مهران مدیری در دادسرای رسانه حاضر شد تا شکایت خود  علیه روزنامه شرق و فیلم آنلاین را پیگیری کند. مدیری به اتفاق وکیل خود، شخصا در دادسرای رسانه حاضر شد تا شکایت خود بر علیه روزنامه شرق و فیلم آنلاین را پیگیری کند. مدیری در روزهای گذشته اعلام کرده بود که به دلیل انتشار این خبر و همچنین فیلم آنلاین که در این خصوص منتشر شده است، از روزنامه مذکور شکایت می‌کند.
روزنامه شرق ۲۷ تیر ماه مطلبی را منتشر کرد و در این مطلب مدعی شد، مهران مدیری ـ بازیگر، تهیه‌کننده و کارگردان سینما و تلویزیون ـ علاوه بر دریافت مبلغی به عنوان هدیه از موسسه اعتباری ثامن‌الحجج، مبلغی را هم به عنوان وام دریافت کرده است.

«هزارپا» تازه‌ترین فیلم ابوالحسن داوودی در مقام کارگردان در مدت اکران خود تاکنون 8 میلیارد و 800 میلیون تومان فروش را پشت سر گذاشت. رضا عطاران و جواد عزتی نقش های اصلی مرد «هزارپا» را بازی می‌کنند و سارا بهرامی ایفاگر نقش اصلی زن هزارپاست.
 مهران احمدی، لاله اسکندری، سعید امیرسلیمانی، شهره لرستانی، امید روحانی، سپند امیرسلیمانی، امیرمهدی ژوله، نعیمه نظام‌دوست، سینا رازانی، حسین سلیمانی، محمد نادری، علی عامل هاشمی، علی صالحی و..  از دیگر بازیگران این فیلم کمدی هستند. همچنین «دارکوب» سومین ساخته بلند سینمایی بهروز شعیبی به تهیه‌کنندگی سید محمود رضوی نیز یک میلیارد و 115 میلیونی و«دشمن زن» اولین فیلم بلند کریم امینی تاکنون موفق به فروش 2 میلیارد و 330 میلیون تومانی شد.
 

چهار فیلم ایرانی و یک فیلم روسی در جلسه پاتوق فیلم کوتاه
«شب چره»، «ایکی»، «کافه کا»، «داش آکل»و «شیر» در هفتمین جلسه از فصل ششم پاتوق فیلم کوتاه، به‌نمایش درخواهند آمد. ششمین فصل پاتوق فیلم کوتاه «سینما آینده»، روز دوشنبه اول مردادماه، با نمایش سه فیلم کوتاه داستانی و دو انیمیشن کار خود را ادامه خواهد داد.
در این برنامه که توسط انجمن سینمای جوانان ایران با همکاری انجمن فیلم کوتاه ایران در محل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان برگزار می‌شود، فیلم‌ داستانی «شب چره» به کارگردانی مهدی محمدنژادیان، انیمیشن «ایکی» به کارگردانی پرستو کاردگر، فیلم داستانی «کافه‌کا» به کارگردانی محمدهادی امینی از تبریز، انیمیشن «داش آکل» به کارگردانی هاجر مهرانی و فیلم داستانی «شیر» به کارگردانی داریا ولاسوا از روسیه به نمایش در خواهند آمد.
افسانه بایگان و مجید واشقانی در روزهای بیقراری 2
«روزهای بیقراری 2» یک ملودرام خانوادگی پرتعلیق است که ظرف سه هفته گذشته به کارگردانی کاظم معصومی و تهیه کنندگی امیرحسین شریفی کلید خورده است. سارا صوفیانی، مجید واشقانی، سعید نیک‌پور، کاظم هژیرآزاد، صفا آقاجانی، امیر حق‌بر با حضور افسانه بایگان و حمیدرضا آذرنگ از بازیگران فصل دوم «روزهای بیقراری» هستند و برخی بازیگران دیگر و از جمله بازیگران بومی توانمند تبریز و مشهد نیز به زودی به گروه می‌پیوندند.
در خلاصه داستان «روزهای بیقراری 2» آمده است: سارا که از همسر سابقش جدا شده، متوجه می‌شود که در کودکی در موقعیتی بحرانی از خانواده واقعی خود جدا شده است. سارا در پی یافتن خانواده و هویت واقعیش عازم تبریز می‌شود. فرشی نفیس که قدمتی صد ساله دارد و یادگار مادر و مادر بزرگ اوست، تنها نشانه سارا در راه یافتن گذشته و هویتش است...
