کافه سینما: فیلم ژاپنی «ماشین من را بران» ساخته ریوسوکه هاماگوچی بهترین فیلم از سوی انجمن منتقدان نیویورک، شناخته شد. معمولاً انتخاب‌های این انجمن قبل از اسکار هر ساله برای فیلم‌های منتخب خود شانس بالایی در پی دارد. در  لیست برندگان جوایز انجمن منتقدان نیویورک، «قدرت سگ» ساخته جین کمپیون برای بهترین کارگردانی انتخاب شد. جوایز بهترین سناریو به پل توماس اندرسون و بهترین بازیگر زن به لیدی گاگا، برای خانه گوچی رسید. همچنین جایزه بهترین فیلم خارجی زبان سال را فیلم نروژی «بدترین آدم دنیا» ساخته خوآکیم تریر دریافت کرد.
 

نسل‌فردا: نمایش «باران ساز» نوشته «ریچارد ناش» و با کارگردانی «میثم کیان» در تماشاخانه ماه حوزه هنری اصفهان به روی صحنه رفته است. نمایش باران ساز توسط «ریچارد ناش» نویسنده، شاعر، نمایشنامه‌نویس، کارگردان و استاد دانشگاه نوشته شده است. این نمایش به کارگردانی و دراماتورژی «میثم کیان» اثری است که با بهره‌گیری از فضایی نمادین و با به‌کارگیری واقعه‌ای طبیعی یعنی خشکسالی، فاجعه‌ای را به تصویر می‌کشد که از حد تحمل خارج است. در این نمایش عبدالرضا آژ، دلاورخسرونیا، میلاد ترابی، رها شیرانی، سعید افشار، علی همدانی رجا به ایفای نقش پرداخته‌اند.
 

ادامه از صفحه یک...
 نکته دوم در موفقیت سریال، خشونت داخل آن است. من فکر می‌کنم خشونت در این کار یکی از دلایل اقبال آن است. خشونتی که ظاهراً علیه سرمایه‌داری است. خشونتی که در محصولات کره وجود دارد و در فیلم برنده اسکار «انگل» هم وجود داشت، خشونتی ضد انسانی و عنان گسیخته! در حالی که به نظرم کارهای کره‌ای به شدت مبلغ سرمایه‌داری است.
فراستی اظهار داشت: من واقعاً شک دارم که این حد از خشونت واقعاً در خود کره وجود دارد که این همه در سینما و سریال‌های کره‌ای وجود دارد؟ دوربین طرف مهاجمان است نه مردم. فیلمساز ادعا می‌کند ضد سرمایه‌داری است اما کاملاً همراه آن‌هاست.
وی ادامه داد:‌ در این سریال، سرمایه‌داری از هر زمان دیگری جلادتر و خونریزتر شده و فیلمساز ما را سمپات کسانی که می‌میرند، نمی‌کند. همه کسانی که کشته می‌شوند، لانگ‌شات است، یعنی اصلاً عددی نیستند! آن زمان هم که کلوزآپ می‌گیرد، زمانی که آبنبات می‌خورند و در واقع آن‌ها را دست می‌اندازد.
این منتقد سینما گفت: زاویه دوربین را نگاه کنید! همیشه با نگهبانان است، نه مردم! اگر فیلمساز ادعا می‌کند که علیه این‌هاست، پس چرا در جای‌گذاری دوربین آن را نمی‌بینیم؟ برنده سریال هم یک شخصیت نیمه منگل و نیمه منفعل است. در سکانس مواجهه این فرد با پیرمرد گرداننده بازی، دوربین نمی‌داند باید چه کند؛ لانگ‌شات می‌کند. کمی بعد کلوزآپ می‌گیرد و شعارهای به‌اصطلاح انسانی پیرمرد را می‌شنویم. در واقع، دوربین که ساده‌ترین وسیله برای همذات‌پنداری است، از سوی کارگردان نمی‌داند باید کجا قرار بگیرد. همین ۵ دقیقه نشان می‌دهد که کارگردان فیلمسازی بلد نیست.                      منبع: فارس
 

