دو نفر از اعضای شورای شهر تهران به همراه شهردار منطقه یک از «خانه نیما یوشیج» و «خانه‌موزه سیمین و جلال» بازدید کردند. در حاشیه این بازدید از آغاز مرمت خانه نیما و احتمال آماده شدن آن برای سال آینده خبر داده شد.
 بهره برداری تا اواسط 99
حسن خلیل‌آبادی، عضو شورای شهر تهران در حاشیه بازدید از «خانه نیما یوشیج» و «خانه‌موزه سیمین و جلال» به مناسبت روز «شعر و ادب فارسی» که با همراهی محمدجواد حق‌شناس، دیگر عضو شورای شهر تهران انجام شد درباره وضعیت «خانه نیما یوشیج» اظهار کرد: سال ۹۶ که ابتدای کار شورای پنجم بود، خبری به دست ما رسید که خانه نیما از ثبت ملی خارج شده و در حال تبدیل به ساختمانی معمولی است. در بازدیدی که در ۲۶ دی‌ماه ۹۶ داشتیم، این خانه وضع اسفباری داشت. آن زمان خارج کردن این خانه از ثبت را منتفی کردند و دوستان ما در شهرداری توانستند با مالک ملک کنار بیایند. خانه نیما خریداری و برای بازسازی و مرمت در اختیار سازمان نوسازی قرار داده شد. ان‌شاءاله این خانه یک پاتوق فرهنگی و یکی از خانه‌موزه‌های فاخر تهران خواهد شد.
او درباره زمان اجرایی شدن این پروژه نیز افزود: زمان را باید زیباسازی قول بدهد و ما مجری طرح نیستیم. ان‌شاءاله در یک‌سال آینده بازسازی شروع شود و امیدواریم اواسط ۹۹ به بهره‌برداری برسد.
خلیل‌آبادی همچنین درباره «خانه‌موزه سیمین و جلال» که قرار بود پاتوق فرهنگی شود، اظهار کرد: چند مراسم این‌جا برگزار شده که در حوزه شعر و فرهنگ بوده است، اما ما توقع داریم اصحاب فرهنگ خود این‌جا را محل گفت‌وگو و مراسم و بزرگداشت‌ها قرار بدهند.
او درباره نظر گرفتن از خانواده‌های این نویسنده‌ها برای بازسازی خانه‌هایشان نیز گفت: فرزند آقای نیما در ایران نیست و ما به او دسترسی نداریم. آقای جلال و خانم سیمین هم فرزندی نداشتند. اگر کسی از بستگان آن‌ها باشد حتماً از آن‌ها استفاده می‌کنیم. برخی از خانه‌موزه‌ها به‌دست خانواده‌هایشان اداره می‌شوند، مانند خانه شهید بهشتی یا سحابی. در اداره و طراحی، خانواده‌ها در اولویت ما هستند.
 مرمت تا پایان 98
سیدحمید موسوی، شهردار منطقه یک  هم درباره «خانه نیما» گفت: ما امسال اردیبهشت‌ماه پس از چند سال موفق شدیم این‌جا را تملک کنیم. برج دو قرارداد را منعقد کردیم و برج سه خانه را تحویل گرفته و به سازمان زیباسازی دادیم. ملک ۵۵۸ مترمربع است و ۱۴۰ متر زیربنا دارد. ۱۳ و نیم میلیارد تومان ثمن معامله بوده که پرداخت شده است.
 او خاطرنشان کرد: برای ما مهم است که هویت و معماری اثر حفظ شود و کم‌ترین تغییرات در معماری‌اش اتفاق بیفتد. در عین حال ایستایی و مقاوم‌سازی بنا هم مهم است، به همین دلیل طراحی ساختمان را به سازمان زیباسازی سپرده‌ایم تا با توجه به حافظه تاریخی مراجعان این خانه که در خاطرات خود آن را بیان کرده‌اند و همچنین وسایلی که احتمالاً از این خانواده باقی مانده این‌جا را تجهیز و مرمت کنند.
به گفته شهردار منطقه یک، سازمان زیباسازی سعی دارد این خانه تا پایان سال ۹۸ مرمت و بازسازی شود و در سال ۹۹ امکان بازدید از آن وجود داشته باشد.
