سجاد فرزند بزرگ حسین  بن علی (ع)

علی بن الحسین(سجاد) روز عاشورا  در بستر بیماری به سر می‎برد و به محض کشته شدن حسین بن علی(ع)، شمر به قصد کشتن وی نیز حمله برد ولی حمید بن مسلم به دفاع پرداخت و مانع حمله شمر شد. عمر بن سعد  وی را در حالی که از بیماری رنج می‎برد با اهل بیت به شام انتقال داد.

حر نیز به سپاه حسین (ع)  پیوست

 وقتی که حسین(ع) به دو منزلی کوفه رسید با حر ریاحی و هزار سوار او برخورد کرد سخنان بسیاری بین حسین (ع) و حر رد و بدل شد و آخرالامر حسین (ع) گفت: «حال که بر خلاف دعوت‌نامه‌هایتان  نظر دارید، من از آن جا (مدینه) که آمده‌ام بدانجا بازمی‌گردم». ولی حر مانع شد و گفت: «ای فرزند رسول‌اله، اکنون که از آمدن به کوفه (نزد عبیداله) خودداری می‌کنید، پس راهی را در پیش بگیرید که نه به کوفه برود و نه به مدینه». حسین(ع)  به حر گفت: مادرت به عزایت بنشیند! چه می‌خواهی؟ حر گفت: «اگر جز شما هر یک از اعراب در این حال با من چنین سخنی می‌گفت پاسخش را می‌دادم! اما به خدا قسم که نمی‌توانم نام مادر شما را جز به نیکی ببرم.» در نهایت کاروان حسین را همراهی کرد تا به کربلا رسیدند و حسین به کربلا رسید. حر وقتی فهمید کار جنگ با حسین بن علی(ع) جدی است، صبح روزعاشورا به بهانه آب دادن اسب خویش، از اردوگاه عمر سعد جدا شد و به کاروان حسین(ع) پیوست. توبه کنان کنار خیمه‌های حسین(ع) آمد و اظهار پشیمانی کرد، سپس اذن میدان طلبید. ظاهراً حر با اذن حسین(ع) اولین فردی است که به میدان رفت و در خطابه ای مؤثر، سپاه کوفه را به خاطر جنگیدن با حسین بن علی توبیخ کرد. چیزی نمانده بود که سخنان او، گروهی از سربازان عمر سعد را تحت تأثیر قرار داده از جنگ با حسین منصرف سازد، که سپاه عمر سعد، او را هدف تیرها قرار داد. نزد حسین(ع) بازگشت و پس از لحظاتی دوباره به میدان رفت و با رجزخوانی، به مبارزه پرداخت و به شهادت رسید.
مثیرالاحزان، ص۴۴
 نفس المهموم، ص۲۳۱

 

ماجرای امان نامه شمر برای عباس بن علی(ع) چه بود

شمر، عصر روز تاسوعا به سراغ فرزندان ام البنین رفت و گفت: فرزندان خواهر من! کجایید؟  عبّاس (ع)به همراه برادران خود گفتند: چه می‌گویی؟ شمر گفت: شما چهار برادر، در امان هستید؛ خود را به کشتن ندهید. آنان گفتند: خداوند تو و امانت را لعنت کند! اگر تو دایی ما بودی، حسین (ع) را در نظر می‌گرفتی! آیا سزاوار است ما برادران، در امان باشیم؛ ولی فرزند پیامبر(ص) بدون امان؟ حضرت ابوالفضل (ع) شهادت در عاشورا را بر زندگی ترجیح داد و از خود گذشت و امان نامه ابن مرجانه را رد کرد و آن را و صاحب آن را لعن و نفرین کرد؛ ولی امان خدا را با افتخارو ایثار، کسب کرد!  مشرق نیوز

جنگی نابرابر بین سپاه حسین(ع) و یزیدیان
72 نفر در برابر  30 هزار نفر

 بـا ایـن کـه شـمـار مردان جنگی جبهه حسین (ع) به صد نفر نمی‌رسید، سپاهیان یزید در حدود سی هزار نفر بودند که این، نـشان دهنده نابرابری در آن جنگ است.  همچنین با این کـه زنان و کودکان نیز در میان یاران حسین(ع) بودند، یزیدیان حدود سه شبانه روز آب را بر خیمه‌های حسین(ع) بستند. یزیدیان، پس از پیروزی، بدن پاک همه کشته ها را در پیش چشم زنان و کودکان مُثله کردند و سـرهـای مـقـدس آنـان را بـر نـیـزه بـردنـد و هـمـراه اسـیـران آل پیغمبر(ص) در شهرها و روستاها گردانیدند.
یزیدیان، بازماندگان شهیدان کربلا را با وضعی بسیار رقّت‌بار، بر شتران بی جهاز سـوار کـردنـد و همچون اسیران نامسلمان برای تماشای مردم بـه بـسیاری از شهرها بردند.
هـمـچـنـیـن عـصـر  روز عاشورا، خـیمه‌ها را ـ که تنها پناهگاه داغدیدگان جبهه توحید بود ـ به آتش کشیدند و آنان، شب یازدهم محرم را بدون هیچ سرپناهی در میان انبوه دشمنان به سر بردند.

