«زیبا صدایم کن» اقتباسی از رمان نوجوانانه فرهاد حسن‌زاده است؛ رمانی که به‌دلیل پرداختن به رابطه پیچیده پدر و دختر و لایه‌های روانشناختی شخصیت‌ها، همواره در کانون توجه قرار داشته است. فیلم رسول صدرعاملی با همکاری کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان و بنیاد سینمایی فارابی ساخته شده و کوشیده است با نگاهی ساده و بی‌آلایش، این جهان داستانی را برای مخاطب نوجوان بازآفرینی کند. انتخابی که فیلم را در موقعیت دوگانه وفاداری به رمان و در عین حال، ضرورت‌های زبان مستقل سینما قرار می‌دهد.صدرعاملی ـ که دغدغه همیشگی‌اش پرداختن به مسائل و عواطف جوانان، به‌ویژه دختران است ـ در این فیلم برخلاف آثار تلخ و بحران‌محور گذشته‌اش، لحنی روشن‌تر و امیدبخش‌تر برگزیده است. حتی صحنه‌های چالش‌برانگیزی چون تقابل با گشت ارشاد، با چاشنی خیال و طنزی ملایم، از اضطراب می‌کاهد و گرمای انسانی را جایگزین تلخی می‌کند. روایت یک‌روزه داستان نیز جسارت ویژه‌ای دارد و با ریتمی پرکشش، مخاطب را گام به گام با رویدادها همراه می‌سازد.
بازی برتر امین حیایی؛ از کمدی به عمق پدرانه
یکی از روشن‌ترین نقاط قوت «زیبا صدایم کن» بی‌تردید در بازی‌های آن نهفته است؛ و در این میان، امین حیایی در نقش خسرو حضوری درخشان و غافلگیرکننده دارد. بازیگری که سال‌ها با نقش‌های کمدی یا تیپ‌های پرتحرک اکشن شناخته می‌شد، این بار در قالب پدری شکسته و گرفتار آشفتگی‌های روانی، وجهی تازه از توانایی‌های خود را آشکار می‌سازد. حیایی با بدنی فرسوده، سیمایی تکیده و نگاهی پر از حسرت و عاطفه، از همان نخستین لحظه، بار اندوه شخصیتش را به تماشاگر منتقل می‌کند و او را به جهان درونی خسرو فرامی‌خواند.نکته درخشان در بازی او، توانایی‌اش در انتقال احساسات عمیق از طریق سکوت‌ها و لحظات کم‌کلام است؛ جایی که زبان خاموش او از هر دیالوگی رساتر جلوه می‌کند. صحنه‌ای چون گریه بی‌صدا پشت موتور، نمونه‌ای شاخص است؛ لحظه‌ای که تماشاگر نه با اغراق، بلکه با واقعیتی برهنه و انسانی مواجه می‌شود. همین انتخاب‌های ظریف و کنترل‌شده است که بازی حیایی را از سطح یک اجرای معمولی فراتر می‌برد و آن را بدل به یکی از تجربه‌های ماندگار کارنامه او می‌کند؛ حضوری که نه‌تنها نقطه قوت فیلم، بلکه یکی از اصلی‌ترین دلایلی است که «زیبا صدایم کن» را بر پرده نقره‌ای ماندگار می‌سازد.
تصویر شاعرانه از پدرانگی و امید به بازسازی رابطه
پدرانگی در «زیبا صدایم کن» با لطافتی شاعرانه تصویر شده است؛ لطافتی به ظرافت همان گل‌های کاغذی‌ای که خسرو از کودکی برای زیبا در حیاط آسایشگاه روانی کاشته است. خسرو، مردی که هرگز فرصت کامل زیستن در نقش پدر را نداشته، روز شانزدهمین تولد زیبا را به مثابه روزی سرنوشت‌ساز می‌بیند؛ فرصتی برای جبران تمام سال‌های از دست رفته. او در این چند ساعت محدود می‌کوشد هر درس بزرگی از زندگی را که در دل نگاه داشته، در قالب جملاتی ساده و پدرانه به دخترش بیاموزد: این‌که خوشبختی گاه در سادگی یک ساندویچ خلاصه می‌شود، روزی هر کس رنگ و طعم خود را دارد، و حتی وقتی همه‌چیز فرو می‌ریزد، همیشه می‌توان آن را دوباره از نو ساخت.پیشینه خسرو به‌عنوان راننده جرثقیل نیز بُعدی استعاری به روایت می‌بخشد. او زیبا را همچون یکی از همان ساختمان‌های نیمه‌کاره‌ای می‌بیند که هرگز فرصت تکمیل و پروراندنش را نیافته است. تکرار تصویر این سازه‌های ناتمام در طول فیلم، پژواکی از همین حسرت دیرینه است. پایان‌بندی نیز در دل یکی از همین ساختمان‌ها رقم می‌خورد؛ جایی که برج مقابل نگاه پدر و دختر، همزمان نماد آینده‌ای است که خسرو برای زیبا آرزو دارد و تمثالی از آن یک روز پدرانه که توانسته هرچند کوتاه، اما حقیقی زندگی کند.
