خبرآنلاین: فیلم «قهرمان» به کارگردانی اصغر فرهادی به فهرست بلند نامزدهای جایزه بهترین فیلم خارجی‌زبان بفتا راه پیدا کرد. فهرست بلند نامزدهای جایزه سینمایی بفتا در رشته‌های گوناگون اعلام و فیلم اصغر فرهادی در یک رشته نامزد جایزه شد. فیلم «قهرمان» به کارگردانی اصغر فرهادی در کنار فیلم‌هایی چون «ماشین مرا بران»، «کوپه شماره ۶»، «مادران موازی»، «تیتانیوم»، «گریز» و «بدترین فرد در جهان» برای جایزه بهترین فیلم خارجی‌زبان نامزد دریافت جایزه بفتا شده است. رقیب اصلی فرهادی در این رقابت «ماشین مرا بران» از سینمای ژاپن است که چند روز پیش جایزه گلدن گلوب را دریافت کرد.

 

ایرنا: پوستر فیلم «گیتی همسر علیرضا» به کارگردانی «حمیدرضا هنری» با طرحی از «محمد طاهری» منتشر شد. پوستر فیلم گیتی همسر علیرضا به کارگردانی حمیدرضا هنری و تهیه‌کنندگی همایون رضا عطاردی و عزت‌اله جامعی‌ندوشن که توسط محمد طاهری طراحی شده است، رونمایی شد. اکران این فیلم از ۸ دی‌ماه در سینماهای هنر و تجربه آغاز شده است. آرش آصفی، رؤیا جاویدنیا، زهرا برومند، کریم اکبری‌مبارکه و ...از جمله بازیگران این فیلم سینمایی هستند. در خلاصه داستان فیلم گیتی همسر علیرضا آمده است: گیتی و علیرضا در کنار هم زندگی آرام و متوسطی دارند تا اینکه ....

میزان: فیلم سینمایی «سقوط ماه» به کارگردانی رونالد امریش اثری در ژانر علمی تخیلی بوده که اکران خود در سینماهای جهان را از چهارم فوریه سال ۲۰۲۲ آغاز خواهد کرد. در خلاصه داستان فیلم سینمایی «سقوط ماه» آمده است: وقتی ماه ناگهان از مدار خارج می‌شود، غریبه‌ها باید برای نجات زمین به هم بپیوندند. این فیلم اکشن علمی-تخیلی که در زمان آینده جریان دارد، فاجعه‌ای احتمالی را پیش‌بینی می‌کند که به واسطه نابودی ماه برای زمین رقم می‌خورد. این فیلم، داستان زندگی یک مدیر ناسا، یک فضانورد کهنه‌کار و یک نظریه‌پرداز عرصه تئوری توطئه را دنبال می‌کند.

 