 در سال 61 قمری، او و همسرش به همراه برخی از خویشاوندان و اهل قبیله‌اش هنگام بازگشت از حج به کوفه، در یکی از منازل بین راه، با  حسین(ع) و همراهانش که به سوی کوفه در حرکت بودند «هم منزل»روبرو شدند. این ملاقات در منزلگاه زَرُود انجام گرفت.امام حسین(ع) شخصی را نزد زهیر فرستاد و خواستار ملاقات با او شد.این دیدار آن چنان غافلگیرانه بود که افرادی که بر سر سفره غذا بودند لقمه هایشان را از دست‌ها انداختند و همه بی حرکت شدند گوییا پرنده ای بر سر آنها نشسته است. زهیر در ابتدا تمایلی به این دیدار نشان نداد؛ اما به توصیه همسرش- دَلْهم- دختر عَمروبه محضر امام حسین(ع) حاضر شد. این دیدار مسیر زندگانی زهیر را تغییر داد. او پس از این ملاقات کوتاه  شادمان نزد خانواده و دوستانش بازگشت و فرمان داد تا خیمه و بار و بُنه او را به کنار خیمه امام حسین(ع) منتقل کنند. زهیر با همسرش نیز وداع کرد و او را طلاق داده و به او گفت: «نزد خانواده‌ات برگرد، زیرا نمی‌خواهم از سوی من چیزی جز خوبی به تو برسد.» زهیر بعد از وداع با همسرش، به همراهانش گفت: «هر که دوستدار شهادت است، همراه من بیاید، و گرنه برود و این آخرین دیدار من با شماست. زهیر بن قین یکی از کسانی بود که جلوی نمازگزاران ایستادند تا دربرابر حملات دشمنان از آنان محافظت کنند و پس از نماز ظهر عاشورا از امام حسین (ع) اجازه نبرد گرفت و به میدان مبارزه رفت و حدود 100 نفر از یزیدیان را به هلاکت رساند سرانجام زهیر به دست کثیر بن عبداله شعبی و مهاجر بن اوس تمیمی به شهادت رسید.             سیدبن طاووس ، لهوف

 وهب نصرانی که بود؟

 وهب و همسر و مادرش نصرانی بودند و در راه کربلا در ثعلبیه به دست حسین (ع) مسلمان شدند.
وی که در روز عاشورا بیست و پنج سال داشت و از دامادیش هفده روز می‌گذشت، پس از بریر یا، عمرو بن مطاع به میدان رفت و با بردباری در برابر مشکلات، جنگ نیکو و نمایانی کرد. سپس به سوی مادرش قمر و همسرش، هانیه که با او در کربلا بودند بازگشت و به مادرش گفت: آیا از من راضی شدی؟ گفت: من از تو خشنود نمی ‌شوم مگر آنکه پیش روی حسین علیه السلام کشته شوی. همسرش به او گفت: تو را به خدا سوگند مرا به فراقت مبتلا مکن و دلم را به درد نیاور.مادرش گفت: فرزندم! از تقاضای همسرت روی گردان و به میدان برو و در رکاب فرزند دختر پیامبرت بجنگ تا از شفاعت جدّش در روز قیامت بهره‌مند شوی.وهب به میدان بازگشت نوزده سوار و دوازده پیاده را به هلاکت رساند. هنگامی که دو دستش قطع شد همسرش عمودی به دست گرفت و به سوی او آمد و گفت: پدر و مادرم به فدایت، در راه یاری پاکانِ حرم رسول خدا بجنگ! وهب می‌خواست او را به خیمه برگرداند ولی همسرش گفت: هرگز مراجعت نمی‌کنم مگر این که همراهت کشته
شوم.امام حسین علیه السلام فرمود: جُزیُتْم مِنْ أَهْلِ بیتٍ خیراً إرْجعی إلی النساء یرحمک اله
از اهل بیت من جزای خیر بهره شما باد. خدا تو را رحمت کند به سوی زن‌ها برگرد. همسر وهب مراجعت کرد ولی وهب در میدان ماند تا به فیض شهادت نایل گشت. سرانجام پس از آنکه هفتاد زخم بر وی وارد شد سرش را بریدند و نزد مادرش انداختند. مادر، خون از چهره‌اش پاک می‌کرد و می‌گفت: «ستایش مخصوص خدایی است که رویم را سفید و چشمانم را به شهادت فرزندم در رکاب امام علیه السلام روشن کرد ... گواهی می‌دهم که یهود و نصاری و مجوس در کلیسا و آتش خانه‌ های خود از شما بهترند.»آنگاه سر را به سوی سپاه یزید انداخت که به یکی‌ از سپاهیان یزید اصابت کرد وبه هلاکت رسید.
پژوهشى پیرامون شهداى کربلا - جمعی از نویسندگان - کتابخانه مدرسه فقاهت

