برنامه «فرش بنفشه» با اجرای حامد نجم‌الهدا، نازنین مهیمنی و مهبد قناعت‌پیشه با حضور چهره‌های تاثیرگذار سال ۹۷ در حوزه‌های سیاسی و اجتماعی ایام نوروز از رادیو ایران پخش می‌شود و در یکی از روزها گفت‌وگوی امید جهان خواننده نیز از این برنامه روی آنتن می‌رود. زهرا قائدی تهیه کننده «فرش بنفشه»، درباره این گفت‌وگو گفته است: ما در برنامه به عید دیدنی هنرمندان و ورزشکاران مختلف می‌رویم و ناگفته‌های حرفه‌ای و شخصی سال ٩٧ را از زبان آن‌ها خواهیم شنید. یکی از این هنرمندان امید جهان خواننده بندری است. با او درباره موسیقی جنوبی و خواننده‌های مورد علاقه‌اش گپ زده‌ایم و نکته دیگری که گفت‌وگو را شنیدنی‌تر می‌کند، حرف‌های جهان درباره خواندن آثارش توسط جناب خان بدون نام بردن از این خواننده و به نوعی ابراز گلایه‌مندی اوست.

«بهنام صفوی» خواننده جوان موسیقی پاپ تابستان سال ۹۶ پس از تشدید شرایط بیماری برای جراحی توسط پروفسور سمیعی راهی آلمان شد و عملی را با موفقیت پشت سر گذاشت و پس از بهبودی شرایط جسمی به ایران بازگشت؛ اما دی‌ماه ۹۷ بار دیگر در بیمارستان بستری شد. رضا فوادیان مدیر برنامه های بهنام صفوی درباره آخرین وضعیت باین خواننده جوان گفت: بهنام پس از ۴۵ روز بستری در بیمارستان با همان شرایط آی سی یو و امکانات لازم به خانه منتقل شده است. وضعیت بهنام صفوی در شرایط ثابتی قرار دارد، گاهی اوقات هشیار است و صحبت می کند و گاهی وقت ها به دلیل شرایط بیماری و داروهای مصرفی خواب است. سیروان و زانیار خسروی و شهاب رمضان هنرمندانی بودند که در این شرایط با رضایت خانواده بهنام صفوی از او حمایت کردند.

همه منتظرهستند برای قوانینی پیشرفته‌تر، قوانینی که بتواند بعد از یک دهه هویت کودکان، سن بلوغ و رشد، مجازات‌های ترذیلی، فرزندخواندگی، ازدواج‌های زودهنگام و بارداری‌های ناشی از آن، آموزش‌های خودمراقبتی به کودکان و ده‌ها مسئله چالش‌برانگیز حوزه کودکان و نوجوانان را دربرگیرد.
 مؤلفه‌هایی که سالیان سال است مورد غفلت واقع شده و گوش شنوایی برای آن نیست. دایره بسته اندیشه‌ها نتوانسته این قوانین را به روز کند و آموزه‌های دینی نیز در بستر زمان و مکان همخوان با پیشرفت دانش بشری رشد نکرده‌اند. نمادهایی که برای برخی از غریزی‌ترین مسائل کودکان هم جایی باز نکرده است. در این رابطه یک فیلم‌ساز توانسته با درایت و با توجه به تمام محدودیت‌هایی که وجود دارد از مساله ای موشکافی کند که ریشه بسیاری از ناکامی‌ها، نابه‌هنجاری‌ها و جرم‌هاست. «ساسان‌حبیبی» به حقوقی پرداخته که خیلی وقت است در زمینه نوجوانی و جوانی کودکان چشم  روی آن بسته شده و همیشه به عنوان یک تابو به آن نگریسته شده است. با مدیر آموزشگاه اسطوره و کسی که سالیان سال است، بسیاری از فیلم‌نامه‌هایش در زمینه‌های اجتماعی نوشته شده وضمن بیان دردها، یک سونگری‌ها را هم به چالش کشیده، به گفت و گو نشستیم. نام آخرین فیلم او «فرهاد» است که به پدیده «بلوغ» می‌پردازد و قرار است به زودی به جشنواره‌های خارجی راه پیدا کند. به همین بهانه گفت و گویی داشتیم با این فیلم‌ساز جوان که از نظرتان می‌گذرد:
برخی از فیلم‌نامه‌ها سعی دارند با یک داستان معماگونه و پیچیده جلوی مخاطب ظاهر شوند. این در حالی است که فیلم‌نامه شما بسیار ساده و شخصیت‌ها رو است، چرا این‌قدر فیلم‌نامه رو بود؟ آیا فکر نکردید مخاطب امروز نیاز دارد داستان پیچیده‌تری را دنبال کند؟
در فیلم خود، موضوع «بلوغ» را مطرح کردم که این‌بار برای یک کودک استثنائی و ذهنی اتفاق می افتد؛ مسئله‌ای که به تمام جوانان و مردان ایرانی هم برمی‌گردد و مختص به قشر خاصی نیست. من با بلوغ که یک پدیده فیزیکی عادی است روبه‌رو بودم؛ مسئله‌ای که در جامعه ما با آن به شکل تابو برخورد می‌شود و بسیاری در برابر آن با مشکل مواجه هستند و هیچ‌کسی برای آن پاسخی ندارد.