«جاودانگان» فیلمی به کارگردانی «کلوئی ژائو» چینی است که به شدت خلاق و مستعد است اما برای سینمایی که می‌خواهد همه رسانه‌ها را معطوف به خود کند همچنان کم است. قبل از اینکه به بحث خود فیلم بپردازم دوست دارم در مورد فیلم‌ساز ژائو چند کلمه‌ای بنویسم. نخستین فیلم او که خود کارگردان، نویسنده، تهیه کننده و تدوین‌گر آن بوده به نام «ترانه‌هایی که برادرهایم به من آموختند» ثابت می‌کند با فیلم‌سازی بالفطره روبه‌رو هستیم که بعدها با فیلم «سرزمین خانه به دوش‌ها» بیشتر دیده خواهد شد. مسئله‌ای که در مورد سینمای ژائو وجود دارد این است که تخیلات و تصورات فیلم‌ساز به مراتب از اثرش جلوتر هستند؛ در واقع کمپانی مارول این را خوب درک کرده است که دست این فیلم‌ساز را برای پرداخت چنین پروژه‌ای باز گذاشته است. پس وقتی ژائو در قامت کارگردانی درام، قرار است فیلمی ابرقهرمانی – کمیک را کارگردانی کند، نمی‌توان انتظار آن را داشت که سینمایی مانند زک اسناید خلق کند. منطق داستانی به واسطه گرایش هنری فیلم‌ساز و همچنین توانایی در هدایت پروژه به مراتب از دیگر آثار مارول قوی‌تر است اما همچنان سینمای مارول صرفاً سرگرم کننده است و این به معنای جدا کردن بیننده از اخبار دنیا و هم سویی او با توهم و نه تخیل است؛ در ادامه بیشتر به این موضوع می‌پردازم.
 ابرقهرمان‌ها هم انسان‌ها را دوست دارند
فیلم‌های مارول به طور کلی و نه مشخصاً این فیلم، مرا به یاد این جمله از «قلعه حیوانات» جرج اورول می‌اندازد که: همه حیوانات با هم برابرند اما خوک‌ها برابرترند. مسئله اصلی من با فیلم بر سر انسانی نبودن آن است. داستان از 5 هزار سال قبل از میلاد شروع می‌شود. ما جاودانگانی را می‌بینیم که به دست آرشیم ساخته شده‌اند از سیاره خود، المپیا، به زمین می‌آیند تا انسان‌ها را از شر دویانت‌ها در امان بدارند، پس از مدتی «جاودانگان» که سر و شکل انسانی به خود گرفته‌اند احساسات انسانی از خود بروز می‌دهند دو تا از آن‌ها عاشق می‌شوند و با یکدیگر ازدواج می‌کنند، به هم دیگر به واسطه طمع انسانی‌شان خیانت می‌کنند، متحد می‌شوند و.... در یادداشت‌های پیشین خود به این نکته اشاره کردم که من قهرمانی که هویت انسانی در کمیک بوک‌ها داشته باشد تنها بتمن را می‌شناسم چرا که کارهای به دور از توهمات که شاید همه آن‌ها روزی با پیشرفت تکنولوژی شوند انجام می‌دهد. اما در عمده فیلم‌های مارول و به خصوص «جاودانگان» می‌بینیم که قهرمانان انسانیت را بیشتر از جاودانگی دوست دارند. به عنوان مثال جایی که اسپرایت با بغض بر سر سرسی فریاد می‌زند که به رابطه او با انسان‌ها رشک ورزیده است. از سویی دیگر ابرقهرمانی را که شبیه سوپر من است اما اصلاً سوپر من نیست می‌بینیم. ایکاریس عاشق سرسی شده است و دست آخر به خاطر یک احساس زمینی دست از خیانت می‌کشد. در این جاست که علاقه‌مندی دراماتیک مؤلف نمایان می‌شود. ایجاد حس درام در فیلمی ابرقهرمانی برای باورپذیری لازم است اما اولویت نیست. آنچه من از ژائو دیدم به خصوص در سکانس‌های پایانی اثر بیشتر یک نبرد دراماتیک قهرمانی بود نه نبرد برای قهرمانی.
 توهمات و نه تخیلات
در جایی از فیلم «جاودانگان» افراد گروه که حالا کم‌کم با یکدیگر متحد شده‌اند و گیلگمش از آن‌ها پذیرایی می‌کند دور یک میز جمع شده‌اند. فارق از آنکه دکوپاژ کارگردانی تا چه اندازه دراماتیک است می‌بینیم که کسی می‌گوید مراقب توهمات اسپرایت باش. نکته اینجاست که ما با توهم روبه‌رو هستیم و نه تخیل. توهمی که قرار است ما را از آگاهی دور کند. آگاهی نسبت به شرایط و سیاست‌هایی که بر له یا علیه ما صورت می‌گیرند. همان‌طوری که اسپرایت گیلگمش به آن بزرگی را در قامت یک نوزاد توهم می‌کند مارول هم بیننده‌های خود را کودکی می‌پندارد که به شهربازی رفته‌اند.
 هندی‌ها همیشه دوربین به دست آماده فیلم ساختن هستند
از سه ویژگی فیلم باید ترسید. اول آنکه «جاودانگان» را یک آسیایی رنگین‌پوست که همسایه ژاپن است کارگردانی کرده و دوم آنکه میان آن همه سینما در آسیا هندوستان را برای قصه خود برگزیده است. سوم آنکه می‌بینیم کینگو با نقش‌آفرینی ناجیانی ستاره‌ای است که همواره کسی از او فیلم‌برداری می‌کند، به عنوان مثال هنگامی که او سر دویانتی را منفجر می‌کند به فیلم‌بردار می‌گوید این صحنه را گرفتی؟، نشانه نیاز دیده شدن بیش از اندازه هندی‌ها و به طور کلی آسیایی‌هاست. این نشانه در نکته سوم یعنی نمایش نسل‌کشی در هیروشیما، بمب اتم، تأسف خوردن غیرمنتظره آقای همجنس‌گرای سیاه‌پوست و دلداری او توسط رهبر «جاودانگان» ایجک با بازی سلما هایک، اتفاق می‌افتد. ویژگی که در واقع اگر اعمال بدی از انسان‌ها سر می‌زند یا از سوی آسیایی‌هاست یا نسبت به آسیایی‌ها که مؤلف به طور ناخواسته مورد اول: از سوی آسیایی‌ها را بیشتر نمایش داده است. این پیام‌ها ابداً توهمات توطئه‌ای نیست که یک بیننده می‌تواند از فیلم برداشت کند بلکه فیلمی با این پروداکشن قطعاً نیت سیاسی بزرگی در سر دارد که این فکت‌ها در ارائه قصد آن بی‌تأثیر نخواهد بود.
 ابرقهرمان همجنس‌گرا
مسئله‌ای که همواره مرا درگیر کرده دو نکته مهم بوده است. اول آنکه تا به حال هیچ اثر سینمایی جذاب‌تر از نمونه کمیک‌بوک خود نبوده است. دوم آنکه چرا باید ابرقهرمانان نیازهای عاطفی یا روانی انسانی داشته باشند. مسئله ابداً این نیست که همجنس‌گرایی خوب است یا بد است؛ مسئله فرمی است که به خاطر اهداف بلند مدت بر هم ریخته می‌شود. اینکه ببینیم رسانه‌ای سیاه‌پوست همجنس‌گرایی را نشان می‌دهد که در عین حال پدر است و با پارتنر خود زندگی می‌کند در قامت یک رسانه پذیرفتنی است؛ اما آنکه ببینیم از آن سیاه‌پوست برای پیشبرد اهداف داستانی – حاشیه‌ای استفاده می‌شود کاملاً غیرانسانی و به دور از اخلاق است. ابرقهرمان کسی است که اصلاً روانی مانند انسان‌ها ندارد. درست است که داستان اشاره می‌کند آن‌ها ساخته آرشیم هستند اما آن‌ها با زیسن چند هزار ساله در کنار انسان‌ها خلق و خوی انسانی به خود گرفته‌اند که این خلق و خو در همه ابعاد داستانی، به عنوان مثال تینا با بازی آنجلینا جولی، فراموشی می‌گیرد، برای گیلگمش گریه می‌کند، می‌خواهد خاطرات خود را حفظ کند و...، نشر یافته است. نقد یک وسیله انتقال سلیقه است و من به عنوان بیننده جدی سینما در یادداشتی روزنامه‌ای مجال آن را نمی‌یابم که کاملاً شرح دهم چرا این فیلم سلیقه من نیست اما به طور کلی به عنوان آخرین پیام باید این را نوشت که: باید از سینمایی که صرفاً رسانه است و سرگرم می‌کند ترسید و صد حیف که مستعدی مانند کلوئی ژائو به دام مارول افتاده است.