«دارکوب» به نفع ۲ موسسه خیریه اکران می شود
فیلم «دارکوب» ساخته بهروز شعیبی چهارشنبه ۳ مرداد ماه ساعت ۱۹ در پردیس ملت به نفع ۲ موسسه خیریه جمعیت طلوع بی‌نشان و زنان خانه خورشید با بلیت همت عالی روی پرده می‌رود. این ۲ موسسه خیریه در زمینه کاهش آسیب اعتیاد زنان و همچنین تأمین مایحتاج و اسکان افراد بی‌سرپناه یا بدسرپناه به ویژه زنان فعالیت می‌کنند. در این اکران، علاوه بر کارگردان، بازیگران و عوامل فیلم «دارکوب»، جمعی از سینماگران نیز حضور پیدا می کنند. پس از نمایش فیلم، قرار است نشستی با حضور کارشناسان مسائل اجتماعی و خانوادگی و سازندگان «دارکوب» برگزار شود.

 

پخش سریال «گیله وا» بعد از محرم و صفر
مجموعه تلویزیونی «گیله وا» که چندی پیش تصویربرداری آن به پایان رسید، این روزها منتظر زمان پخش است. امیر حسین صدیق بازیگر این سریال گفت: تصویربرداری این سریال مهرماه به پایان رسید و مراحل فنی آن نیز انجام شده است.
سریال «گیله‌وار» قرار بود بعد از ماه رمضان پخش شود، ولی با توجه به تصمیمات شبکه به احتمال زیاد پخش سریال به بعد از ماه محرم و صفر موکول می‌شود. این سریال با موضوعی عاشقانه در تلاش است با نگاهی عاطفی به زندگی مردم شمال ایران در بستر اتفاقات تاریخی سال ۱۲۹۷ بپردازد و روایتگر سبک زندگی و روابط اجتماعی و عاطفی مردم ایران و به خصوص مردم خطه گیلان در صد سال گذشته باشد.
«شب عید» بالاخره به پخش رسید
اولین قسمت از مجموعه تلویزیونی «شب عید» به کارگردانی سعید آقاخانی ۳۰ تیر روی آنتن شبکه یک رفت. شب عید قصه‌ زائران مختلفی را روایت می‌کند که هر کدام با حاجتی در آستانه تعطیلات نوروز، خودشان را تا حرم نورانی امام رضا(ع) رسانده‌اند. حمید لولایی، مرجانه گلچین، حسین محب اهری، افسانه ناصری، زهره صفوی، نعیمه نظامدوست، سروش جمشیدی، علی هاشمی، دریا مقبلی، محمد کیانی علی اصغر محمدزاده، شیما هاشمی، زهره مرادی، ایوب غفارزاده و بهداد الهامی بازیگران این سریال هستند.
 

زمانی که می خوا هی برای یک نمایش به اصطلاح " کست" بازیگر بچینی، آن وقت متوجه می شوی که با این همه مشتاق وفارغ التحصیل بازیگری از این دانشگاه و آن آموزشگاه این کارگاه بازیگری که مثل قارچ هر روز در گوشه وکنار این شهر بلبشو سر بر می‌آورند، نمی توانی یکی دو بازیگر درست ودرمان پیدا کنی، البته همه مدعی هستند اما کسی که بتواند توقعات یک کار گردان را روی صحنه بر آورد، به سختی پیدا می شود. چیزی که در این میان بسیار جلب نظر می‌کند موردی است که من آن را " توهم نقش " می نامم؛ بله توهم نقش. بلا استثنا تقریبا همه بازیگران چه آماتور چه نیمه آماتور چه آنهایی که اصلا رزومه قابل ملاحظه ای ندارند، اما چند سال است که وقتشان را بیهوده و بدون رسیدن به تجارب درست عملی وعلمی در تئاتر گذرانده‌اند وچیزی هم در چنته ندارند، چه حرفه‌ای ها و... همه وهمه دارای یک توهم بزرگ هستند؛ توهمی به نام " توهم نقش ". همه خود را نیکلد کیدمن، مریل استریپ ،دکاپریو ال پاچینو ف دنیرو... می دانند.
