«سوءتفاهم» فیلمی به کارگردانی احمدرضامعتمدی، تأمل‌برانگیز و تا حدودی غافل‌گیرکننده است. مؤلف در این اثر با گرایشات ساختاری به مسئله و چگونگی طرح آن در فیلم‌نامه ارتباط خوبی برقرار کرده است. انتخاب بازیگران یکی از هوشمندانه‌ترین اتفاقات سینمایی فیلم است. اگر این فیلم را با چهره‌های جدید مشاهده می‌کردیم از جذابیت و کشمکش ایجاد شده در آن به مراتب کاسته می‌شد. «سوءتفاهم» یک مسئله دارد و برای طرح درست آن دست به هرکاری زده است؛ کپی‌برداری ساختاری از آثار سینمای جهان تا شکستن زیرپوستی خط قرمزها.
حرف بزرگ
اگر به طور مشخص این فیلم را با نمونه دیگر متاسینما در ایران «زیر درختان زیتون» ساخته عباس‌کیارستمی مقایسه کنیم، به چند عامل تأثیرگذار در چگونگی طرح آن می‌رسیم. اولین مورد زمان ساخت فیلم‌ها است که «سوءتفاهم» هم از نظر عاطفی و هم از نظر ایدئولوژی درگیر آن شده است. این فیلم می‌خواهد یک حرف بزرگ بزند که درگیر مسئله کوچک‌تر می‌شود. مریلا زارعی که در نقش کارگردان و رئیس دزدها ایفای نقش می‌کند متفاوت‌ترین بازی خود را از نظر تئوری و عملی ارائه کرده است. نقش به خودی خود متفاوت است اما وضعیت روانی و فیزیکی بازیگر در این نقش با تمام نقش‌آفرینی‌های او 180درجه تفاوت دارد. کارگردان در حال بازی و در حال واقعیت دو تیپ متفاوت از خود بروز می‌دهد که در عین حالی که به شخصیت نمی‌رسند اما همچنان تفاوت آن‌ها در عرصه قدرت شخصیت‌پردازانه و ماهرانه است. بازی زارعی، کمبودهای شخصیت‌پردازی در فیلم‌نامه که شامل همه شخصیت‌ها می‌شود را خود پوشش داده است. فیلم از چرایی یک دزدی که مانند فیلم‌نامه طرح‌ریزی شده است حرف می‌زند؛ در عین حال می‌خواهد به یک رابطه احساسی عمق بخشد و جدای از همه این‌ها، می‌خواهد منطق روانی ایجاد کند. فیلم با ساختار غیرمعمول و دکوپاژهای واقع‌گرایانه خود سعی در ایجاد جذابیت بصری برای بیننده دارد اما تغییر نماها بیننده را بیشتر به پشت صحنه فیلم و پیرنگ اصلی آن پرت می‌کند تا متمرکز کردن او بر ساختار. در نتیجه حرف‌های بزرگ و پشت دوربین پنهان می‌شوند و با عقب‌نشینی دکوپاژ از عملکرد سینمایی خود، عقب رفتن دوربین و نمایش عوامل و ابزار فیلم‌برداری، نه تنها چیزی آشکار نمی‌شود بلکه باعث استیصال شده است.
«سوءتفاهم» ضربه قابل قبولی به حدسیات بیننده وارد می‌کند؛ آن هنگامی که برای اولین بار از زبان بازیگران کلمه کات گفته می‌شود. اما این ضربه به همان اندازه که لذت‌بخش است، در کم شدن جذابیت آن نقش موثری دارد. در ادامه بیننده هر لحظه انتظار تمام شدن دارد و حتی مرگ شخصیت فیلم را باور نمی‌کند تا اینکه در انتها، فخیم‌زاده در فیلم‌های دوربین متوجه اقدام جنایی اکبر عبدی سرمایه‌دار می‌شود. اما این تعلیق دست و پا شکسته ایجاد شده تنها خبر از استعداد بالای فیلم‌ساز در طرح یک قصه مدرن را می‌دهد و هرگز او را یک فیلم‌ساز صاحب سبک نمی‌کند. او توانایی طرح قصه‌ای در یک خانه متروک با میزانسن‌های ساده را دارد و دیالوگ‌ها را به خوبی هدایت کرده که جای تحسین بسیار دارد؛ تنها مسئله مهمِ این فیلم‌ساز و همه فیلم‌سازان ایرانی، فرار از نقطه مرکز است. فیلم‌ساز ایرانی به دلیل دغدغه‌مند بودن در طرح یک قصه اجتماعی، خواه‌ناخواه ایدئولوژی خود را مانند چتر بر سر داستان فیلم‌نامه می‌گیرد و شروع به سایه‌افکنی می‌کند. این سایه‌ها نشانه یا نماد یک فیلم‌ساز به شمار نمی‌رود بلکه استیصال او را در طرح یک مسئله بیان می‌کند. فیلم‌ساز از سختی شرایط و هزینه‌های ساخت یک فیلم آن هم توسط دانشجویان فارغ‌التحصیل می‌گوید؛ اما این قصه درگیر ماجراهای عاطفی، اقتصادی و اجتماعی می‌شود که باعث دورشدن از هدف شده است. «سوءتفاهم» سینمایی‌ترین محصول رسانه اوج است؛ فیلمی برای سینما که با همه سردرگمی‌اش سعی می‌کند حرفش را سینمایی بیان کند.

