«ربکا» به کارگردانی «بن‌ویتلی» اقتباسی است دوباره از «دافنه‌دوموریه». خاصیت یک اثر هنری در لایتنهای سازی معانی و تداعی خاطرات برای مخاطب است. در همین راستا اقتباسی که بن‌ویتلی به کمک تکنولوژی و زرق و برق هالیوود امروز از این رمان کرده با آنچه «هیچکاک» ساخته زمین تا آسمان متفاوت بوده است. سعی در مقایسه این دو اثر ندارم اما جا دارد که این اشاره را داشته باشم که بن‌ویتلی در نمایش و خلق موقعیت‌های عاشقانه که از بطن یک احساس نشئت می‌گیرد توانایی بالایی داشته و برعکس هیچکاک که از نظر روانی-معمایی قصه را به بهترین شکل پیش برده در به وجود آوردن مفهوم قصه دست و پا شکسته است.

• ماندرلی

چرا این رمان محبوبیت خاصی میان سینماگران و علاقه‌مندان به حوزه دارد؟ دافنه دو موریه به‌رغم زنانگی موجود در متن به پریشان‌حالی زنی که سال‌ها خدمتکار عمارت ماندرلی بوده است اشاره دارد. درک و قبول این پریشان حالی توسط یک مرد به مراتب آسان‌تر از زنی است که این رمان را خوانده. اما نکته حساس اینجاست که اگر هنگام اقتباس از رمان این درک به زنانه‌ستیزی از سوی یک خواننده مرد تبدیل شود او تماماً قافیه را باخته و قصه را وارونه متوجه شده است. در نسخه‌ای که بن‌ویتلی از این رمان به نمایش می‌گذارد نه تنها درکی از روان زنانه دیده نمی‌شود بلکه تعریف درستی از زن در این اقتباس وجود ندارد. فیلم می‌خواهد کلاسیک عمل کند اما شدیداً تنه به امروزی بودن و فرهنگ مدرنیسم می‌زند. از ابتدای آشنایی همسر دوم ماکسیم با وی شرح روایت به طرز معجره‌آسایی امروزی می‌شود. البته که کارگردان سعی کرده تماماً پایبند فرم کلاسیک اثر باشد اما زمان از دستش در رفته و در تله‌ای به نام امروز (به لحاظ زمانی) گیر کرده است. ماندرلی ویتلی از همان پلان آغاز تفاوت عمده‌ای با بُعد اصلی زمان روایت در داستان می‌کند. در «ربکا» ویتلی توهم جای رؤیاپردازی را گرفته است و حتی آغاز ادیبانه فیلم: «در خواب دیدم که دوباره به ماندرلی بازگشته‌ام» اثر را نجات نداده است.

• آتش‌افروزی در دریا

مسئله اصلی بر سر مرگ «ربکا»ست. دافنه دوموریه با هوشمندی زنانگی خود را پشت دو شخصیت بی‌هویت پنهان می‌کند. اول در بی‌نامی همسر دوم ماکسیم و دوم در عدم نمایش چهره «ربکا» برای مخاطب، آن هم با عطشی که توسط تعریف از زیبایی و شجاعت او به وجود آورده. به گفته «مارسل‌پروست»: نوشتن از حسرت‌ها و عقده‌ها موجب خلق یک شاهکار می‌شود. باید این روان‌کاوی را بر رمان دافنه دوموریه داشته باشیم که عقده زیبایی در «ربکا» و حسرت‌هایش را در همسر دوم ماکسیم به تصویر کشیده است. حال این پرسش مطرح می‌شود که چرا خانم دنورس که به لحاظ روانی یک مردستیز سطحی است به «ربکا» علاقه نشان می‌دهد؟ پاسخ این است که خانم دنورس چهره خشمگین مؤلف است آن هم برای مردانی که برداشت ستیزانه علیه زن از این داستان دارند. این سائق‌های روانی در اقتباس هیچکاک به خوبی تعدیل و بازسازی شده‌اند. اما در فیلم ویتلی کارگردان بیش از اینکه درگیر خلق ساختار برای نمایش مفهوم قصه باشد خود را ملزم به رعایت اصول سینمای کلاسیک و خلق چشم‌انداز کرده است. به عنوان مثال هنگامی که خانم دنورس ماندرلی و کلبه کنار دریا را آتش می‌زند و خود را در دریا غرق می‌کند معنایی غیر خواستگاه رمان به بیننده القا می‌کند. در رمان دافنه دوموریه خانم دنورس خباثت ذاتی خودش را خرج عقده‌ها و چاله‌های روانی خود می‌کند و از این حالت مازوخیسم لذت می‌برد. اما در فیلم ویتلی خانم دنورس تبدیل به کسی شده که خود را فدای خصوصیات شخصی «ربکا» می‌کند و لایه نازکی از عقده بر روان خود کشیده است. از این رو است که هنگامی که او خود را در دریا می‌اندازد درواقع گلوله آتشی را در اعماق آب خاموش می‌کند که همچنان شعله اصلی‌اش را در ماندرلی جا گذاشته است. تماشای «ربکا»ی ویتلی با همه این تفسیرها می‌تواند انگیزه‌ای باشد برای شناخت سینمای کلاسیک؛ سینمایی که مفهوم و انسانیت را به زیبایی هرچه تمام‌تر نمایش می‌دهد.