به محض اینکه به یک تئاتری نقشی را پیشنهاد می کنید، سریع می پرسد که نقشش چقدر است. سوالی که می تواند شاخ بر سر یک تئاتری قدیمی وکار کرده برویاند. انگار نقش پارچه است یا خیار است که اندازه داشته باشد که مثلا شما در جوابش بگویی نقشش خوب است... دویست سیصد متر است یا هفتاد هشتاد کیلو است؛ از اول تا آخر روی صحنه هستی... چند کیلو دیالوگ داری و... بزرگان این هنر والا یعنی تئاتر وبازیگری در تئاتر همواره می‌گفته اند که عرض نقش مهم است، نه طول آن. این بزرگان شامل دنیرو آل پاچینو، آنتونی هاپکینز، سوسن تسلیمی، مهدی فتحی، جعفر والی، پرویز فنی زاده، دکتر ایرج زهری و... می شود.
بازیگری در تئاتر مانند کار فرهاد کوهکن است که باید با تیشه عشق وتفکر واندیشه و علم وهنر و احساس وغریزه و ژرف اندیشی وکشف و شهود و... کوه نقش را آرام آرام بکند تا به چشمه آب زلال که همان کنه ولایه زیرین متن وشخصیت است که همان آن و لحظه نقش است که همان شنا کردن درمتن و شخصیت است برسد؛ بدون آنکه در آن غرق وخفه شود واین هیچ ربطی به طول وپول نقش ندارد.
این توهم نقش متاسفانه در بین تئاتری ها رسوخ کرده وهمه خود را سوپر استار بازیگری می دانند. طرف هنوز ترم دوم یا سوم دانشگاه است؛ وقتی به او پیشنهاد نقش می دهی اول می گوید کجا اجرا می کنید؛ تئاتر شهر است؟، دوم می گوید نقشش چقدره؟ سوم پرسد چقدر پول می دهید؟ حال تنها کارهایی که کرده مثلا یکی دو نمایش کلاسی در پلاتو دانشگاه یا آموزشگاه بوده یا با یک نفر که هیچ تجربه کارگردانی نداشته اما پول داشته در فلان تماشاخانه خصوصی در بهمان پس‌کوچه ده اجرا رفته که بیشتر رفقا وفامیل وخانواده‌شان به دیدنش آمده اند... همین. آن وقت این همه ادعا هم دارد.
ما امروز با فقر بیان در تئاتر مواجه هستیم؛ بعد این دوستان ادعای بازیگری هم دارند عجب. حرفه ای بودن بماند جای خودش معنی حرفه ای بودن در تئاتراین روزها مخدوش شده است. ما بارها گفته ایم که بازیگران حرفه ای تئاتر لزوما چهره ای نیستند و نباید چهره ای باشند وچهره‌ای‌ها لزوما حرفه ای تئاتر نیستند. این دو با هم بسیار متفاوت است.

 

■ جشنواره کودک به عنوان یک گردهمایی بزرگ در روزگاری نه چندان دور شکوه و عظمت خاصی داشت؛ چه اتفاقی باعث شد که این سینما رو به افول برود؟ و دلایل شکست این سینما چیست؟
شاید پاسخ این سوال را باید از چند منظر دید؛  از یک طرف باید مسئله بودجه و اقتصاد را مطرح کرد؛ وقتی که فیلمی عرضه می شود، بالتبع انتظار فروش آن هم هست و اگر یک فیلم به اصطلاح در گیشه شکست بخورد، فیلمساز رغبتی به ساخت دوباره نمی کند و فیلمسازان بزرگ هم به همین خاطر به این وادی وارد نمی شوند. فیلم های کودک شخصیت معروف ندارد و فروش نمی‌کند و به همین خاطر گیشه هم خالی می ماند. در حقیقت تضادهایی بین سازمان‌های دولتی، اشخاص و دست‌اندرکاران سینما وجود دارد و همه دست به دست هم دادند و شرایطی را به وجود آورده اند که سینمای کودک تولیدات کمتری داشته باشد و ما را هم بی نصیب نگذاشته اند. یکی از دلایل مهم شکست سینمای کودک در کشورمان این است که به این نوع سینما بها داده نمی شود و در این رابطه برگزاری جشنواره مختص کودکان نیز مشکلی را برطرف نمی کند. وضعیت سینمای کودک چندان مساعد نیست و میزان استقبال مردم از این فیلم ها پایین آمده است، هم چنین ورود پویانمایی هایی با کیفیت سینمای جهان با بهره مندی از فناوری های روز در این بی رمقی سینمای کودک بی تأثیر نیست.
