ادامه از صفحه یک:

حتی آنگونه که رسانه‌هایی نظیر نیویورک تایمز یا واشنگتن‌پست به آن اشاره کرده‌اند، می‌تواند یادآور دوران 15 ساله جنگ خونین داخلی لبنان باشد که تا حد زیادی موجب ایجاد خسارات و چالش‌های فراوان برای لبنان و ملت این کشور شد. با این حال، به نظر می‌رسد که حادثه اخیر در لبنان را باید در ظرف زمانی تحولات جاری لبنان و کینه‌ای که برخی جریان‌های سیاسی این کشور از حزب‌اله به دل دارند مورد توجه قرار داد.

• دلخوری از ابتکار حزب‌اله لبنان در واردات سوخت از ایران

حزب‌اله لبنان در بحبوحه بحران سوختی این کشور و در شرایطی که صف‌هایی طویل جلوی پمپ بنزین‌های لبنان ایجاد شده بود و بسیاری از تاسیسات آبی و تولید برق لبنان نیز به دلیل کمبود سوخت، با افت کارکرد روبه‌رو شده بودند، به طور مستقل اقدام به واردات سوخت از ایران کرد. «سیدحسن نصراله» دبیر کل حزب‌اله لبنان در این رابطه به صراحت و روشنی اعلام کرد که «حزب‌اله، واردات سوخت را برای کل ملت لبنان انجام می‌دهد و قرار نیست سوخت وارداتی صرفاً در اختیار حامیان حزب‌اله قرار گیرد.» این اقدام حزب‌اله عملاً موجبات دلخوری دشمنان خارجی حزب‌اله و همچنین جریان‌های سیاسی مخالف با آن و حتی «نجیب میقاتی» نخست‌وزیر لبنان (وی از سوی جریان‌های آمریکایی حمایت می‌شود) را فراهم کرد. از طرفی، این حرکت موجب شد تا دولت آمریکا نیز در حالت انفعال قرار گیرد و خیلی دیر پیشنهاد صادرات سوخت به لبنان از طریق اردن و سوریه را مطرح کند. امری که البته چندان با استقبال روبه‌رو نشد و بسیاری از افکار عمومی و تحلیل‌گران، این اقدام را نوعی انفعال در برابر ابتکار عمل ایران و حزب‌اله لبنان ارزیابی کردند (در این راستا، پایگاه خبری میدل ایست آی اخیراً در گزارشی، اقدام حزب‌اله لبنان در واردات سوخت از ایران را با عنوان پیروزی بزرگ حزب‌اله معرفی کرد).

از این رو، جریان‌های مخالف با حزب‌اله، با تیراندازی اخیر در بیروت به روی حامیان این گروه، سعی داشته‌اند تا حدی از ایجاد موج محبوبیت برای حزب‌اله بکاهند و به نوعی شیرینی پیروزی حزب‌اله که برای ملت لبنان و نه صرفاً این گروه بوده را تلخ کنند. در واقع، این تیراندازی را به نوعی باید محصول سیاسی‌کاری احزاب و جریان‌های مخالف حزب‌اله لبنان دانست که هیچ راهی جز انجام اقدامات مخرب، در برابر ابتکار عمل سازنده حزب‌اله در رفع نیازهای ملت لبنان را پیش روی خود ندیده‌اند.

• برجسته‌سازی ادعاهای کذب علیه حزب‌اله لبنان

اقدام اخیر حزب‌اله لبنان در واردات سوخت از ایران، به دلیل آنکه چندان به مذاق جریان‌های سیاسی و رسانه‌ای منطقه‌ای و بین‌المللی (جریان‌های مخالف با محور مقاومت) خوش نیامد، بازتاب چندانی نیز از سوی آن‌ها پیدا نکرد (اگر هم به آن پرداخته شد صرفاً از این زوایه بود که حزب‌اله در حضور دولت لبنان، اقدامی منفی انجام داده است). با این حال، همین جریان‌ها، تجمع حامیان حزب‌اله که نسبت به غرض‌ورزی قاضی پرونده انفجار در بندر بیروت اعتراض داشتند را به نوعی پوشش داده‌اند که انگار حزب‌اله در حادثه مذکور مقصر است و این گروه سعی دارد تا از نمایش واقعیت‌ها جلوگیری کند.