کافه سینما: پتیشن اخراج «امبرهرد» از فیلم «آکوامن۲» به ۱.۲میلیون امضا رسید. همسر سابق «جانی‌دپ» در این دنباله نقش «هیرا» را در مقابل «جیسون موموآ» بازی می‌کند و پس از اعلام حکم دادگاه شکایت دپ از نشریه «سان» هواداران خواستار اخراج او شده بودند. در بخشی از این دادخواست ادعا شده که هرد پس از جدایی در سال۲۰۱۷ «به شکلی سیستماتیک برای لکه‌دار کردن دپ در هالیوود کوشیده است.» این دادخواست مجازی در بخش دیگری هرد را متهم به دروغ‌گویی و بدرفتار نشان دادن همسر سابقش کرده است. هرد از مدت‌ها قبل ستاره «دزدان دریایی کارائیب» (Pirates of the Caribbean) را به خشونت خانگی متهم کرده است. نشریه «سان» و دبیر آن «دن‌ووتن» در مقاله‌ای به این مسئله پرداخت و دپ را «ضارب همسر» خواند. دادگاه شکایت دپ از این نشریه تابستان گذشته برگزار شد و درنهایت قاضی اعلام کرد که این ادعای نشریه «اساساً درست» بوده است. چند روز پس از اعلام این حکم، دپ به درخواست استودیوی برادران وارنر از چندگانه «جانوران شگفت‌انگیز» کناره‌گیری کرد. این اتفاق هواداران دپ را خشمگین ساخت و آن‌ها خواستار اخراج هرد از «آکوامن۲» شدند. با این حال هرد اخیراً در مصاحبه با «اینترتینمنت ویکلی» ادعا کرد که کمپین‌های ایجاد شده علیه او در شبکه‌های اجتماعی با پول مدیریت می‌شوند «زیرا اساسی در واقعیت ندارند.» این هفته گزارش شد که درخواست استیناف اولیه دپ رد شده و قاضی دستور داده است که دپ به نشریه «سان» ۶۲۸ هزار پوند پرداخت کند. استودیوی برادران وارنر تأیید کرد که «مدس‌میکلسن» را جانشین دپ در نقش «گلرت‌گریندل‌والد» کرده است. پیش‌تر گزارش شده بود که دپ دستمزد هشت رقمی خود را برای «جانوران شگفت‌انگیز۳» دریافت خواهد کرد.

باشگاه خبرنگاران جوان: «سیلوستر استالونه» به خاطر ضربه‌ای که در فیلم سینمایی «راکی» از سوی «دولف‌لاندگرن» به وی اصابت کرد، راهی بیمارستان شد. سیلوستر استالونه در طول فیلم‌برداری و ساخت «راکی۴» به دولف لاندگرن گفته بود که واقعاً او را بزند. مجموعه فیلم‌های سینمایی ماندگار «راکی» که در ژانر ورزشی و با موضوع بوکس بود، اخیراً ۳۵ساله شد. استالونه در مصاحبه‌های قبلی خود گفته بود: دولف لاندگرن من را به مدت ۹روز به بیمارستان فرستاد. پزشکان به من گفتند این نحوه آسیب معمولاً در برخوردهای رودررو ایجاد می‌شود و من گفتم بله، با یک اتوبوس برخورد داشته‌ام. لاندگرن نیز در مصاحبه‌ای درباره این حادثه گفت: تمام آنچه که انجام دادم اطاعت از دستورات بود. استالونه رئیس بود و آنچه را که به من گفته بود، انجام دادم.

خبرآنلاین: هوشنگ گلمکانی کار فیلم‌برداری نخستین فیلم سینمایی خودش را در شمال کشور به پایان رساند. فیلم‌برداری فیلم سینمایی «آهو» به کارگردانی هوشنگ گلمکانی و تهیه‌کنندگی جواد نوروزبیگی که با رعایت پروتکل‌های بهداشتی چهل روز به طول انجامید، در شمال کشور به پایان رسید. «آهو» حکایت انزوای خودخواسته دختری است که آرزوهایش را بربادرفته می‌بیند اما هنوز امیدش را از دست نداده و بازیگرانش رضا کیانیان، علی مصفا، حامد کمیلی، سهیلا رضوی، رضا یزدانی و سپیده آرمان هستند. هوشنگ گلمکانی سردبیر ماهنامه «فیلم» پس از ۴۸سال فعالیت مطبوعاتی و نقد فیلم، نخستین فیلم بلند سینمایی‌اش را می‌سازد. با پایان فیلم‌برداری، مراحل فنی فیلم سینمایی «آهو» آغاز شده است. در این فیلم جانشین تهیه‌کننده: سعید مروت‌پور، مشاور کارگردان: سامان سالور، مدیر برنامه‌ریزی و دستیار اول کارگردان: عادل معصومیان و فیلمبردار: رضا نوروزی بودند.