 

ایسنا: نتفلیکس از سریال جدید خود درباره یک جنگجوی سامورایی رونمایی کرده است. به گزارش الجزیره، شبکه نتفلیکس از سریال درام ـ مستند جدید خود با نام «عصر سامورایی: نبرد ژاپن» رونمایی کرده است. این سریال براساس تحقیقات پژوهش‌گران و اسناد تاریخ‌دانان قرون وسطی در ژاپن ساخته شده و درباره جنگ یک سامورایی به نام «ماسامونه» برای آزادسازی منطقه شمال ژاپن در اواخر قرن ۱۳ و اوایل قرن ۱۴ است. سریال «عصر سامورایی: نبرد ژاپن» به مرحله‌ای از تاریخ فئودالی در ژاپن می‌پردازد و براساس واقعیات تاریخی ژاپن بر زندگی شخصیتی به نام «ماسامیونی» معروف به «اژدهای یک چشم» تمرکز دارد. ماسامیونی یکی از معروف‌ترین شخصیت‌های اسطوره‌ای در ژاپن و جزو چهار جنگجویی است که برای متحد و یک‌پارچه کردن ژاپن تمام تلاش خود را کردند. ژنرال جوان برای اینکه در ژاپن فئودال به رأس قدرت برسد، تمام تلاش خود را کرد و برادرش را هم از سر راه برداشت تا از موروثی بودن حکومت میان فرزندان خودش مطمئن شود. او زمانی که تنها ۱۷سال داشت رهبری قبیله پدرش را برعهده گرفت و با تسخیر قبایل مجاور قصد داشت شمال ژاپن را متحد کند. این سامورایی پس از ابتلا به آبله و از دست دادن یک چشم، به اژدهای یک چشم مشهور شد. کلاه جنگی این شخصیت تاریخی در سریال جدید نتفلیکس از شخصیت دارث ویدر، در سری فیلم‌های معروف «جنگ ستارگان» الهام گرفته شده است. سریال جدید نتفلیکس برهه‌ای خونین از تاریخ ژاپن درباره جنگ قبایل مختلف و خانواده‌ها را روایت می‌کند.

کافه‌سینما: «اندروکوین واکر» نویسنده فیلم‌نامه «قاتل» است. «فینچر» با فیلم اریجینال جدید «قاتل» به نت‌فلیکس بازمی‌گردد. این فیلم اقتباسی است از یک رمان مصور به نویسندگی «الکسیس‌نولنت» به همین نام که « کوین‌واکر» نویسنده فیلم «هفت»  فیلم‌نامه آن را به نگارش درخواهد آورد. «فاسبندر» در حال مذاکره است تا اولین همکاری خود با فینچر را رقم بزند. داستان رمان درمورد یک آدم‌کش خونسرد است که دچار بحران روانی می‌شود. «هالیوود ریپورتر» گزارش داده که فاسبندر نقش این آدم‌کش را بازی خواهد کرد که با بیدار شدن وجدانش دچار فروپاشی روانی شده است.

مهر: شاید عجیب به نظر برسد اما برخی از بزرگان دنیای سینما، علیه واکسن زدن موضع گرفته و فعالیت کرده‌اند. «دنیرو» و «کری» از بازیگرانی هستند که پیش از شیوع کرونا علیه واکسیناسیون موضع گرفته‌اند. دنیرو، سال۲۰۱۷ در میان کسانی بود که کنفرانسی درباره ایمنی واکسن برگزار کردند. در این کنفرانس ادعاهای ثابت نشده و بی‌اساسی درباره رابطه واکسن و اوتیسم مطرح شد. دنیرو البته سابقه تبلیغ فیلمی ضدواکسن را نیز در کارنامه دارد. او حتی اعتبار مرکز کنترل بیماری‌ها در آمریکا را در این باره زیرسؤال برده است.