 اگر به شکل مذهبی به آن نگاه کنیم گفته می‌شود جوانان می‌توانند ازدواج موقت داشته باشند یا راهکارهای دیگری مطرح می‌شود؛ اما در واقعیت ما با نوجوانی روبه‌رو هستیم که بالغ می‌شود و نمی‌داند با این پدیده به چه شکل برخورد کند و تنها چیزی که به او گفته می‌شود این است که کاری نکن و پاک باش. در واقع به نوعی صورت مسئله پاک می‌شود. بله پاک بودن و انسانیت درست است، اما ما با پدیده‌ای مواجه هستیم که هزاران مشکل دیگر را با خود به همراه می‌آورد. این دغدغه موجب شد به این موضوع سرک بکشم و سری به آن بزنم.
به نظر من با این موضوع باید مثل خودش ساده برخورد شود. اگر می‌خواستم قصه را توی لایه ببرم با وجود محدودیت‌هایی که در سینمای ما وجود دارد و من به آن‌ها احترام می‌گذارم، ممکن بود اصل قصه زیر سؤال برود؛ بنابراین ترجیح دادم قصه ساده و رو مطرح شود. در واقع قصه برای من مجال نداشت که آن را معماگونه کنم؛ بلکه در هر سکانس اطلاعات جدیدی می‌دادم که تماشاچی جای پرسش برایش پیش بیاید و ترغیب شود که سکانس بعدی را ببیند و بیشتر در مخفی نگه داشتن بیماری سرطان و ماجرای عشقی نوجوان زوم کردم، نوجوانی که در ثانیه وبی دلیل عاشق می‌شود و فکر نمی‌کند که به نتیجه می‌رسد یا نه. امری که برای هر نوجوانی پیش می‌آید و شاید ریشه‌اش در غریضه‌اش است.
من هم‌زمانی عشق و بلوغ را باهم در فیلم آوردم تا نوجوان بتواند برای خودش حلاجی کند که عاشق بوده یا شهوت داشته و هم‌زمانی عشق و بلوغ را باهم در این قصه دیدم تا مخاطب آن را حلاجی کند.
با توجه به اینکه مخاطبان شما  فیلم‌های روز دنیا را می‌بینند آیا نترسیدید چنین موضوعی با توجه به محدودیت‌هایی که داشتید مخاطب ایرانی را ارضا نکند؟
راستش را بخواهید به این فکر نکردم که مخاطب جامعه‌ای که درگیر این قضیه باشد ارضا نشود.
 مخاطب من کودک و نوجوان، مسئولان و پدرها و مادرها هستند. من و خیلی‌های دیگر در جامعه‌ای که زندگی می‌کنیم، به‌خصوص در اصفهان که شهری به نسبت متفاوت با شهرهای دیگر کشور است و سیستم زندگی مردم در آن فرق می‌کند، با چنین مسئله‌ای مواجه هستیم.
 سعی کردم این تابو را بشکنم و به موضوعی بپردازم که نیاز جامعه امروز ماست. در حال حاضر 50 درصد تلویزیون ایران را 20 درصد طرفداران سینمای ایران تشکیل می‌دهند و سینمای اروپا را 5 درصد از مردم غیرمتخصص می‌بینند؛ بنابراین پرداختن به سوژه‌ای که بسیاری با آن درگیر هستند، به نظرم می‌تواند خانواده‌ها را پای فیلمم بنشاند. البته این را هم خاطرنشان کنم که من در حال یاد گرفتن این هستم که چطور فیلم بسازم و خودم را در حدی نمی‌بینم که برای یک جامعه‌ای فیلم بسازم که سرگرم شوند، بلکه خودم را تخلیه می‌کنم.
