دوشنبه و سه‌شنبه هفته جاری، آقای «امیرعبداللهیان» وزیر خارجه کشورمان، در رأس یک هیئت سیاسی به عمان و قطر سفر کرد. گفتنی است؛ این نخستین سفر ایشان در مقام وزیر خارجه به کشورهای حوزه خلیج‌فارس است که در جریان آن با معاون پادشاه و وزیر خارجه عمان، امیر و وزیر خارجه قطر و همچنین با «اسماعیل هنیه» رئیس دفتر سیاسی جنبش مقاومت اسلامی در محل سفارت ایران در دوحه دیدار و گفت‌وگو کرد. این سفرها در راستای سیاست‌های اعلامی دولت سیزدهم قرار دارد که اولویت را به توسعه روابط منطقه‌ای داده است. هر چند این موضوع شامل همه کشورهای منطقه می‌شود اما کشورهایی که نزدیک‌ترند راحت‌تر می‌توانند دیدگاه‌های خود را با ایران مطرح کرده و راه رسیدن به یک توافق منطقه‌ای را آسان‌تر کنند.

-         سفر به عمان؛ از همکاری‌های اقتصادی تا توسعه روابط سیاسی

 به نظر می‌رسد اولویت نخست سفر وزیر خارجه کشورمان به عمان پیگیری مسائل اقتصادی بین دو کشور و گسترش روابط در حوزه‌های تجارت و بازرگانی است. گفتنی است؛ چندی پیش «هیثم بن طارق» سلطان جدید عمان نخستین سفر خارجی خود را به عربستان انجام داد و بعد از آن نیز «محمد بن سلمان» در سفر به کشورهای حاشیه خلیج‌فارس به عمان سفر کرد و با توجه به توافقات صورت گرفته قرار شد عربستان سرمایه‌گذاری وسیعی در این کشور انجام دهد و عمان هم به دلیل مشکلات مالی از این سرمایه‌گذاری استقبال کرد. اکنون این مسئله مطرح می‌شود که آیا عمان با توجه به سرمایه‌گذاری‌های عربستان در این کشور همچنان می‌خواهد به عنوان مرکز حل اختلاف کشورهای این حوزه با دیگر کشورها عمل کند یا از این چارچوب خارج شود؟ با توجه به تعاملات صورت گرفته با عربستان این احتمال مطرح می‌شود که عمان از پیشینه گذشته خود تا حدودی فاصله گرفته باشد و این مسئله‌ای است که برای ایران مهم است و احتمالاً آقای امیرعبداللهیان در سفر به عمان این موضوع را مورد توجه قرار می‌دهد. گفت‌وگو در مورد همکاری‌های

مختصات دورکاری تاحدی با کارکردن به شیوه حضوری متفاوت است. کسانی که می‌خواهند به افراد موفق و شایسته‌ای در حوزه دورکاری بدل شوند، باید نظم و مقرراتی جدی برای خود در نظر بگیرند و متفاوت‌تر از شاغلان معمولی تلاش کنند تا در کارشان موفق شوند.

• مزایای دورکاری

برای کارفرمایان و شرکت‌های مختلف، جذب نیروهای دورکار بسیار سودآور است. هزینه‌ها به‌شکل درخور توجهی برای این دسته از دوستان کاهش پیدا می‌کند؛ چون دیگر لازم نیست هزینه‌های مکان را بپردازند و نیازهای افراد شرکت را تأمین کنند. علاوه‌براین، امکان جذب نیرو از نقاط جغرافیایی مختلف هم فراهم می‌شود و دست کارفرما در استخدام بازتر خواهد بود؛ مثلاً اگر نیروهای کاری شرکتی از نقاط مختلف دنیا باشند، امکان اینکه همیشه کسانی برای پاسخ‌گویی به مشتریان حاضر باشند، به‌سادگی فراهم می‌شود.

نیروهای دورکار هم از مزایای این روش شغلی بی‌نصیب نیستند. آن‌ها می‌توانند بدون وجود حواس پرتی‌های رایج در محیط کار، به شغل خود رسیدگی و برنامه‌ای منعطف برای کارکردن در طول روز طراحی کنند. ضمن اینکه دیگر نیاز نیست به محل کار رفت‌وآمد کنند و این یعنی هزینه تردد افراد کاهش پیدا می‌کند و استفاده‌نکردن از وسایل نقلیه هم در کاهش آلودگی‌های محیطی، مثلاً آلودگی هوا، نقش دارد.

• معایب دورکاری

دورکاری معایبی هم دارد که نمی‌توان از آنها چشم پوشید. درواقع، دورکاری روشی ایدئال برای گرداندن گروه کاری نیست. یکی از مشکلات عمده‌ای که بر سر راه این نوع از کارکردن وجود دارد، دشواری ارتباطات است. مهارت‌های مدیریتی بسیار گسترده‌ای لازم است تا بتوان نیروهای کاری را از نقاط مختلف کشور یا حتی دنیا باهم هماهنگ کرد.

اگر تعامل و ارتباطات گروهی که به‌شکل دورکاری فعالیت می‌کنند، به‌خوبی در جریان باشد، بسیاری از مشکلات حل می‌شود. مدیریت گروه‌های دورکار به مهارت فراوانی نیاز دارد. اگر مدیریت در این زمینه قوی باشد، تعامل میان کارمندان و سرپرستانشان افزایش می‌یابد.