مدتی است که رسانه‌های اجتماعی تریبون رسمی سیاست‌مداران و هنرمندان شده‌اند. سیاست‌مداران مهم‌ترین مواضع سیاسی را در توئیتر منتشر و هنرمندان فعالیت‌های رسمی و اظهارنظرهای حرفه‌ای خود را در اینستاگرام اعلام می‌کنند؛ موضوعی که شاید در ظاهر ساده و حتی بی‌اهمیت باشد اما به باور کارشناسان رسانه ناشی ازپایین بودن سوادرسانه‌ای است و نتیجه خوبی هم به دنبال ندارد. «ترامپ» یکی از اصلی ترین و آخرین نمونه‌های نتیجه نامطلوبِ اعتماد بیش از اندازه چهره‌ها به رسانه‌های اجتماعی است. رابطه رسانه‌ها با ترامپ در دوره چهار ساله رئیس‌جمهوری‌اش همیشه چالش‌آفرین بود؛ ازاستفاده مکرر ترامپ از توئیتر به عنوان تریبون رسمی برای اعلام مهم‌ترین موضع‌های سیاسی و متهم کردن برخی از رسانه‌های رسمی به دروغ‌گویی گرفته تا شمردن دروغ‌های روزانه ترامپ توسط رسانه‌ها، باعث شد که رابطه رئیس‌جمهورآمریکا با رسانه‌ها نامطلوب باشد. موضوعی که برخی باور دارند به نفع ترامپ و برخی هم معتقدند که به ضررش تمام شد. در کشور خودمان نیز مدتی است که باب شده بسیاری از چهره‌های سیاسی و هنری برای اعلام مواضع یا اخبار مهم به جای استفاده از رسانه‌های رسمی، از شبکه‌های اجتماعی استفاده می‌کنند. موضوعی که به باور بسیاری از کارشناسان رسانه نتیجه‌ای جز کاهش قدرت رسانه‌های رسمی و در نتیجه افزایش اعتماد عمومی به رسانه‌های اجتماعی که فاقد ارزش‌های مهمی چون اعتبار منبع هستند به دنبال ندارد. به همین دلیل یک کارشناس علوم ارتباطات نیز بر این باور است که پیامی که در شبکه‌های اجتماعی منتشرمی‌شود ـ حتی اگردرست هم باشد ـ قطعاً مقبولیت پیامی که دریک رسانه رسمی منتشرمی‌شود را ندارد. حمید شکری‌خانقاه درگفت‌وگویی با ایسنا با بیان اینکه «رسانه وسیله‌ای برای انتقال پیام است» و طرح این پرسش که «شبکه‌های اجتماعی برای کدام گروه از فرستندگان و گیرندگان مقبولیت ومشروعیت بیشتری دارد؟» اظهار کرد: به طور کلی معمولاً هنرمندان به واسطه کارهنری که انجام می‌دهند، اگر از رسانه رسمی هم استفاده نکنند، مقبولیت‌شان چندان زیرسوال نمی‌رود؛ اما برای سیاست‌مداران به دلیل اینکه با یک طیف فکری و اندیشه‌ای و افکارعمومی سرو کار دارند بهتراست از رسانه‌های رسمی پیامشان را به جامعه مخاطب منتقل کنند.

طبیعتاً دسترسی به رسانه‌های اجتماعی به مراتب بیشتر و راحت‌تر از رسانه‌های رسمی و قدرت عملیات‌شان نیز بیشتر است. رسانه‌های رسمی ممکن است با توجه به جناح سیاسی که دارند، برخی از پیام‌ها را منتشر و برخی را منتشر نکنند یا اینکه محتوای پیام را براساس سیاست‌هایی که دارند تغییر دهند یا دستکاری کنند. این درحالی است که شبکه‌های اجتماعی این قدرت را به سیاست‌مداران و هنرمندان می‌دهد تا هر آنچه را می‌خواهند منتشر کنند، اما غافل از اینکه پیامی که در شبکه اجتماعی منتشر می‌شود حتی اگر درست هم باشد قطعاً مقبولیت آن از پیامی که در یک رسانه رسمی منتشر می‌شود، کمتر است.