بهار فرصتی برای تأمل در راز آفرینش و اندیشیدن در شأن و جایگاه آن است و نوروز چه در ادیان قبل و چه در دین اسلام از جایگاه خاصی برخوردار بوده و هست. بنا بر روایتی از امام صادق(ع) که فرمودند نوروز روزی است که خداوند از بندگانش پیمان‌هایی گرفت که تنها خدای یکتا را بپرستید و برای او همتا قرار ندهید و ایمان به رسولان و حجت‌های خدا و امامان بیاورند و روزی که کشتی نوح(ع) بر کوه جودی نشست و نوروز همان روزی است که ابراهیم خلیل(ع) بت‌های قومش را که در آن روز برای شرکت در جشن از شهر خارج شده بودند، شکست. در عصر خلافت امیرالمومنان علی(ع) مجوسیان چند ظرف نقره که در آن شکر ریخته بودن در نوروز به حضرت هدیه دادند و آن حضرت شکرها را بین یاران تقسیم کرد و آن ظرف را به عنوان مالیات سرانه قبول کرد و بسیاری اتفاقات دیگر. از مجموع این مطالب معلوم می‌شود که نوروز قبل از اسلام روز محترم و خاصی بوده و با پیدا شدن رخدادهایی در آن روز که غالباً مثبت بوده‌اند بر اهمیت آن افزوده شد. پس از اسلام هم بروز رخدادهایی مهم موجب افزایش عظمت آن شده است. در حدیثی از امام صادق(ع) که علامه مجلسی می‌گوید آن را در کتب معتبر دیده است به چند رخداد مهم اشاره کرده است. در این روز آدم آفریده شد و در این روز جبرئیل بر پیامبر نازل شد و پیامبر(ص) علی(ع) را بر دوش خود گرفت تا علی(ع) بت‌های قریش را از بالای خانه کعبه فرو ریزد همچنین ابراهیم(ع) در چنین روزی بت‌ها را شکست و پیامبر(ص) به اصحاب خود امر کرد با علی به عنوان امیرمومنان بیعت کنند که همان عید غدیر است. پیامبر حضرت علی را به وادی جنیان فرستاد تا از آن‌ها در پذیرش اسلام و پیامبر(ص) بیعت بگیرد. در چنین روزی علی(ع) در جنگ نهروان بر خوارج پیروز شد و در این روز قائم ما (عج) و صاحب امر از پرده غیبت آشکار و بر طاغوت خودکامه عصر پیروز می‌شود. پس در این روز با غسل کردن و پوشیدن پاکیزه‌ترین لباس‌ها و خوشبو کردن خود و هدیه دادن و تبریک گفتن به یکدیگر آماده شویم برای یک سال جدید. مجلسی در زادالمعاد روایت کرده در وقت تحویل سال این دعا را زیاد بخوانید یا مقلب‌القلوب و الابصار یا مدبر الیل و النهار یا محول‌الحول و الاحوال حول حالنا الی احسن الحال.