جمعه شب (14 شهریور ماه) بود که هیات وزیران دولت لبنان طرح «انحصار سلاح در دست دولت» که از آن به عنوان خلع سلاح حزب الله یاد می‌شود را تصویب کرد. گویا کابینه تصمیم گرفت محتوای طرح فرماندهی ارتش برای مصادره سلاح‌ها و مذاکرات آن را محرمانه نگه دارد همچنین این طرح بازه...

در شرایطی که امور امنیتی و سیاسی کشور توسط شورای عالی امنیت ملی اتخاذ می‌شود وقتی در این شرایط نظام تصمیم به تغییر دبیر شورا می‌گیرد نشان می‌دهد که این تغییر متناسب با این شرایط حساس اتخاذ شده شرایطی که جنگ را پشت سر گذاشته و البته هنوز هم سایه جنگ بر کشور وجوددارد اکنون که دست به این تغییر زده‌اند این تغییر بیانگر آن است که خواهان تحولات جدی و بسیار مهمی در عرصه سیاسی کشور هستند تغییری که می‌خواهد نقش مهم‌تری در عرصه بین‌المللی در ممانعت از وقوع جنگ ایفا کند و با تدبیر ارتباطات منطقه‌ای را تقویت سازد و کمک کند آن روایتی که اسرائیل تلاش می‌کند با استفاده از پول و رسانه‌های غربی علیه ایران ایجاد کند که کشورما مخل نظم و امنیت جهانی است ما با قاطعیت این روایت را زیر سؤال ببریم.
 از بعد انقلاب تا کنون کشورما آغازگر جنگ علیه هیچ کشوری نبود علی رغم اینکه جنگ ۸ ساله و ۱۲ روزه‌ای به جمهوری اسلامی تحمیل شده است درحالی که اسرائیل در کارنامه خود ده‌ها جنگ را از بدو تأسیس تا کنون در پرونده خود دارد اکنون کشور ما با یک روایت کاملاً دگرگون در این شرایط روبه رو است نهایتاً تغییر دبیر شورای عالی امنیت ملی کمک می‌کند که حذف مساله ایران هراسی و استفاده حداکثری و بهینه از مذاکره و دیپلماسی با وجود آمادگی نظامی داشته باشیم بنابراین در این شرایط آقای علی لاریجانی در این موقعیت حساس منصوب شده است تا بتواند منشأ تغییرات در رویکرد سیاسی کشور باشد. او سیاستمدار باتجربه‌ایست که در عرصه‌های مختلف حکمرانی در ایران فعالیت داشت و در دوران احمدی نژاد هم حدود دوسال دبیر شورای عالی امنیت ملی بود او از حیث نگرشی دارای دیدگاه‌های خاصی است که با فراز و فرودهایی همراه بود اما در مجموع او به عنوان سیاستمدار معتدل شناخته می‌شود که در دوره‌ای مورد بی‌مهری و هجوم بسیار زیادی توسط جریان تندرو قرار گرفت اکنون انتصاب او به سمت دبیرشورای عالی امنیت ملی هم مورد استقبال جریانات مختلف قرار گرفت باتوجه به تجربه‌های مختلفی که در گفتگو با غرب دارد و از سوی دیگر شرایط بسیار حساسی که کشور در آن قرار گرفته این انتظار ایجاد شده که او بتواند قفل‌ها و گره‌هایی که در این ایام در عرصه گفتگوها و مذاکرات استراتژیک وجوددارد را باز کند تا نسبت به روند گذشته از عقلانیت و ظرفیت‌های بیشتری استفاده کرد. اکنون جای سؤال است که چرا در این شرایط نمی‌توان تصویر روشنی از وضعیت موجود از سوی مسئولان سیاسی کشور که می‌توانندکنشگری فعال‌تری داشته‌باشند، مشاهده کرد؟ در شرایطی که با مخاطرات جدی در مناسبات سیاست‌خارجی با اسرائیل و موضوع هسته‌ای و اسنپ‌بک روبه رو هستیم که موجب شده وضعیت نااطمینانی در میان افکار عمومی و سیاسیون پدید آید در عین حال فرصت اندکی هم وجوددارد تا بتوانیم مسائل را با تکیه به مصالح کشور حل کنیم اکنون باید پرسید که چرا در این شرایط حساس ما با نوعی ترک فعل و کم توجهی مواجه هستیم؟ این پرسش بسیار جدی است اما همچنان این امید وجوددارد که با حضور آقای لاریجانی و پیچیدگی ذهنی که در مسائل خارجی دارد بتوانیم از این فرصت کوتاهی که پیش روی کشور است و اطمینانی که حاکمیت به او دارد مسیر را روشن تر کنیم تا چالش‌های موجود حل شود. به نظر می‌رسد که باید منتظر بود تا مشاهده کرد که شیوه عملکرد و مواجه او در برخورد با مسائل بسیار حساسی که با سرنوشت کشور و مردم در ارتباط است، چگونه خواهدبود.
