سابریست‌های ایران با وجود افتخارآفرینی در دنیا، هم‌چنان مورد بی‌مهری قرار می‌گیرند. اواخر تیرماه بود که مجتبی عابدینی، کاپیتان تیم‌ملی شمشیربازی...

مدیرعامل سازمان حمل‌ونقل و پایانه‌های مسافربری شهرداری اصفهان،  با اشاره به عوارض 5 درصدی که شرکت‌های مسافربری از مسافرها دریافت می‌کنند، گفت: در...

همه ما ماهیت امواج را به‌خوبی می‌شناسیم. وقتی سنگی را در آب می‌اندازیم، موج ایجاد می‌شود. وقتی حرف می‌زنیم، امواجی در فضا تولید می‌شود. هر کاری که انجام می‌دهیم موجی به دنبال دارد...

حکم حبس‌های طولانی‌مدت، ردمال و انفصال از خدمات دولتی و عمومی برای متهمان پرونده شرکت «کیمیاخودرو اسپرلوس» صادر شد.
در این پرونده متهمان؛ مهدی فتاحی‌نیا فرزند عثمان، عضو هیئت‌مدیره شرکت کیمیا خودرو اسپرلوس، مرتضی فتاحی‌نیا، فرزند عثمان عضو هیئت‌مدیره شرکت و دل‌نیا فتاحی‌نیا، فرزند عثمان مدیرعامل این شرکت به اتهام مشارکت در کلاه‌برداری شبکه‌ای به ترتیب به تحمل ۲۵ سال، ۱۵ سال و ۲۰ سال حبس محکوم شدند.
این متهمان که اعضای یک خانواده هستند، به استرداد همه اموال منقول و غیرمنقول کسب شده از محل کلاه‌برداری، رد مال به شکات، پرداخت جزای نقدی معادل مجموع اموال و انفصال دائم از خدمات دولتی هم محکوم شدند.
همچنین، متهمان ردیف چهارم تا هشتم به اتهام معاونت در کلاه‌برداری شبکه‌ای محاکمه شدند و عبدالنبی حسین‌پور، فرزند الهیار به ۱۰سال حبس، علیرضا‌اشرف‌تاری، فرزند یداله به ۱۰سال حبس، نسرین‌الهیاری، فرزند رضا به ۱۰سال حبس، اعظم‌کریمی، فرزند غلام‌حسین به ۱۰سال حبس و سمیه عفت‌دوست، فرزند فیض‌اله به ۱۰سال حبس محکوم
شده‌اند.
بر اساس رأی دادگاه شعبه چهارم ویژه رسیدگی به جرایم اقتصادی، متهمان ردیف چهارم تا هشتم، به استرداد وجوه سپرده‌گذاران مال‌باخته نیز محکوم شده‌اند.
هفت متهم متواری این پرونده هم به صورت غیابی محاکمه شده‌اند. با صدور احکام متهمان، شرکت «کیمیا خودرو اسپرلوس» نیز ابطال شده است و متهمان پرونده به مدت دو سال از دریافت کارت بازرگانی، ارز دولتی، ثبت سفارش، خدمات دولتی و عمومی و دریافت دسته چک و اسناد تجاری محروم شدند. این احکام قطعی است و تجدیدنظر ندارد.
 

به‌دنبال تحریم نفتی ایران از سوی آمریکا و سیاست‌گذاری جدید تهران مبنی‌بر کاهش تعهدهای خود در چهارچوب «برجام»، تنش لفظی میان دو کشور طی ماه‌های اخیر به سطح بسیار بالایی رسید.  در میانه بانگ‌وغوغا در خلیج‌فارس، «مسکو» مواضع آرامی را دنبال می‌کند؛ از یک‌سو  معتقد است بی‌مسئولیتی آمریکا برجام را به این نقطه رسانده است و تاکید می‌کند، ایران حق دارد برخی تعهدهای برجامی خود را تعلیق کند؛ از سوی‌دیگر ضمن نگرانی از تداوم تنش‌ها بین دو کشور از تصمیم‌های اخیر ایران ابراز تاسف می‌کند.
