اصغر فرهادی کارگردان اسکاری ایران ۱۰ مین فیلم بلند سینمایی را به پایان رساند. نام فیلم جدید او «داستان‌های موازی» است.
پایان در پاریس
 فیلمبرداری این پروژه مشترک فرانسه، آمریکا، ایتالیا و بلژیک، از سپتامبر ۲۰۲۵ (شهریور ۱۴۰۴) در پاریس آغاز شد و طبق گزارش‌های اخیر ایسنا تا ۱۵ دسامبر ۲۰۲۵ (۲۴ آذر ۱۴۰۴) به پایان رسیده است. این فیلم با بودجه حدود ۱۲ میلیون یورو، توسط کمپانی‌های Memento Production فرانسه و Anonymous Content آمریکا به همراه خود فرهادی تهیه شده و تدوین آن بر عهده هایده صفی‌یاری است.
بازیگران اسم و رسم دار فرانسوی 
بازیگران سرشناسی چون ایزابل هوپر، ونسان کسل، ویرجینی افیرا، پییر نینه، آدام بئسا و کاترین دونو در این فیلم حضور دارند. احتمالاً و به استناد این ترکیب، فرهادی دوباره فیلم و جهانش را به سینمای اروپا نزدیک‌تر کرده و از الگوی آثار قبلی‌اش مانند «فروشنده» و «قهرمان» فاصله گرفته است.
احتمال نمایش در کن ۲۰۲۶ 
گزارش‌ها حاکی از آن است که «داستان‌های موازی» احتمالاً نخستین نمایش جهانی خود را در جشنواره کن ۲۰۲۶ (۲۲ اردیبهشت تا ۲ خرداد ۱۴۰۵) تجربه کند و در کنار فیلم‌های کارگردانانی چون پدرو آلمودووار و جیمز گری رقابت خواهد کرد. به یاد داشته باشیم این انتخاب، جایگاه جهانی فرهادی را پس از دو اسکار تقویت می‌کند.
موضوع احتمالی فیلم
شایعاتی مبنی بر روایت حمله تروریستی باتاکلان فرانسه وجود دارد، اما جزئیات رسمی داستانی منتشر نشده و گویا تمرکز بر روابط انسانی موازی به سبک فرهادی است.
جزئیات مالی و چالش‌ها
 بودجه عمدتاً صرف دستمزد بازیگران ستاره‌دار فرانسوی (مانند ایزابل هوپر و ویرجینی افیرا)، تجهیزات پیشرفته فیلمبرداری، و تدارکات ۳ ماهه (سپتامبر تا دسامبر ۲۰۲۵) شده است. فرهادی با تجربه قبلی در «همه می‌دانند» (با بودجه ۱۱ میلیون یورو)، هزینه‌ها را کنترل کرده و از یارانه‌های جشنواره‌ای کن بهره برده است.
مقایسه مالی با آثار قبلی 
در مقایسه با «قهرمان» (بودجه حدود ۱۰ میلیون دلار، عمدتاً ایرانی)، این پروژه ۳۰ درصد گران‌تر است به دلیل مقیاس اروپایی و نبود محدودیت‌های ارزی. تولید روان بوده و پایان فیلمبرداری در ۱۵ دسامبر ۲۰۲۵ بدون حاشیه تکمیل شد.
فیلمنامه‌های نوشته‌شده توسط اصغر فرهادی
فرهادی فیلمنامه همه فیلم‌هایش را خود نوشته و مجموعه «هفت فیلمنامه از اصغر فرهادی» (شامل رقص در غبار تا گذشته) منتشر شده است. پیش از آن، فیلمنامه‌هایی مانند ارتفاع پست (۱۳۸۰، برای ابراهیم حاتمی‌کیا) و سریال‌های داستان یک شهر (۱۳۷۸-۱۳۸۰) را نگاشته که سبک واقع‌گرایانه‌اش را شکل داد.
دیدگاه منتقدان خارجی جهان درباره آثار فرهادی
منتقدان خارجی جهان سینمایی اصغر فرهادی را عمدتاً به عنوان نمادی از سینمای واقع‌گرایانه، اخلاقی و انسانی می‌بینند که روابط پیچیده خانوادگی، دروغ‌های روزمره و شکاف‌های اجتماعی را با عمق روانشناختی کاوش می‌کند.
ستایش از واقع‌گرایی و تصویر ایران مدرن 
در «جدایی نادر از سیمین»، منتقدانی مانند جان پاورز (نشنال پابلیک رادیو) و دیو کالهون (بریتانیایی) فیلم را «تمثیلی از جدایی قلب‌ها و باورها در ایران پرتناقض» و «تصویر واقع‌گرایانه از طبقه متوسط شهری تهران» توصیف کردند که کلیشه‌های رسانه‌ای غربی را می‌شکند؛ وودی آلن آن را «تأثیرگذارترین فیلم سال‌ها» نامید. این دیدگاه برای «درباره الی» و «شهر زیبا» نیز تکرار شد، جایی که فرهادی به عنوان صدای تازه‌ای از روابط انسانی نسبی‌گرا دیده می‌شود.
