اکران مردمی فیلم «سریک» به کارگردانی و تهیه کنندگی بهاره افشاری با حضور سعید عزت اللهی(بازیکن تیم ملی فوتبال ایران)، بهاره افشاری (تهیه کننده و کارگردان)، حسن هندی (مجری طرح) با استقبال بی سابقه مردم در پردیس سینمایی کورش برگزار شد. بلیت‌های دو سانس روز شنبه فیلم «سریک» در پردیس سینمایی کورش در کمتر از بیست دقیقه به پایان رسید و این یک اتفاق بی سابقه به حساب می آید. بهاره افشاری به مخاطبان «سریک» گفت: یک قدردانی بزرگ به شما بدهکارم. شما کاری کردید که در کمتر از بیست دقیقه دو سانس فیلم «سریک» پر شود و ما یک رکورد عجیب را به ثبت برسانیم.
این مستند که در حال حاضر در گروه هنر و تجربه اکران است به زندگی «سریک» اسب مسابقه سردار آزمون می‌پردازد و به موازات آن زندگی صاحب سرشناسش را به تصویر می‌کشد.

 

پیش تولید فیلم سینمایی «زیر نظر» نخستین ساخته سینمایی مجید صالحی به تهیه کنندگی محمد شایسته با دریافت پروانه ساخت از مدتی قبل آغاز شده و همچنان ادامه دارد. بعد از رضا عطاران، امیر جعفری دومین بازیگری است که حضورش در فیلم قطعی شده است تا نخستین همکاریش با مجید صالحی شکل بگیرد. جعفری فیلم «قانون مورفی» ساخته رامبد جوان را هم آماده اکران دارد. «زیر نظر» که فیلمنامه‌اش توسط ابوالفضل کاهانی به نگارش درآمده یک کمدی پر بازیگر است و به زودی چند بازیگر مطرح دیگر نیز به فیلم اضافه می شوند.
«زیر نظر» بعد از فیلم‌های «قانون مورفی» و «طلا» سومین فیلمی است که رامبد جوان و محمد شایسته به‌صورت مشترک تهیه می‌کنند.
 

«دُم سرخ ها» از امروز در سینماها
غلامرضا فرجی سخنگوی شورای صنفی نمایش گفت: با توجه به اینکه کف فروش فیلم ها بالاست می توانند به نمایش خود در سینماها ادامه دهند. از چهارشنبه این هفته دهم مرداد ماه فیلم سینمایی «دم سرخ ها» به کارگردانی آرش معیریان در باغ کتاب اکران می شود.«دم سرخ ها» یک فیلم کمدی است و به دغدغه و مشکلات جوانان می‌پردازد. در خلاصه داستان این فیلم آمده است: برای فرار از حقیقت خوابیدیم و کابوس دیدیم… جواد رضویان، بهنوش بختیاری، اندیشه فولادوند، رضا شفیعی جم، علی صادقی، رضا ناجی، اصغر سمسارزاده، شهره لرستانی، جمال اجلالی، سعید پیردوست، عباس جمشیدی فر، شهین تسلیمی، نگین معتضدی، قاسم ژولی، مجید یاسر، ماشاالله شاهمرادی زاده و محیا اسناوندی بازیگران این فیلم سینمایی هستند.
سیروس مقدم «قسم» را می‌سازد
شورای صدور پروانه ساخت در جلسه اخیر با تولید ۲ فیلمنامه موافقت کرد. فیلمنامه «قسم» به تهیه‌کنندگی جلیل شعبانی، کارگردانی مشترک سیروس مقدم و محسن تنابنده و نویسندگی محسن تنابنده با موضوع اجتماعی اجازه ساخت گرفت. همچنین «غریبه» به تهیه‌کنندگی سید غلامرضا موسوی و نویسندگی و کارگردانی بهتاش صناعی ها با موضوع اجتماعی دیگر اثری است که موافقت شورای ساخت سازمان سینمایی را اخذ کرده است.
