فیلم سینمایی «تیک آف» به کارگردانی احسان عبدی پور در سینما های کشور به روی پرده می رود .
در خلاصه این فیلم آمده است که  در پایان جشنی شبانه، زندگی چهار دختر و پسر، به سمت غریبی سر کج می‌کند. هیجان ... شوخی شوخی و بازی بازی، راه می‌افتند تا از عقده‌های چندساله شان کام بگیرند. شوخی تا سرحد جنون . هر شرطی به جز مرگ ... . در این فیلم مصطفی زمانی، پگاه آهنگرانی، رضا یزدانی، سوگل قلاتیان، حمزه مقدم و... به ایفای نقش می پردازند.
 

نمایش اتاق، به کارگردانی «فاطمه علی‌حسینی» و نویسندگی «هارولد پینتر» با بازی مرتضی اسماعیل کاشی، رویا میرعلمی، رحیم نوروزی، الهه شه پرست، فرشید ترابی تا 2 تیرماه رأس ساعت 21:15 در تئاتر شهر، سالن قشقایی، به روی صحنه می رود. اگر چه نمایشنامه‌های خارجی همواره در تطبیق مقیاس های فرهنگی با ایران در تضاد هستند؛ اما با برداشت درستی که از کارگردان در این زمینه انتظار می‌رود می توان به جرئت گفت موتور محرک جامعه نمایشی در کشور
 هستند.
 

«هوادار» اولین آلبوم رسمی «شهرام میرجلالی» است. این خواننده جوان پیش از این قطعه «هوادار» این آلبوم را به صورت تک‌آهنگ منتشر کرده بود تا با شنیدن نظر دوستداران موسیقی سعی در انتشار هرچه بهتر آلبومش کند. آلبوم هوادار در سبک پاپ و شامل چهارده قطعه است. این اثر یکی از مجموعه‌های پُر ستاره موزیک پاپ است. آهنگسازان، تنظیم‌کنندگان و ترانه‌سرایان سرشناس زیادی در این آلبوم با شهرام میرجلالی همکاری کرده‌اند که از جمله آنها می‌توان به بهنام کریمی، محمد علیزاده، شهاب رمضان، میلاد ترابی، مهرزاد امیرخانی و صابر قدیمی اشاره کرد.
 

