عدم عشقورزی به خویشتن ما را به مسیرهایی تاریک میکشاند
تعداد بازدید : 4
عشق؛ تجربهای به وسعت معجزه در زندگی
نویسنده : مرضیه ربیعی
گاهی عبارت عشق به خویشتن مورد اتهام و سرزنش قرار میگیرد و از آن برداشت منفی میشود و عموم مردم از آن دوری میکنند چون آن را خودشیفتگی میدانند. عشق به خود ماده اولیه و اصلی قدرت درونی است که شرط اساسی و لازم برای بهرهمندی از ذهنی معتقد به معجزه نیز به شمار میآید. عشقی که از آن سخن میگوییم ارزشمندی و بزرگیمان را یادآوری و به سوی راه درست هدایتمان میکند. نارضایتیها و دلخوریها را با همین نیروی عشق به خویشتن است که رها میکنیم و به آرامش و صلح میرسیم و این نیروی درونی سرکوب شده را بار دیگر به عرصه حضور میکشانیم.
کسانی که خود را دوست دارند و ارزشهای وجودی خویش را میشناسند دنیا را نیز دوست خواهند داشت و مگر نه این که بر اساس حدیثی زیبا و معجزهگون گفتهاند هرکس خود را بشناخت پروردگارش را شناخته است. این مهمترین راز جهان هستی است. زمانی که خود را مورد انتقام و حمله قرار میدهیم پیوندی مستقیم با انرژی محیط پیرامونمان برقرار میکنیم. بنابراین اگر مدام به خود حمله کنید و خود را سرزنش کنید در واقع مدام در حال حمله به زندگی و دنیا خواهید بود. بدین ترتیب سطح انرژی شما پایین میآید و شور و نشاط لازم برای زندگی و کار را از دست میدهید.
در نتیجه این انرژی منفی حملهگر مانند ویروسی در سراسر زندگی و محیط اطرافیان پخش میشود و نمیدانید که به اصطلاح از کجا آب میخورد. آیا میدانید چرا این همه دشمنی کینه و نفرت پیرامونمان پراکنده میشود؟ اینها همه از نبود عشق به خویشتن و نفرتی است که خودمان پراکندهایم. پس بهتر است مبارزهای معنوی را آغاز کنیم و متعهد شویم دنیای ذهنی خود را از همین لحظه دگرگون کنیم.
عدم عشقورزی به خویشتن ما را به مسیرهایی تاریک میکشاند که احساس کمبود میکنیم و میخواهیم دیگران ما را کامل کنند، اما عشقورزی به خود موجب میشود احساس ارزشمندی نسبت به خود داشته باشید. زمانی که به دنبال ارزشمندی و بهرهمندی در دنیای بیرون از خودمان هستیم هرگز احساس خشنودی و رضایت نمیکنیم. پس بر این باور باشید که شما خود عشق و معجزه هستید تا بتوانید خود منفی را که ساخته و پرداخته (من) شما بوده است را رها کنید و با عشق درونتان پیوند بخورید.