■ حال اگر مسئله اقتصاد و گیشه را از سینمای کودک جدا کنیم و فرض کنیم که این مسئله حل شده برخی اعتقاد دارند که باز هم فیلمسازان بزرگ به این کار رغبت نمی کنند؛ در این زمینه فکر می کنید چرا این سینما به حاشیه رانده شده است؟
خب به نظر من در سال‌های اخیر کارشناسان کار بلد به این وادی وارد نشده‌اند، البته نمی خواهم کسی را زیر سوال ببرم، اما این را با اطمینان می توانم بگویم که متخصصان واقعی در این عرصه ورود نکرده اند و هیئت داوران جشنواره آنچنان که باید و شاید در انتخاب فیلمنامه چندان قوی نیستند.
■  به نظر شما اگر مردم اهمیت بیشتری به این سینما بدهند می توانیم به زنده شدن سینمای کودک امیدوار شویم؟
خب این موضوع را باید در عمل ببینیم امروز بچه های نوجوان ما بیشتر از اینکه با سینمای کودک آشنا باشند، با سینمای بزرگسال همخوانی دارند، البته این را هم باید عنوان کنم که ما شاخص درستی برای سینمای کودک نداریم و شاید اگر در این زمینه سینما رشد بهتری داشته باشد می‌توانیم به شکوفایی این سینما هم امیدوار باشیم. زمانی که یک فیلمساز ببیند کارش حمایت می شود کار کودک می‌سازد، ما هم فیلمساز کودک هستیم اگر چند سالی است که فیلم کودک نساختیم علتش این است که نتوانستیم فیلم هایمان را اکران کنیم.
■ پس دلیل شما نبود فیلم کودک است که سینمای کودک را به حاشیه رانده است ؟
یکی از دلایلش همین است و دلیل مهم دیگر همان موضوع اقتصاد است که قبلا مطرح کردم ما نمی توانیم این مسئله مهم را نادیده بگیریم تا وقتی که سینمای کودک گیشه نداشته باشد و استقبال نشود هیچ تهیه کننده ای جرئت نمی کند که پا در این عرصه بگذارد . در حال حاضر دولت هیچ پشتوانه مالی برای بحث جشنواره کودک ندارد و از بودجه خبری نیست تنها شهرداری است که به عنوان متولی این موضوع، بخشی از بودجه را صرف این جشنواره می کند و این کافی نیست .البته جای امیدواری است که بچه های جوان و نوپای فیلمساز در این جشنواره حضور دارند، اما مشکل اینجاست که چرا وقتی هزار فیلمنامه به دبیرخانه ورود پیدا می‌کند و 40 فیلمنامه پذیرفته می شود باز هم شاهد بی کیفیتی این فیلمنامه ها هستیم؟ گرچه قضاوت نمی کنم، اما اعتقاد دارم باید با بازنگری و دید بهتری جشنواره را داوری کرد. در واقع می توان گفت مشکلات سینمای کودک بسیار زیاد است، وقتی مسئولان در فضای فرهنگی قرار می گیرند ابتدا تصمیم هایی می گیرند و حرف هایی می زنند و در نهایت به شکل موقت شرایطی دلگرم کننده به وجود می آورند که در عمل به آنها وقعی نمی نهند.
■ آیا می توانید راهکاری برای حل این نقصان هایی که وجود دارد بدهید؟
به نظر من جشنواره باید از فونداسیون بازنگری شود. باید پای درددل کسانی که در این عرصه هستند بنشینیم و از سویی دیگر ساختار محلی که بودجه از آن ساری و جاری می شود عوض شود، باید به دنبال کسانی در این زمینه باشیم که توانسته اند موفق عمل کرده و گام های موثری در این راه برداشته اند . زیرا کسی که فیلمنامه ننوشته باشد نمی تواند درمورد آن نظر بدهد. متاسفانه هر سال که می گذرد می‌بینیم که جشنواره در حال ضعیف شدن است و شاهد سقوط بیشتر آن هستیم این اتفاقی است که تا زمانی که سلیقه ای عمل شود نمی توان جلوی آن را گرفت. من تصور می‌کنم باید گروهی تشکیل شود که ترکیبی از فیلمسازان گذشته و حال باشد و این گروه درباره این سینما تصمیم بگیرد، آسیب‌شناسی کند و راه حل پیدا کند تا به نتیجه برسد. ما متخصصان زیادی داریم که در سینمای کودک و نوجوان تجربه دارند، اینها را نباید رها کنیم. آنها در سال‌های طلایی فیلم کودک، فیلم ساختند و باید سراغ آنها برویم و به کار بگیریم و آنها را دعوت کنیم.
