دست خالی تلویزیون، امسال پر نمیشود
تعداد بازدید : 1
ماه عسل تعطیل شد بغض و اشک تاثیر
این روزها به نظر میرسد یکی از رازهای موفقیت برنامه رمضانی «ماه عسل» در یک دهه گذشته این بود که مردم هر شب رمضان پای این برنامه مینشستند تا ببینند احسان علیخانی، هر بار میزبان چه کسی خواهد بود و چه قصه غیرمنتظرهای را برای مخاطبانش تعریف خواهد کرد. برجسته کردن مردمان عادی، چهره کردن و قهرمانسازی از میان آنان و حتی پررنگ کردن دغدغههایشان شاید مهمترین ویژگی برنامه «ماه عسل» بود که علیخانی توانسته بود طی یک دهه با سناریوهایی که در ذهن داشت تا حدودی به آن دست پیدا کند. علیخانی و تیم همراهش، به یک اتفاق و سوژه در چنین قالبی میپرداختند و شاید در مواردی، نقدی هم که به این برنامه وارد میشد این بود که چرا این سوژهها با ساختاری بیشازاندازه قصهگونه و با افزودن التهاب، تلخی، غم و اندوه اضافه، تحویل مخاطب میشد.
حتی بسیاری از شوخیهایی که طی این چند سال با این برنامه میشد و کنایههایی که به بغض و اشکی که حین تماشا نصیب مخاطبان میکرد، نیز نشان میداد منتقدان و مخالفان این برنامه باز هم نمیتوانند از دیدن آن چشمپوشی کنند. حالا و در رمضان سال ۹۸، «ماه عسل» بعد از یازده سال تعطیل شده و دیگر روی آنتن نیست؛ اما انگار روح «ماه عسل» به برنامههای دیگر رسوخ کرده و این برنامه در چندین و چند قالب مشابه دیگر تکثیر شده است. نکته اینجاست که با همه نقدهایی که بسیاری به «ماه عسل» وارد میدانستند، نکاتی مانند پرداخت بیش از حد به حوادث غمانگیز در لحظه افطار، تخریب میهمان و تحقیر او با اعتراف به بدبختیها یا کندوکاو در حسرتها، کمبودها و سختیهای افراد به جای خوبیها و موفقیتها، که بهعنوان نقاط ضعف این برنامه فهرست میشد، حالا بهعنوان نقطه قوت در دستورکار برنامهسازان رمضان ۹۸ قرار گرفته و همه تلاش کردهاند بخشی یا همه این ویژگیهای را ذیل نامی تازه بازتولید کنند.
برنامههای مناسبتی رمضان که بیشترین شاخص، معیار و استاندارد را باید در تولید و برنامهسازی رعایت کنند، گویا حتی از تعریف حداقلی برای اینکه چه هدف و رویکردی دارند بیبهرهاند. امسال این برنامهها گویا در نبودنِ «ماه عسل»، هر یک دوست دارند «ماه عسل» تازهای باشند تا مخاطبان برنامهای را که پروندهاش دیگر بسته شده به سمت خود جذب کنند.
این میان البته برخی از این برنامهها جذابتر و برخی کسلکنندهتر، برخی خلاقتر و برخی بدون هیچ الگو و اتفاق جدیدی، این رویه را پیش گرفتهاند؛ اما همه در یک ویژگی مشترک هستند و آن «اصیل نبودن» است.