 برنامه «ماه عسل» با اجرای احسان علیخانی یک برنامه راهبردی در برخورد با سوژه‌های نوستالژیک و نیازمند حمایت است. این برنامه که با همه ابعاد رسانه‌ای خود توانایی به نمایش گذاشتن چهره واقعی از یک فرهنگ ایرانی – اسلامی را ندارد، سعی می‌کند با پوششی عوام فریبانه، مددجوی میهمانان خود باشد؛ البته در ذات عملی که علیخانی و دوستانش انجام می‌دهند هیچ جای تردیدی نیست؛ اما باید این نکته را به آنان یاد آور شد که رسانه ملی جای خودنمایی فردی یا جمعی گروه‌ها و دیگر انجمن‌های مددجویی در جامعه نیست و چنین رویکردی هرگز نمی‌تواند بازخورد مثبت فرهنگی به دنبال داشته باشد.
دل بهم خوردگی
باید اعتراف کرد که ساختار برنامه «ماه عسل» یک فرم جذاب و متفاوت در قالب رسانه ملی است؛ اما این فرم جذاب تنها با اجرای علیخانی است که مخاطب را پای گیرنده‌ها میخکوب نگاه می‌دارد و هرگز مجری دیگری نمی‌تواند جای علیخانی را در ماه عسل پر کند؛ اما نوع روایتی که علیخانی برای قصه میهمانان برنامه خود به کار می‌گیرد، تکراری شده و مخاطب فورا پس از تماشای ابتدای گفت و‌گو با خود می‌گوید: در آخر او به خواسته‌اش خواهد رسید. این نتیجه گیری زود هنگام برای علیخانی و برنامه‌اش خیلی گران تمام می‌شود و بیننده می‌تواند پایان قصه‌ای را که با ضرب و زور چریکی قهرمان آن پیدا شده حدس بزند. در چنین شرایطی به نظر می‌رسد روایت در بستر یک برنامه زنده گفت و گو محور نباید ساختار فیلمنامه پیچیده‌ای داشته باشد؛ بلکه باید از تعلیق درونی بهره مند شوند. مسلما نه «ماه عسل» جایی برای عرض اندام در برابر سینما و تلویزیون است و نه میهمانانی که به این برنامه دعوت می‌شوند می‌توانند راوی کل نامحدود زندگی خود باشند. به همین جهت باید این گونه نوشت که برنامه ماه عسل باید به صورتی قصه را روایت کند که سه عامل شخصیتی درگیر ماجرا شوند. اول شخص مجری که وظیفه سنگین هدایت را نیز بر عهده دارد. دوم میهمان برنامه که با تعریف داستان زندگی‌اش می‌خواهد به مخاطب پند و اندرز بدهد و در آخر مخاطب که وظیفه قضاوت و نتیجه گیری درست را از آنچه تا پایان روایت دیده و شنیده است به دوش می‌کشد. به این صورت اگر برنامه ماه عسل کماکان مطابق گذشته روایت داستان زندگی قهرمانان خود را پیش گیرد، به طور فرسایشی مخاطبان خود را از دست می‌دهد.
یک بام و دو هوا
در یکی از شب‌های ماه رمضان، تابستان هرآنچه در عضلات خورشید پنهان کرده بود را به نمایش گذاشت. آفتاب گرمی که دیگر سایه‌ای بیش از آن نمانده بود باعث شد تا پیرمرد با آسودگی خاطر کولر را خاموش کند و به تماشای برنامه «ماه عسل» بنشیند. پیرمرد گذر زمان را متوجه نشد و هنگامی که اهل خانه سفره افطاری را پهن می‌کردند به حیاط رفت و به آسمان خیره شد و بغض خورد را شکست. اگر خوب به همه رفتارهای روانشناسانه و عاطفی علیخانی در برخورد با سوژه خود دقت کنیم، می‌بینیم که هدف از خلقت برنامه، چیزی فراتر از ترکاندن بغض مخاطب پای سفره افطاری نیست؛ چرا که حداقل رویکرد عامه جامعه به چنین دیالوگ‌های احساسی و پر بغضی چیزی به جز همدردی و شیون و زاری نخواهد بود. صدا و سیما در این زمینه ناچار به ادامه تولید چنین برنامه‌هایی است؛ چراکه علیخانی به قدرتی فرای نازی‌ها در تلویزیون تبدیل شده و تنها به این شیوه می‌تواند به رقابت با شبکه‌های ماهواره‌ای بپردازد. اینکه علیخانی را برای ویژه برنامه‌های دیگری مانند، سه ستاره و جشن نوروز انتخاب کنیم تنها رویکرد سیاست مدارانه صداو سیما در رقابت با شبکه‌های ماهواره‌ای را نشان می‌دهد. به همین دلیل نه صدا و سیما دوست دارد برنامه‌ای پرطرفدار در مقیاس «ماه عسل» را از دست بدهد و نه ماه عسل دوست دارد حامی خود را برنجاند. پس تنها گروهی که در این بین ضرر می‌کنند، مخاطبانی هستند که با ذوق و شوق برای دیدن قسمت جدید این برنامه اوقات پر ارزش نزدیک به افطار خود را تلف می‌کنند.
بهتر است به جای در نظر گرفتن منفعت و هویت شخصی خود در برنامه‌هایی مانند «ماه عسل» کمی به آنچه قرار است این برنامه‌ها به فرهنگ جامعه ایرانی اضافه کند فکر کنیم تا بلکه نسل فردایی بهتر داشته باشیم.
 

