فاطمه مهاجرانی، سخنگوی دولت، در نشست خبری خود به پرسشی مبنی بر تغییر احتمالی قیمت بنزین پاسخ داد و اعلام کرد که در حال حاضر زمان مناسبی برای تصمیم‌گیری در این خصوص نیست. وی تأکید کرد که این موضوع هنوز در حد طرح مسئله باقی مانده و هیچ تصمیمی اتخاذ نشده است.مهاجرانی با بیان اینکه قیمت ۱۵۰۰ تومانی بنزین برای دارندگان خودروهای آفرود نیز ارزان محسوب می‌شود، به این نکته اشاره کرد که باید به گونه‌ای عمل شود که از دهک‌های پایین جامعه حمایت صورت گیرد. وی ابراز امیدواری کرد که مردم بتوانند...

در حالی‌که نظم جهانی انرژی پس از بحران‌های ژئوپلیتیک سال‌های اخیر، به‌ویژه جنگ اوکراین و تحریم نفت روسیه، در حال دگرگونی است، بازارهای نوظهور نفتی در آفریقای شرقی می‌توانند برای جمهوری اسلامی ایران به فرصتی راهبردی تبدیل شوند. کشورهایی مانند کنیا، تانزانیا، اتیوپی، رواندا و اوگاندا به‌دنبال منابع متنوع‌تری برای واردات انرژی هستند و ایران با سابقه تاریخی، ظرفیت‌های فنی و روابط دوستانه با بسیاری از دولت‌های آفریقایی، می‌تواند نقش مهمی در این منطقه ایفا کند. برخلاف آمریکا و متحدان غربی که در صادرات انرژی یا سرمایه‌گذاری‌ها، همواره شرط‌های سیاسی و مداخله‌گرایانه مطرح کرده‌اند، ایران بازیگری مستقل و قابل‌اعتماد بوده است. در شرایطی که آفریقا تلاش می‌کند وابستگی خود را به غرب کاهش دهد و مسیر توسعه صنعتی خود را مستقل از فشارهای بین‌المللی دنبال کند، رویکرد برابرخواهانه و غیرتحمیلی ایران، بیش از پیش مورد استقبال دولت‌های این قاره قرار گرفته است. ایران تجربه قابل‌توجهی در اجرای پروژه‌های نفتی و عمرانی در آفریقا دارد. از پالایشگاه‌ها گرفته تا نیروگاه‌ها و راه‌سازی، همه و همه نمونه‌های موفقی از حضور ایران را ثبت کرده‌اند. شرکت‌های ایرانی سابقه حضور در کشورهایی نظیر نیجریه، الجزایر، سودان و آفریقای جنوبی را دارند و اکنون نوبت آن رسیده است که با تمرکز بر شرق آفریقا، این حضور توسعه یابد. بنادر مهمی مانند دارالسلام در تانزانیا و مومباسا در کنیا می‌توانند کانون‌های واردات نفت خام یا فرآورده‌های نفتی از ایران باشند. در شرایطی که کشورهای این منطقه با کمبود شدید منابع سوخت، زیرساخت‌های ناقص و ضعف در صنایع پالایشگاهی مواجه هستند، ایران می‌تواند به شریکی پایدار و راهبردی برای آن‌ها بدل شود. از منظر راهبردی، همکاری نفتی با این کشورها صرفاً یک تعامل اقتصادی نیست بلکه بخشی از یک سیاست کلان‌تر به‌نام دیپلماسی انرژی است. ایران با توسعه مناسبات نفتی، نه‌تنها می‌تواند ارزآوری خود را در دوران تحریم تقویت کند بلکه نفوذ سیاسی و فرهنگی‌اش را نیز گسترش می‌دهد. بهره‌گیری از روش‌های مبادله پایاپای، تهاتر کالا یا استفاده از ارزهای محلی، به ایران اجازه می‌دهد که بدون نیاز به سیستم مالی تحت سلطه آمریکا، صادرات خود را انجام دهد و هم‌زمان، بنیان‌های یک همکاری اقتصادی مقاوم را با این کشورها پایه‌ریزی کند. واقعیت این است که بسیاری از دولت‌های شرق آفریقا نیز مایل به فاصله‌گیری از انحصارهای غربی هستند و در پی شرکایی می‌گردند که با احترام متقابل، بدون دخالت در امور داخلی، به توسعه زیرساخت‌های انرژی‌شان کمک کنند. 
ایران، با اتکا به سیاست خارجی جنوب‌محور خود، یکی از معدود کشورهایی است که می‌تواند این شرایط را فراهم کند. بازارهای آفریقای شرقی نه فقط برای صادرات نفت و گاز، بلکه برای فروش خدمات فنی و مهندسی، صدور دانش فنی و حتی آموزش نیروی انسانی فرصت‌های بسیاری فراهم می‌کنند. ایران می‌تواند در این مسیر، همزمان با تقویت اقتصادی خود، نقش مهمی در رشد و توسعه پایدار کشورهای آفریقایی ایفا کند. این تعاملات در بلندمدت، جایگاه ایران را به‌عنوان یک شریک قابل‌اتکا و ضدنظام سلطه در چشم ملت‌های آفریقایی تثبیت خواهد کرد. فرصت ایجادشده در آفریقا، حاصل همزمانی چند عامل است: بحران جهانی انرژی، تلاش کشورهای درحال‌توسعه برای تنوع‌بخشی به منابع انرژی، افول نسبی قدرت غرب، و چرخش سیاست خارجی ایران به‌سوی تقویت روابط جنوب-جنوب. اگر از این فرصت به‌درستی بهره‌برداری شود، ایران می‌تواند از یک صادرکننده صرف نفت، به بازیگری کلیدی در نقشه ژئوپلیتیک انرژی جهان تبدیل شود. اکنون زمان آن فرا رسیده که این مسیر هوشمندانه، با اراده‌ای راهبردی و برنامه‌ای دقیق پی گرفته شود. معادله‌ای که کاملاً در راستای منافع ملی ایران است.