پاریس، نماد تمدن و هنر غربی، این روزها در شوک واقعه‌ای است که جهان را حیرت‌زده کرده است: سرقتی تاریخی از موزه لوور، بزرگ‌ترین موزه جهان و قلب فرهنگی فرانسه. ماجرا از آنجا آغاز شد که گروهی ناشناس نیمه‌شب با استفاده از ابزارهای ابتدایی، ازجمله یک نردبان فلزی، به بخش ویژه جواهرات سلطنتی در لوور نفوذ کردند. آن‌ها موفق شدند تعدادی از ارزشمندترین جواهرات منسوب به دوران ناپلئون بناپارت را بربایند؛ جواهراتی که نه‌تنها از حیث مالی بی‌بدیل بودند، بلکه تاریخ سیاسی فرانسه را در خود نهفته داشتند. انتشار تصاویر این سرقت در شبکه‌های اجتماعی موجی از واکنش‌ها را در سراسر جهان برانگیخت.

مناقشه میان تهران و واشنگتن ماهیتی سیاسی دارد و مبحث هسته‌ای صرفاً بهانه‌ای برای فشارهای بلندمدت آمریکاست. در واقع  ایالات متحده از زمان پیروزی انقلاب اسلامی تاکنون تلاش کرده تا با توسل به پرونده‌های ساختگی و گزارش‌های سیاسی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، استقلال تصمیم‌گیری ایران را محدود کند؛ حال آنکه تهران بارها اعلام کرده هدف برنامه هسته‌ای‌اش صرفاً توسعه دانش فنی و تأمین انرژی صلح‌آمیز است.  
نقش روسیه در میانجیگری و کاهش تنش  
روسیه در سال‌های اخیر کوشیده است تا علاوه بر نقش‌آفرینی در بحران اوکراین، به‌صورت موازی میان تهران و واشنگتن نیز واسطه‌گری کند. مسکو به‌خوبی درک کرده که ثبات در مناسبات ایران و آمریکا برای امنیت منطقه خاورمیانه و کنترل بازار انرژی اهمیت ویژه‌ای دارد. به گفته هانی‌زاده، روسیه با برخورداری از قدرت نظامی، نفوذ دیپلماتیک و روابط راهبردی با ایران، می‌تواند میان دو طرف نقش تعدیل‌کننده داشته باشد، هرچند بی‌اعتمادی ساختاری میان مسکو و واشنگتن مانع از شکل‌گیری گفت‌وگویی مؤثر تاکنون شده است.  
فشارهای سیاسی و دوگانگی غرب  
کارشکنی‌های اتحادیه اروپا نیز به پیچیده‌تر شدن فضا دامن زده است. سه کشور موسوم به تروئیکای اروپایی، یعنی فرانسه، آلمان و بریتانیا، عملاً در هماهنگی با سیاست‌های آمریکا حرکت می‌کنند. این کشورها ضمن حمایت لفظی از احیای برجام، در عمل با گزارش‌های فنی مغرضانه تلاش دارند ایران را در معرض فشار دائمی قرار دهند. در این میان، رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، به‌رغم تأکید بر «بی‌طرفی»، تحت تأثیر محافل سیاسی اروپایی قرار دارد و گزارش‌هایی ارائه می‌کند که اغلب جنبه سیاسی آن بر وجه فنی می‌چربد.  
ایران؛ تکیه بر استقلال و همکاری منطقه‌ای  
جمهوری اسلامی ایران با اتکا به ظرفیت‌های داخلی، توانمندی علمی و انسجام ملی، حاضر نیست در برابر فشارهای سیاسی کوتاه بیاید. همکاری نزدیک تهران با روسیه و چین در چارچوب ائتلاف‌های اقتصادی و امنیتی«از جمله سازمان همکاری شانگهای و بریکس پلاس» نشان‌دهنده شکل‌گیری یک مثلث قدرت منطقه‌ای است که می‌تواند توازن تازه‌ای در برابر زیاده‌خواهی آمریکا ایجاد کند. تهران بر این باور است که مسیر واقعی کاهش تنش‌ها از طریق احترام متقابل و گفت‌وگو ممکن است نه از مسیر تحریم‌ها و تهدیدهای یک‌جانبه.  
دیدار پوتین و ترامپ؛ فرصت یا چالش؟  
به گفته منابع دیپلماتیک، قرار است ولادیمیر پوتین رئیس‌جمهور روسیه و دونالد ترامپ رئیس‌جمهور آمریکا در آینده نزدیک دیداری راهبردی داشته باشند. یکی از محورهای اصلی این نشست، بررسی وضعیت توافق هسته‌ای ایران و بازتعریف روابط واشنگتن و مسکو خواهد بود. این دیدار که چندین بار به تعویق افتاده، اکنون می‌تواند بستری برای طرح مجدد موضوع ایران از زاویه‌ای گسترده‌تر، در پیوند...

در روز چهارشنبه ۲۵ مهر ۱۴۰۴، صحن علنی مجلس شورای اسلامی به صحنه‌ای از حملات هماهنگ علیه حسن روحانی و محمدجواد ظریف تبدیل شد. از نطق جنجالی محمدباقر قالیباف تا سخنان تند امیرحسین ثابتی و حمید رسایی، همه چیز حکایت از یک صف‌آرایی سیاسی داشت؛ صفی که هدفش تخریب چهره‌های کلیدی دولت‌های یازدهم و دوازدهم بود. این حملات نه‌تنها در مجلس بلکه در فضای مجازی نیز ادامه یافت و واکنش‌های گسترده‌ای را در پی داشت.
