وکیل پژمان جمشیدی جزئیات تازه‌ای از پرونده موکلش را روشن کرد و اعلام کرد که برخلاف شایعات منتشر شده، هیچ مانع قانونی برای فعالیت حرفه‌ای و سفرهای خارجی این بازیگر وجود ندارد.پرونده پژمان جمشیدی، بازیگر سینما و تلویزیون، در ماه‌های گذشته با حاشیه‌های رسانه‌ای فراوانی همراه بوده است. در مهرماه سال جاری، برخی رسانه‌ها از صدور قرار بازداشت موقت علیه او خبر دادند که موجب ایجاد شایعات گسترده‌ای شد.
قرار بازداشت موقت صادر شده در تاریخ ۲۸ مهرماه توسط شعبه نهم دادگاه کیفری، بلافاصله پس از اعتراض قانونی به مرجع تجدیدنظر ارسال شد و در اولین فرصت ممکن، یعنی اول آبان‌ماه، توسط دادگاه تجدیدنظر نقض شد. این تصمیم به وضوح نشان می‌دهد که ادله موجود در پرونده نتوانسته بود وجدان قضات را برای تأیید بازداشت قانع کند.
به گفته وکیل این هنرمند شناخته شده، قانون آیین دادرسی کیفری صراحت دارد: اگر ادله کافی برای اثبات اتهام « از جمله اتهام تجاوز » وجود نداشته باشد، دادگاه تجدیدنظر موظف است قرار بازداشت را فک کند. این موضوع نه تنها به معنای نقض قرار بازداشت بود، بلکه حکم قطعی و لازم‌الاجرا تلقی شد و پژمان جمشیدی بلافاصله آزاد شد.
برجاس همچنین تأکید کرد که گواهی‌های پزشکی قانونی در پرونده مضبوط بوده و گواهی‌های موجود، مربوط به روزهای آغازین طرح شکایت است و پس از آن هیچ‌یک از طرفین به پزشکی قانونی ارجاع نشده‌اند.
طبق اظهارات وکیل، موکل او هیچ محدودیتی برای خروج از کشور و فعالیت حرفه‌ای ندارد و حتی در هفته گذشته دو بار از کشور خارج شده است. هیچ مرجع قانونی تاکنون منع کاری یا سفر برای پژمان جمشیدی صادر نکرده و او به طور کامل حق فعالیت و سفرهای خود را دارد. همچنان که در حال حاضر هم بر سر فیلمبرداری هستند و کارهایشان را پیش می‌برند. از طرفی دیگر، مشکلی برای پخش تبلیغات‌شان نیز وجود ندارد و بعضاً می‌بینیم برخی از این تبلیغ‌ها هم منتشر می‌شوند.
 

چهارمین فیلم «سیاوش اسعدی» با نام «غریزه» بعد از نزدیک به چهار سال قرار است اکران شود. اسعدی کارش را از انجمن سینمای جوان آغاز کرد و اولین فیلم کوتاهش را در سال ۱۳۷۳ با عنوان «زمانی دیگر باید» ساخت. او پس از هفده فیلم کوتاه و ده فیلم نیمه‌بلند، اولین فیلم سینمایی بلندش، «حوالی اتوبان» را در سال ۱۳۸۷ ساخت. «درخونگاه» (۱۳۹۶) و «جیب‌بر خیابان جنوبی» (۱۳۹۰) آثار بعدی این فیلم‌ساز هستند. «ژاله صامتی» برای بازی در فیلم «درخونگاه» سیمرغ بلورین گرفت و فیلم چند نامزدی دیگر هم داشت که این‌ها تنها توفیقات آثار اسعدی در جشنواره‌های داخلی و خارجی هستند. «غریزه» در چهل و سومین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم فجر در بخش جنبی به نمایش درآمد؛ فرصتی که این دوره از جشنواره به فیلم‌هایی داد که طی چند سال گذشته ساخته شده بودند ولی به‌دلایلی ازجمله ممیزی موفق به اخذ مجوز نمایش نشده بودند.
خلاصه داستان فیلم غریزه
در خلاصه داستان «غریزه» این‌طور آمده است: «فیلم غریزه قصه‌ای عاشقانه است که در اواخر دهه چهل خورشیدی روایت می‌شود. عاشقانه‌ای که با یک اتفاق تلخ سرنوشت شخصیت‌های داستان به‌شکل عجیبی تغییر می‌کند.» اما این همه ماجرا نیست. شاید باید در تعریف واژه عاشقانه دقت بیشتری کرد. در این عاشقانه جوان روستایی با دل صاف و ساده‌اش دل می‌بازد و دیگری از سر شیطنت و بازیگوشی بچگانه، اما با رفتار و ژست‌های یک زن بالغ؛ زن بالغی که در دلبری و شوریده کردن مردید طولایی دارد.
