت حقوق و مزایا موجب شد تا کارکنان حمل‌و‌نقل ریلی شهرهای تبریز، نیشابور، صوفیان، عجب‌شیر، مرند، سلماس و شفاخانه، نگارنده برگی دیگر از تاریخ نارضایتی‌ها باشند. درهمان ساعت‌های اولیه که لوکوموتیوران، آژیرتوقف را در نیمه‌راه به صدا درآورد و بسیاری از مسافران اعم از دانشجویان دانشگاه شهیدمدنی آذربایجان بلاتکلیف ماندند، ابتدا مدیرکل راه‌آهن آذربایجان گفته بود: «کارکنان تعمیر و نگهداری خطوط راه‌آهن آذربایجان مسیر حرکت تمام قطارها را بسته‌اند.»
«شاپوراصلانی» موضوع اعتراض به معوقات را انکارنکرد و اعلام کرده بود: «تمام کارکنان به علت عدم‌دریافت چند ماه حقوق‌شان دست به اعتراض زده و مسیرها را بسته‌اند.»
اما دقایقی بعد «مجید فتاح‌زاده» مدیرروابط عمومی دانشگاه شهیدمدنی آذربایجان گفته بود: «موضوع را پیگیری کردیم، به ما اعلام کردند به دلیل نقص فنی راه‌ها بسته شده است.»
به هرترتیب اینکه درچنین مواقعی بازار پاسخ‌های ضد و نقیض حسابی داغ است، موضوع تازه‌ای نیست! باید دید بالاخره اراده‌ای برای رفع این موج پرتلاطم آن هم در شب عید وجود دارد؟
«حمیدگرمابی» عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس شورای اسلامی، در پاسخ به این پرسش ابتدا مروری برتاریخچه شرکت «تراورس» که اداره کننده خطوط فنی راه‌آهن است داشت وگفت: درحقیقت شرکت نگهداری خط و ابنیه فنی راه‌آهن که یک شرکت خصوصی به نام «تراورس» است، کارهای راه‌آهن را انجام می‌دهد. این شرکت پیش‌تر وابسته به راه‌آهن بود؛ سپس شرکت خصوصی آن را خریداری کرد اما بعد مشکلاتی درست کرد و «امیرمنصورآریا» و آن داستان‌هایی را داشت که به هرحال توسط دولت از آن‌ها پس گرفته شد و دوباره در قوه قضائیه قرارگرفت. سپس وارثان آن، شرکت را گرفتند و اکنون آن‌ها دارند «تراورس» را مدیریت می‌کنند. درحقیقت این یک شرکت خصوصی است.
وی سپس به توضیح علت مشکل ایجاد شده پرداخت و ادامه داد: این شرکت خصوصی که پیش‌تر جزو مجموعه دولتی راه‌آهن بود، به همراه پرسنل خود، واگذار شد. این پرسنل یک گروه رسمی و یک عده قراردادی هستند که اولاً از وقتی تحت بخش خصوصی قرارگرفتند حقوق‌هایشان کمتراز سایرکارکنان راه‌آهن وابسته به دولت شده و ثانیاً همان میزان هم به موقع پرداخت نمی‌شود.
نماینده مردم نیشابور و فیروزه در مجلس دهم با بیان اینکه: «اگر جزو بخش دولتی بودند این مشکلات را نداشتند»، عنوان کرد: پرداخت‌های راه‌آهن به پیمانکاران به‌دلیل کمبود بودجه با تاخیرهای چند ماهه است و آن‌ها نیز در واریز حقوق به کارمندان دچار مشکل شده‌اند. وی اضافه کرد: به هرحال وارد بخش خصوصی شده‌اند؛ از آن طرف هم پیمانکار راه‌آهن هستند و راه‌آهن با کمبود بودجه‌هایی که دارد نمی‌تواند سرموقع هزینه‌های خدماتی را که دریافت می‌کند پرداخت کند؛ بنابراین آن‌ها هم نمی‌توانند به موقع به پرسنل خود حقوق بدهند.
گرمابی گفت: البته این کارکنان مشکل‌های بیمه‌ای هم دارند؛ اما درحال‌حاضر مشکل آنان عدم دریافت حقوق است. عضو کمیسیون صنایع و معادن مجلس در پاسخ به اینکه «نمایندگان در کمیسیون مربوطه چه تصمیمی برای رفع مشکل موجود دارند؟» اظهار داشت: از آنجا که این وضعیت شامل کارکنان نیشابور هم بود، بنده ورود کردم و به وزیر راه و ریاست‌جمهوری نامه نوشتم که پیگیری کنند. البته پیش‌تر هم پیگیرآن بودم؛ به‌خصوص برای کسانی که قبلاً رسمی راه‌آهن بودند و بعد به شرکت«تراورس» واگذار شدند و چنین مشکلاتی سر راه‌شان قرار گرفت.