 

ایسنا: جدیدترین آمار فروش فیلم‌های سینمایی روی پرده کشور در شهریورماه نشان می‌دهد که فیلم‌های سینمایی دراین ماه فروشی نزدیک به ۹ میلیارد داشتند، این در حالی است که در مدت مشابه سال گذشته این رقم بیش از ۱۲ و نیم میلیارد تومان بوده است. بر اساس آمار فروش و اطلاعاتی که در سامانه فروش سینمای ایران قرار دارد، فیلم سینمایی «شکستن همزمان بیست استخوان» به کارگردانی جمشید محمودی که روایتی از یک خانواده افغان مهاجر در تهران است و از ۲۲ شهریورماه نمایش خود را آغاز کرده، ۸۹ میلیون تومان فروش کرده است. فیلم سینمایی «برمودا» ساخته رهبر قنبری با درون مایه‌ای کمدی پس از گذشت حدود سه هفته با سه هزار مخاطب، حدود ۳۱ میلیون تومان فروش داشته است. فیلم سینمایی «چاقی» راما قویدل با جذب ۲۱ هزار مخاطب به سینما پس از سه هفته ۲۵۳ میلیون تومان فروش داشته است. همچنین «صدای منو می‌شنوید» به کارگردانی صادق آشتیانی‌پور که از ششم شهریورماه روی پرده رفته،  فقط حدود سه میلیون تومان فروش داشته و در ۱۴ سینما نمایش داده شده است. فیلم سینمایی «روسی» ساخته امیرحسین ثقفی با محدودیت سنی 15+ سال و از ۳۰ مردادماه نمایشش را روی پرده سینماهای کشور آغاز کرده است. این فیلم تا امروز ۶۸۷ میلیون و ۲۵۹ هزار تومان فروش داشته است. فیلم «ایده اصلی» به کارگردانی آزیتا موگویی که از نیمه مردادماه روی پرده سینماها رفته است حدود سه میلیارد و ۱۰۸ میلیون تومان در ۱۶۶ سینما فروش داشته است. فیلم سینمایی «جانان» ساخته کامران قدکچیان با گذشت حدود شش هفته نمایش و اکنون با در اختیار داشتن سینماهای محدودی در تهران در مجموع ۳۵۴ میلیون تومان فروش داشته و ۳۴ هزار نفر آن را در ۹۳ سینما تماشا کرده‌اند. فیلم «قسم» به کارگردانی محسن تنابنده با در اختیار داشتن ۱۳۷ سینما نزدیک به دو و نیم میلیارد تومان فروش داشته است.
 

ایرنا: قرار است به زودی یک برنامه تلویزیونی در حوزه اتومبیلرانی در شبکه سه سیما تولید شود. این برنامه در مرحله طراحی است و کارگردانی آن بر عهده محمدفواد صفاریان‌پور است. در این برنامه مسابقه‌ای در حوزه اتومبیلرانی و موتورسواری با حضور هنرمندان، ورزشکاران و مردم برگزار خواهد شد. خبری مبنی بر حضور بهرام رادان در این برنامه در رسانه‌ها منتشر شد، اما او در برنامه حضور مستقیم نخواهد داشت. با توجه به اینکه رادان به تازگی سفیر طرح افزایش مهارت عمومی رانندگی کشور شده است، تنها بخش‌هایی از فعالیت این بازیگر در راستای ارتقای سطح رانندگی عموم مردم و رعایت هرچه بیشتر قانون پخش خواهد شد.

مهر: نمایشگاه نقاشی‌های علی دالوند جمعه ۲۹ شهریور در گالری تابستان خانه هنرمندان ایران افتتاح می‌شود. علی دالوند دارای کارشناسی مجسمه‌سازی از دانشگاه هنر است، وی هم‌چنین موفقیت‌هایی درخشان اعم از دریافت جایزه تشویقی از دوسالانه تصویرگری نامبوک - کره جنوبی ۲۰۱۵، منتخب نمایشگاه دوسالانه تصویرگری قلم طلایی بلگراد - صربستان ۲۰۱۳، برگزیده ششمین دوسالانه تصویرگری تهران، برگزیده جشنواره بین‌المللی هنرهای تجسمی فجر در بخش تصویرسازی، برگزیده جشنواره ملی هنرهای تجسمی جوان در بخش تصویرسازی و... را درکارنامه هنری خود دارد.