آتیه و مادرش از تهران به خانه رسول‌خان در روستا می‌روند. کامران، پسر رسول‌خان در راه آن‌ها را دیده و وقتی در بالکن عمارت می‌بیندشان گل از گلش می‌شکفد و همان‌جا داستانش با آتیه شروع می‌شود. داستانی که گرچه برای جوانانی در سن و سال آن‌ها (کلاس هشتم و دهم) بدیهی و طبیعی می‌نماید، عجیب هم هست. به‌طور موازی تصور می‌شود که مادر آتیه دل به رسول‌خان باخته که روزگاری دوست همسر مرحومش بوده و در تلاش است پدری برای آتیه‌اش دست و پا کند که در یک‌سوم یا حتی در اواخر فیلم که گره‌گشایی داستان یا تمام آنچه انتظار داشتیم در طول فیلم ببینیم، در چند جمله رسول‌خان با آتیه رخ می‌دهد، متوجه می‌شویم که دنبال پدر برای آتیه نبوده، بلکه... و این چند نقطه همان چیزی است که باعث می‌شود باگ‌های فیلم‌نامه بیشتر خود را نشان دهد.
فرم غریزه
«غریزه» فیلم خوش‌ساخت و خوش رنگ و آبی است. فضاسازی و طراحی صحنه و لباس، همه چیز خوب است. تمهیدی که هم به شناخت کامران که عاشق سینماست کمک می‌کند، هم به‌عنوان فضایی برای ملاقات در باغ و انباری عمارت طراحی شده و رنگ‌مایه گرم قهوه‌ای آن به دل می‌نشیند، هم زمان گذشته و دهه چهل را خوب تداعی می‌کند. بازی‌ها هم خوب است، حتی بازیگران جوان هم خوب نقش خود را ایفا می‌کنند. موسیقی هم به‌تناسب فضا و اتفاقات درست از آب درآمده. موقع دعوای پسرها در مدرسه، موسیقی وسترن سازش را کوک می‌کند و وقتی کامران مثلاً برای آتیه فیلم می‌گذارد، موسیقی فیلم‌ها هم نواخته می‌شود و فضا را نوستالژیک می‌کند. این فضای نوستالژیک با دیالوگ‌های نوستالژیک تشدید می‌شود؛ دیالوگ‌هایی به سبک دیالوگ‌های سینماگر خاطره‌ساز «مسعود کیمیایی» که «اسعدی» به او و شیوه دیالوگ‌نویسی‌اش علاقه دارد. خلاصه که فرم کار کاملاً سینمایی از آب درآمده است و نشان از یک کارگردان موفق در سینمای ایران دارد.
محتوای غریزه
در کنار این فرم جذاب سینمایی، محتوا نه فقط در باگ‌های فیلم‌نامه و شخصیت‌پردازی که به‌لحاظ آنچه فضای فرهنگی می‌نامیم، اشکال‌های اساسی دارد و یک فیلم‌فارسی تمام عیار را مقابل چشم مخاطب به نمایش درمی‌آورد. مثلاً در ابتدای فیلم می‌شنویم که رسول‌خان در گفت‌وگوی تلفنی به کسی که برایش خط و نشان می‌کشد، جان پسرش، کامران را قسم می‌خورد ولی همین پسر عزیزکرده وقتی در انتها همه عشق و علاقه‌اش را به آتش می‌کشد و خانه و کاشانه را ترک می‌کند، هیچ واکنشی نشان نمی‌دهد. چرا؟ چون خود او تصمیمی گرفته که باعث برپا شدن این آتش شده است. مهر و علاقه پدر به تنها پسر که برای او جان می‌دهد چطور یک‌شبه برای جبران دوستی و رفاقت به دختر دوست روزگار جوانی دود می‌شود و به هوا می‌رود؟ نه اینکه پیرانه‌سر عاشقی داشته باشد، که اسمش «رفاقت» است. رفاقت به چه بهایی؟ دست مهر و خصوصاً آبرو بر سر آتیه کشیدن به چه قیمت؟ در دوراهی پسر و مراقبت از دختر رفیق کدام ارجح است؟به این‌ها اضافه کنیم فقدان حضور شخصیت‌ها در بسیاری از لحظه‌ها را که به نظر عجیب است اما کارگردان خواسته صحنه خالی باشد تا شخصیت‌های مد نظر به‌راحتی داستان را پیش ببرند، حتی به‌قیمت اینکه پیرنگ داستان برای مخاطب متقاعدکننده نباشد. کامران با موتوری که جای مخصوص سرنشین دارد به‌دنبال آتیه می‌رود که با مادر و خواهرش به مزار مادر رفته‌اند و او را با خود می‌برد و تا شب که در کنار رودخانه مثلاً به انتظار کسی نشسته‌اند تا بنزین پیدا کنند، هیچ کس نیست. ساعت‌ها غیبت جوان‌ها هیچ واکنشی ندارد یا شاید نباید داشته باشد. یا وقتی شب دیگر در فضای سینمایی کامران بازی می‌کنند، نه سر و صدا و نه نور انتهای باغ هیچ کس را مشکوک نمی‌کند.