 

«ماموریت غیرممکن: فال‌اوت» که ششمین قسمت از مجموعه فیلم‌های اکشن «ماموریت غیرممکن» با بازی «تام کروز» است، در اولین هفته نمایش در بیش از ۴۳۰۰ سالن سینمایی آمریکا اکران خود را آغاز کرد و با ۶۱.۵ میلیون دلاری در رتبه نخست پرفروش‌ترین‌های هفته گیشه آمریکای شمالی قرار گرفت. با فروش ۶۱.۵ میلیون دلاری «ماموریت غیرممکن: فال‌اوت»، این فیلم رکورد بالاترین فروش آغازین مجموعه «ماموریت غیرممکن» را به نام خود ثبت کرد و پس از  «جنگ دنیاها» در سال ۲۰۰۵، موفق‌ترین فیلم «تام کروز» در گیشه هفته نخست اکران است.

هیچ ابایی ندارم که بگویم در حکم بازنشستگی من، آخرین مقطع تحصیلی، دکترا اعلام شده است اما مبلغ دریافتی من با این حکم، یک‌میلیون‌‌وصدهزار تومان است! واقعا این مبلغ شرم‌آور است! اگر به خط‌فقر که شهردار قبلی آن را اعلام کرده است توجه کنید، می‌بینید بسیار از این مبلغ بالاتر است؛ یعنی دریافتی ما زیر خط فقر است! بلانسبت دوستان هنرمند، هرمان هسه داستانی روایت می‌کند؛ وقتی شلیک می‌کنید، گله گاوها رم می‌کند، در این گله چند گاو را می‌بینید که با سری بالاگرفته می‌دوند، آن‌ها هنرمندان گاوها هستند چون می‌خواهند ببینند که کجا می‌روند. در ادامه هسه می‌گوید اگر هنرمندی حس می‌کند که با آن گاو متفاوت است، حداقل باید کنار دستی خود را آگاه کند که ببیند کجا می‌رود.
من به تمام هنرمندان سینما، احترام می‌گذارم و به‌نظر من این دوستان هنرمندانی بی‌نظیر و فوق‌العاده هستند. وقتی فیلم ایرانی اسکار می‌گیرد، یعنی بازیگران سینمای ما فوق‌العاده هستند؛ اما این افراد در سینما خوب هستند و تئاتر مقوله‌ای متفاوت است. به‌یاد دارم بهروز وثوقی در اواخر دوره قبل تئاتری اجرا کرد به نام «موضوع جدی نیست» که من آن نمایش را دیدم. تمام منتقدان در آن دوران نوشتند: «آقای وثوقی! موضوعت واقعا جدی نیست؛ برو و به سینمایت برس!» او بازیگر بسیار بسیار خوبی است اما نمی‌تواند به تئاتر ورود کند. چندی پیش یک دخترخانم جوان سه الی چهار چهره سینمایی را دعوت کرده بود، اجاره یک دوره تالار وحدت را هم پرداخت کرده بود و تالار وحدت هم که به‌غیر از پول هیچ‌چیز برایش اهمیت ندارد؛ نه میزان توان کارگردان‌ها را می‌سنجند و نه به سابقه کاری او کاری دارند، اجازه اجرای نمایش را صادر کرد! من آن نمایش را ندیدم چون معتقد بودم دیدن آن، توهین به تئاتر است اما فرزانه کابلی رفت و نمایش را دید. وقتی از تالار بازگشت، از او پرسیدم نمایش چگونه بود و پاسخ داد: «مصیبت بود چون بازیگران اصلا نمی‌توانستند حتی راه بروند.»
به یاد دارم مسعود کیمیایی درباره جمشید مشایخی خاطره‌ای را تعریف می‌کرد. او گفت: «وقتی پشت جمشید مشایخی به دوربین است و رد می‌شود هم فیزیک او حرف می‌زند و خود تئاتر است.» خود من این وجه از او را در زمان اجرای نمایش «شب روی سنگ‌فرش خیس» نوشته اکبر رادی که سال۱۳۷۸ روی صحنه بردم، دیدم.