رویکرد پیشنهادی روسیه در رابطه با خلیج فارس
«میخائیل بوگدانوف»  معاون وزیرخارجه مسکو، در بیست‌وسوم ژوئیه مفهوم «امنیت‌جمعی» درمنطقه خلیج‌‌‌فارس را ارائه داد و براساس این سند، ایجاد مکانیسم همکاری فراگیر در منطقه براساس برنامه‌ای بلندمدت و عملیاتی را راه‌حل اطمینان برای ایجاد امنیت در خلیج‌فارس دانست. این سند  برضرورت اقدام‌های موثر در سطح منطقه‌ای و بین‌المللی به‌منظور بهبود هر چه بیشتر اوضاع در خلیج‌‌فارس تاکید دارد تا به موجب آن، بر بحران غلبه شود و به سوی صلح، همسایگی خوب و توسعه پایدار حرکتی شکل گیرد.  مطابق این سند، مفهوم امنیت روسیه در منطقه خلیج‌فارس بر این اصول استوار است:
*تحکیم کلیه نیروهای علاقه‌مند به ازبین‌بردن یک مرکز افراطی تروریستی در خاورمیانه
*بسیج افکار عمومی مسلمانان و سایر کشورها برای مقابله با تهدیدهای تروریستی
*پایبندی همه طرفین به مصوبه‌های بین‌المللی و مهم‌تر از همه، منشور سازمان ملل متحد
* اجرای عملیات‌ به‌منظور دستیابی به صلح
 باید تنها براساس قطع‌نامه‌های شورای امنیت یا به درخواست مقام‌های قانونی کشوری که قربانی حمله‌هایی به خاکش شده است، صورت پذیرد.
 سیستم امنیتی خلیج‌‌فارس، باید مبتنی‌بر احترام به منافع همه طرف‌های منطقه‌ای و سایر طرف‌های درگیر در همه زمینه‌ها باشد.
*چندجانبه‌گرایی به‌عنوان مکانیسمی برای فرآیند تصمیم‌گیری و اجرای آن وجود داشته باشد.
*ارتقای سیستم امنیتی به‌منظور مبارزه با تروریسم بین‌المللی، حل بحران‌های سوریه، یمن، عراق و موضوع هسته‌ای ایران صورت پذیرد.
*اعمال اصل اعتمادسازی و ارائه تضمین‌های امنیتی متقابل میان کشورهای حوزه خلیج‌فارس.
حال این پرسش مطرح است که روند تحقق سند پیشنهادی روسیه، در صورت اجماع تمام طرفین تا چه میزان قابلیت و ضمانت اجرایی دارد؟
از امضای توافق نامه تا رزمایش نظامی
دریادار «خانزادی»  که به‌مناسبت روز نیروی دریایی روسیه به «سنت‌پترزبورگ» سفر کرده بود، پس از بازدید از ناوگان نیروی دریایی روسیه،  از توافق با این کشور برای امضای یک تفاهم‌نامه خبر داد  که به موجب آن، دو کشور سطح همکاری‌های نظامی خود را گسترش می‌دهند. البته این تفاهم‌نامه از لحاظ قانونی الزام‌آور نیست و دو طرف تعهدی در قبال یکدیگر ندارند؛ اما از دو لحاظ حایز اهمیت خواهد بود.
مورد نخست؛ زمان اجرای این تفاهم‌نامه است. در ماه‌های اخیر گزارش‌های زیادی درمورد افزایش تنش بین نیروهای روسی و نیروهای تحت حمایت ایران در سوریه، منتشر شده است. دو طرف با امضای تفاهم‌نامه اخیر، نشان دادند به‌رغم اختلاف‌ها، ارزش زیادی برای روابط سیاسی و نظامی خود قائل هستند و قصدگسترش همکاری‌های خود را به حوزه های دیگر از جمله امنیت دریایی دارند.