شقایق دهقان که این روزها در برنامه خندوانه یکی از داوران مسابقه خنداننده شو است، با بازی بی نظیر خود در سریال «ساختمان پزشکان» همه ابعاد شخصیتی خود را به نمایش گذاشت. این بازیگر علاوه بر اینکه در ایفای نقش خود بسیار مسلط و توانمند است، برای مخاطب یک کاریزمای سیار ایجاد می‌کند. این محبوبیت از سریال «پاورچین» شروع می‌شود و تا بی نهایت ادامه خواهد داشت؛ چرا که طنازی یک کمدین خانم در متد بازیگری با شرایط فیلمنامه و کارگردانی به مراتب سخت‌تر و سنگین‌تر است؛ اما شقایق تنها یک طناز محبوب نیست؛ بلکه او از معدود بازیگران خانم در سینما و تلویزیون ایران است که از حاشیه به دور مانده؛ البته این حواشی همواره در سطح جهان برای همه بازیگران وجود دارد؛ اما در ایران به دلیل تأثیر گذاری بیشتری حواشی بر متن ممکن است در آینده شغلی بازیگر تأثیر منفی بگذارد. با همه این تفاسیر باید شقایق دهقان را یک بازیگر صاحب سبک دانست؛ چراکه هرگز بازیگر دیگری را نمی‌توان در شخصیت «خانم شیرزاد» تصور کرد و با جرات می‌توان گفت حضور این بازیگر در یک اثر می‌تواند ضامن استقبال جامعه از آن باشد.
 

سنگ تراشی یکی از کهن‌ترین صنایع دستی ایران است. این هنر که به معنای حقیقی کلمه زایش ساختار هندسی سنگ از وجوه ذهنی مؤلف است در ابتدا با دست و پنجه نرم کردن سنگ تراش با دل خود و در قدم بعدی نبوغ تجسمی وی را در بر می‌گیرد. همه ما تنها یادگاری که در این زمینه برای خود و گذشتگان به جای می‌گذاریم، سنگ قبری است که اشعار ادیبان بزرگ ایرانی را بر تن خود حکاکی کرده است؛ اما باید نگاهمان به این صنعت با تغییر رویکرد اقتصادی یک نگاه عام المنفعه باشد. متاسفانه یا خوشبختانه ایرانیان در عرصه هنرهای تجسمی بسیار خوش ذوق و دلسوزانه عمل می‌کنند؛ اما آنچه باعث تأسف است، قرار گیری این هنر فاخر و پر زحمت در مضیقه اقتصادی است. واردات بی رویه متریال این هنر از خارج کشور، باعث شده تولید سنگ داخلی کاهش یابد و از طرفی رویکرد هنری و سلیقه بصری، جهش ژنتیکی داشته باشد. از همین رو توجه به سنگ تراشی مصداق بارز توجه به میراث فرهنگی است و باید برای حل این موضوع از داخل کشور شروع کرد و جلوی دلال‌های اقتصادی در این زمینه را گرفت.
 