وی ادامه داد: پیگیری‌ها ازمدت‌ها قبل انجام شده؛ منتها مسیررسیدن به پاسخ دشوار است؛ زیرا شرکت راه‌آهن می‌گوید: «این‌ها شرکت خصوصی هستند و باید بخش خصوصی‌سازی پاسخ‌گو باشد که چرا درآن زمان این ملاحظات را نداشته است.» از آن طرف هم سازمان خصوصی‌سازی پاسخ‌گونیست که چرا آن تعداد که رسمی دولت بودند، به شرکت خصوصی واگذار شده‌اند!
گرمابی البته به این نکته اشاره کرد که نتوانستم از طریق سازمان خصوصی‌سازی به‌طورجدی پیگیری کنم و برداشت من این بود که از طریق راه‌آهن قابل حل است که آن‌ها هم به سازمان خصوصی‌سازی محول کردند.
 نماینده مردم نیشابور، فیروزه در مجلس، در پاسخ به این پرسش که بالاخره معترضان برای همین کشور خدمت‌رسانی می‌کنند وتکلیف‌شان چه خواهد بود، گفت: قاعدتاً باید از سمت سازمان برنامه و بودجه پرداخت‌ها صورت گیرد؛ زیرا راه‌آهن می‌گوید؛ سازمان برنامه و بودجه به ما بودجه تخصیص بدهد تا ما هم بتوانیم خدماتی را که دریافت می‌کنیم  بپردازیم. وی با بیان اینکه: «سازمان برنامه و بودجه باید بودجه خاصی برای این کار در نظربگیرد»، اعلام کرد: امیدواریم با ورود سازمان برنامه و بودجه تا پایان سال‌جاری حقوق‌هایشان پرداخت شود؛ البته مطمئن نیستم همه معوقات پرداخت شود؛ اما بخش قابل ملاحظه‌ای پرداخت خواهد شد که حداقل هزینه‌های شب عیدشان تأمین  شود.

هفته گذشته «دونالد ترامپ» برای بار دوم با «کیم‌جونگ‌اون» رهبر کره‌شمالی در ویتنام دیدار و درباره پایان دادن به تسلیحات هسته‌ای این کشور گفت‌وگو کرد. هرچند در این نشست هیچ توافقی برای خلع سلاح کره‌شمالی حاصل نشد؛ اما دو رهبر مذاکره‌های مثبتی در زمینه خلع سلاح هسته‌ای و مسائل اقتصادی داشتند. اکنون پرسش اینجاست دلیل عدم‌موفقیت مذاکرات چه بود؟ باید گفت کیم‌جونگ‌اون در این مذاکرات از توافقی که به حالت جنگ در شبه جزیره کره پایان دهد، استقبال کرد. این کشور همچنین پیشنهاد داد تا یک دفتر آمریکایی برای هماهنگی در «پیونگ‌ یانگ» گشوده شود و شاید همین امر بتواند صداقت کره‌شمالی درباره مذاکره با آمریکا را به‌خوبی ثابت کند و شاخص مهمی برای قدرت‌های بین‌المللی باشد تا به میزان جدیت «اون» برای دستیابی به یک سازش پی ببرند. پس می‌توان گفت مشکل از جانب آمریکایی‌ها بود. خود ترامپ اعلام کرد که تصمیم دموکرات‌ها برای مصاحبه با «مایکل‌کوهن» وکیل مدافع پیشین او در همان روزی که وی با «اون» دیدار داشته، در به سرانجام نرسیدن گفت‌وگوهای ویتنام بی‌تأثیر نبوده است. اما بسیاری از تحلیل‌گران آمریکایی مسئولیت شکست نشست بین ترامپ و کیم‌جونگ‌اون را متوجه مشاوران رئیس‌جمهور آمریکا می‌کنند و نقش اصلی را به «جان‌بولتون» و تلاش او برای استفاده از نفوذش بر ترامپ، نسبت می‌دهند؛ کسی که نتوانست تمایل خود برای نرسیدن به توافق با کره شمالی را پنهان سازد؛ زیرا بولتون، مستشار آمریکایی هیچ رغبتی برای رسیدن به توافقی با کره‌شمالی نشان نمی‌داد. مشاور امنیت ملی کاخ سفید، کره شمالی را موظف کرد تا علاوه بر دادن تضمینی برای کشف سلاح‌های اتمی‌اش، سلاح‌های شیمیایی و بیولوژیکی خود را نیز فاش کند!