در برخی از سکانس‌ها احساس می‌کردیم شخصیت‌های شما سیاه و سفید هستند، آیا خودتان خواستید که به این مسئله نزدیک باشید؟
نه. فکر نمی‌کنم در فیلم من شخصیت سیاهی گنجانده شده باشد، به این خاطر که شخصیت‌ها همان‌هایی هستند که در واقعیت هم هستند. این محصولی است که در جامعه ما وجود دارد. سعی کردم از واقعیت الهام بگیرم. شخصیت برخی از مدیران مدارس که تنها و تنها مانند یک ربات به وظایف صوری خود عمل می‌کنند و برخی اوقات حواس‌شان به پیرامونی که اتفاق می‌افتد نیست. همان موضوعی که در فیلم من هم اتفاق می‌افتد.
شما دست روی سوژه‌ای گذاشتید که کمتر وجود دارد، سیاه‌چاله‌هایی که در جامعه ما کمتر به آن پرداخته شده است و بسیاری از قوانین هنوز هم درباره آن ناقص است. به نظر شما تا چه اندازه نیاز است که کارگردان‌ها به سمت این نوع سوژه‌ها سوق پیدا کنند؟
پرسش سختی است. به هر حال در هر دوره هنری، در سینما، ادبیات، نمایش و... ایده‌های هنرمندان بازخوردی از جامعه بوده است. در واقع هم هنرمند و هم جامعه هر دو به هم خط می‌دهند و همواره ارتباط متقابلی داشته‌اند. سیاه‌چاله‌هایی که وجود دارد موضوعاتی هستند که هنوز کسی به سراغ‌شان نرفته و هنوز این مسائل به بلوغ نرسیده که فیلم‌سازان به سمت آن بروند و به موقع آن‌ها هم در این موارد فیلم خواهند ساخت و موضوعات جدید در سینما به دنیا می‌آید.

چندی پیش اخبار ساعت 23 شبکه خبر را می‌دیدم؛ نخستین خبر مربوط به کاشت نهال توسط رهبر انقلاب به مناسبت 15 اسفند، روز درخت‌کاری و پس از آن، پخش سخنرانی ایشان در مورد این روز بود. خبر دوم نیز به حضور رئیس‌جمهور در استان گیلان و افتتاح چند طرح عمرانی در این استان پرداخت. خبر سوم اما، به میزانی تأسف‌آور بود که بقیه اخبار را نتوانستم دنبال کنم و ذهنم درگیر یک موضوع خطیر در رسانه ملی شد: بی‌توجهی به «عزت‌ملی»! به واسطه دوستانی که سابقه کار در رسانه ملی داشته‌اند، از این امر آگاهم که برای برنامه‌های تولیدی و غیرزنده، حساسیت‌های زیادی بر فرم و محتوای آثاری که قرار است از رسانه ملی در تلویزیون پخش شود، وجود دارد. حساسیتی که برخی گفته‌اند ممکن است یک اثر مهم به خاطر پوشش خاص یک نفر حتی در حاشیه آن، از پخش کنار گذاشته شود. اما گویا این حساسیت جز همین موارد خاص، در موارد بسیار خطیری، چندان که باید، مورد توجه ممیزان و ناظران رسانه ملی قرار نمی‌گیرد.
سومین خبری که در بخش خبری مزبور دیدم، خبری بود مربوط به تحویل تعدادی واحد مسکونی به هم‌وطنان‌مان که در آن با تعدادی از خانم‌های سرپرست خانوار که این خانه‌ها را تحویل گرفته‌اند، مصاحبه و تصویر آن‌ها نیز واضح پخش شد. نکته تأسف‌آور این بود که در یک مورد با بانویی مصاحبه شد که پسر نوجوانش نیز با چهره‌ای معصوم و خجالت‌زده در کنارش ایستاده بود و مادر از این می‌گفت که خیلی ممنون از مسئولان که این خانه‌ها را به ما دادند؛ قبل از این با پسرم در دوازده متر جا زندگی می‌کردیم و الان خوشحالم و قدردان مسئولان که به ما خانه داده‌اند! (نقل به مضمون). از آنجاکه این گزارش خبری در واحد مرکزی خبر در استان مازندران ضبط شده، بیش از دو ممیز آن را قبل از پخش مشاهده کرده‌اند و چند نفر هم در تدوین آن را دیده‌اند؛ به علاوه گزارشگر و فیلم‌بردار و در نهایت هم ناظر یا ناظران پخش که جمع آن‌ها شاید دو رقمی شود! یعنی یک نفر در بین این افراد نبود که متوجه این امر خطیر شود که پخش چنین خبری -که سعی شده با بی‌سلیقگی محض و به کلیشه‌ای‌ترین شکل ممکن، تلاش مسئولان زحمت‌کش (!) کشور در رسیدگی به امور هم‌وطنان کم‌بضاعت، به تصویر کشیده شود- چه ضربه‌ای به «عزت ملی» مردمان این سرزمین می‌زند؟!