مهر: نخستین نمایش فیلم جدید استیون اسپیلبرگ یعنی «داستان وست‌ساید» در نیویورک انجام شد و منتقدان نسبت به آن واکنش نشان دادند. مراسمی که برای نمایش این فیلم برگزار شد، با حضور اسپیلبرگ و بازیگران فیلم از جمله انسل الگورت، ریچل زلگر، آریانا دوبوس و مایک فیست در سایه فقدان عظیم سوندهایم شکل گرفت. اسپیلبرگ پیش از نمایش فیلم به حضار گفت: این نمی‌تواند شبی باشد که مدت‌ها انتظارش را داشتیم چون استیون سوندهایم غایب است. ترانه‌های فوق‌العاده او برای «داستان وست ساید» نخستین بار او را به همه شناساند و مسیر حرفه‌ای کاری‌اش را راه انداخت که باعث بازخلق کامل نمایش‌های موزیکال و تئاتر شد و بدنه‌ای کاری را خلق کرد که بدون شک جاودانه است.
سوندهایم که جمعه در ۹۱ سالگی از دنیا رفت، همکاری نزدیکی در بازسازی این فیلم داشت. او در جلسات ضبط موسیقی و فیلم‌برداری شرکت کرد و همکاری نزدیکی با تونی کوشنر فیلمنامه‌نویس برنده جایزه تونی در اقتباس فیلمنامه جدید داشت.
کوشنر در پیش‌نمایش فیلم گفت: سال‌ها من و او درباره این موزیکال با هم بحث می‌کردیم. او همیشه کمی نسبت به آن بدبین بود. همیشه حس می‌کرد ترانه‌هایی که برایش نوشته بهترین‌هایش نبوده‌اند و من شدیداً مخالفت می‌کردم.اما در نهایت با حمایت سوندهایم، کوشنر «داستان وست ساید» را گسترش داد و به این ترتیب پروژه جدید تبدیل به اقتباس اسپیلبرگ شد که در حین تجلیل از فیلم اصلی، عناصر معاصر را هم به آن اضافه می‌کند.
با دیده شدن این فیلم برای نخستین بار برنت لانگ منتقد ورایتی از آن به عنوان یکی از رقبای احتمالی اسکار یاد کرد اما در عین حال انتقادهایی را به بازی الگورت وارد دانست.
استر زاکرمن منتقد نیز تاکید کرد که استیون اسپیلبرگ و تونی کوشنر استعدادهایی نیستند که بتوان در توانایی‌شان شک کرد.
آلکس وایز نیز نوشت: من امشب «داستان وست‌ساید» جدید را دیدم و وای تماشایی است. صحنه‌پردازی فراگیر، احساسی، قابل توجه، هر پلان شبیه یک نقاشی است و تا زمانی که به تیتراژ نرسید نتوانستم یک نفس بکشم.

 