 اما در اینجا یک پرسش محوری مطرح می‌شود: آیا عاقلانه است که یک شخص، با هر پایه و مقامی، از چنین میزانی از نفوذ و تأثیر در سیاست دولتی مثل ایالات متحده برخوردار باشد؟! آیا بولتون به دنبال آن است تا ترامپ را به سمت پایان وحشتناک سیاست آمریکا سوق دهد؟!

به‌طورطبیعی «بولتون» تحت‌تأثیر مؤسسات و دستگاه‌های سیاسی، نظامی و اطلاعاتی در واشنگتن است که خواستار ادامه جنگ سرد هستند و ترجیح می‌دهند حالت هم‌زیستی با کره‌شمالی و سلاح اتمی‌اش را ادامه دهند تا شرایط برای باج‌گیری از آن ادامه داشته باشد و حالتی شبیه به جنگ، هم‌چنان استمرار یابد.
در این میان گروهی دیگر معتقد هستند، شکست مذاکرات اخیر «دونالدترامپ» با «کیم‌جونگ‌اون» رهبر کره‌شمالی در «ویتنام»، بی‌ربط به خروج آمریکا از برجام و بازگرداندن تحریم‌ها علیه ایران نیست.
در واقع می‌توان گفت اصرار رهبر کره‌شمالی بر رفع همه تحریم‌ها در مقابل بستن یکی از پایگاه‌های هسته‌ای این کشور به این دلیل بوده است که کره‌ای‌ها متوجه شده‌اند آمریکا و شخص ترامپ غیرقابل اطمینان هستند و نباید نقد بدهند و نسیه بگیرند.
خروج آمریکا از «برجام» و خودداری آن از اجرای تعهدهای خود طبق این توافق‌نامه، چشم و گوش کره‌ای‌ها را باز کرد تا متوجه باشند که می‌توانند دچار همان شرایطی شوند که امروزه ایران دچار آن است.
پیش‌تر هم کره شمالی یک توافق‌نامه با ایالات متحده آمریکا به امضا رساند.
شاید بتوان گفت بسیاری از افراد، تصاویر منفجر کردن برجک پایگاه هسته‌ای کره‌شمالی را به یاد دارند؛ اما پس از نابودی این پایگاه هسته‌ای آمریکایی‌ها زیر توافق زدند و هیچ تحریمی از بالای سر کره‌شمالی برداشته نشد. دقیقاً مشابه اتفاقی که برای ایران پیش آمد و ایرانی‌ها طبق برجام به تعهدهای خود عمل کردند؛ اما آمریکایی‌ها بعد از اینکه خیال‌شان راحت شد که ایران به تعهدهای خود عمل کرده است، زیر توافق زدند.
آمریکایی‌ها نه فقط تعهدهای خود در قبال ایران را انجام نداده‌اند، بلکه حتی توافق‌نامه «پاریس» برای حفظ محیط‌زیست و توافق با «روسیه» برای توقف تولی تسلیحات موشکی را بر هم زده‌اند.
با توجه به این شرایط بدیهی است که رهبر کره شمالی هم تلاش کند تا قبل از هر اقدامی تضمین‌های لازم را به‌طورنقدی بگیرد.
آمریکایی‌ها بی‌دلیل ویتنام را برای این جلسه انتخاب نکردند؛ آن‌ها به دنبال آن بودند که به رهبر کره شمالی نشان دهند که امروزه شرایط ویتنام چگونه است؛ درحالی‌که قبلاً دشمن آن‌ها بوده و چندین سال با هم جنگ داشته‌اند.
ولی کاملاً مشخص است که آقای «اون» تحت تأثیر این تلاش آمریکایی‌ها قرار نگرفته و فاصله چهار هزار کیلومتری‌ که با قطار برای رسیدن به «هانوی» طی کرده، وی را آن‌قدر خسته نکرده بود که زیر بار فشارهای رئیس‌جمهوری آمریکا برود؛ رئیس جمهوری‌ که فاصله واشنگتن تا هانوی را با گران‌ترین و مجهزترین هواپیمای لوکس جهان طی کرده
بود.
آقای «ترامپ» تصور می‌کرد با توجه به تجربه خوبی که در تجارت دارد، اگر با آقای «اون» وارد مذاکره شود، همین که مقداری هندوانه زیر بغل او بگذارد کافی است تا آقای «اون» خود را ببازد و تسلیم خواسته‌های ترامپ شود؛ اما رهبر جوان کره شمالی نشان داد که کارکشته‌تر از این حرف‌هاست که خام ترامپ شود.
 رهبر کره شمالی به خوبی می‌داند که امروزه شرایط معکوس است و این ترامپ است که به‌شدت به توافق با کره شمالی نیاز دارد؛ نه کره شمالی به آمریکا.