در حوزه فردی: آن پسربچه و آن مادر محترمی که تصاویرشان با این نوع صحبت‌های «ترحم‌جلب‌کن» از رسانه ملی پخش می‌شود، شاید فردا روز یک آدم مریضی در میان اطرافیان آن‌ها پیدا شود که بابت همین فیلم سرزنش‌شان کند. خواهشاً نگویید که از این آدم‌های مریض تابه‌حال ندیده‌اید! در کدام آیین ایرانی، اسلامی ما آمده که دستگیری از یک هم‌وطن را این‌گونه در بوق‌وکرنا کنیم؟! مگر نه اینکه حضرت علی (ع) نماد دستگیری کردن از مستمندان در تاریکی شب است؟! که «شهریار» چه زیبا این را به تصویر کشید و سرود: «ناشناسی که به تاریکی شب/ می‌برد شام یتیمان عرب/ پادشاهی که به شب برقع‌پوش/ می‌کشد بار گدایان بر دوش...» ما را چه شده که آنکه را دست گرفته‌ایم، جلوی دوربین می‌آوریم تا قربان‌و صدقه‌مان برود که ممنون از اینکه از ما دستگیری کردی!
این نامش دستگیری نیست؛ مچ‌گیری است! مسئولانی برای تعدادی از خانواده‌های کم‌توان، سقفی فراهم کرده‌اند؛ شاخ غول نشکانده‌اند که برای آن، چنان گزارش حماسی‌ای از رسانه ملی پخش شود!
در حوزه اجتماعی: کسی در آن دستگاه عریض و طویل رسانه ملی وجود ندارد که اندک دانشی از علوم اجتماعی داشته باشد و از آثار ناخوشایند اجتماعیِ پخش چنین تصاویرِ دون شأن هم‌وطنان در یک رسانه عمومی اطلاع داشته باشد؟! مردمی که از «عزت ملی» آن‌ها خرجِ «به‌به و چه‌چه کردن» از مسئولانی شود که در خوش‌بینانه‌ترین حالت، وظیفه‌ خود را انجام می‌دهند، نمی‌توانند تبدیل به «ملت»ی شوند که قرار است به قول بسیاری از دولتمردان، از سخت‌ترین دوران تاریخی‌مان به سلامت عبور کنند و ایران عزیز را با عزت تمام به ساحل آرامش و سرمنزل مقصود برسانند.
آقای رسانه ملی! با دسته‌گل‌هایی مانند تقلب در یک رأی‌گیری ساده سازمانی، «اعتماد ملی» را چوب حراج زدی؛ خواهشاً با «عزت ملی» این ملت دیگر شوخی نکن!

گروه هنری ویژه بانوان «پرنسا» به سرپرستی «هلیا عرفانیان» ۲۴ اسفندماه ساعت ۱۴ نمایش «لیلی نام تمام دختران سرزمین من است» را در تالار حدت روی صحنه می‌برد. این نمایش با ۶۵ نفر روی صحنه تالار وحدت می‌رود و شامل ۱۸ قطعه که در برگیرنده باله ایرانی، باله معاصر (CONTEMPORARY)، سماع ایرانی، سنتی، ایرانی، قاجاری و حرکات نمایشی فولک ایرانی است که اجرای همه این قطعه‌ها حرکتی نشان دهنده فرهنگ غنی همبستگی ایرانیان است.