همه یاران حسین بن علی(ع) در کربلا به شهادت رسیدند

حبیب بن مظاهریار دیرین علی(ع) و یار امروز حسین(ع)

حبیب با حضرت علی(ع) به کوفه رفت و در همه جنگ‌ها در کنار او و از یاران خاص و از حاملان علم و دانش آن حضرت تلقی می‌شد.حضرت علی(ع)، حبیب را به علم منایا و بلایا(علم به اموری که بعدها اتفاق خواهد افتاد) آگاه ساخته بود.او عضو گروه ویژه شرطة الخمیس بود که نیروی ضربتی و گوش به فرمان علی(ع) بودند. حبیب بن مظاهر، در روز عاشورا و در رکاب امام حسین حضور داشت و با آن سن زیاد همچون یک قهرمان شمشیر می‌زد، و ۶۲ نفر از افراد دشمن را کشت. در این هنگام بدیل بن صریم عقفانی به او حمله کرد و با شمشیری بر فرق او زد، دیگری با نیزه به او حمله کرد، تا اینکه حبیب از اسب بر زمین افتاد، محاسن او با خون سرش خضاب شد. سپس بدیل بن صریم سرش را از تن جدا کرد.امام حسین(ع) خود را به بالین او رساند و فرمود: «اَحْتَسِبُ نَفْسی و حماة اَصحابی» پاداش خود و یاران حامی خود را، از خدای تعالی انتظار می‌برم.

سماوی، ابصارالعین، ۱۳۸۱ش، ص۱۲۷.         الحسین فی طریقه الی الشهاده، ص۶

احلی من العسل 

در شب عاشورا امام حسین (ع)، اصحاب خویش را پیرامون خود جمع نموده و خطابه معروف شب عاشورا را برای آن‌ها بیان فرمود. من جمله آنکه امام (ع) به آنها فرمود: ای مردم من فردا کشته می شوم و همه با من کشته می‌شوید و از شما یک تن نمی‌ماند.قاسم بن حسن که در آن مجلس حضور داشت چون این را شنید به امام گفت: آیا من هم  جزء کشته شده‌گانم؟ دل حسین(ع) بر او بسوخت و گفت: ای پسرک من مرگ نزد تو چگونه است؟ گفت: از عسل شیرین تر، گفت: آری به خدا سوگند عموی تو فدای تو باد، تو یکی از آن مردانی که با من کشته شوند بعد از آن که شما را بلای عظیم رسد. در روز عاشورا چون حسین  (ع) او را دید به جنگ بیرون آمده در آغوشش گرفت و با هم گریستند چندان که بیهوش شدند و پس از آن که به هوش آمد از حسین(ع) دستور جهاد خواست آن حضرت اذن نداد، پس آن جوان بر دست و پاى عمو افتاد و بوسه مى ‌داد تا اذن گرفت و به جنگ بیرون آمد، نبرد سنگینی کرد تا اینکه عمرو بن سعد بن نُفَیل اَزْدى به او حمله کرد و با شمشیر بر سرش زد و او با صورت بر زمین افتاد  و فریاد برآورد: عموجان! حسین(ع) مانند باز شکارى نگاهى انداخت و مانند شیر شرزه به عمرو، یورش بُرد و او را با شمشیر زد.غبار [ نبرد] که فرو نشست حسین (ع) بر بالاى سر جوان ایستاده بود و او پاهایش را از درد به زمین مى کشید. سپس فرمود: «به خدا سوگند، بر عمویت گران مى آید که او را بخوانى و پاسخت را ندهد». سپس او را بُرد و گویى مى بینم که پاهاى آن جوان بر زمین کشیده مى شود و حسین (ع)، سینه اش را بر سینه خود، نهاده است. او را آورد و کنار فرزند شهیدش على اکبر و کشتگان گِرد او گذاشت.
مطهری، مجموعه آثار، ۱۳۷۷ش، ج۱۷، ص۸۱-۸۲

عبداله بن حسن (ع) آخرین سردار

عبداله بن حسن از فرزندان امام حسن مجتبی (ع) است که در واقعه کربلا به شهادت رسید. در روز عاشورا هنگامی که امام حسین(ع) در میدان بود، خود را به او رساند، عبداله دست خود را جلوی ضربه شمشیر ابجر بن کعب که قصد کشتن عمویش را داشت، قرار داد. با این ضربه، دستش قطع و به پوست آویخته شد و در حالی که در آغوش عمویش بود حرمله بن کاهل اسدی او را با تیری هدف قرار داد و به شهادت رساند.