■ با تفاسیری که فرمودید به نظر می رسد که سینمای کودک در یک بازه زمانی کوتاه آن هم جشنواره حق مطلب را ادا نمی کند و با این شرح حال ما باید زمان بیشتری را برای سینمای کودک صرف کنیم درست است؟
بله دقیقا . البته این را هم بگویم که جشنواره به هر حال باعث تقویت فیلمسازی در این عرصه می شوند و یک عده که استعداد دارند ترغیب می شوند که در موضوع کودک فیلم بسازند، اما گاهی سرخوردگی هایی هم به خاطر مسائل مختلف ایجاد می شود، به عنوان مثال خود بنده با اینکه سال هاست در عرصه سینما و تلویزیون کار می کنم، اما ترجیح داده ام که به این وادی وارد نشوم. جشنواره ها می توانند اثرگذار باشند، اما یک هنرمند خیلی در قید و بند آن نیست، اما بحث را باید فراتر از موضوع جشنواره مورد توجه قرار داد. جشنواره ها از جهاتی می‌تواند اهمیت داشته باشد و آن هم بررسی پیشرفت یا پسرفت فیلم ها طی یک سال است. در جشنواره ها گاهی می بینیم که فیلمسازان جوان به خوبی از تکنیک‌های فیلم‌سازی استفاده می‌کنند و در برخی موارد هم فیلمسازان از دانش کافی برای ساخت فیلم بهره ای نبرده‌اند.
■ دلیل این همه سرخوردگی شما چیست؟
خب یکی از دلایل اصلی همان بودجه است که همیشه پایش در میان است؛ از سوی دیگر همانطور که گفتم داوری ها و نوع انتخاب فیلمنامه ها بر اساس مقیاس و تخصص درستی نیست و دلیل آن هم مشخص نیست . شاید باید به دل این موضوع برویم و بعد پای قضاوت بنشینیم.
■  از این موضوعات بگذریم یک مسئله مهم که سینمای کودک امروز در جهان با آن دست و پنجه نرم می کند توجه به ابعاد روانشناسانه سینمای کودک است؛ به نظر شما چرا در سینمای ایران به این مسئله چندان توجه نشده و اگر هم اتفاقی در این زمینه افتاده بسیار کمرنگ است ؟ از سویی دیگر آنطور که به نظر می رسد درست است که سینمای کودک با دشواری‌های بسیاری رو به رو است؛ اما اگر کودکانمان را درنیابیم به طور حتم نمی‌توانیم انتظار آینده درخشانی از آنها داشته باشیم؛ چون زمانی که باید آنها را درک می کردیم و با توجه به نیاز و خواسته آنها گام بر می‌داشتیم، تلاشی نکردیم. با توجه به توضیحات شما سال‌هاست که سینمای کودک از یادها رفته و آثار درخشانی در این زمینه تولید نمی‌شود. کودکان امروز تنها به انیمیشن های خارجی روی آوردند که این موضوع زنگ خطری است که نباید از آن غافل شد. چرا مشتریان اصلی که سینمای کودک دهه 60 داشت، حالا روی به سینمای غرب آورده اند؟
یکی از مواردی که به تصورات ما از مفهوم کودکی شکل می دهد، فیلم‌های سینمایی است. این فیلم‌ها، تئوری‌ها و فضایی درباره رشد جسمی، شناختی و فرضیه هایی درباره اینکه کودکان چگونه باید باشند، ارائه می‌دهند و از این منظر، دیدگاه ها و جهان‌بینی‌هایی را شامل می شوند که هرگز تصادفی نبوده و یقیناً به خودی خود به وجود نیامده اند. بنابراین برای نوشتن یک فیلمنامه به خصوص در وادی کودک باید مدت ها وقت گذاشته شود و برای آن مطالعات بسیاری انجام گیرد، فیلمسازان در ایران باید از لحاظ تکنیک و محتوا و ایده‌هایی که در سر دارند با خط و ربط جشنواره همسو باشند و آن چیزی را بسازند که مدیران جشنواره می خواهند و گاهی تصور می شود که ما نیاز به سینمای روان‌شناسانه کودک نداریم، چون مشتری برای آن وجود ندارد. این در حالی است که در این زمینه فیلمسازان قدر و دارای ایده‌های ناب داریم . در سینمای ایران تنها دلیل این موضوع این است که فیلمساز کودک به دلیل اینکه مشتری ندارد و بازاری برای این موضوع نیست، ترجیح می دهد به این وادی وارد نشود. ببینید چرخه ای که بین مخاطب، برگزار کننده جشنواره و فیلمساز وجود دارد باعث می شود که یک فیلم ساخته شود و زمانی این موفقیت حاصل می شود که در این چرخه نیازهای هر یک از این ها مرتفع شود . به عنوان مثال فیلمساز چیزهایی را می سازد که نیاز روز است همانطور که سبک‌های هنری هم بر همین اساس ایجاد شد و سبک سورئال بعد از جنگ جهانی به علت تشویش‌های موجود متولد شد و یا سبک های دیگر .