ایسنا: مستند «سبالو» به کارگردانی محسن نساوند و تهیه‌کنندگی فاطمه معتمدآریا که از مدتی پیش آماده نمایش شده بود، از ۱۰ اسفندماه در سینماهای هنروتجربه اکران خواهد شد. آیین دیدار این مستند، ۱۰ اسفندماه ساعت ۱۸ در موزه سینما برگزار می‌شود. این مستند، روایتی از زندگی محمود بردک‌نیا، نوازنده سازهای کوبه‌ای و آخرین بازمانده از نسل طلایی، نادر و منحصربه‌فرد سیاهان مهاجر بوشهر است که در لایه‌های زیرین خود نگاهی به تأثیر غیرقابل انکار رنگین‌پوستان آفریقایی‌تبار در موسیقی آیینی و سنتی جنوب ایران و بوشهر دارد.

 

ایسنا: آلبوم مشترک «امواج نوی ایران» با حضور هنرمندانی چون رضاوالی، نادرمشایخی، روزبه رفیعی وعلی‌گرجی درساختار موسیقی کلاسیک ساخته شده است. آلبوم «امواج نوی ایران» توسط نشر «پتریکور» و به همت محمدامین شریفی در آمریکا و ایران منتشر می‌شود. شریفی درباره این پروژه می‌گوید: «امواج نوی ایران» مثل یک فریم، تصویری از یک لحظه از موسیقی کلاسیک امروز ایران است. تصویری که در آینده، تاریخ موسیقی ایران را می‌سازد، یا به درک موسیقی ایران در این دوره کمک خواهد کرد؛ آیینه‌ای از دل‌مشغولی‌های متفاوت موسیقی‌دان‌های ایرانی در سال‌های پایانی قرن ۱۴خورشیدی. همراهی ۵۰آهنگ‌ساز شناخته‌شده و صاحب‌سبک با نگاهی منحصربه‌فرد، اتفاقی ماندگار در تاریخ موسیقی ایران است؛ مخصوصاً در موسیقی کلاسیک. پروژه «امواج نوی ایران» تلاش می‌کند هویت و فرهنگ ایرانی را در قالب موسیقی معاصر و برآمده از نگاه آهنگ‌سازان نسل‌های مختلف به جهانیان نشان دهد.» رضا والی نیز در میزگردی درباره «امواج نوی ایران» پیرامون متناسب نبودن موسیقی معاصر با فرهنگ و هنر ایران اظهار می‌کند: وقتی می‌گوییم مدرن، الزاماً مُهر اروپایی روی آن نخورده؛ بلکه مدرن به معنای معاصر است. این مسئله را در قرن حاضر تجربه خواهیم کرد که معاصر و مدرن، بین‌المللی خواهند شد و دیگر مُهر اروپایی نخواهند داشت. گرجی نیز در تعریفی از «موسیقی معاصر» می‌گوید: عباراتی چون موسیقی نو، مدرن، معاصر، به‌روز و غیره همواره برای نام‌گذاری دسته‌ای از آثار موسیقی به‌کار گرفته می‌شوند که ادعا دارند برترین آینه زیبایی‌شناختیِ انسان زمانه خود هستند. چنین ادعایی به خودی خود مشکل‌آفرین است. در ضمن هیچ‌کدام از این مفاهیم نشانگر کاملاً مناسبی برای موضوع پیچیده‌ای نیست که با آن سروکار داریم؛ چراکه هر کدام دشواری‌های ابهام‌آمیز خود را به همراه دارد.رفیعی نیز درباره این موضوع می‌گوید: در اتریش عبارت NeuMusik یا موسیقی نو بیشتر مرسوم است، بنابراین استفاده از این واژه‌ها می‌تواند تابع موقعیت جغرافیایی هم باشد. «موسیقی معاصر» دقیق نیست، چون ژانرهای متفاوتی که ارتباطی به هم ندارند از این عنوان برای نام‌گذاری خود استفاده می‌کنند؛ بنابراین وقتی به کسی می‌گویید «موسیقی معاصر»، می‌تواند تداعی‌کننده ژانرهای متعددی باشد. از طرفی «موسیقی نو» هم مشکلات خود را دارد.