  نطق جنجالی رئیس مجلس؛ قالیباف علیه ظریف و روحانی
محمدباقر قالیباف، رئیس مجلس، در نطق رسمی خود با انتقاد از مواضع حسن روحانی و محمدجواد ظریف گفت: «در شرایطی که همکاری‌های راهبردی با روسیه در حال پیشرفت است، مواضع این دو نفر به این مسیر لطمه زده است.» این اظهارات در حالی مطرح شد که روحانی اخیراً موضع رسمی علیه روسیه نداشته و تنها ظریف در پاسخ به سخنان سرگئی لاوروف، وزیر خارجه روسیه، افشاگری‌هایی انجام داده بود.
 افشاگری ظریف و واکنش مسکو؛ منشأ تنش کجاست؟
ماجرا از سخنان لاوروف آغاز شد که مدعی شد ایران در برجام مکانیسم ماشه را پذیرفته و این توافقی پنهانی میان ظریف و جان کری بوده است. ظریف در پاسخ، نه‌تنها این ادعا را رد کرد بلکه به سیاست‌های کلان روسیه در قبال ایران نیز انتقاد کرد. قالیباف این پاسخ را عامل تضعیف روابط تهران-مسکو دانست.
 ثابتی: روحانی باید زندانی شود
امیرحسین ثابتی، نماینده تهران، با لحنی تند گفت: «روحانی رکورد منفورترین سیاستمدار ایران را شکسته و باید به جایگاه واقعی‌اش یعنی زندان برسد.» او روحانی را به دخالت در پرونده بانک آینده، بی‌توجهی به اعتراضات آبان ۹۸ و تصمیمات غیرمردمی متهم کرد.
 رسایی: خیانت، سرقت علمی و قهقهه‌های مستانه
حمید رسایی نیز در نطق خود روحانی را به «کرنش در برابر آمریکا» و «خیانت به منافع ملی» متهم کرد. او گفت: «نتیجه ۸ سال التماس در برابر غرب، تحریم بیشتر بود.» رسایی همچنین به پرونده سرقت علمی روحانی و فرش‌های کاخ سعدآباد اشاره کرد و خواستار رسیدگی قضایی شد.
 شعار «مرگ بر فریدون» در صحن علنی
در میان نطق‌ها، شعار «مرگ بر فریدون» از گوشه‌هایی از مجلس شنیده شد؛ اشاره‌ای به نام خانوادگی اصلی حسن روحانی. این شعار نشان‌دهنده شدت فضای احساسی و سیاسی حاکم بر جلسه بود.
 واکنش‌ها در فضای مجازی؛ از آشنا تا زیدآبادی
حسام‌الدین آشنا، مشاور سابق روحانی، در توییتی خطاب به قالیباف نوشت: «خوب نیست هر نوشته‌ای که به دستتان می‌رسد را با صدای بلند بخوانید.» سعید احدیان، دستیار رسانه‌ای قالیباف، در پاسخ گفت: «ظاهراً شما هم مثل مردم، سخنان رئیس‌تان را دنبال نمی‌کنید.»
  زیدآبادی: این یعنی چه آقای قالیباف؟
احمد زیدآبادی، تحلیل‌گر سیاسی، در یادداشتی تلگرامی نوشت: «چگونه دو مقام سابق صرفاً با اظهارنظر می‌توانند به روابط ایران و روسیه لطمه بزنند؟ اگر سکوت شهروندان شرط همکاری با روسیه باشد، این رابطه استعماری است.»
 کاربران و فعالان رسانه‌ای: حمله به روحانی، فرار از پاسخگویی
سید صادق حسینی، فعال رسانه‌ای، نوشت: «قالیباف با ۴.۴ درصد رأی تهرانی‌ها به روحانی پریده! بهتر نیست به روس‌ها بگویید در امور داخلی ایران دخالت نکنند؟» برخی کاربران نیز گفتند قالیباف هرگاه تحت فشار است، نطقی می‌خواند که به مذاق تندروها خوش بیاید.
 پشت پرده حملات؛ رقابت‌های انتخاباتی و بازگشت روحانی
حملات در حالی صورت گرفت که حسن روحانی پس از مدت‌ها سکوت، دوباره در فضای عمومی فعال شده و انتقاداتی نسبت به عملکرد مجلس و دولت‌های بعد از خود مطرح کرده است. با آغاز رقابت‌های انتخاباتی شورای شهر تهران، برخی تحلیل‌گران این حملات را بخشی از تلاش برای حذف رقیب در میدان سیاست می‌دانند.
 سیاست حذف یا گفت‌وگوی ملی؟
همراهی قالیباف با طیف رادیکال در حمله به روحانی و ظریف، نشان‌دهنده نوعی همگرایی تاکتیکی در میان اصولگرایان است. اما این حملات فراتر از یک تقابل سیاسی، بازتابی از بحران اعتماد، فرسایش گفت‌وگو و تبدیل اختلاف به خصومت شخصی است. 
در شرایطی که کشور با چالش‌های اقتصادی و اجتماعی جدی روبه‌روست، تمرکز بر گذشته و حذف چهره‌های منتقد، جای گفت‌وگو درباره آینده را گرفته است. فریادهای امروز در مجلس، پژواکی از نزاعی عمیق‌تر است؛ نزاعی میان آنان که سیاست را میدان حذف می‌دانند و آنان که هنوز به امکان اصلاح باور دارند.