دوم؛ در ماه‌های اخیر شاهد تشدید تنش‌ها بین ایران، واشنگتن و کشورهای خلیج‌فارس بوده‌ایم. همکاری با مسکو در زمینه امنیت دریایی می‌تواند از لحاظ روانی مزیت بزرگی برای تهران داشته باشد. این تفاهم‌نامه از لحاظ عملیاتی ارزش چندانی ندارد و بیشتر یک ژست سیاسی محسوب می‌شود؛ اما ممکن است دو کشور در آینده یک ائتلاف دوجانبه برای جلوگیری از حمله احتمالی آمریکا به ایران تشکیل دهند. برخی معتقدند شاید تهران و مسکو به نوعی به استراتژی «ضددسترسی» روی آورند که چین از آن برای دورنگه‌داشتن آمریکا از بخش غربی ناحیه «پاسیفیک» استفاده می‌کند. در ادامه این سفر همچنین از  برگزاری رزمایش مشترک در دریای عمان و شمال اقیانوس هند خبر داده شد.  برخی تحلیل‌گرها بر این باور هستند که برگزاری این رزمایش از سوی ایران مطرح شده است. در واقع این مطلب که فرمانده نیروی دریایی ارتش ایران گفته است امیدواریم این مانور تا پایان سال‌جاری صورت بگیرد، نشان می‌دهد که برگزاری رزمایش هنوز به  قطعیت کامل نرسیده است. به باور این کارشناس‌ها، تهران برای آنکه در منازعات کنونی با آمریکا و متحدان منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای خود در خلیج‌فارس از قدرت چانه‌زنی بالایی برخوردار باشد، لازم است روسیه و چین را با خود همراه سازد. روس‌ها اگرچه تاکنون در سیاست رسمی و علنی خود، رفتار تهران را نتیجه عملکرد «ترامپ» می‌دانند و آمریکا را محکوم کرده‌اند، اما به‌نظرمی‌رسد تهران سیاست عملی «کرملین» را جست‌وجو می‌کند. به عبارتی دیگر، ایران برای آنکه روسیه را با خود به‌طورعملیاتی هم‌قدم کند، در گام نخست لازم می‌داند آن‌ها نیز در آب‌های جنوبی خیس شوند؛ زیرا در این هنگام اتحادی شکل خواهد گرفت. رویکردی که ممکن است تهران در ادامه با چین نیز آن را دنبال کند. اما در مقابل برخی تحلیل‌گرها سناریوی دیگری را مطرح می‌کنند و معتقدند؛ اکنون فرصت مناسبی است تا روسیه نیز به آب‌ های خلیج فارس راه یابد و به‌دنبال راهی برای ایجاد پایگاه و نفوذ نظامی خود به این منطقه باشد. ‌آنچه مسلم است، روسیه در طرح ارسالی خود به شورای امنیت به‌دنبال خروج نیروهای نظامی غیربومی از منطقه است؛ موضوعی که می‌تواند با زمزمه‌‌های ورود به خلیج‌فارس، قدرت چانه‌زنی‌اش را افزایش دهد. به نظر می رسد اگر ایران موفق شود روسیه را به صورت عملیاتی با خود در آب‌های جنوبی خویش هم قدم سازد، برگ برنده‌ای مقابل آمریکا و متحدان عربی‌اش در خلیج‌فارس رو کرده است. به این ترتیب احتمال می‌رود ایالات متحده که در واپسین ماه‌های دور نخستِ ریاست‌جمهوری«ترامپ» به سر می‌برد، برای مذاکره با ایران بر همگرایی با فرمت پیشنهادی تهران تلاش کند. این نکته قابل تامل است که روسیه «پوتین» اگرچه آتش‌نشان نیست، اما این موضوع را می‌داند که تشدید درگیری در تنگه‌هرمز و کوچک‌ترین اقدام نظامی علیه ایران، برای آن‌ها نیز بسیار ناخوشایند است؛ امری که می‌تواند امنیت آسیای میانه را نیز تحت‌تاثیر قرار دهد؛ از همین روست که آب بر آتش منازعه میان ایران و آمریکا در خلیج‌فارس می‌ریزد. مقامات «کرملین» که پس از بحران سوریه خود را قدرت خاورمیانه می‌دانند، شاید به همین خاطر است که از یک سو سند مفهوم امنیت‌جمعی را در خلیج‌فارس، به شورای امنیت ارسال کرده‌اند و از سوی دیگر، با مقام‌های نظامی ایران به گفت‌وگو پرداخته‌اند‌ و آرام‌آرام سیاست‌های اعمالی خویش را نیز در کنار سیاست‌های اعلانی آغاز کرده‌اند.