یادم است در آن نمایش یک مونولوگ بسیار سنگین و طولانی‌ای وجود داشت و برخی از اعضای گروه به من گفتند که مشایخی نمی‌تواند آن را حفظ کند. با خود فکر کردم چگونه این مسئله را به او بگویم که ناراحت نشود، پس گفتم: «نمی‌خواهم این بخش را حفظ کند و یا حتی لب بزند چون قرار است این بخش ضبط و به‌صورت پلی‌بک پخش شود.» او قبول کرد و ما این بخش را ضبط کردیم. فردای روزی که قطعه ضبط شده بود، مشایخی به من گفت که بدون متن می‌خواهد تمرین کند. تمام نمایش را تمرین کردیم و وقتی به مونولوگ آخر رسیدیم، تمام آن را از حفظ گفت! تمام عوامل نمایش داشتند گریه می‌کردند. وقتی او را در آغوش گرفتم، به من گفت: «من رو بردی که ضبط کنم چون فکر می‌کردی نمی‌تونم این بخش رو حفظ کنم؟!» البته بعد از دو یا سه شب که از اجرا گذشت، صدای ضبط‌شده را جایگزین کردیم چون مونولوگ بسیار تلخ و سنگینی بود که هم حال جمشید مشایخی را بد می‌کرد و هم تمام اعضای گروه را! به این آدم می‌گویند هنرمند اصلی تئاتر.
متاسفانه قبل از انقلاب همه ما با «مراد برقی» و «صمد» و... فریب می‌خوردیم و امروز هم با چیزهای دیگر فریب می‌خوریم و سرگرم می‌شویم اما خودمان متوجه نیستیم! متاسفانه صداوسیمای ما ضعیف عمل کرده و سبب شده است مردم به‌سمت ماهواره و سریال‌های ترکیه‌ای که به‌شدت سطح پایین هستند و ضدارزش‌ها را رواج می‌دهند، کشیده شوند و با آن‌ها سرگرم شوند.
 

همه چیز از حرف و حدیث‌هایی درباره پرداخت‌های بی‌قاعده و بی قانون به برخی از مجریان تلویزیون شروع شد و در این میان هم بحث‌های مختلفی بر سر ساز و کار همکاری اسپانسرها یا حامیان مالی با برنامه‌های تلویزیونی شکل گرفت. محمود گبرلو، مجری سابق برنامه «هفت» که خودش هم دانش‌آموخته رشته برنامه‌سازی تلویزیونی است و علاوه بر تهیه‌ چندین برنامه برای تلویزیون، اخیرا برنامه «شب‌های شفاهی» را تهیه و اجرا کرده بود، از ساز و کار همکاری حامیان مالی با تلویزیون می‌گوید.
ضرورت و نیاز به داشتن حامی مالی در برنا‌مه‌های مختلف تلویزیون تا چه اندازه‌ است که در سال‌های اخیر ما ردپای پررنگی از آن‌ها در تلویزیون می‌بینیم؟
داشتن اسپانسر یا حامی مالی در رسانه یا تلویزیون یا رسانه‌های تصویری و صوتی دیگر امری بدیهی است. یک‌سری سازمان‌ها و ارگان‌ها، نهادها و انجمن‌ها هستند که مایلند از طریق رسانه‌ها با پولشان برنامه تبلیغاتی تولید و پخش کنند. تلویزیون این امکانات را دارد و به راحتی می‌تواند این کار را انجام دهد. اما نکته‌ای که در این میان بر سرش اختلاف هست این است که حد و مرز اسپانسر یا حامی مالی از یک برنامه تلویزیونی تا کجاست و ساز و کار چگونه است؟ همان‌طور که گفتم تلویزیون می‌تواند حامی مالی داشته باشد اما هر برنامه‌ای نمی‌تواند اسپانسر بگیرد.
