خبرآنلاین: فیلم کوتاه «دختر خوب» به کارگردانی راحله کرمی به جشنواره Courage film festival برلین آلمان راه یافت. فیلم کوتاه «دخترخوب»، با نویسندگی و کارگردانی راحله کرمی و تهیه‌کنندگی‌مانی قندی و بازی شقایق فریادشیران، بهزاد خلج و مبینا آزادی به بخش مسابقه جشنواره فیلم Courage که در برلین آلمان برگزار می‌شود راه یافت. در خلاصه داستان این فیلم کوتاه آمده دختری که می‌خواهد آبروی خانواده‌اش را حفظ کند، مجبور به سکوت می‌شود. این فیلم کوتاه ۱۴ دقیقه‌ای، پیش‌تر جایزه ویژه هیئت داوران جشنواره حقوق بشر ناپولی و جایزه ویژه جشنواره اسکواردی ایتالیا (جشنواره بین‌المللی زنان) را از آن خود کرده و در جشنواره فیلم و موسیقی ایشیا گلوبال ایتالیا «Ischia Global Film Festival ۲۰۲۱»، آرلینگتون آمریکا، جشنواره فیلم لینز اتریش و جشنواره ارلز کورت لندن (Earls Court Film Festival) پذیرفته شده بود.

ایبنا: رمانِ «دیشموک، سرزمین نت‌های تلخ» به نویسندگی شقایق فیروزی، این پرسش را مطرح می‌کند که «چرا زنان، این چنین تسلیم و رام سرنوشت، بسوز و بساز با همه چیز کنار می‌آیند؟» کتاب «دیشموک، سرزمین نت‌های تلخ»، نوشته شقایق فیروزی، توسط انتشارات روشنگران و مطالعات زنان به چاپ رسیده و روانه بازار شده است. رمان، قصه دختری است به نام رستا که سال‌هاست گرفتار آشفتگی خواب و کابوس‌های شبانه است. به اصرار خواهرش، به روانکاو مراجعه می‌کند و بعد از آن، داستان بازگشت به گذشته دختر است؛ گذشته‌ای پنهان مانده که کابوس‌هایش را ساخته است. در خلال رفت و برگشت‌ها به گذشته و حال قهرمان داستان، خواننده از یک طرف با مشکلات زن امروزی مواجه می‌شود. زنی که در پایتخت زندگی می‌کند و از دید زنان به اصطلاح غیرشهری، خوشبخت است و از طرف دیگر با زنانی آشنا می‌شود به اسم زنان دیشموکی و مشکلات عدیده آن‌ها. سوالی که در این رمان مطرح می‌شود، این است که نکند نطفه همه زن‌های ما را در دیشموک بسته‌اند که این چنین تسلیم و رام سرنوشت، بسوز و بساز با همه چیز کنار می‌آیند؟ راوی این رمان، نمی‌داند ژن این انفعال را با خود حمل می‌کند یا نه و در طول داستان از پس ترس‌ها حرکت می‌کند به سمت آگاهی‌هایی که زن دیشموکی از مواجهه با آن می‌ترسد.این رمان، در ۱۲۷ صفحه در قطع رقعی با قیمت ۵۰۰۰۰ تومان توسط انتشارات روشنگران و مطالعات زنان منتشر شده است.
 

«آخرین دوئل» ساخته رایدلی اسکات فیلمی شریف درباره انسانیت است که جذابیت آن به زنانگی‌های زیرمتن مرتبط می‌شود. مبارزه یک زن برای استرداد نفس پاک خود به صورتی در این اثر نمود پیدا کرده که توحش در قرون وسطی را توجیه می‌کند. این مهم‌ترین پیام فیلمی است که می‌خواهد از حقوق انسانی یک زن حرف بزند. مسئله‌ای که در فیلم مطرح می‌شود با توجه به آن که از روی داستانی اقتباس شده روایت دیروز یا امروز نیست. تصادفی است که در هر زمان و در هر جغرافیایی به اشکال مختلف شاهد آن هستیم. خوی وحشی‌گری انسان‌ها با توحشی بیشتر پاسخ داده می‌شود.