ایلنا: مدیرعامل برج میلاد از برگزاری دومین سوگواره موسیقایی عاشورا در این مجموعه خبر داد و گفت: در ادامه اجرای کنسرت‌های فاخر برج میلاد و بعد از اجرای موفق ارکستر فیلارمونیک شهر تهران، این باربرج میلاد میزبان سوگواره موسیقایی عاشورا با اجرای حسام الدین سراج است. مجتبی توسل گفت: امسال برج میلاد به روال هر ساله ویژه برنامه‌هایی را برای ایام محرم و صفر در نظر گرفته که اجرای این سوگواره موسیقایی از آن جمله است. گفتنی است، کنسرت «وداع» به خوانندگی حسام‌الدین سراج و رهبری ارکستر توسط سیدمحمد میرزمانی از پنجم تا هفتم مهرماه و به صورت رایگان برگزار می‌شود.
 

سرکوب، شکل بازیافت شده نمایش‌های «رضا گوران» در سینماست. در واقع مؤلف در این فرم خود المان‌های تئاتری را بر سینما ارجح قرار داده است و این چنین می‌شود که ناسینما به معنای متضادش به وجود خواهد آمد.رضا گوران، کارگردان خوب تئاتر کشورمان است که این خوب بودن را در اثر به اصطلاح سینمایی خود «سرکوب» نیز نشان داده است. این اثر جدای از آنکه فرم سینمایی ارائه نمی‌دهد، اندک فرصت سینمایی را از مخاطب سلب می‌کند. دوربین معلق روی کشتی مانده و تصویربردار، علی تبریزی، جدای از خواسته‌های کارگردان، شکل وامانده‌ای از داستان به مخاطب ارائه کرده است. مخاطب در «سرکوب» همواره به بیرون از آپارتمان ارجاع داده می‌شود: پرویز و جمشید شخصیت‌های اساسی قصه هستند که مادر یک خانه آپارتمانی آشفته به طور غیرمعقول آن‌ها را روایت می‌کند. مسئله اساسی در فیلم‌نامه این اثر کشف می‌شود. فیلم‌نامه پر از ارجاعات به مردانی است که بدون چالش شخصیتی زنان یک خانه را افسرده کرده‌اند. دوست پرویز، جمشید هاشم‌پور، نه دوست خوبی است و نه مرد خوبی. مرموزبودن دلیل بر متفاوت بودن نیست. داستان مخاطب را مدام به بیرون از آپارتمانی ارجاع می‌دهد که حتی دوربین حاضر نیست یک نمای لانگ‌شات از آن به تصویر بکشد.
سینما، زبان مشترک همه انسان‌های روی زمین است. سینمایی که جامعه خود را مجهول به تصویر بکشد، ناسینمای دوست‌نداشتنی تاریخ است. به عنوان مثال در سالنی که شاهد «سرکوب» سینمای ایران بودم، تنها یک نفر دیگر به تماشا نشسته بود. این موضوع تقاص لذت درک نشدن تفکرات یک مؤلف در حوزه هنر است. «هنر» برای پردازش تفکر به گونه‌ای که درک و باور آن برای آحاد یک جامعه ساده باشد، به وجود آمده است. مادامی‌که ما با شعار مدرنیته از ارائه تفکری قابل درک برای مخاطب فرار کنیم، نباید انتظار آشتی مخاطب را با سینما، داشته باشیم. ای بسا اندک مخاطبان ثابت سینمای ایران نه به خاطر پرده نقره‌ای بلکه به خاطر تفریح و فرار از روزمرگی‌ها، پا به سالن‌های تاریک سینما می‌گذارند. هنرمند به کسی گفته می‌شود که تفکراتش برای جامعه خود باورپذیر باشد.