نگاهی گذرا به رسانه‌های مختلف بین‌المللی مخصوصاً جریان‌های مخالف با محور مقاومت به خوبی نشان می‌دهد که تا چه اندازه این مسئله مورد تاکید و اشاره آن‌ها قرار گرفته و حتی خودِ واقعه تیراندازی از سوی افراد ناشناس به یک تجمع مسالمت‌آمیز، تقبیح نشده است. این جریان‌های سیاسی و رسانه‌ای حتی به تحلیل این گزاره که آیا واقعاً غرض‌ورزی از سوی قاضی مذکور انجام می‌شود یا خیر هم نپرداخته‌اند و صرفاً سعی کرده‌اند یک حکم کلی یعنی اینکه حزب‌اله لبنان را باید مقصر حادثه انفجار در بندر بیروت دانست، صادر کنند.

این مسئله نیز در نوع خود حاکی از سیاسی‌کاری در چارچوب معادلات داخلی لبنان است و به نظر می‌رسد سعی دارد حزب‌اله لبنان را مقصر اصلی تمام مشکلات این کشور معرفی کند. این در حالی است که جریان‌های مرتجع داخلی، منطقه‌ای و بین‌المللی، در سال‌های اخیر هرآنچه انجام داده‌اند با هدف تضعیف لبنان و تقویت دست دشمنان این کشور نظیر رژیم صهیونیستی بوده است و اکنون هم بسیاری از تحریم‌ها و اقدامات ضدحزب‌اله لبنان، به نوعی تقاص ایستادگی حزب‌اله بر سر منافع و حقوق ملت لبنان است. در این چارچوب، اگر این ماجراجویی‌ها همچنان ادامه یابند، باید انتظار روزهای پرتنش‌تری را در لبنان داشت.

همزمان با آغاز هفته وحدت، روز سه‌شنبه (27 مهرماه) سی‌وپنجمین کنفرانس بین‌المللی وحدت اسلامی با موضوع اتحاد اسلامی، صلح و پرهیز از تفرقه و تنازع در جهان اسلام با حضور جمعی از متفکران و اندیشمندان اسلامی از ۵۲ کشور جهان به صورت حضوری و مجازی در تهران برگزار شد. هدف از برگزاری این کنفرانس، ایجاد اتحاد و همبستگی در بین مسلمانان، همفکری علما و دانشمندان جهت تقریب دیدگاه‌های علمی و فرهنگی آنان و نیز بررسی و ارائه راهکارهای عملی جهت دستیابی به وحدت اسلامی و تشکیل امت واحده در جهان اسلام و حل مشکلات مسلمانان و ارائه راهکارهای مناسب در این خصوص است. این رویداد مهم یکی از برجسته‌ترین برنامه‌های مرتبط با جهان اسلام در ایران و منطقه بوده که ابعاد مختلف آن شایسته توجه است.

•  اسلام بر وحدت مسلمانان تاکید دارد

وحدت و همبستگی میان مسلمانان، یکی از مسائل بسیار مهم و اساسی است که کلام خدا و سنت نبوی، بر آن تأکید فراوان دارد. خداوند در قرآن مجید، با آیاتی همچون (سوره آل عمران: 103) یا (انبیا: 92) اتحاد همه مسلمانان را در سیمای یـک امت، یک دین، یک راه، یک قبله و یک هدف مورد توجه و تأکید قرار داده است. بسـیاری از عبادت‌های واجب اسلام، عالی‌ترین مظاهر اتحاد اسلامی هسـتند. حـج بـا آن همـه پویـایی و محتوای سازنده، برای عموم امت اسلامی است و نمازهای واجب عموماً بـه جماعـت خوانـده می‌شود، جهاد، خمس و زکات در جمع و اجتماع معنا می‌یابند. اتحاد و انسـجام امـت چنـان محبوب و مطلوب دین اسلام است که عبادت را پرمحتوا و با ارزش می‌کند و به امت، عزت و تعالی می‌بخشد. به همین منوال، تفرقه‌گرایی مورد نکوهش قرآن بوده تا جایی که خداوند دامـن زدن به اختلافات را مایه نزدیک شدن مسلمانان به مشرکان می‌داند. البته منظور اسلام از وحدت اسلامی، حصر مذاهب به یک مذهب یا اخذ مشترکات مذاهب و طرد مفترقات آن‌ها، که نه معقول و منطقی است و نه مطلوب و عملی، نیست، بلکه منظور، متشکل شدن مسلمین در یک صف در برابر دشمنان مشترک‌شان است.

