این روزها که اژدهای تورم پس از چهل سال در کشورهای توسعه‌یافته بیدار شده است تفاوت نحوه مواجهه با این اژدها در این کشورها با ایران می‌تواند بسیار درس‌آموز باشد. فدرال رزرو به‌عنوان بانک مرکزی آمریکا اعلام کرده است که همه‌چیز می‌تواند قربانی مهار تورم شود چراکه یک اقتصاد در غیاب ثبات قیمت‌ها نفعی برای هیچ‌کس ندارد و برای هیچ‌کس کار نمی‌کند.

اما آنچه باعث شده است که عده‌ای در دام آدرس اشتباهی از منشأ تورم بیفتند سیاست منسوخ مهار تورم با لنگر سازی از نرخ اسمی دلار است. لنگر سازی ارز به بیان ساده همان مهار تورم با تثبیت نرخ اسمی دلار است که در سال‌های ۸۴ تا ۹۰ و نیز ۹۲ تا ۹۷ انجام شد و در هر دو مورد با تلنگر تحریم به پرش عجیب نرخ ارز منجر شد. طبیعی است بخشی از تورم سرکوب‌شده با پرش نرخ ارز به‌صورت هم‌زمان ظهور کرد و این رابطه هم‌زمانی بعضاً به رابطه علت و معلولی ترجمه شد.

لنگر سازی از نرخ ارز منسوخ‌ترین شیوه مواجهه با تورم است که نه‌تنها نرخ ارز را به‌شدت آسیب‌پذیر می‌کند بلکه همه قیمت‌ها را نیز به نرخ ارز گره می‌زند و این همان اشتباه مهلکی بود که در پسابرجام انجام شد و البته مسبوق به سابقه در سال‌های ۸۴ تا ۹۰ نیز بود.

واقعیت آن است که در هیچ کجای دنیای امروز، تورم را با لنگر ارزی کنترل نمی‌کنند و هرجایی که این روش را به کار بسته‌اند به حاکمیت تغییرات ارزی بر تغییرات تورم دامن زده‌اند. این در حالی است که سیاست پولی باید زمینه استقلال تغییرات تورم از نوسانات ارزی را فراهم کند نه اینکه تغییرات تورم را به نوسانات ارزی گره‌زده و به آن رسمیت ببخشد.

برای رهایی از تله دلاریزه شدن اقتصاد که باعث گره خوردن قیمت‌های داخلی به نوسانات ارزی می‌شود راهی جز ترک اعتیاد لنگر ارزی نیست. مهار تورم را باید با عملیات بازار باز (راه‌حل آزموده شده در جهان) انجام داد و این تنها راه خاتمه دادن به حاکمیت پول خارجی بر تغییرات پول داخلی است.