نخستین نکته‌ حائز اهمیت بعد از "اِپوخه" از هر موجودیتِ مربوط به جهان، اشاره به این اصلِ پدیدارشناسانه است که همه‌ درونیات محض ما همچنان در خودشان رابطه‌ای جهت دار و منتظم را ترسیم می‌کنند؛ به عبارت دیگر اِدراک از یک شیء، پیش و پس از اپوخه، اِدراک از آن شیء است!
به عقیده‌ "هوسرل" استعلای وجودِ جهانِ عینی، جهانی از انسان‌ها و چیزها (اُبژه‌ها) را متشکل می‌شود. هوسرل از این اشتراک چیزها که تعینی بر اشتراکِ نامحدود پدیده‌ها را در خود دارد، با عنوان "بین الأذهانی استعلایی" یاد می‌کند. در دل این پدیده‌های بین الأذهانی است که می‌شود ماهیت هرگونه خصلت اجتماعی را از دیدگاه استعلایی، قابل فهم ساخت و صورت‌بندی‌های گوناگونِ اشتراکات اجتماعی در جهان را به مثابهی "عینیت روحیِ (روانی) خاص" یا "شخصیت‌هایی از مرتبه‌ بالاتر" شرح و بسط داد.
پیش فهم این تحلیل از مجموعه "زمـــستان معشوق مـــن است" آشنایی قبلی مخاطب از مفاهیم پدیدارشناسی هوسرلی نظیر رسالتِ دکارتی فلسفه (که اساس این تحلیل با رویکردی پدیدارشناسانه بر آن بنا شده)، اِپوخه و تقلیل، اِگوی استعلایی، پدیده‌شناسی به مثابه دانشی اِکولوژیک، ساختار قصدیِ آگاهی، اگوی دیگر و اشتراکِ بین‌الأذهانی، تقویم انواع عینیت و...را می‌طلبد که به دلیل عدم حوصله‌ این گفتار، تحقیق آنها را به عهده‌ خواننده می‌گذاریم. این واکاوی به روی چند شعر گزینش شده از این کتاب صورت گرفته که دربرگیرنده هایکوهای پایان کتاب نمی‌شود؛ چراکه هایکو از نظر ساختاری، گفتمانی جدا را نیازمند است!
تدقیق در خصوص "من" (به تقریرِ دکارتی‌اش) راه را بر کشف چه نوع منِ استعلایی خواهد گشود تا پی ببریم که "من" حتی در گزاره‌ کلیِ مندرج در عنوان کتاب (زمـــستان معشوق مــن است) به کجا منتهی می‌شود؟!
آیا اساس معنا، همان شناختی است که به شناخت اُبژه می‌انجامد؟ و آیا ارجحیت "منِ" معهودی که اساس هر شناختی را به عنوان سوژه، عینی می‌سازد، وجود دارد؟
در نگاه نخست به اشعار این مجموعه، با کشفِ منِ استعلایی توسطِ ایده‌های دکارتی از بن مایه‌های شناخت؛ یعنی بنیانی از سنخِ برترخواهی روبه رو هستیم. به جای آنکه قصدمان از گزاره‌ "من می‌اندیشم" که به عنوان یک مقدمه‌ آشکار برای ادله‌هایی که باید ما را به یک ذهنیتِ استعلایی هدایت کند استفاده کنیم، نظر ما را بر این نکته متمرکز می‌سازد که اِپوخه پدیده شناختی (برای من که به شیوه‌ فلسفی تأمل می‌کنم) برنموده ای از سنخِ بدیع و نامتناهی است که وجود را تحتِ عنوان سپهر تجربه‌ای نوعا جدید؛ یعنی تجربه‌ی استعلایی نمایان می‌کند.
نکته‌ قابل اشاره این است که هر نوع از تجربه‌ واقعی و اختصاص دادن آن به صورت‌های کلی نظیر ادراک، تذکار، شبه خاطره و... یک تخیل محض، یک "شبه تجربه"است که با شیوه‌های خاص موازی و متناظر، به شبه ادراک، شبه تِذکار بی واسطه و شبه خاطره منتهی می‌شود. بنابراین انتظار داریم که در عرصه‌ امکانِ محض (تصور پذیری و تخیل پذیری محض) عملی پیشینی وجود داشته باشد که نه درباره‌ واقعیاتِ وجودی استعلایی، بلکه درباره‌ امکان‌های ماقبلی، به داوری و قرائت بنشیند و بدین وسیله در همان حال برای این واقعیات، قواعدِ پیشینی مقرر کند.
همچنانکه می‌بینیم در خوانش، هر چه قدر این بداهتِ پدیداری برای وجود "اِگو" و برای "خودِ" اگو، مطلق باشد برای داده‌های متکثرِ تجربه استعلایی چنین نیست. در واقع وجدانیات و درونیاتی که در رویکردِ تقلیل استعلایی به مثابهی متعلقاتِ ادراک و خاطره و امثال آن داده می‌شود به هیچ صورت نباید از حیثِ وجودی فعلی (در زمانی) یا گذشته‌شان (پیش زمانی) مطلقا شک ناپذیر شمرده شوند.
دقیقا شاعر تمایلی به خلاصه شدن در این امتزاج خشک و خالیِ "من هستم" را ندارد و محتوای مطلقا غیرقابلِ شک تجربه‌ استعلایی از "خود" را بر سبیلِ کلیه‌ داده‌های خاص تجربه‌ واقعی و ممکن از خود -گرچه جزئیات مطلقا غیرقابل شک نیستند- یک ساختِ کلیِ یقینی از تجربه‌ "من" (مثلا شکل زمانی جریانِ آگاهی) را به دست می‌دهد. در سطور بعد، ما مسئولیتِ خود در امر خواندن را در استخراجِ عرصه‌ بی نهایتِ تجربه‌ استعلایی قرار می‌دهیم؛ لذا اگر بداهتِ دکارتی -بداهتِ گزاره‌ می‌اندیشم پس هستم- بی‌نتیجه مانده باشد به خاطر نادیده گرفتن رویه‌ تأمل دکارتی در دو بخش است:
نخست روشن سازی قاطعِ معنای مخصوصِ متدولوژیِ اپوخه استعلایی و دوم توجه به امر اِگو که توانِ ایضاح خویش به شکلی نامتناهی و منتظم به لطفِ تجربه‌ استعلایی را دارد. بنابراین این اگو زمینه‌ای برای تحقیقِ ممکن، خاص و حقیقی را برساخته می‌کند؛ البته تا جایی که تجربه‌ استعلاییِ من، در عین رابطه با کل جهان و علوم آبژکتیو، وجود و اعتبار آن را پیش فرض نگیرد و متعاقبا خود را از همه‌ این دانش‌ها متمایز سازد، بی آنکه به هیچ وجه توسط آنها محصور شود.
اکنون بُعد یقینی بودن بداهتِ "من می‌اندیشم" دکارتی را وامی نهیم تا به انتقال نقطه‌ ثقلِ بداهت استعلاییِ "من می‌اندیشم" بپردازیم که از الگوی این همانی به سوی وجدانیات متعدد زیست می‌کند!
 