عنصری که گوران را نسبت به سایر کارگردانان فعال در حوزه زنان متمایز می‌کند، نگاه بیضایی‌وار به مسئله جنایت و مکافات است. شکل درگیری‌های زنانه و روایت مرگ پرویز و جمشید، مخاطب را شگفت‌زده نمی‌کند؛ اما برای کشف چرایی، وی را جذب خواهد کرد که متاسفانه در انتها گوران نشان می‌دهد اگر همه المان‌های سینمایی را از فیلم‌نامه بگیریم و آن را در یک بلک‌باکس سالن تئاتر اجرا کنیم، هیچ اتفاق بدی برای ایده مرکزی رخ نخواهد داد و مخاطب دیگر با زواید دکوپاژ و تصویر روبه‌رو نمی‌شود. مسئله اساسی نگارنده با طرح موضوع «سرکوب» است. این اثر نگاه حمایت‌کننده‌ای نسبت‌به زنان جامعه ایرانی ندارد. هرگز زن یک جامعه ایرانی را به‌خوبی نشان نمی‌دهد. صرف این‌که ما برای طرح موضوع باصراحت بیان کنیم که یک خانواده به سختی زیر بار حرف زور یک مرد زندگی کرده‌اند، در سینما توصیف قابل قبولی نیست. دوم این‌که زنانی که مکر خود را در عدم بیان دانسته‌های یک واقعیت پنهان می‌کنند، ابداً شخصیت مادرانه یک جامعه ایرانی را ندارند. گریم و بازی متفاوت باران کوثری و پردیس احمدیه، به‌عنوان دو قطب غیرفعال یک خانه آشفته ایرانی، بر دغدغه‌های تئاتری کارگردان می‌افزاید و از بار سینمایی – واقعی یک اثر اجتماعی– دراماتیک کم می‌کند. از نظراخلاقی و روان‌شناسی، آدم‌های یک قصه مادامی‌که با طرف دوم زندگی خود (پدر، مادر، همسر، فرزند و دوست) روبه‌رو نشوند، شخصیت را بروز نمی‌دهند. واکنشی که زنان این خانه به رفتار بیمارگونه مادر، در برابر دوست پرویز و هنگام مکالمه با دیگران نشان می‌دهند، عمیقاً نمایشی است و شکل سینمایی–رئالیستی را تخریب کرده است. «برگمان» در به‌نمایش‌گذاشتن تضاد اخلاقی–روانی شخصیت‌ها، استادانه رفتار کرده است. در «گریه‌هاونجواها» بیماری خواهر یک خانواده علاوه بر این‌که شخصیت‌های قصه را به‌طورکامل برای مخاطب موشکافی می‌کند، داستان را نیز رو به جلو حرکت می‌دهد. در این‌جا برداشت ضعیف گوران از چنین وضعیت مشابهی نشان می‌دهد که هنرمند نسبت‌به آنچه به مخاطب ارائه داده است، تعهد و مسئولیتی ندارد و تنها به صرف لذت و تفاوت است که هنرمندی را خرج می‌کند.
شکل روایت در «سرکوب»، از پوچی به پوچ می‌رسد. این واقعه زنگ خطری است برای سینمایی که کتابی از «داستایوفسکی» به دست جمشید هاشم‌پور داده تا خود را پشت چهره چنین نویسنده بزرگی پنهان کند. پوچ‌گرایی مسئله هنر نیست؛ اما به‌طورناخواسته می‌تواند پاسخ همه پرسش‌های به وجود آمده برای «سرکوب» باشد.

استودیو آمازون اعلام کرد که سریال «ارباب حلقه‌ها» در کشور نیوزیلند فیلم‌برداری می‌شود و ساخت آن نیز از شهر «آوکلند» در ماه‌های آتی آغاز خواهد شد. چند ماه قبل اخباری مطرح شده بود که آمازون در حال رایزنی برای فیلم‌برداری در نیوزیلند - کشوری که پیتر جکسون سه گانه سینمایی «ارباب حلقه‌ها» و «هابیت» را در آن ساخته بود- است. ساخت این فیلم‌های سینمایی در این کشور باعث سرمایه‌گذاری بالا در نیوزیلند شده و میزان گردشگری در این کشور را به شدت افزایش داده است. به گفته آمازون، مراحل پیش ساخت این سریال در حال حاضر آغاز شده است. جی دی پین و پاتریک مک کای، به عنوان تهیه کنندگان اجرایی و شو رانر در این سریال فعالیت خواهند کرد. جی‌ای بایونا کارگردان «دنیای ژوراسیک: سقوط پادشاهی» نیز قرار است دو قسمت ابتدایی از فصل اول این سریال را کارگردانی کند. سازندگان این سریال در مورد انتخاب نیوزیلند برای فیلم‌برداری گفتند: ما به دنبال مکانی بودیم که بتوانیم زیبایی‌های دوران کهن در عصر دوم میانه زمین را به تصویر بکشیم. می‌دانستیم که باید به دنبال یک مکان جادویی، با سواحل بکر، جنگل‌ها و کوه‌ها باشیم. به همین خاطر نیوزیلند را برای این سریال انتخاب کردیم. گفتنی است، سریال «ارباب حلقه‌ها» داستان‌هایی جدید از دنیای خلق شده توسط تالکین و کتاب «یاران حلقه» او را روایت می‌کند.