عون و محمد فرزندان زینب کبری(س) فدایی راه  حسین (ع ) شدند

پاسخ علی اصغر به ندای هل من ناصر ینصرنی حسین بن علی(ع)

امام حسین(ع) در حال سخن گفتن با لشکریان عمر بن سعد بود، یکی از اطفالش را دید که از تشنگی می‌گرید، او را روی دست گرفت و گفت: «ای جماعت! اگر به من رحم نمی‌کنید، پس به این کودک شیرخوار رحم کنید». مردی از سپاه کوفه تیری بر گلویش زد و آن کودک را به شهادت رساند امام حسین(ع)، پس از اصابت تیر به گلوی فرزندش، دست خود را زیر گلوی او گرفت و چون پر از خون شد، آن را به سوی آسمان پاشید و فرمود: « آنچه این سختی‌ها را برایم آسان می‌سازد این است که همه در محضر خداست».همچنین گفته شده است که امام با مشاهده این واقعه گریست و فرمود: «پروردگارا! تو خود میان ما و این مردم داوری فرما که ما را دعوت کردند تا یاریمان کنند؛ اما ما را کشتند».

حرمله  با  تیر سه شعبه به کربلا آمده بود

حرمله، روز عاشورا از تیراندازان سپاه عمر بن سعد بود. او با تیرسه شعبه علی اصغر، طفل شیرخوار امام حسین(ع) را در دامان پدرش به شهادت رساند.همچنین قاتل عبداله بن حسن نیز معرفی شده و در شهادت عباس بن علی(ع) نیز نقش داشت و حامل سر ایشان به کوفه بود.


 

شمر بن ذی الجوشن در ابتدا از یاران امام علی (ع) بود. وی در جنگ صفین، آن حضرت را یاری کرد و در مبارزه با اَدهم بن مُحرِز باهِلی (از سپاه شام)، صورتش به شدت مجروح گشت اما بعدها ازامام علی(ع) روی گرداند و از دشمنان پر کینۀ او و خاندانش شد.
در حادثۀ کربلا ، او از قاتلان و مسببان شهادت امام حسین(ع) بود. روز عاشورا هنگامی که امام یاوری برایش نمانده بود به تنهایی می جنگید و پیوسته جنگ کرد تا ۱۹۵۰ نفر از آنان را کشت ...عمرسعد به سپاهش گفت وای برشما آیا می دانید با که کارزار می کنید این پسر(علی) کشنده عرب است از هرسو براو بتازید و۴۰۰۰ هزار کماندار بر او تیر باریدند و میان او و سراپرده اش حائل شدند، در این هنگام امام بانگ زد که وای بر شما ای پیروان آل ابی سفیان اگر دین ندارید و از معاد نمی ترسید پس در دنیا آزاده مرد باشید اگر از عرب هستید به گوهر خود باز گردید.شمر فریاد زد که ای پسر فاطمه چه می‌گویی؟ امام گفت من و شما با هم کارزار می‌کنیم و زنان تقصیری ندارند تا من زنده‌ام سرکشان سپاهت را از حرم من بازدارید. شمر گفت حق داری و درست گفتی و فریاد زد از حرم این مرد دور شوید و آهنگ خود او کنید که به جانم سوگند حریفی جوانمرد وبزرگوار است. پس از شهادت بسیاری از اصحاب امام حسین، دشمنان به سوی خیمه‌ها حمله بردند. شمر نیزه خود را در خیمه امام حسین(ع) فروبرد و فریاد زد که آتش بیاورید تا این خیمه را با اهلش بسوزانم. امام او را نفرین کرد و حتی دوستش، شَبَث بن رِبعی، نیز او را سرزنش نمود. یک بار دیگر در عصر عاشورا و قبل از شهادت امام حسین(ع)، شمر قصد داشت به خیمه امام، که خاندانش نیز در آن بود، حمله کند و آن را به تاراج برد؛ اما امام او را از این کار برحذر داشت و شمر بازگشت.
شمر به تیراندازان دستور داد تا بدن امام را هدف قرار دهند. سپس با فرمان او، همه به سوی امام حمله بردند و کسانی از جمله سِنان بن اَنَس و زُرْعَة بن شریک ضربه‌های نهایی را بر امام وارد کردند.
درباره کسی که سر امام حسین(ع) را از تن جدا کرد، روایات گوناگونی وجود دارد که در برخی از آنها از شمر نام برده شده است. به گفته واقدی، شمر امام حسین(ع) را کشت و با اسب خود بدن آن حضرت را لگدکوب کرد.