 عُقده
در نخستین مواجهه با این فیلم طراحی صحنه و میزان سن چشم هر بیننده‌ای را نوازش می‌کند. در برخی از سکانس‌ها، پلان‌های نقاشی شده را می‌بینیم که از نظر سینمایی یک دستاورد هنری محسوب می‌شوند با این که نمونه آن را در فیلمی چون «پادشاه» ساخته دیوید میشد دیده بودیم. داستان فیلم همچنان زنده است به واسطه آن که متجاوز و مورد تجاوز قرار گرفته برای شرف خود جنگیده‌اند. اما سؤال اصلی که در داستان برای هر بیننده‌ای ایجاد می‌شود این است که آیا متجاوز شرف دارد؟ در سکانس پایانی «آخرین دوئل» اسکات تکلیف را روشن می‌کند. سکانسی که در ادامه حقیقت ماجرایی است که از زبان بانو مارگریت روایت می‌شود. در واقع فصل‌بندی فیلم این اجازه را به مخاطب می‌دهد که قضاوت درستی داشته باشد. ما در سکانس پایانی می‌بینیم که همسر بانو مارگریت با شعف خاصی روی اسب نشسته دستانش را برای مردم بلند کرده و به تماشای رقیب مُرده خود می‌رود. در حقیقت روایتی که در ابتدا از ژان (همسر مارگریت) می‌بینیم یک دیدگاه بیشتر نیست. حتی روایتی که از ژاک گریس می‌بینیم هیچ پایه و اساس تاریخی ندارد. هر سه این روایت‌ها در یک نقطه اوج می‌گیرند. آن هم در پلانی که ژان از همسرش بانو مارگریت می‌خواهد ژاک گریس را برای صلح ببوسد. طرز بوسیدن او و حالت روانی بانو مارگریت در این سه روایت متفاوت است. همان‌طور که می‌دانیم از نظر روانشناسی بوسیدن عملی است که نیاز به ترحم یا عشق دارد. عمل بوسیدن را بانو مارگریت در این پلان با شجاعت انجام می‌دهد در صورتی که هیچ احساسی در آن نهفته نیست. روایت‌ها نشان‌دهنده احساسی است که هر کدام نسبت به بانو مارگریت دارند. ژان در روایت خود به همسرش احترام می‌گذارد در صورتی که در روایت مارگریت، ژان یک متکبر خودکامه بیش نیست که با توجه به روایات ژاک گریس او همواره از سرخوردگی در برابر پادشاه و دیگران یک عقده روانی پیدا کرده است.
 می‌خواهم زنده بمانم
تلاش دو شخصیت یکی برای اثبات حقیقت و دیگری برای استمرار آبرو و شرفش نبردی است برای زندگی. در سکانس‌های پایانی آنجا که ژان خنجر را بر گلوی ژاک گذاشته و از او می‌خواهد نسبت به گناه خود اعتراف کند آدام درایور در نقش ژاک به گونه‌ای با قاطعیت دروغ خود را بیان می‌کند که من بیننده جدی سینما می‌پذیرم قبل از دیگری خود بی‌گناهی‌اش را باور کرده است. از سویی دیگر نبرد زنانه‌ای که بانو مارگریت برای آرامش نفس پاک خود انجام می‌دهد ناشی از شناخت روان یک زن از سوی مؤلف است. هنگامی که مادر ژان از مارگریت در کلیسا می‌خواهد سکوت کند چرا که خود او تجربه‌ای مشابه را داشته و سکوتش باعث نجات زندگی‌اش شده است. بانو مارگریت در جواب بسیار انسانی سخن می‌گوید: بهای سنگینی برای زنده ماندن پرداخت کردی. این دیالوگ همه فیلم «آخرین دوئل» است. فیلمی که دوئل پایانی‌اش برای تسکین روان تمام زنانی که به آن‌ها تجاوز شده ساخته شده است. در دوئل پایانی میان ژان و ژاک بیشتر از آنکه موضوع پیروزی هر یک اهمیت داشته باشد، این موضوع اهمیت پیدا می‌کند که چه بر سر بانو مارگریت خواهد آمد. هوشمندی اسکات در اُپنینگ فیلم برایم جذاب بود. او فیلم را با یک دوئل آغاز می‌کند و ما تا یک سوم ابتدایی فیلم نمی‌دانیم چرا این دوئل بین کسانی که روزی جان یکدیگر را در نبردها نجات داده‌اند شکل می‌گیرد. در روایت بانو مارگریت می‌بینیم که تا چه اندازه ژان خودکامه است و بر سر زمین‌ها و جهیزیه همسرش با پدر زن خود در کلیسا بحث می‌کند. این نشانه‌های یک گذار اجتماعی از اندیشه واپس‌گرایانه است که در غرب وجود داشته است. این اندیشه در جوامعی که فرهنگ‌شان با دین گره خورده بیشتر دیده می‌شود. فرهنگی که صرفاً جهت رفع نیازهای روانی و جسمانی ساخته می‌شود. در قرون وسطی نقش کلیسا گسترش چنین اندیشه‌ای بوده است. تماشای فیلم «آخرین دوئل» به همه زنان جهان یاد می‌دهد چگونه برای خود اشک بریزند.