اگر ترامپ موفق نشود به این توافق دست یابد با توجه به شرایطی که امروزه آمریکا با دیگر کشورهای جهان دارد، می‌توان گفت ترامپ ثابت کرده که تمام سیاست‌های خارجی‌اش بدون استثنا شکست خورده است و به‌طورقطع این شرایط بر انتخابات آتی ایالات متحده تأثیر بسزایی خواهد داشت.
درست است مردم آمریکا در انتخابات به شرایط و اوضاع داخلی خود برای رأی دادن نگاه می‌کنند، اما به هر حال شکست در سیاست‌های خارجی نکته‌ای است که می‌تواند ابزاری برای نا کارآمد جلوه دادن آقای ترامپ توسط مخالفان به حساب  آید.
 

یورونیوز: یک روز پس از انتشار مقاله «امانوئل ‌ماکرون» رئیس‌جمهور فرانسه، درباره انجام اصلاحات در اتحادیه اروپا، کمیسیون اروپا از طرح وی پشتیبانی کرد و آن را در راستای محافظت بیشتر از دموکراسی و آزادی در این قاره دانست.
«دونالدتوسک» رئیس شورای اروپا، با اعلام حمایت کامل خود از «طرز تفکر» ماکرون گفت: «نخستین آزادی ابتدایی ما آزادی دموکراتیک است به معنای انتخاب حکومت‌های ما؛ جایی‌که قدرت‌های خارجی می‌خواهند بر آرای ما تأثیر بگذارند.»رئیس‌جمهور فرانسه در مقاله دوشنبه، چهارم مارس خود که در نشریات ۲۸کشور عضو اتحادیه اروپا منتشر شد، پیشنهاد داده بود آژانس‌های اروپایی ایجاد شوند تا از انتخابات و دموکراسی در برابر دخالت‌های خارجی محافظت کنند.
«مینا آندریوا» سخنگوی کمیسیون اروپا، در بیانیه‌ای با اشاره به اینکه بسیاری از ایده‌های ذکر شده، اجرایی شده‌اند یا در دست اجرا هستند، گفت: «فرانسه و کمیسیون اروپا درباره طرح رنسانس اروپایی هم‌راستا هستند. ما هر دو در یک جبهه می‌جنگیم.»«کاتارینا بارلی» وزیر دادگستری آلمان نیز روز سه‌شنبه در حساب توئیتر خود از «طرح رنسانس اروپایی» رئیس‌جمهور فرانسه تشکر کرد.خانم بارلی که کاندیدای شاخص سوسیال دموکرات‌های آلمان در انتخابات پارلمانی آتی اروپاست نوشت: «ما اروپایی‌ها اکنون باید با یکدیگر متحد شویم و اروپایی قوی را با هم بسازیم.»«ویکتور اوربان» نخست وزیر مجارستان که از منتقدان جدی اتحادیه اروپا به شمار می‌رود، از مقاله ماکرون استقبال کرد و آن را «نقطه عزیمتی» برای بحث درباره آینده اروپا خواند.اوربان به خبرگزاری رویترز گفت: «در جزئیات البته ما دیدگاه‌های مختلفی داریم اما بسیار مهم‌تر از این نظرات متفاوت، این سرآغاز می‌تواند نقطه عزیمت خوبی برای دیالوگ سازنده و جدی درباره آینده اروپا باشد.»در داخل فرانسه مقاله آقای ماکرون در کنار واکنش‌های مثبت، با انتقادات صریحی از جانب اپوزسیون این کشور نیز مواجه شده است و برخی رسانه‌های فرانسه نیز سخنرانی آقای ماکرون را «نطقی بر سیاق نطق‌های نیکلا سارکوزی» خوانده‌اند.

تهران هر روز بزرگ‌تر می‌شود و جای چنار و توت را «برج» می‌گیرد! بیشتر باغ‌های تهران در مناطق شمالی آن ایجاد شده‌اند و در معرض تهدید برج سازها قرار دارند. آمار بلندمرتبه‌سازی در این شهر هر روز بیشتر می‌شود و به دنبال آن، خبرهای بیشتری از نابودی درختان شنیده می‌شود. قانون جلوگیری از قطع درخت در سال ۱۳۵۲ تصویب و برای این تخلف، جریمه تعیین شده‌است؛ اما هیچ‌کدام جلوی کم‌شدن درختان تهران را نگرفته‌اند. درخت‌های تهران بی‌صدا گم می‌شوند و کسی نمی‌داند خاطره چنارهای خیابان ولیعصر (عج) تا کی یادمان می‌ماند.