با گذشت چند روز از حادثه بامداد پنجشنبه ۱۲ تیرماه در مجتمع هستهای شهید احمدی روشن (نطنز) که طی آن بخشی از سوله در حال تجهیز مربوط به مونتاژ سانتریفیوژهای نسل جدید دچار خسارت شد، اخبار مربوط به این رخداد همچنان در کانون توجه رسانههای داخلی و بینالمللی است. اگرچه محل وقوع حادثه، فاصله قابل توجهی با بخشهای فعال در حوزه غنیسازی اورانیوم داشته و براساس اعلام مسئولان سازمان انرژی اتمی ایران و آژانس بینالمللی انرژی اتمی، این حادثه با نشت اورانیوم همراه نبوده است، لیکن شکلگیری این رخداد در یک مجتمع هستهای به تنهایی برای ایجاد حساسیت و جلب توجه جهانی کفایت میکند. متناسب با حساسیتهای بینالمللی ایجاد شده پیرامون این حادثه، گمانهزنیها در مورد دلایل وقوع آن نیز به عنوان اصلیترین محور مورد سؤال از سوی رسانههای مختلف همچنان مطرح است. در این میان درباره حادثه در سایت نطنز سناریوهای مختلفی قابل بررسی است:
سناریوی اول؛ اتفاق طبیعی
نخستین سناریو طبیعی بودن حادثه است چون در ماههای اخیر ایران سرعت فعالیتهای هستهای خود را چندبرابر کرده و براساس یک اصل کلی سرعت بالاتر وقوع حوادث را هم افزایش میدهد، کما اینکه حادثه اخیر هم احتمالاً در یکی از بخشهای مرتبط با سرهم کردن و تست سانتریفیوژها رخ داده و خرابی یا کرش کردن از اتفاقات کاملاً عادی در صنعت هستهای جهان بهشمار میرود. یک روز پس از سانحه در سایت نطنز، رئیس سازمان پدافند غیرعامل در یک برنامه تلویزیونی حضور یافت و بیان کرد بخش عمدهای از این حوادث نتیجه رعایت نکردن مسائل ایمنی است.
سناریوی دوم؛ حمله هوایی
یکی از فعالان توئیتری رژیم صهیونیستی روز پنجشنبه ادعا کرده بود که این رژیم اقدام به بمباران بزرگترین تاسیسات غنیسازی ایران کرده است. این ادعا از ضعیفترین احتمالات موجود است چون سایتهای هستهای ایران از بالاترین سطح فعال در حوزه پدافند هوایی برخوردار هستند و بهخصوص نطنز بهدلیل واقع بودن در عمق جغرافیایی کشور...