 

مهر: اپل سفارش ساخت یک سریال را به آلفونسو کوارون داده است و قرار است کیت بلانشت و کوین کلاین بازیگران آن باشند. آلفونسو کوارون کارگردان سرشناس مکزیکی با اقتباس از رمان «سلب‌کننده» نوشته رنی نایت سریالی به همین نام برای اپل می‌سازد. قرار است کیت بلانشت و کوین کلاین بازیگران این سریال باشند. در این سریال بلانشت در نقش کاترین یک روزنامه‌نگار مستندساز موفق برای تلویزیون ظاهر می‌شود که شهرتش را برای افشاگری در مورد اسرار پنهان نهادهای باسابقه کسب کرده است. زمانی که وی رمان یک نویسنده با بازی کلاین را می‌خواند متوجه می‌شود یکی از شخصیت‌های کلیدی ماجرایی است که امیدوار بود در گذشته دفن شده باشد. کوارون نویسنده فیلمنامه اقتباسی این سریال است و علاوه بر این آن را کارگردانی می‌کند و تهیه کننده اجرایی آن هم خواهد بود. بلانشت نیز علاوه بر بازی تهیه‌کننده اجرایی پروژه است.
 

فارس: بیش از یک دهه است که «فرامرز صدیقی» در فیلم یا سریالی بازی نکرده؛ اما انتشار عکس جدیدی از او توسط پرویز پرستویی، نام این هنرپیشه را بار دیگر بر سر زبان‌ها انداخت. اما چرا طی این سال‌ها خبری از او نبوده است؟ اصغر نعیمی، کارگردان سینما هم در این باره نوشت: آخرین بار آقای صدیقی را چند ماه پیش دیدم، حال ایشان شکر خدا خوب بود. فقط صراحتاً گفتند علاقه‌ای به کار بازیگری ندارند و در مدت اخیر هم پیشنهادهای خوبی را رد کرده‌اند. الان هم انتشار این عکس از جانب هر کسی که بوده را نمی‌پسندم، چون آقای صدیقی آن طور که من دیدم، در شرایطی نیستند که نیاز به ابراز ترحم و دلسوزی داشته باشند، فقط حساب خود را با سینما تسویه کرده و دوست دارد مثل مردم عادی زندگی کند. باقی احوال هم که مربوط به گذر زمان است و طبعاً عکس الان هر کس با ۳۰ سال پیش او متفاوت است و اسباب حسرت می‌شود.آزیتا موگویی، مدیر تولید و کارگردان سینمای ایران هم درباره فرامرز صدیقی گفت: در فیلم «دادستان» (محصول ۱۳۷۰ به کارگردانی بزرگمهر رفیعا) با فرامرز صدیقی که در اوج بود، همکاری کردم. برای فیلم‌برداری صحنه پایانی نیامد و البته استدلال خودش را داشت. برای آن فیلم سیمرغ گرفت. بعدتر در فیلم «هزاران زن مثل من» همکاری کردیم که به دلیل اجرای درجه یک از پلیس، کاندیدا شد و البته جایزه جنبی فجر را گرفت به همراه ۱۰ سکه. سکه‌ها و مواجهه او با این هدیه خودش یک سناریوی درجه یک است. دوستی و معاشرت گاه و بیگاه ما ادامه داشت تا چندین سال بعد که در «پسر آدم، دختر حوا» نقش کوتاهی بازی کرد. بعد از آن فیلم، گهگاهی تماس داشتیم و چندباری هم دیدار. کاملاً واضح بود که دیگر هیچ علاقه‌ای به این حرفه ندارد، هیچ علاقه‌ای! برخی دیگر از هنرمندان هم با نظرات خود مهر تأییدی بر عزلت‌نشینی خودخواسته صدیقی زدند، از جمله برزو ارجمند که نوشت: «اصلاً نمیدونم چی بگم. خیلی دنبالشون گشتم، خیلی.»
نیما کرمی، مجری تلویزیون هم درباره این هنرمند ۷۲ ساله گفت: تصویر منتشر شده از فرامرز صدیقی دل اهالی سینما و هنر را به درد آورد. همه ‌ما محکوم هستیم به اینکه چرا از هنرمندانی که با آن‌ها خاطره داریم، خبر نمی‌گیریم. حواسمان به آن‌هایی که چند وقت است ندیدیم و نیستند، باشد. حمیدرضا آذرنگ، کارگردان تئاتر و سینما هم در واکنش به انتشار عکس فرامرز صدیقی گفت: مرگِ واقعیِ آدمی در فراموش‌شدگی است.