گذشته از این‌ها، اتفاقی که برای آتیه افتاده اصلاً شوکه‌کننده نیست. رفتارهای آتیه، نگاهش، کلامش، سیگار کشیدنش خصوصاً با ژست بازیگرهای هالیوودی! هیچ کدام نشان از دختر شانزده‌هفده ساله ندارد. آیا این رفتارها اجازه می‌دهد اتفاق تلخ آتیه در شبی در تهران را باور نکنیم؟ و مهم‌تر از این، نمایش چنین آثاری با این اندازه از وجوه اروتیک مناسب فرهنگ ایرانی است؟
گذشته از این‌ها کلیت داستان با فضاهایی مثل موتورسواری کامران و آتیه، سینمای روستا و حتی نرد عشق باختن کامران و آتیه و تصمیم عجیب و غریب رسول‌خان در انتهای فیلم، هیچ شکی باقی نمی‌گذارد که با یک فیلم‌فارسی در دهه ۱۴۰۰ مواجهیم که چون احتمالاً کارگردان نمی‌خواسته اتفاق بدی را که برای آتیه می‌افتد به بعد از انقلاب نسبت دهد، زمان وقوع داستان را دهه چهل شمسی انتخاب کرده است.
 

سیاوش طهمورث و اتابک نادری در سریالی تاریخی همبازی می‌شوند
حسین تبریزی کارگردان سینما و تلویزیون در تدارک شروع کار جدید خود یعنی، یک سریال تاریخی است.به گزارش ایرنا، حسین تبریزی که چندی پیش و به دنبال پخش سریال «سوجان»، فیلم سینمایی «سلام علیکم حاج آقا» را بر روی پرده داشت، شهریور امسال از ساخت یک مجموعه جدید برای شبکه نمایش خانگی و در عین حال نگارش فصل دوم سریال سوجان خبر داده بود.او گفته بود بنا دارم برای پلتفرم هم یک سریال تاریخی بسازم که در حال نهایی شدن مراحل اولیه کار است.

امضای تفاهم‌نامه همکاری‌های سینمایی میان ایران و ترکیه
تفاهم‌نامه همکاری‌های سینمایی میان جمهوری اسلامی ایران و جمهوری ترکیه به امضای رؤسای سینمایی دو کشور رسید.به گزارش ایرنا از سازمان سینمایی، این تفاهم‌نامه که در حاشیه نشست بین‌المللی همکاری‌های سینمایی در شیراز به امضای رائد فریدزاده، رئیس سازمان سینمایی ایران و بیرول گوون مدیرکل سینمایی وزارت فرهنگ و گردشگری ترکیه رسید به‌ عنوان مسیری برای توسعه و تقویت همکاری‌های سینمایی دو کشور طراحی شده و مجموعه‌ای از زمینه‌های عملیاتی و راهبردی را در بر می‌گیرد.

نمایش «درباره الی» ساخته فرهادی در جشنواره «کرالا»
به گزارش ایسنا، فیلم سینمایی «خرگوش سیاه، خرگوش سفید» به کارگردانی شهرام مکری در بخش مسابقه بین‌المللی این جشنواره به نمایش درخواهد آمد و «یک تصادف ساده» ساخته جعفر پناهی هم در بخش فیلم‌های محبوب جشنواره به روی پرده می‌رود. همچنین در بخش ویژه‌ برندگان پیشین جایزه کلاغ طلایی بهترین فیلم جشنواره کرالا، فیلم‌های ایرانی «درباره الی» ساخته اصغر فرهادی، «اتاق تاریک» از روح‌الله حجازی، «پرویز» به کارگردانی مجید برزگر و 
«۴ + ۱۰» از مانیا اکبری نمایش داده می‌شوند. امسال محمد رسول‌اف سینماگر ایرانی ریاست هیات داوران بخش مسابقه اصلی جشنواره فیلم کرالا را بر عهده دارد، آنجلا مولینا (بازیگر اسپانیایی)، بویی تاک چوین (فیلمساز و نویسنده ویتنامی)، ادموند یئو (فیلمساز مالزیایی)دیگر اعضای هیات داوران این جشنواره هستند.