■ اگر خودتان می خواستید برای جشنواره تصمیم بگیرید بیشتر روی چه فیلم هایی زوم می کردید؟
من نمی توانم برای جشنواره تکلیف بنویسم و نسخه واحدی بپیچم، اما به هر حال در دنیای امروز که تک فرزندی باب شده و روابط اجتماعی سرد شده است، ترجیح می‌دهم فیلم هایی را انتخاب کنم که به این سمت و سو جریان دارد، چون به هر حال فیلم‌های سینمای کودک به عنوان ژانری از تولیدات رسانه‌ای، به نوعی ساختار اجتماعی نیز محسوب می‌شوند و ما نباید از کودک انتظار «کودک بزرگسال» و انتظارات بزرگسالانه داشته باشیم و باید در دنیای او گام برداریم .
اما یک سری از عروسک ها بودند که در دهه 60 نقش خوبی در آموزش و بازیابی دوران کودکی ایفا می کردند؛ عروسک‌هایی که امروز تنها به نوستالژی هایی برای بزرگسالان تبدیل شده اند و جذابیتی برای کودکان ندارند به نظر شما این موضوع می تواند باز هم در قصه و فیلم‌های کودکان امروز به شکل دیگری نقش ایفا کند و دوباره ما به دوران رشد برسیم؟
خب در صورتی این امکان به وجود می آید که این عروسک ها با نیازهای کودک امروز وفق داده شوند. ما دیگر نمی توانیم از زی‌زی‌گولو و کلاه قرمزی برای حال و هوای امروز استفاده کنیم و انتظار داشته باشیم که کودک با وجود تکنولوژی و فضای تخیلی و پر از آب و رنگی که در آن غوطه می خورد این عروسک ها را همچنان قهرمان خود بداند؛ چون مدل کودکان امروز با گذشته فرق دارد .

کتاب « ۴۴ قصه از هانس کریستین آندرسن» با ترجمه محمد رضا شمس در نوبت چاپ هجدهم تجدید چاپ شد. «پری دریایی، کفش‌های شانس، لباس جدید امپراتور» و... عنوان داستان‌هایی از آندرسن است که اکثر مردم جهان با آنها آشنا هستند و خوانده‌اند. این داستان‌های شیرین از زبان نویسنده‌ بزرگ، جزو شاهکارهای ادبیات کودک و نوجوان محسوب می‌شوند. این کتاب جزو کتاب برتر در پنجمین جشنواره کتاب‌های برتر انجمن کودک و نوجوان سال ۱۳۸۸ است.
 

«زن‌ها عاقل به صحنه برمی‌گردند» سومین رمان اکبر رئیسی، نویسنده بلوچ توسط شرکت نشر البرز منتشر شد. اکبر رئیسی نویسنده و فعال فرهنگی بلوچ درباره این رمان گفته است: این رمان دو داستان مجزا دارد که یک فصل در میان روایت می‌شوند. در داستان اول یک خانم سلبریتی (مجری تلویزیون و مدیر یک نشریه زنان) بنا به دلیلی رازآلود که بعدا مشخص می‌شود، سر راه راوی داستان قرار می‌گیرد تا به او کمک کند و به خودشکوفایی و موفقیتی که در تقلای آن بوده است برسد.
 

رمان «به من نگاه کن» نوشته الهام فلاح به تازگی توسط نشر ققنوس منتشر و راهی بازار نشر شده است. این کتاب نودمین رمان و صد و سی و نهمین کتاب داستان ایرانی است که این ناشر چاپ می‌کند. این رمان درباره بیماری اوتیسم نوشته شده است که این روزها زیاد نامش را می‌شنویم و نوعی اختلال در برای برقراری روابط اجتماعی است. در این رمان، یک زن و مادر حضور دارد که نویسنده است و فرزندش مبتلا به بیماری اوتیسم است. فلاح پیش از این، کتاب‌های داستانی «همه دختران دریا»، «زمستان با طعم آلبالو»، «خون‌مردگی»، ‌«سامار» و «کشور چهاردهم» را منتشر کرده است.