رهام حبیبی، مدیر شرکت شیمی‌پلاست مازندران، در گفت‌وگو با خبرنگار ما گفت: نبود زیرساخت، خاموشی‌های برنامه‌ریزی‌شده و تصمیمات غیرکارشناسی، صنعت جویبار را با چالش جدی مواجه کرده است. در شرایطی که بیش از پنجاه درصد از سهم صادرات استان مازندران متعلق به واحد های تولیدی و صادرات‌محور در شهرستان جویبار  است، اما به گفته رهام حبیبی، مدیرعامل شرکت شیمی‌پلاست، نبود زیرساخت‌های حیاتی مانند آب در فرایند، برق، گاز و تصفیه‌خانه‌ متناسب با ظرفیت واقعی واحدها، تولید را به شدت تحت‌تأثیر قرار داده و توان رقابتی این صنایع را کاهش داده است. وی با اشاره به قطع برق دو روز در هفته، تصریح کرد: «در حال حاضر، روزهای دوشنبه و پنج‌شنبه به‌صورت ۲۴ ساعته با خاموشی کامل مواجه هستیم و این یعنی توقف یک سوم ظرفیت ماهیانه تولید برای یک صنعت صادراتی.»
حبیبی افزود: «واحدهای ما درگیر مشکلات جدی زیرساختی هستند. نه تنها در تأمین پایدار آب و برق با مشکل روبه‌رو هستیم، بلکه پساب صنعتی نیز به دلیل انسداد منابع خروجی تصفیه‌خانه شهرک صنعتی به معضل بزرگی تبدیل شده است. اینها همه در حالی است که بسیاری از این واحدها صادرکننده نمونه کشوری‌اند.»
گسترش بی‌هدف صنعتی بی‌ثمر است
این فعال صنعتی با انتقاد از طرح‌های توسعه‌ بدون زیرساخت، تأکید کرد: «افزودن زمین جدید به شهرک‌ها بدون فراهم آوردن الزامات تولید، اقدامی غیرکارشناسی و بی‌فایده است. ما باید به جای شروع مسیرهای جدید، مسیرهای فعلی را که با سرمایه‌گذاری و اشتغال همراه بوده‌اند، تکمیل کنیم.»
به گفته او، مجموعه شیمی‌پلاست با جذب حدود ۱۱۰ نیروی انسانی به صورت مستقیم و بیش از ۵۰۰ نفر اشتغال غیر مستقیم در سطح استان، به نقطه‌ای از تثبیت رسیده که نیازمند حمایت و ثبات است، نه ریسک تازه.
صنعت بازیافت؛ فرصتی برای تحول زیست‌محیطی و صنعتی
رهام حبیبی در ادامه به ظرفیت بزرگ شرکت در صنعت بازیافت پلاستیک اشاره کرد و گفت: «در سال ۱۴۰۱ موفق شدیم بزرگ‌ترین مجموعه بازیافت پلاستیک کشور را در شرق جویبار راه‌اندازی کنیم. این کارخانه سالانه ۳۰۲۰۰  تن ظرفیت دارد و مواد اولیه‌ای تولید می‌کند که از نظر کیفی با پلاستیک نو برابری می‌کند. در حال حاضر، این مواد در صنایع خودروسازی، شیت‌ رول های ورق ، الیاف پلی استر  و حتی تولید بطری از بطری (Bottle-to-Bottle) کاربرد دارد.» وی افزود: «در کشورهای دیگر و حتی همسایگان ما مواد بازیافتی گران تر از مواد نو تا سقف ۴۰ درصد بیشتر می باشند . اما در ایران، به دلیل سیاست‌های نادرست، با نرخ ها ی بسیار پایین تر به فروش می رسد. این یعنی خودتحریمی که آثار زیان بار آن بر هیچ کس پوشیده نیست.»
موانع توسعه؛ از بی‌برقی تا نگاه غیرکارشناسی
حبیبی با انتقاد از مدیریت انرژی استان گفت: «شرکت‌هایی شناسنامه دار و بزرگ به مانند پردیس گلستان، سبوس مازند، فولاد جویباران ، الیاف نمونه ، کاسپین لوله، سیسکو و بسیاری دیگر که صادرکننده نمونه‌اند، اکنون با یک‌سوم ظرفیت تولید فعالیت می‌کنند. خاموشی‌هایی که به آن‌ها تحمیل می‌شود، نشانه بی‌توجهی به نقش صنایع در اشتغال و اقتصاد منطقه است.» وی با اشاره به اینکه «مازندران و به خصوص شهرستان جویبار مشکل جدی در تامین منابع آبی دارد»، افزود: «استقرار صنایع جدید باید بر اساس مطالعات محیط‌زیستی و با رعایت ضوابط صورت گیرد، اما این نباید بهانه‌ای برای توقف یا محدودسازی واحدهای فعال باشد و نباید این شرایط حساس اقتصادی باعث سوء استفاده تولید کنندگان و توسعه ناپایدار صنعت گردد که آسیب‌های زیست محیطی و زیان بار به همراه داشته باشد.»
درخواست تعیین افق روشن برای صنایع
مدیرعامل شیمی‌پلاست خواستار شفاف‌سازی برنامه‌های حمایتی دولت شد و گفت: «ما مشکلات را می‌دانیم و آماده همراهی با دولت هستیم، اما لازم است تصمیمات شفاف، کارشناسی‌شده و با افق مشخص اتخاذ شود، نه بخشنامه‌های متعدد و بعضاً متناقض.»
جمع‌آوری ضایعات از سراسر مازندران؛ فشاری مضاعف
وی در پایان به موضوع جمع‌آوری گسترده ضایعات پلاستیکی از سراسر استان اشاره کرد و گفت: «ما در سراسر استان مازندران غرب تا شرق  _از جواهرده، تنکابن، چالوس، نوشهر تا گلوگاه ضایعات را جمع می‌کنیم، اما به‌دلیل تمرکز بیش‌از‌حد واحدهای بازیافت در یک نقطه، هزینه حمل‌ونقل و تامین سوخت ، فشار بر فعالان این حوزه افزایش یافته است. انتظار داریم در خصوص «تامین منابع نقدینگی» بانک ها در این شرایط نابسامان اقتصادی ، بی ثباتی نرخ ارز و قطعی های مکرر برق و ... همراهی بیشتر با تولید کنندگان داشته باشند. بزرگترین مشکل شرکت شیمی پلاست شمال ، «نداشتن منابع سرمایه در گردش، ایجاد موانع داخلی برای صادرات محصولات تولیدی ، و همچنین تامین نیروی انسانی ( کارگر ساده )» می باشد .