بازیگر فیلم سینمایی «آن» از احتمال ساخت قسمت سوم این فیلم ترسناک خبر داد. این روزها و در حالی که فیلم سینمایی «آن: بخش دوم» مدتی است در حال اکران است، فروش خوبی داشته و دو هفته متوالی در صدر پرفروش‌ها قرار گرفته است. بیل اسکارشگراد بازیگر نقش دلقک ترسناک در این فیلم، اعلام کرد که قسمت سوم آن نیز احتمالاً ساخته خواهد شد. قسمت دوم فیلم «آن» که از روی رمان استیفن کینگ اقتباس شده، بر اساس همین کتاب به همه قضایای این داستان پایان می‌دهد؛ اما بازیگر نقش پنی وایز از ساخت قسمت سوم صحبت می‌کند. او با تأیید اینکه ایده‌هایی برای قسمت سوم وجود دارد، گفت: من و «اندی ماشیاتی» درباره اینکه قسمت سوم فیلم چگونه باشد، صحبت کردیم. ایده‌های جدید ما با گذشته کاملاً متفاوت خواهند بود. دو فیلم قبلی از روی کتاب ساخته شدند و قسمت دوم خاتمه داستان بود. پس ایده‌های ما نیز برای ساخت قسمت سوم این فیلم، کاملاً جدید و خارج از کتاب است. به همه این دلایل به نظرم باید پایان قطعی داستان را در قسمت بعدی ببینیم.
گفتنی است، قسمت نخست این فیلم سینمایی با بودجه ۳۵ میلیون دلاری، در مجموع گیشه جهانی ۷۰۰ میلیون دلار فروش داشت. قسمت دوم نیز که تنها دو هفته و چند روز از اکران آن می‌گذرد، به فروش ۳۸۵ میلیون دلاری رسیده تا هم از سوی منتقدان و هم از سوی مخاطبان مورد استقبال واقع شود.

ادامه از صفحه یک...
ریاست جمهوری هاشمی رفسنجانی پرداخته است؛ اتفاقی مبتنی بر حذف تصویر شهدا از اتوبان تهران-قم و جایگزینی بیلبوردهای تبلیغاتی که ده نمکی آن را اقدامی در جهت پرت کردن حواس از آرمان‌های شهدا می‌داند.
متن نوشتار مسعود ده نمکی را بخوانید: بعد از رحلت حضرت امام (ره) کشور در فضایی حزن‌انگیز فرو رفت و تا اربعین امام در سراسر کشور مراسم عزاداری و سوگواری برگزار شد و همه مردم درگیر برگزاری این مراسم بودند.
به علت رحلت ایشان از برگزاری برنامه تجمعی که پیش از رحلت امام برنامه‌ریزی کرده بودیم و قصد داشتیم به سمت جماران حرکت کنیم و پیرو بحث مبارزه‌ای که حضرت امام در پیام قبول قطعنامه (ضرورت جنگ فقر و غنا و مسائل دیگر) تذکر داده بودند با ایشان تجدید بیعت داشته باشیم منصرف شدیم.
امیدوار بودیم ضربه از دست دادن این نعمت الهی، به جامعه که در مسیر قهقرای فرهنگی پیش می‌رفت تلنگری بزند و موجب کندی آن حرکت شود، اما متأسفانه فضای تابستان بعد از رحلت حضرت امام با اتفاقات در حال وقوع، نشان می‌داد که حرکت خزنده فرهنگی، سیاسی و اجتماعی و بی‌تفاوتی نسبت به ارزش‌ها و امام‌زدایی و جنگ‌زدایی تشدید شده است.