تابع سیاست‌های اسپانسر
مشکلی که در حال حاضر داریم این است که همه برنامه‌های تلویزیون مورد حمایت اسپانسر قرار می‌گیرند و حتی برنامه‌های جدی که در آن‌ها مباحث عمیق علمی و اجتماعی و فرهنگی مطرح می‌شوند هم به تهیه‌کننده گفته می‌شود که به سمت جذب اسپانسر حرکت کنند. طبیعتا اگر بخواهیم به سمت جذب حامی مالی برویم دیگر آن استقلال کافی در بیان اندیشه و حرف‌ها وجود ندارد و وابستگی ایجاد می‌شود که مجبور می‌شویم تابع سیاست‌های اسپانسر باشیم. اسپانسر هم به این‌دلیل که دیدگاه‌های خودش مورد توجه قرار نمی‌گیرد برنامه را به سمت دیگری هدایت می‌کند و آن‌طور که خودش می‌خواهد به مباحث سمت و سو می‌دهد.
با این تفاسیر دلیل اینکه قاعده مشخص و تعیین شده‌ای در بحث قرارداد میان اسپانسر و تلویزیون وجود ندارد، چیست؟
نکته‌ای که در بحث قراردادها وجود دارد این است که هنوز هم شفاف نیست، از قدیم‌الایام واحد بازرگانی در صدا و سیما مسئول این کار بود که قراردادها را تنظیم و مشخص کند چه مقدار آگهی باید پخش شود، اسپانسر چه سهمی دارد و حساب و کتاب‌ها هم مستقیما با خود اسپانسر انجام می‌شد. اما الان به گونه‌ای شده که به هر تهیه‌کننده‌ای، به دلیل نیاز به بودجه، یا نداشتن آن می‌گویند تو اگر می‌توانی برای خودت اسپانسر بیاور، درصد خودت محفوظ، درصد تلویزیون هم محفوظ. درصد محتوایی اسپانسر هم که سر جای خودش است. این روش بسیار غلطی است که ناخودآگاه آدم‌هایی را که می‌خواهند برنامه‌های سالم و مفید و موثر بسازند، از خودشان دور می‌کنند. در مجموع خروجی این رسانه با این نوع سیاست‌گذاری غلط یک نوع تزویر و دروغ و ریاکاری برای مخاطبان است.
چرا سازمان صدا و سیما حاضر نیست اطلاعات دقیق و جزیی از قراردادها، اعداد و ارقام و نحوه پرداخت‌ها و پولی که اسپانسر در اختیار سازمان قرار می‌دهد را به صورت شفاف بیان کند؟
اینکه چرا تلویزیون در این بحث شفاف نیست دلیل عمده‌اش این است که به هر طریقی متوسل می‌شود تا بودجه خودش برای برنامه‌سازی را تامین کند، به همین دلیل به هر نوع اسپانسری هم پاسخ مثبت می‌دهد. در سال‌های دور اگر قرار بود کسی اسپانسر شود، مشخص بود چه کسی قرار است این حمایت را انجام دهد، شناسنامه کاری‌اش مورد بررسی قرار می‌گرفت، اعتبار خود آن اسپانسر مورد توجه بود و به هر کسی این امکانات را به راحتی نمی‌دادند. اما متاسفانه الان چون تلویزیون اعلام کرده که با مشکل بودجه روبه‌رو است، این رسانه مجبور شده است به جذب اسپانسر برای همه برنامه‌ها متوسل شود. طبیعی است که این مسئله را هم نمی‌تواند خیلی شفاف بیان کند، چون اگر قرار بشود شفاف همه چیز را بیان کند، طبق قوانین مشخص هر برنامه‌ای نمی‌تواند اسپانسر داشته باشد. با این روند، بحث نگاه انحرافی در برنامه‌سازی ایجاد می‌شود. واقعیت این است که مردم نمی‌توانند باور کنند این حرفی که در فلان برنامه زده می‌شود، درست و علمی است یا حرف دروغ! چرا نمی‌توانند باور کنند؟ چون کسی به نام اسپانسر پشت برنامه است که حمایت مالی می کند و نیازهای او باید تامین شود.