طالبان در میان وخامت اوضاع امنیتی افغانستان شهر «زرنج» مرکز ولایت «نیمروز» در این کشور را تصرف کرد و در همان ساعات مدیر مرکزرسانه های دولتی این کشور را کشت. آن‌ها همزمان به چند شهر درگیرافغانستان حمله کرده و فشار آوردند. به گزارش عصر ایران به نقل ازنیویورک تایمز، سخنگوی پلیس درولایت جنوبی «نیمروز» اعلام کرد که شهر زرنج به دلیل فقدان حمایت از سوی نیروهای دولت به دست طالبان افتاده است.

«خیرالنساء غمی» از اعضای شورای ولایتی «نیمروز» گفت: مردم از ترس طالبان در خانه‌های خود پنهان شده‌اند. او افزود: وضعیت بسیار نگران کننده است. مردم ترسیده‌اند و طالبان بدون هیچ جنگی شهر را تصرف کرده است.

زرنج 160 هزار نفری در منطقه دور افتاده جنوب غربی افغانستان مدت‌هاست به عنوان یک شهر بی قانون و پر هرج و مرج به شمار می‌آید و به قطب اصلی مهاجرت غیر قانونی افغانستان تبدیل شده است. این شهر مرکز تجارت‌های غیر قانونی مانند قاچاق مواد مخدر و سوخت است.

از دهه‌های اخیر بسیاری از افغان‌های آواره به خاطر فقر و درگیری افغانستان به مسافرخانه و هتل‌های قاچاقچیان پناه برده و تجارت‌های آنها را با عبور از ایران عملیاتی می‌کنند.

• پژوهشگر موسسه «توسعه برون مرزی»: ولایت «نیمروز» مکانی برای تسلط طالبان به شبکه‌های خلاف

«اشلی جکسون» پژوهشگر موسسه «توسعه برون مرزی» می‌گوید: ولایت «نیمروز» مکانی با تسلط شبکه‌های خلاف و منافع تجاری آنهاست و تصرف طالبان سوددهی تجار منطقه را مختل می‌کند.

• برخی از مقامات افغان در حال مذاکره با طالبان برای فرار به ایران هستند

به گفته برخی از مقامات افغان که مجاز به صحبت با رسانه‌ها نیستند، طالبان در تصرف زرنج با مقاومت زیادی مواجه نشدند. برخی مقامات این منطقه در حال مذاکره با طالبان برای کسب اجازه فرار از مرزهای ایران هستند. به گفته برخی دیگر، در نیمه شب پنجشنبه و پس از سقوط شهر «کنگ» در همسایگی «زرنج» پرواز مقامات استانی «نیمروز» به خارج از این ولایت آغاز شد. به گفته آنها مردم تا ساعات 2 بعداز ظهر همان روز ادارات و برخی از مشاغل دولتی را غارت کردند. در روز جمعه طالبان به زرنج رسیدند. براساس گزارش‌ها طالبان در اولین اقدام به زندان رفتند و زندانیان را آزاد کردند. مقامات می‌گویند در همان روز نیروهای هوایی افغانستان بر فراز شهر حرکت و به مقر پلیس و تیپ مرزی حمله کردند.

• رئیس شورای ولایتی نیمروز: هر گونه توافق دولتی با طالبان رد می‌شود

«ناصر» رئیس شورای ولایتی نیمروز گفت: دولت در ارسال نیروهای کمکی به زرنج شکست خورده و مقامات برای جلوگیری از تلفات شهر را رها کرده‌اند. او هر گونه توافق دولتی با طالبان را تکذیب کرد.

از زمان عملیات نظامی طالبان در ماه می (اردیبهشت) شهر پر از کسانی است که قصد خارج شدن از افغانستان را دارند. از ماه جولای (تیر) روزانه حدود 450 دستگاه وانت پر از مهاجران از زرنج به سمت نقاط مرزی ایران حرکت کرده‌اند......