انتصاب علی باقری از سوی علی لاریجانی نیز به عنوان معاون بین الملل دبیرخانه شورای عالی امنیت دور ذهن نبود. علی باقری نسبت به گذشته تجربه بیشتری کسب کرده است. آقای لاریجانی هم با نوع نگرش و رویکردی که دارد بعید نبود که همکارانی را منصوب کند که در تداوم فضای ذهنی و فکر او باشند. به هرحال شرایط کشور به گونه‌ایست که بسیاری از اصوالگرایانی که در گذشته نوعی تقابل جدی را طلب می‌کردند با واقعیت‌های که کشور با آن مواجه است این نکات را مطرح می‌کنند که حل مشکلات کشور نیازمند تدبیر و شجاعت است که با حفظ مصالح و با وفاق نسبی که با روی کار آمدن دولت پزشکیان در کشور ایجاد شده از چالش‌ها و مشکلات عبور کرد بنابراین در بحث هسته‌ای و نوع تعامل با جهان غرب، نزدیکی جدی بین جریانات معتدل اصوالگر، اصلاح طلبان، دولت و مردم پدید آمده و اکنون زمان آن رسیده است که تصمیم مبتنی بر مصالح ایران با تدبیر و شجاعانه اتخاذ شود. این انتظار از آقای لاریجانی وجوددارد که بتواند چنین نقشی را در کشور ایفا کند و با تدبیر خود و هماهنگی و هفکری کمک کند که ایران ما آسیب نبیند. در نتیجه گفتار و عملکرد او می‌تواند به کاهش نگرانی‌ها و آسیب‌پذیری کشور و همدلی ایرانیان و همگرایی بیشتر نهادهای امنیتی و اطلاعاتی کمک کند.
 

زنده‌یاد استاد فرشچیان سالیان دراز در آمریکا زندگی کرده بود، هنگام دریافت جایزه‌ای مهم، در دانشگاه هاروارد، با فروتنی گفت: «به زبان فارسی، زبان مادری‌ام، سخن می‌گویم.» او می‌دانست اگر غربیان هنر او را ارج می‌نهند، محتوای سخش را نیز درک می‌کنند. با آن خاطره به سراغ یک اتفاق می رویم. 
شاید شما هم فیلم سفر آقای دکتر ایوبی به جزایر بالی اندونزی 
(جهت شرکت در اجلاس بین‌المللی چاندی ۲۰۲۵ با محوریت میراث‌فرهنگی، هنر روایت‌گری، دیپلماسی فرهنگی و نوآوری) را  دیده باشید؛ جایی که او در آغاز شعر درست و مناسبی از مولانا را می‌خواند و در پاسخ تشویق حاضران می‌گوید: «Thank you»  و نطق خود را به زبان فرانسوی ادامه می‌دهد.
با دیدن این فیلم نکته‌ای درخور  تأمل یافتم که خیرخواهانه و برای اصلاح و اعتلای فرهنگ ایران می‌گویم: زبان، مهم‌ترین مؤلفۀ هویت ملی است. ملتی که زبان مشترک و ملی ندارد، آسیب‌پذیر و شکننده است، زبان فارسی، زبان رسمی و مشترک  ایرانیان است؛ زبانی شناخته شده و  دارای گنجینه‌ای سترگ از ادب و فرهنگ.  اشتباه است که برخی در رویدادهای بین‌المللی زبان فارسی را کنار می‌گذارند و به انگلیسی، فرانسوی یا عربی سخن می‌گویند، گویی این کار فضیلتی دارد!.
آقای ایوبی که رئیس مرکز بین‌الملل وزارت میراث فرهنگی است و زبان فرانسوی می‌دانند و در رویدادی با موضوع «میراث فرهنگی، روایت‌گری، دیپلماسی و نوآوری» شرکت کرده است. اندونزی کشوری مسلمان با زبان رسمی خود است؛ جای پرسش  است در رویدادی فرهنگی و مهم چرا باید زبان ملی خود را کنار بگذارند و به زبانی سخن بگویند که نه زبان رسمی اندونزی است و نه زبان اجلاس و نه حتی زبان اقلیتی از مردم آنجا؟
دانستن زبان‌های دیگر توانایی است ولی مسئولان فرهنگی باید نمایندۀ فرهنگ ایران باشند، نه مروج فرهنگ و زبان‌های دیگر. فرانسه سالانه میلیاردها یورو صرف ترویج زبان می‌کند؛ چرا ما باید داوطلبانه چنین هدیه‌ای به آنها  بدهیم؟
شاید آقای ایوبی گمان کرده که با این زبان، سخنش بیشتر شنیده می‌شود یا توانمندی خود را در جایگاه نمایندگی ایران پررنگ‌تر می‌کند. این برداشت نادرست است؛ زیرا در دیپلماسی فرهنگی، بیش از انتقال محتوا، نماینده «زبان و هویت ملی» خود بودن اهمیت دارد. سخن گفتن به زبان فارسی با همه ظرفیت‌ها و ظرافت‌ها و سپردن ترجمه به دبیرخانه، هم رسم متعارف چنین رویدادهایی است و هم اعتبار فرهنگی ایران را برجسته‌تر می‌کند.
این نقد دوستانه از سر دغدغه‌مندی است؛ امید است مسئولان فرهنگی و سیاسی ما اهمیت زبان‌ فارسی را به‌عنوان مولفه هویت‌‌ ملی‌ ایران بیش از پیش بشناسند و پاس بدارند.