«رضا امیرخانی» داستان‌نویس سرشناس کشورمان، از محکومیت یک فعال سیاسی به رونویسی از کتاب «داستان‌سیستان» که به قلم او منتشر شده است، انتقاد و تاکید کرد: با چنین کاری، سیاهه کتاب‌ها به مشکل سیاهه شهرهای تبعیدی دچار خواهند شد. چند روز پیش، دادگاه انقلاب در حکم صادره برای «ابوالفضل قدیانی»، علاوه بر سه‌سال زندان تعزیری، او را به رونویسی از سه کتاب «حکایت‌زمستان» نوشته سعید عاکف، «داستان‌سیستان» از رضا امیرخانی و «دشمن‌شناسی» که گردآوری سخنان رهبرانقلاب است، محکوم کرد. در واکنش به این حکم، رضا امیرخانی، با انتشار متنی در کانال تلگرامی، ضمن انتقاد از این رویه، تاکید کرد: اگر قرار است کتاب به فهرست مجازات‌های تکمیلی افزوده شود، بهتر است از مولفان برای این کار اجازه بگیرند. متن کامل نوشته رضا امیرخانی به‌شرح زیر است:  «امروز از زمین و زمان، در و دیوار، چهار اقلیم و شش جهت، خبری به دستم رسید از حکم تکمیلی شعبه‌ ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی که در آن نامی از کتاب  «داستان‌سیستان» برده شده است. اول آنکه کتاب را به حکم قاضی نمی‌خوانند؛ کتابی درست خوانده می‌شود که مخاطب، خود، آن را انتخاب کند. اگر قرار است کتاب به فهرست مجازات‌های تکمیلی افزوده شود، بهتر است پیش از آن، تغییراتی در قانونِ حقوق مولفان و مصنفان انجام پذیرد و در آن پیش‌بینی شود تا از مولفان برای این کار اجازه بگیرند... فقط فراموش نکنیم که با انتشار این سیاهه‌ کتب، مشکلی خواهیم داشت مثل مشکل سیاهه‌ شهرهای محل تبعید! دو دیگر آنکه شاید اگر در حکم تکمیلی، معرفی کتاب برای مطالعه بود، چیزی نمی‌نوشتم... رونویسی؟! (مباد انشای منشیان دیوانی را کژی برسد!) سوم آنکه در مواجهه با بخشی از این حکم که نام کتاب در آن ذکر شده است، فارغ از محکمه و حاکم و محکوم، اگر دست‌نویس کتاب را می‌داشتم حتما برای دادگاه محترم ارسال می‌کردم. صدحیف که این کتاب را ماننده‌ باقی کتاب‌هام، با دستگاه نوشته‌ام. چهارم آنکه «داستان‌سیستان»، روایت سفر رهبر گرامی انقلاب است به سیستان و بلوچستان در دوره‌ دوم خرداد. به تک تک کلمات آن ایمان دارم و هم‌چنان تفریط آن دوره را مایه‌ بروز افراط در دوره‌ بعدی می‌دانم. موضع من همان است که بود. و ختم کلام اینکه نتیجه‌ «داستان سیستان» همین بند پایانیِ کتاب است: رهبر همان‌قدر که رهبرِ تیمِ حفاظت‌اند، رهبرِ مردم نیز هستند، رهبرِ نیروی انتظامی، رهبرِ چتربازانِ مرزنشین، رهبرِ جوانانِ برومند، رهبرِ پیرمردانِ بی‌دندان، رهبرِ فرزندانِ بی‌کسِ شهدا، رهبرِ راننده‌های فرمانداری، رهبرِ پسرانِ نمازِ جمعه، رهبرِ دخترانِ خیابان، رهبرِ هپی‌برادرز، رهبرِ خواهرانِ زینب، رهبرِ چپ، رهبرِ راست، رهبرِ استان‌دار، رهبرِ فرماندار، رهبرِ بلوچ، رهبرِ زابل، رهبرِ سیستان، رهبرِ شیعه، رهبرِ سنی، رهبرِ کرد و ترک و ترکمن، رهبرِ یاروها، رهبرِ بچه‌های نشرِ آثار، رهبرِ بچه‌های مخالفِ نظام... رهبر همان‌قدر که رهبر من هستند، رهبرِ رفیقِ شفیقِ من هستند؛  بایستی رهبرِ همه باشند...»

مجری «برنده باش» درباره ادعای دستکاری در این مسابقه با انتشار فیلمی گفت: «در یکی از برنامه‌ها اشتباهی از طرف «برنده باش» رخ داد و دوستان زمان فوتسال را اشتباهی در گزینه‌ها گذاشته بودند. من در ۵۳ برنامه به همه شرکت کنندگان کمک کردم؛ همه هم اذعان دارند به این مطلب. غیر از اینکه تلاش کردیم سطح علمی جامعه را بالا ببریم، در مسابقه یک اشتباهی پیش آمده که ما قبول داریم اشتباه کردیم. به نظر شما اسم این کار کلاه‌برداری است؟ یک آزمون سالیانه از یک سال قبل برنامه‌ریزی می‌کند، در سوال‌هایش ایراد هست. اگر می‌خواهند ما را از چشم مردم بیندازند سخت در اشتباهند چون من از بطن مردم هستم؛ من به خاطر مردم جانم را می‌دهم و مردم هم سال‌هاست حمایت کردند. راهش این نبود. تمام تلاش ما این بود که مردم راضی باشند. بابت این اشتباه از طرف تیم «برنده‌باش» از مردم عذرخواهی می‌کنم.»