نقد آثار اروپایی: فاصله از قدرت ایرانی 
در این میان «گذشته» و «همه می‌دانند» واکنش‌های متفاوتی گرفتند؛ منتقدان غربی مانند کسانی در کن ۲۰۱۳ و ۲۰۱۸، آن‌ها را «کمتر موفق از فیلم‌های ایرانی» دانستند (امتیاز 8،1 از ۴ در Screen Daily) و فرهادی را به ساخت در خارج از ایران نصیحت کردند، هرچند برخی مانند مارک روبینویتز (CNN) بازی‌ها و درام خانوادگی را ستودند. «فروشنده» اما با خرس طلای برلین، باز هم تحسین‌برانگیز بود و به عنوان «پیچ و خم اخلاقی» مورد استقبال قرار گرفت.
جایگاه جهانی: کشف اخلاقی معاصر 
به طور کلی، منتقدان فرهادی را با مقایسه به اینگمار برگمان یا ادوارد یانگ، خالق «درام‌های خانوادگی فوق‌العاده» می‌دانند که حقیقت نسبی و شباهت‌های انسانی را فراتر از مرزها برجسته می‌کند، هرچند برخی مانند نیویورکر به اتهامات سرقت ایده اشاره کرده‌اند. این جهان‌بینی، او را به دو اسکار و جایگاه ثابت در برلیناله و کن رسانده است.   

 

 نظام حکمرانی در آمریکا همواره سعی داشته تصویری آرمانی را از خود به جهانیان مخابره کند و به نحوی در این زمینه روایت سازی داشته باشد که «آمریکایی شدن»، به یک رویا برای ملت‌های مختلف جهان تبدیل شود. رویای شیرینی که همگان باید سعی کنند به سهم و وسع خود به آن نزدیک شوند. در این راستا، نظام حکمرانی آمریکا خود را خیر مطلق تصویرسازی می کند و سعی دارد اینطور القا کند که هیچ نظام حکمرانی در جهان، به خوبی آنچه در آمریکا شاهد هستیم، نیست. با این حال، این یک روایت تحریفی و غلط است که گاه و بیگاه شاهد افشای نکات قابل تاملی در مورد آن هستیم. شاید اکنون همین که فردی نظیر دونالد ترامپ رئیس جمهور آمریکا است، خود یک نمونه عینی از افول نظام حکمرانی آمریکا باشد با این حال، به تازگی شاهد کنار رفتن پرده‌ای جدید از واقعیت‌های حقیقی سیاست و حکمرانی آمریکایی هستیم. ماجرا از این قرار است که سناتور آمریکایی تد کروز در موضع‌گیری تاکید کرده که هدف اصلی وی از ورود به کنگره آمریکا، نه حمایت از منافع مردم کشورش، بلکه حراست از منافع رژیم اشغالگر قدس است! به بیان ساده تر وی اعتراف کرده که او آدم اسرائیل است و به این مساله افتخار می کند. طرح این گزاره از سوی تد کروز، در نوع خود گوشه‌ای از یک واقعیت بزرگتر را به نمایش می گذارد و آن هم نفوذ عمیق و عجیب لابی‌های صهیونیستی در نظام حکمرانی آمریکا است. پیش از این گزارش‌های مختلف حاکی از این بوده اند که لابی‌های صهیونیستی در پنتاگون نفود قابل‌توجهی دارند و از این رهگذر دولت آمریکا و دولتمردان این کشور را به سمتی که مطلوب خودشان است هدایت می کنند. در عین حال، گزارش های اندیشکده کوئینسی در آمریکا حاکی از این هستند که از 10 اندیشکده برتر آمریکا در حوزه سیاست خارجی و امنیت ملی، هر 10 مورد از لابی‌های اسرائیلی کمک مالی دریافت می‌کنند یا بیش از 80 درصد از رسانه‌های آمریکایی، وابسته به دلارهای صهیونیست ها هستند. 
حال اینکه تد کروز به صراحت می‌گوید که خود را نماینده اسرائیل و نه مردم آمریکا در کنگره این کشور می‌داند، این موضوع را بیش از پیش برجسته می سازد که آمریکای مستقل، یک دروغ بزرگ است و شبکه های صهیونیستی، این کشور را از درون متلاشی و بی‌اعتبار کرده اند. در عین حال، این واقعیت نیز آشکار می شود که انگار در مجموعه حکمرانی آمریکا، حاشیه‌نشین‌ترین موجودیت‌ها، مردم آمریکا هستند و دموکراسی ادعایی آمریکایی، هیچ توجهی به مردم آمریکا ندارد. البته که در فضای رسانه ای و تبلیغاتی، شاهد هستیم که آمریکایی‌ها خود را برترین دموکراسی جهان معرفی می کنند. ادعایی که کاملا پوچ است. ورای همه این‌ها، آنچه تد کروز اخیرا اعتراف کرده، نمودی عینی از روند ادامه‌دار افول هژمونیک آمریکا در عرصه جهانی است. کشوری که زمانی مدعی ابرقدرتی و مدیریت جهان بود اما اکنون به قدری سقوط کرده که یک نماینده کنگره آن اذعان می کند که نه منافع مردم کشورش، بلکه منافع یک رژیم سیاسی خارجی را نمایندگی می‌کند! موضوعی که می تواند در نوع خود در روزها و ماه های آتی، ایجادکننده چالش های اساسی برای حکمرانی آمریکایی و سوق دادن این کشور به سمت تنش باشد. به هر حال، مردم آمریکا نیز حاضر نیستند تا ناکجاآباد به خاطر منافع رژیم اشغالگر قدس قربانی شوند و با آن ها شبیه به یک بازیچه رفتار شود.