ادامه از صفحه یک...
 خشم
داستان یک تراژدی ناتمام دارد. بدین معنا که هیچ کدام از مؤلفه‌هایی را که مطرح می‌کند به پایان نمی‌رساند، شاید این مؤلفه‌ها در ذهن نویسنده فیلمنامه پایان پذیرفته باشد اما همچنان برای بیننده نامفهوم است. خوشبختانه با دوستی به تماشای این فیلم نشستم که زبان ترکی را خوب می‌فهمد و شکایت او از فیلم چنین بود که در بسیاری از جاها ترجمه تحت‌اللفظی صورت نگرفته بود و آنچه در فیلم به زبان ترکی ادا می‌شد در زیرنویس فارسی آن مترادف نبود. این یکی از مسائلی است که دلیل اصرار بر محلی بودن زبان فیلم را توجیه نمی‌کند. اگر فارسی بود چه چیزی از شخصیت یا جغرافیا را بیننده از دست می‌داد؟ از سویی دیگر ترکی صحبت کردن شخصیت آتابای نه تنها هیچ کمکی به شخصیت پردازی‌اش نکرده است بلکه وجه امروزی‌اش، به معنای اینکه که او دانشگاه رفته و به خاطر یک شکست عاطفی انصراف داده است را مرموز می‌کند. دقیقاً این نقطه اوج داستانی است که حجازی‌فر نوشته و باید به صورت هرچه روشن‌تر برای بیننده مطرح شود. خشم حاصل از نرسیدن آتابای هرگز تغییر نمی‌کند. در جایی از فیلم می‌گوید که آدم هیچ وقت عوض نمی‌شود و این که غصه خوردن برای روان شاعرانه شخصیت‌ها لازم است را نیز متوجه می‌شویم اما وقتی قرار نیست صعود و نزول از کاراکتر ببینیم چرا باید او را شخصیت خطاب کنیم. به گفته رضا براهنی شخصیت صعود و نزولی کاراکتر در بُعد زمان است. در این فیلم ما شاهد مُردگی و انفعال آتابای هستیم. انفعالی که به باور من از دل جامعه بیرون می‌آید. او همواره در رسیدن به معشوق شکست می‌خورد و خشم حاصل از این شکست نه زیاد می‌شود و نه کم. به عنوان مثال در سینمایی «خشم» ساخته دیوید آبر با بازی برد پیت خلاصی از خشمی که با جان، زخم‌های به جای مانده بر روی کمرش و روان خود، از شیوه سیگار کشیدن و برخوردش با افراد گروه، دریافت کرده را در سکانس پایانی می‌بینیم اما آنچه در سکانس پایانی از آتابای می‌بینیم تنها همان بغضی است که از ابتدا صحبتش بود. انگار فیلم چیزی را نگفته است. در صورتی که حداقل ما به عنوان بیننده باید دریابیم که احساس و اندوه فعلی او که همراه با خشم شده نسبت به زمان‌های دانشجویی شخصیت عمیق‌تر یا پخته‌تر شده است.
  سیمای بی‌سیما
مسئله بعدی که با فیلم پیدا می‌کنیم استفاده ابزاری سازنده از زنانگی خود است. وقتی متوجه می‌شویم سیما سرطان سینه دارد و مجبور شده است یکی از سینه‌هایش را قطع کند، چه احساسی باید پیدا کنیم. مسلماً نسبت هم‌ذات‌پنداری ما با این کاراکتر باید بیشتر شود اما آنچه از نظر جامعیت برای بینندگان در سینماهای ایران اتفاق می‌افتد خیلی متفاوت با خواسته مؤلف است. مؤلف می‌خواهد با بیان این ضایعه و تصمیمی که آتابای بر سر سیما و جیران می‌گیرد دو عنصر را معرفی کند. اول آنکه دختران امروزی ممکن است برای رهایی از دست خانواده‌شان ازدواج کنند تا ادامه تحصیل بدهند و به آزادی مورد نظرشان برسند، سکانسی که جیران از آتابای می‌خواهد تا او را انتخاب کند نه سیما را. دوم اینکه مردان به دلیل حس ترحمی که به چنین زنانی پیدا می‌کنند و عقبه شاعرانگی و غم‌خوارگی‌شان نسبت به آن‌ها احساسات نشان می‌دهند. هر دوی این‌ها بد است. اساساً از نظر من هر رسانه و مشخصاً فیلمی که جنس زن را برای رهایی و آزادی خود ضعیف و شکننده نشان دهد برای جامعه خطرناک است. کریمی با آنکه خواسته درستی از بیان خود داشته اما آن را خوب بیان نکرده است. خیلی زیباتر بود اگر می‌دیدیم جیران برای رسیدن به خواسته‌های خود با خانواده و جامعه خود می‌جنگد نه آنکه دست به دامان یک مرد تنها شود. از سویی دیگر همچنان بازی سحر دولتشاهی خوب است اما دولتشاهی به تنهایی از سیما، سیمای یک زن را نمی‌سازد. رابطه میان آیدین و سیمین هم بد است. با اینکه مه‌لقا می‌نوش و دانیال نوروش نمایی از تضاد در جامعه امروزی هستند که این تضاد منجر به تکامل اجتماعی و نسلی خواهد شد اما غریزه در این رابطه آن قدر زیاد می‌شود که حوصله مخاطب را سر می‌برد. به طور کلی ما نمی‌توانیم با برانگیختن احساسات بیننده در سینما زنانگی بسازیم. از سویی دیگر من معتقدم چهره و جایگاه یک زن را تنها «بهرام بیضایی» به درستی در سینمای ایران نشان داده است و هیچ فیلم‌سازی چه زن و چه مرد نتوانسته جنگیدن زنانه را نمایش دهد. انسانی که برای جنگیدن ساخته شده است. مسلماً جنگیدن زنانه با مردانه متفاوت است. از سویی دیگر مردی که کریمی به تصویر می‌کشد میان مردانگی فیلمنامه‌نویس و شناخت یک مرد از سوی نیکی کریمی معلق مانده است.

 

باشگاه خبرنگاران جوان: مینی سریال «خط مقدم» ، در چهار قسمت از شبکه یک سیما پخش می‌شود. مجموعه تلویزیونی «خط مقدم» به کارگردانی شهریار بحرانی و تهیه کنندگی مجید حقی، به روایت بخشی از دوران حساس و پر التهاب سال‌های ۶۳ تا ۶۵ دفاع مقدس می‌پردازد و محوریت آن درباره شهید طهرانی مقدم است.مینی سریال «خط مقدم» در چهار قسمت از یکشنبه جایگزین سریال زیرخاکی می‌شود. البته پشت صحنه سریال زیرخاکی از شبکه یک سیما پخش خواهد شد. این فیلم سرگذشت مردان بلندبالایی است که پس از پاییز ۱۳۶۳ با تلاش و مشقت، در روزگار تنهایی و مظلومیت، مجاهدانه جنگیدند.