 

ایرج پزشکزاد، طنزپرداز و خالق «دایی‌جان ناپلئون» در ۹۴ سالگی در آمریکا از دنیا رفت. داوود موسایی، مدیر انتشارات فرهنگ معاصر و ناشر کتاب‌های ایرج پزشکزاد در تماس ایسنا خبر درگذشت او را تأیید کرد و گفت: پسر پزشکزاد این خبر را تأیید کرده است.  همچنین صفحه این نشر در یادداشتی نوشته است: «عالیجناب پزشکزاد عزیز، در سوگ شما که تلخ‌ترین‌ها در شیرینی کلامتان شربتی می‌شد تا بی‌مرثیه‌خوانی علاج درد کند، شرم داریم که به ماتم بنشینیم؛ که این طریق شما نبود و ما از شما آموختیم که زندگی را ستایش کنیم، رنج‌ها را به استهزا بگیریم و به جای تسلیم ماتم شدن با سلاح شادمانی به جنگ سیاهی برویم. دلتنگی نبودن‌تان را چون سرو استوار قامت‌تان بر ادبیات ایران‌زمین ارج می‌نهیم تا جنگلی شود سرشار از شادمانی، عشق به زندگی و فرهنگ این مرز و بوم. سفر به سلامت. سلام ما را به هفت‌هزارسالگان برسانید. انتشارات فرهنگ معاصر ناشر رسمی آثار زنده‌نام ایرج پزشکزاد.»
 ایرج پزشکزاد (الف. پ. آشنا) (زاده ۱۳۰۶) از نویسندگان و طنزپردازان معاصر ایرانی بود که در ۲۲ دی ۱۴۰۰ در سن ۹۴ سالگی در لس‌آنجلس از دنیا رفت.  او بیشتر به خاطر آفرینش رمان «دایی‌جان ناپلئون» و شخصیتی به همین نام شناخته می‌شود که در سال ۱۳۵۵ مجموعه تلویزیونی «دایی‌جان ناپلئون» توسط ناصر تقوایی برگرفته از این رمان ساخته شد.
 «حاج مم‌جعفر در پاریس» (خاطرات)، «ماشاءاله خان در بارگاه هارون‌الرشید» (رمان)، «بوبول»(طنزیات اجتماعی) «آسمون ریسمون»(طنزیات ادبی)، «دایی‌جان ناپلئون» (رمان)«ادب مرد به ز دولت اوست تحریر شد» (نمایش‌نامه)، «انترناسیونال بچه‌پرروها» (طنزیات سیاسی)، «شهر فرنگ از همه رنگ» (طنزیات سیاسی و اجتماعی)، «خانواده نیک‌اختر» (رمان)، «رستم‌صولتان»(طنزیات اجتماعی)، «گلگشت خاطرات» (طنزیات اجتماعی)، «پسر حاجی باباجان»(نمایش‌نامه)، «به یاد یار و دیار»(خاطرات) و «بلیط خان‌عمو» (نمایش‌نامه) از جمله آثار به‌جامانده از او هستند. همچنین ترجمه کتاب‌های «روزولت» نوشته سارا دلانو روزولت، «ملک مقرب در جمع شیاطین»، «دختر گرجی»، «زندانی کازابلانکا» و «ماروا» نوشته موریس دوکبرا، «دزیره» اثر آن ماری سلینکو، «افسونگران دریا»و ... هم در کارنامه ایرج پزشکزاد به چشم می‌خورد.