سری جدید برنامه «اقیانوس آرام» پس از تعطیلات نوروز از شبکه دوم سیما به نمایش در می‌آید. پس از پخش سری دوم «اقیانوس‌آرام» در پاییز امسال، سری سوم این برنامه تلویزیونی در حال پیش تولید است که بعد از تعطیلات نوروز از شبکه دوم سیما پخش می‌شود. «اقیانوس‌آرام» با محور قرار دادن نوجوان‌ها تلاش می‌کند به دغدغه‌های هویتی آن‌ها پاسخ دهد و با بازگو کردن تجربیات نوجوانی افراد موفق، به انتقال تجربه نسلی کمک کند. حجت‌الاسلام «زائری» دریادار «سیاری»و«مرضیه هاشمی» از جمله میهمانانی بودند که درسری قبلی این برنامه تلویزیونی حضور یافتند و از دوره نوجوانی و چالش‌های خود در این دوره سخن گفتند. سری جدید «اقیانوس آرام» همانند سری‌های گذشته با شعار قابل اعتماد بودن نوجوانان تولید می‌شود و به همین دلیل بخشی از اقدامات فنی تولید نیز توسط نوجوان‌ها انجام می‌شود.

تصویر‌‌برداری سریال «برادر‌جان» به کارگردانی محمدرضا آهنج، نویسندگی سعیدنعمت‌اله و تهیه‌کنندگی محمدرضاشفیعی در تهران ادامه دارد. «ندا جبرئیلی» بازیگر جوان سینما که پیش از این سابقه حضور در آثاری چون «قاعده تصادف»، «یحیی سکوت نکرد»، «ماهی‌وگربه»، «ما، در بهشت» را داشته و امسال با دو فیلم«جمشیدیه» و «یلدا» در جشنواره ملی فیلم فجر حضور داشت به سریال «برادرجان» پیوسته است. علی نصیریان، حسن پورشیرازی، حسام‌منظور، آفرین عبیسی، سعیدچنگیزیان، کامران تفتی، سجاد افشاریان، نسیم ادبی، مارال فرجاد، شیوا ابراهیمی، محبوبه صادقی و جلیل فرجاد از بازیگران سریال «برادر‌جان» هستند.

«رقص روی شیشه» به کارگردانی «مهدی‌گلستانه» به‌تازگی پخش خود را در شبکه نمایش خانگی آغاز کرده است . گلستانه درباره میزان سانسورهای این سریال گفته است: خوشبختانه تا به امروز کوچک‌ترین سانسوری برای «رقص روی شیشه» نداشته‌ایم. ما یک برآوردی برای پخش داشتیم ولی میزان استقبال و فروش دی‌وی‌دیهای سریال از حد تصور ما بالاتر بود و امروز از این اتفاق خوشحالیم. در تلاش برای آماده‌سازی قسمت بعدی برای پخش در هفته آینده هستیم و امیدواریم که در ایام نوروز هم عرضه  دی‌وی‌دی‌های سریال ادامه داشته باشد.
سریال «رقص روی شیشه» داستانى عاشقانه را در زمینه اجتماعى روایت مى‌کند که فیلم‌نامه آن را «طلا معتضدى» براساس طرحى از ابوالفضل‌کاهانى به نگارش در آورده است. در خلاصه داستان این فیلم آمده است: رعنا و یغما زندگی خوب و عاشقانه‌ای دارند اما زندگی‌شان را سایه رازهایی که پنهان کرده‌اند تهدید می‌کند و همین پنهان‌کاری ماجراهای هولناکی را برای‌شان رقم می‌زند. بهرام رادان، مهتاب کرامتی، امیر آقایى، مهردادصدیقیان، میتراحجار، هدی زین‌العابدین، حامد کمیلی، ستاره اسکندری، بیتا فرهى، سحر قریشی، همایون ارشادى، ترلان پروانه، علیرضا زمانی‌نسب، عیسی یوسفی‌پور و...  در این مجموعه به ایفاى نقش پرداخته‌اند.