رشد تدریجی رابطه پدر و دختر در قاب فیلم
روند رشد رابطه این پدر و دختر نیز با زیبایی نمادین به تصویر کشیده می‌شود. در آغاز، خسرو با همان لباس‌های آسایشگاه، چون سایه‌ای خاموش زیبا را دنبال می‌کند، و زیبا حتی از حضور همان سایه نیز گریزان است. اما مسیر از مقصد ادامه می‌یابد تا جایی که در میانه روایت، پدر و دختر دوشادوش هم قدم برمی‌دارند. و سرانجام در پایان، این زیباست که نگران و دلواپس، در مقام سایه پدر ظاهر می‌شود. حرکتی تدریجی که نشان می‌دهد چگونه خسرو توانسته است در همین فرصت کوتاه، با حمایت و مهر پدرانه‌اش، اعتماد دخترش را بازسازی و پیوندی دوباره میان آن دو خلق کند.
موسیقی تأثیرگذار کریستف رضاعی و ضعف‌های فیلم
از مهم‌ترین نقاط قوت فیلم، بی‌تردید موسیقی متن آن است. کریستف رضاعی، آهنگساز برجسته و خلاق سینمای ایران، با درک عمیق از روانشناسی شخصیت‌ها، موسیقی‌ای ساخته که به تنهایی بار عاطفی فیلم را دوچندان می‌کند. او برای پدر و دختر، دو رویکرد موسیقایی متفاوت اما مکمل طراحی کرده است: پیانو برای بازتاب روح زخمی و عاطفه‌های فروخورده خسرو، و سه‌تار با صدایی مدرن (نواخته علی بوستان) برای بیان لطافت و شور زندگی زیبا. این گفت‌وگوی موسیقایی میان پیانو و سه‌تار، استعاره‌ای شنیداری از شکاف و پیوند همزمان دو نسل است؛ پیوندی که در روانشناسی نوجوان نیز اهمیت دارد، چراکه نوجوان همواره در کشاکش جدایی از والدین و نیاز به همدلی آنان قرار دارد. موسیقی رضاعی در اینجا نه فقط همراهی‌کننده تصویر، بلکه یک روایتگر پنهان است که جهان درونی شخصیت‌ها را آشکار می‌سازد.
با این حال، در دل این سادگی، فیلم خالی از ضعف نیست: از خرید داروی اعصاب بدون نسخه گرفته تا پایان‌بندی‌ای که بیش از آن‌که با فضای اثر هم‌خوانی داشته باشد، رنگی خنده‌دار به خود می‌گیرد. چنین گاف‌هایی ضربه‌هایی به انسجام دراماتیک فیلم می‌زند. 

هادی آفریده کارگردان سینمای مستند، داور یازدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم مستند «درخت زردآلو» شد.به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی مرکز گسترش سینمای مستند، تجربی و پویانمایی، یازدهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم مستند «درخت زردآلو» از تاریخ ۳۰ آگوست تا ۶ سپتامبر (هشتم تا پانزدهم شهریور) در منطقه دِبِد استان لوُری ارمنستان برگزار می‌شود.امسال در جمع داوران که از کشورهای فرانسه و آلمان در جشنواره حاضر هستند، هادی آفریده مستندساز و فیلمساز ایرانی حضور دارد.