این فیلم که در ۶۰ دقیقه و به شیوه مستند بازسازی و تولید شده است، با روایت پیرمردی بازمانده از دوران مشروطه، پرونده تاریخ مشروطه را بررسی می کند . «سکوت و بلوا» به کارگردانی و تهیه کنندگی داریوش نیکبخت، تصویربرداری آرمان کریمی، صدابرداری رضا بابا احمدی، تدوین مهشید حسن زاده و بازی شهرام راستی، حسین خلیلی و ... تهیه و تولید شده است .
 

«ایران» کاری است از گروه اجتماعی فرهنگی به تهیه کنندگی سعید بشیری که پنجشنبه و جمعه هر هفته ساعت 21 از شبکه دو سیما پخش می شود. علاوه بر گفت و گو؛ این برنامه شامل بخش هایی چون نماهنگ، موسیقی مقامی نقاط مختلف ایران، پویانمایی های استاپ موشن و تصاویری بدیع از فرهنگ و تمدن ایران و اسلام است.
 

«مردم گرام» در قسمت ٦٠ دقیقه ای چهارشنبه، پنجشنبه و جمعه هر هفته از شبکه سه سیما ساعت ٢٣ پخش می شود . در این برنامه که دغدغه اصلی اش ارتباط مردم با زندگی شهری است سه مهمان از چهره های مختلف هنری، اجتماعی، فرهنگی و شهری حضور می یابند . مستندها ، استندآپ های کمدی با حضور بازیگران طنز و آیتم های مختلف از بخش های دیگرآن برنامه است.