یکی از این اقدامات در زمان حیات حضرت امام حذف تابلوهای شهدا در اتوبان قم ـ تهران بود. اعتراض ما به روزنامه‌ها کشیده شد. ژاندارمری کشور که آن زمان مسئول این اقدام بود، مجبور به پاسخ‌گویی شد و آن‌ها اعلام کردند که این اقدام براساس استفتا از حضرت امام صورت گرفته است. آن‌ها معتقد بودند که وجود این تابلوها موجب حواس‌پرتی راننده‌ها و وقوع تصادف می‌شود، ولی چرا پس از برداشتن تصاویر شهدا، به‌مرور «تابلوهای تبلیغاتی» را در اتوبان‌ها نصب کردند و کسی نگفت اینها باعث حواس‌پرتی راننده‌ها و تصادف می‌شود!
همان زمان دکلمه‌ای در مورد این دوگانگی رفتاری با این مضمون نوشتم: «بله شهدا باعث حواس‌پرتی می‌شوند، حواس‌پرتی از سمت دنیاگرایی مردم و مسئولان، باید هم عکس و نام شهدا را پاک کرد تا بتوان خیلی راحت برعکس شهدا حرکت کرد.»
همان زمان که جنگ تمام شد زمزمه‌هایی به اسم ایجاد فضای شاد و با نشاط و این شعار که، «مردم را باید از فضای اندوهناک جبهه و جنگ دور کرد» شروع شده بود و به نظر من این‌گونه اقدامات در همان راستا بود.
بعد از انتخاب آقای هاشمی رفسنجانی به ریاست جمهوری و انتصاب غلامحسین کرباسچی در شهرداری تهران، روند نمادزدایی از دیوارها و معابر شهر جدی‌تر و در دایره‌ای وسیع‌تر، ادامه یافت.
پاک کردن شعارهای جنگ از دیوارها و چاپ مقاله ضد جنگ در روزنامه اطلاعات آن هم سه ماه بعد از رحلت امام سرآغاز سازماندهی یک حرکت جدید از طرف ما شد.
ما در کنار برگزاری تجمعات هفتگی خود، نیروهای داوطلب را سازماندهی کردیم تا شب‌ها به‌صورت گشت موتوری در هر مکانی که شهرداری اقدام به پاک کردن شعارهای جنگ و انقلاب از دیوارها می‌کرد ما هم همان شعارها را با پیستوله و یا کلیشه و رنگ بنویسیم. چون بچه‌ها خط خوشی نداشتند، سعی کردیم این شعارها را روی کلیشه‌های فیلم‌های رادیولوژی طراحی و آن‌ها را بین بچه‌ها تقسیم کنیم. نیروهای این گروه از موتورسوارها را به دلایل امنیتی و حفاظتی از بین افرادی غیر از بچه‌های تظاهرکننده انتخاب می‌کردم تا کسی پی به هوششان نبرد.
البته تأمین هزینه این حجم از رنگ و پیستوله هم خیلی سخت بود.
بعضی وقت‌ها کار شعارنویسی به چالش و درگیری کشیده می‌شد و نیروهای شهرداری با بچه‌ها درگیر می‌شدند و ما مجبور بودیم سوار بر موتور به آن منطقه شهرداری برویم و بچه‌ها را آزاد کنیم. این چالش بین ما و شهرداری و همچنین وجود رسانه‌هایی که به فضای نفی گفتمان مقاومت و جنگ دامن می‌زدند موجب شد که دوباره تصمیم به برگزاری راهپیمایی‌های رسمی بگیریم.
در کنار مبارزه شبانه ما گاهی مطالبی انتقادی در بخش اخبار ویژه روزنامه‌های جمهوری و کیهان آن زمان درج می‌شدند که «عده‌ای به اسم دفاع از ارزش‌ها با بی‌سلیقگی و بدخطی روی دیوارها، شعارهای انقلابی می‌نویسند که این بی‌سلیقگی باعث دلزدگی مخاطب می‌شود.» درواقع این روزنامه‌ها خط بد دولت و شهرداری را نمی‌دیدند؛ ولی بدخطی ما را می‌دیدند. حالا سهواً یا عمداً متوجه نمی‌شدند که در کشور چه وارونگی فرهنگی دارد روی می‌دهد.