پیشروی‌های پر سرعت طالبان در افغانستان و تسلط آن بر کابل پایتخت این کشور، نتیجه پنهان‌کاری‌های حدوداً 20 ساله دولت آمریکا از حضور نظامی‌اش در افغانستان و واقعیت‌های این کشور و همچنین پیامد مستقیم اختلاف و چنددستگیِ سیاسی-اجتماعی شدید حاکم بر افغانستان است.
 به گزارش خبرنگار بین‌الملل «نسل‌فردا»، مدت زمان کمی پس از آغاز شدنِ فرآیند خروج نظامیان آمریکایی و ناتو از افغانستان که در نتیجه مذاکرات صلح دولت آمریکا و طالبان در دوحه قطر عملیاتی شد، گروه طالبان پیشروی‌های نظامیِ قابل توجهی را در خاک افغانستان آغاز کرد و در مدت زمان کمی (تنها ظرف یک هفته)، توانست کلیه مراکز ولایتی در این کشور را تصرف کند.
سرعت تحولات و پیشروی‌های نظامی طالبان در افغانستان به حدی بالا بوده که حتی ارزیابی‌های اطلاعاتی دولت آمریکا مبنی بر اینکه در صورت عقب‌نشینی این کشور از افغانستان، دولت کابل احتمالاً ظرف شش ماه سقوط خواهد کرد نیز کاملاً بی‌اعتبار شدند (نشریه «وال استریت ژورنال» در این رابطه اطلاع‌رسانی کرده بود) و این اتفاق در مدت زمانِ به مراتب کمتری به وقوع پیوست.
همه این اتفاقات در شرایطی در افغانستان روی می‌دهند که اساساً برتری طالبان بر ارتش ملی افغانستان و همچنین نیروهای امنیتی این کشور بر روی کاغذ، به هیچ عنوان محتمل نبود. بر اساس آمارها، ارتش ملی افغانستان قریب به 300 هزار نفر پرسنل نظامی در اختیار دارد. این ارتش از حمایت یک نیروی هوایی نه چندان پیشرفته و همچنین برخی یگان‌های زرهی نیز برخوردار بوده است. جدای از این‌ها، ارتش ملی افغانستان توسط قدرتمندترین ائتلاف‌های نظامی جهان، آموزش نظامی دیده بود. در جبهه مقابل، گروه طالبان تنها از 75 هزار شبه نظامی که هیچ‌گونه آموزش نظامی ندیده بودند و از هیچ نیروی هوایی یا یگان زرهی نیز برخوردار نبودند، تشکیل شده بود. از این رو، اساساً شکست ارتش ملی افغانستان از طالبان، چندان با دلیل و منطق سازگار نبوده و نیست.
با این حال، طالبان اخیراً به سرعت توانستند ولایات افغانستان را یکی پس از دیگری اشغال کنند و در نهایت کابل را نیز فتح کرده و ضمنِ مجبور کردن «اشرف غنی» رئیس‌جمهور افغانستان به خروج از این کشور، عملاً زمینه را برای استقرار دولت انتقالی...

خبرهای منتشره از مرزهای شرقی بد است؛ بسیار بد. فاجعه‌آمیز است. از جوان فوتبالیست تیم ملی افغانستان که با آن وضع فاجعه‌بار سقوط کرد تا اقوام خبرنگار «دویچه وله» که طالب‌ها کشتند تا خبرنگار را بیابند. از رئیس پلیسی که تیرباران کردند تا «ترامپی» که وعده دیدار با فرستاده طالبان داشت و «جو بایدنی» که راه نرفته پرزیدنت قبلی را تا ته رفت.
جالب‌تر هم اینکه صلح‌اندیشان و صلح‌طلبانی که ملت افغانستان را به شرط رسیدن به مرز کشورشان حمایت می‌کنند و طی این سال‌ها فقط به شغل شریف پول‌شویی به بهانه تجهیز افغانستان مشغول بودند حالا ملت آواره افغان را بین هم خیرات می‌کنند تا مثل قمارباز‌هایی که از خیر سهم بردشان گذشته‌اند، کمکی به بازنده بازی کرده باشند، بازنده‌هایی که یا زیرچرخ هواپیماها چرخ شدند، یا در دوران تاریکی قرون وسطایی طالبانیسم اسیر مانده‌اند. برنده‌ها هم تکلیف‌شان روشن است؛ یکی در امارات است، دیگری در آمریکا و آن یکی هم در کابل دست دوستی در گردن طالب‌ها. بیچاره بذر، بدبخت کشاورز، نگون‌بخت زمین و برنده مترسک. خبرهای این دو روز اخیر از همه بنیاداندیشی طالبان هم ترسناک‌تر بود.
 برادر رئیس‌جمهور سابق افغانستان در کابل!
«حشمت غنی احمدزی» برادر رئیس‌جمهور سابق افغانستان، در حضور خلیل رحمان، از رهبران طالبان و مفتی محمود ذاکر حمایت خود را از این گروه اعلام کرده است.
  پسر اشرف غنی در واشنگتن دی.سی!
روزنامه دیلی میل در گزارشی فاش کرد، «طارق غنی»، پسر رئیس جمهوری فراری افغانستان که نمی‌خواهد درباره بحران کنونی در این کشور جنگ‌زده اظهار نظر کند، استاد رشته اقتصاد است و در محله خوشنام واشنگتن دی.سی در خانه‌ای ۱.۲ میلیون دلاری سکونت دارد.
سفیر افغانستان در تاجیکستان گفته «اشرف غنی»، رئیس‌جمهور سابق افغانستان قبل از سقوط کابل با کیف‌های محتوی ۱۶۹ میلیون دلار از این کشور گریخته است.
***
پس به همه این دلایل بدتر از طالبان هم برای مردم افغان وجود دارد. مردمی که دهه‌هاست آواره‌اند و در شطرنج شوم خاورمیانه دست روسیه تکانشان می‌داد، بعد انگشت‌های آمریکایی مهره‌هایشان را جابه‌جا می‌کرد حالا هم در انتظار فرمان چین خواهند نشست. این ژست‌هایی که هندی یا پاکستانی‌ها یا بقیه همسایه‌ها می‌گیرند خوش رقصی بیش نیست، چشم بادامی‌های چشم تنگ بدجوری برای خاورمیانه دورخیز کرده‌اند.