هرچقدر با خودم کلنجار می‌روم و دودوتا چهارتا می‌کنم می‌بینم امسال چندان حرفید یا نوشته‌ای برای روزمان نداریم، نه که نداشته باشیم، داریم اما قلممان به حرفهای تکراری نمی‌رود، نوشته‌های نخ نما شده‌ای که چشم هر بیننده‌ای را آزار می‌دهد. حقیقتش دیگر دل هیچ کدام از اهالی رسانه و بروبچه های خبر برای این روز نمی‌تپد. یعنی دیگر خیلی وقت است که شور و اشتیاقی برای 17 مرداد نداریم. از روزی که دچار سندرم «چشم و گوش بیقرار و قلم به اجبار لال» شده‌ایم. از سال‌ها و ماهها قبل‌تر، که مانده بودیم میان رسالت و تعهدمان و خطوطی که انجام همان‌ها را برایمان منع می‌کرد. چه بنویسیم برای این روزکه دیگر نایی برایش نمانده. اصلاً از چه بنویسیم که به اسم تشویش وعناوین دیگرمورد اتهام قرارنگیریم. راستی اجازه هست ازپله ترقی شدن‌هایمان هم بنویسیم؟ از فلان مدیری که با قلم و دوربین همین اهالی بال و پر گرفت و بعد با شنیدن مطالبه گری هایی که مردم ازاوخواسته بودند، خبرنگارمربوطه را مورد توهین و حتی ضرب وشتم قرارداد. حق داریم ازگروه گروه موکلان فلان حوزه انتخابیه‌ای بنویسیم که درسوززمستان وعطش تابستان، ازدورافتاده ترین نقاط کشوربرای دادخواهی نزد نماینده‌شان آمده‌اند اما چیزی جزساعتها سرگردانی و بلاتکلیفی ووعده های همیشگی نصیبشان نمی‌شود و دست از پا درازتر روانه روستا و دیارشان می‌شوند. آن هم بعضاً بدون آنکه نماینده مربوطه برای شنیدن حرفهایشان آن‌ها را بپذیرد یا اینکه برای دیدنشان درمحوطه بهارستان قدم رنجه کرده باشد. اجازه داریم راجع پرکشیدن آن همکار و دیگری همکاران بنویسیم که به مدد همین بی برنامگی‌ها و زیربارنرفتن یک شب مانده به رخت عروس و دامادی پوشیدنشان، حجله عزا برایشان بستند و بعید است دیگر کسی پیگیرِپیدا کردن مجرم فاجعه اتوبوس باشد؟ تا کجا اجازه نوشتن داریم؟ ازسیلی خوردمان برای احقاق حقوق مردمی که قراربود پل ارتباطی بین آن‌ها و شما باشیم بنویسیم؟ ازضبط و توقیف دوربین وریکوردرهایمان بعد ازپیگیری مشکلات و معضلات! حالمان خوش نیست اما هنوزبه قسم‌هایی که یاد کرده‌ایم پایبندیم. با خط کشی‌های خودشان کارمان را انجام دادیم و برای جامعه مطالبه گری کردیم و داد مظلوم را به تصویر و قلم کشاندیم. براساس بند بند تعریف شده قانون مطبوعات دست به قلم شدیم و روشنگری کردیم و قلم از نیام تعصبات پوچ و به عدالتخواهی برکشیدیم اما چه شد؟ عاقبت کمک به عمل به شعارهایی که سرمی دادند و درخواست‌هایی که خودشان از ما داشتند چه شد؟. جز اینکه یکی یک روانه ناکجاآبادمان کردند؟ تا درس عبرتی بشویم برای سایرین؟ ... . آری ازهمان روزها دیگردل ودماغی برایمان باقی نماند تا رسیدن روزمان را خوشحال باشیم وجشن بگیریم. پس 17 مرداد 1400 را به حرمت همه سکوتهای اجباری و مدفون شده درخاک همکاران وهموطنانمان، سکوت می‌کنیم وتنها یک عبارت را به یاد می‌آوریم از «ارنستو چگوارا»؛ «آن‌ها سعی کردند ما را دفن کنند غافل از اینکه ما بذر بودیم».