جشنواره بین المللی فیلم مستند «درخت زردآلو» از جمله رویدادهای مهم سینمای مستند در منطقه قفقاز است که با حضور آثار منتخب سینمای مستند جهان برگزار می‌شود و امسال در بخش مسابقه جشنواره ۲۰ مستند کوتاه و بلند از کشورهای مختلف نمایش داده می‌شوند که برخی از آنها پیش از این در جشنواره‌های معتبر جهانی از جمله جشنواره‌های فیلم برلین و … به نمایش درآمده‌اند.

بازی در نقش «ناصرالدین شاه» در سریال امیرکبیر و هنرنمایی در فیلم سینمایی «اجاره نشین‌ها»، ایرج راد را تبدیل به هنرمندی خاص کرده است.به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، ابوالفضل توکلی، فیلمساز مستند از اتمام تولید مستند جدید خود درباره هنرمندان صدا و دوبله خبر داد.توکلی با اشاره به سوژه مستند جدیدش با عنوان «نقش‌های آقای راد» گفت: به یاد دارم که مشغول ساخت مستند آقای امیرسلیمانی بودم که یک روز در سالن سنگلج، آقای راد برای مصاحبه در مورد سوژه فیلم پیش ما آمدند؛ همانجا جرقه ساخت مستندی درباره آقای راد در ذهنم زده شد؛ از استاد امیرسلیمانی خواهش کردم تا مرا معرفی کنند و آشنایی با آقای راد شکل گرفت. البته ایشان آشنایی دورادوری با مستندهای پرتره پیشکسوتان صدا و دوبله داشتند و رضایت اولیه‌ را دادند. پیگیر شدیم و در نهایت به تولید فیلم رسیدیم.

دستگیری فیلمنامه‌نویس مشهور در تجمع حمایت از فلسطین
«پل لاورتی»، فیلمنامه‌نویس برنده جایزه «کن» در جریان اعتراضات فلسطین در ادینبرو بازداشت شد. به گزارش ایسنا، «پل لاورتی»، فیلمنامه‌نویس اسکاتلندی برنده جایزه «کن» به دلیل پوشیدن تی‌شرتی که گفته می‌شود به گروه اعتراضی «اَکشن فلسطین» اشاره داشته، در «ادینبرو» بازداشت شده است.
«گاردین» نوشت، «لاورتی» در بیرون ایستگاه پلیس «سِنت لئونارد» واقع در مرکز شهر در اعتراضی شرکت کرده بود تا از «مویرا مک‌فارلین»، یکی از اعضای «کمپین همبستگی فلسطین» در اسکاتلند، حمایت کند. 

«بدون مجوز» در بخش اصلی جشنواره بین‌المللی فیلم بوسان
فیلم سینمایی «بدون مجوز» به کارگردانی و نویسندگی حسن ناظر، تولید مشترک ایران و انگلستان در سال ۲۰۲۵، در بخش اصلی مسابقه جشنواره بین‌المللی فیلم بوسان (BIFF) روی پرده خواهد رفت.
به گزارش ایسنا، حسن ناظر کارگردان ایرانی- بریتانیائی و برنده جایزه بفتا، برای نمایش فیلم خود در جشنواره بوسان حضور خواهد داشت.
بهروز سبط رسول که پیش از این بعنوان کارگردان شناخته می شده اینبار به عنوان بازیگر، نقش اصلی این فیلم را به عهده دارد. و همچنین علی محمد قاسمی مدیر فیلمبرداری این فیلم است.
داستان «بدون اجازه» روایتی شاعرانه و تأمل‌برانگیز از بازگشت یک فیلمساز ایرانی به سرزمین مادری است.
 او در تلاش برای یافتن زبانی تازه جهت بیان اندیشه‌ها و دغدغه‌هایش، همکاری با کودکان را برمی‌گزیند. حاصل این تجربه، سفری شخصی و انسانی است که بیش از هر چیز بر قدرت تخیل و خودابرازگری نسل جوان تأکید دارد.
پخش جهانی فیلم «بدون مجوز» بر عهده کمپانی فرانسوی DreamLab Films به مدیریت نسرین میرشب است.
جشنواره بین‌المللی فیلم بوسان که امسال سی‌اُمین دوره خود را برگزار می‌کند، همواره جایگاهی تعیین‌کننده در معرفی استعدادهای نو و آثار جریان‌ساز داشته است.