گفتوگو با یک مدرس و پژوهشگر انیمیشن درباره رشد و عدمرشد این صنعت:
تعداد بازدید : 0
دولتی یا غیردولتی؛ مسئله این است!
دیالوگی بین جامعه واقعی انیمیشن و مسئولان وجود ندارد
در بین سالهای 1335 تا 1340 تلاشهایی برای ساخت انیمیشن در کشورمان صورت گرفت. نخستین انیمیشن کوتاه با عنوان ملانصرالدین در سال 1336 ساخته شد. تا به امروز نه تنها انیمیشنهای زیادی در کشورمان ساخته شده است بلکه جشنوارهای تخصصی در این زمینه با عنوان جشنواره بینالمللی پویانمایی هر دو سال یک بار به همت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار میشود. به منظور اطلاع از وضعیت انیمیشن در کشورمان گفتوگویی با فاطمه حسینی شکیب ترتیب دادیم. حسینی شکیب، در سالهای ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۹ استاد رسمی پارهوقت تئوری انیمیشن در دانشگاه هنرهای خلاق انگلستان بوده و به شکل حقالتدریس در دانشگاه فوق و دانشگاه وستمینستر به تدریس تئوری انیمیشن و دوره« روشهای تحقیق پیشرفته» برای دانشجویان دکترا پرداخته است. وی همچنین استادیار گروه انیمیشن دانشکده سینما تئاتر دانشگاه هنر تهران بوده است. گفتوگو با حسینی شکیب به این شرح است:
نویسنده : مریم داوری
جایگاه انیمیشن در کشور ما کجاست؟
انیمیشن را با سینما مقایسه کنید تا ببینید جایگاه آن کجاست. اگر حمایت دولتی نبود، انیمیشن نداشتیم. از طرفی همین دولتی بودن موجب کنترل روی انیمیشن شده است. به نظرم نباید انیمیشن میداشتیم اما سماجت، پررویی و حمایت دولتی موجب شد که داشته باشیم. در واقع رشد و عدم رشد انیمیشن به دولتی بودن آن بر میگردد.
با این شرایط چطور فعالان انیمیشن میتوانند از فشار دولتیها کم کنند؟
من راه حلی برای این موضوع ندارم. بعضی از دوستانی که بالا هستند و مسئول، از این وضعیت راضی هستند. ظاهراً دیالوگی بین جامعه واقعی انیمیشن و دولتمردانی که سیاستگذاریهای کلان در این زمینه میکنند، وجود ندارد. همین امر باعث شده است که کلی از استعدادها، هزینهها و منابعی که صرف انیمیشن میشود به هدف نرسد.
آیا ما در کشورمان به یک سبک در انیمیشن رسیدیم؟
به نظرم داریم میرسیم. خیلی از آثار تجربی تمرین شدند و دارند به آثار سریالی و بلند راه پیدا میکنند. به نظرم این راهی بوده که باید طی میکردیم چون سبک ملی یک شبه تولید نمیشود. در حال حاضر در نقطهای هستیم که خیلی خوب میتوانیم به مراحل بعدی پرش کنیم.
چرا اقتباس ادبی در انیمیشن کم صورت گرفته است؟
معتقدم، اقتباس ادبی در انیمیشن کم نیست، اما آن تعداد که موفق صورت گرفته است، کم است. به اقتباس ادبی از متون کهن در انیمیشن زیاد توجه شده، اما چون پژوهش پشت آن نیست و نگاه امروزی به آن نبوده برای همین معمولاً مخاطب را جذب نکرده است.
رشته انیمیشن در دنیا تخصصی شده است، اما در دانشگاههای ما فقط کارگردانی انیمیشن تدریس میشود. وقت آن نرسیده است که شاخههای مختلف این رشته را در دانشگاههای کشورمان داشته باشیم؟
نه تنها وقت این امر رسیده بلکه به نظرم از وقتش هم گذشته است. ظرفیتهای زیادی وجود دارد برای اینکه گرایشهای مختلف انیمیشن در مقاطع مختلف دانشگاهی تولید شوند، اما متاسفانه ما هنوز در دانشگاههای کشورمان در مقطع لیسانس، گرایش انیمیشن نداریم.
جشنواره بینالمللی پویانمایی تهران را چگونه میبینید؟ این جشنواره چه نقاط قوت و ضعفی دارد؟
یکی از مهمترین مزایای جشنواره پویانمایی تهران، ثبات این جشنواره بوده که به خاطر ثابت بودن دبیر آن است. انتقادی که به این جشنواره کردم، این است که گفتم بینالمللی نیست. افراد خارجی در این جشنواره راه
نمیروند. بچههای انیمیشن در جشنواره پویانمایی تهران به داوران و فعالان خارجی دسترسی ندارند. به نظرم جشنواره پویانمایی تهران فقط در بخش داوری بینالمللی است. از طرفی هر اثری و هر فعال انیمیشنی در خارج از کشور نمیتواند وارد جشنواره پویانمایی تهران شود؛ محدودیتی که آن را در جشنوارههای دیگر داخلی مانند جشنواره فیلم فجر نمیبینیم.
در جشنواره بینالمللی پویانمایی تهران بخشی به آثار دینی اختصاص دارد، وضعیت این بخش چگونه است؟
در جشنواره بینالمللی پویانمایی تهران یک بخش مذهبی داریم که متاسفانه دارد از معنی تهی میشود و به صورت فرمایشی برگزار میشود. اگر بخش مذهبی این جشنواره جزو دغدغههاست باید بیشتر به آن توجه شود تا واقعی شده و از حالت شعاری در بیاید. اگر این پهنه را وسیعتر کنند، میتواند خیلی پربارتر باشد و خیلی از خواسته دولتمردان را نیز برآورده کند. در حال حاضر به نظرم آثار بخش مذهبی جشنواره بینالمللی پویانمایی تهران از نظر محتوا ضعیف شده است.