• دیپلماسی وحدت اسلامی، راهبرد اصلی ایران است

کشور ایران به لحاظ ساختاری و ماهوی و بنا به شرایط فرهنگی، مذهبی و تاریخی به عنوان بخشی از گستره عظیم امت اسلامی شناخته می‌شود. ذات و ماهیت وحدت این مجموعه، وجود مشترکات فراوان در بین امت اسلامی است و سرمایه اصلی تولید این اتحاد، جمعیت مسلمان است. در این راستا وحدت اسلامی  از جمله اصلی‌ترین و بنیادی‌ترین موضوعات در اندیشه سیاسی و فرهنگی رهبر معظم انقلاب است. اهمیت این موضوع نزد آیت‌اله خامنه‌ای تا آنجاست که ایشان وحدت اسلامی را به عنوان مسئله‌ای استراتژیک و نه تاکتیکی معرفی کرده و همواره از اندیشمندان حوزوی و دانشگاهی خواستند که «دیپلماسی وحدت اسلامی» را به عنوان یک راهبرد مورد توجه قرار دهند. باید گفت دیپلماسی وحدت اسلامی، راهبردی برخوردار از قدرت چترگستری و فراگیری بسیار برای شرایط کنونی است. این راهبرد در فراسویی جدا از نگاه‌های درجازننده قادر است لایه‌های ذهنیت‌های پشتیبان برای تفرقه و تکفیر را بشکافد و روابطی تکمیل‌کننده و تکامل‌بخش را با تکیه بر ظرفیت‌ها و جاذبه‌های گفت‌وگو میان اجزای امت اسلامی پدید آورد. دیپلماسی وحدت اسلامی از ادبیاتی پر حرارت برخوردار است و در صورت وقوع و موفقیت، فضایی را در اردوگاه مسلمانان ایجاد می‌کند که «منابع» و «منافع» دو کلیدواژه آن را تشکیل می‌دهند. به بیان دیگر، دیپلماسی وحدت اسلامی فرآیندی است از تعامل، تبادل و تفاهم همه‌جانبه و مستمر میان مسلمانان که فرصت می‌دهد تا پیروان مذاهب مختلف، افق‌های ذهنی خود را نسبت به واقعیت‌ها و امکانات طرف مقابل وسعت و ژرفا ببخشند و از بیرون حصارها و تنگناهای توطئه‌های رنگارنگ کنونی به تصحیح برداشت‌ها، تکمیل ظرفیت‌ها، تحکیم زیرساخت‌های اجتماعی، توزیع و تعمیم منافع و نهایتاً تشکیل امت واحده اسلامی همت گمارند.

کنفرانس وحدت اسلامی نباید وجه نمادین داشته باشد-

این روزها خطر بزرگی امت اسلامی را تحت تأثیر قرار داده است از یک طرف عرض اندام گروه‌های تکفیری مانند طالبان در جوامعی مانند افغانستان که به نام دین اسلام، حکومت‌های متحجر تشکیل داده و از طرف دیگر صهیونیست‌ها که در تلاش هستند تا مناسبات جامعه اسلامی نه‌تنها بر پایه وحدت شکل نگیرد که بدتر از آن، بر پایه تکفیر و یک نزاع مداوم و جنگ بی‌امان شکل بگیرد. امروز نشانه‌های چنین تصمیمی قابل رؤیت است. در چنین شرایطی اگر علما و عقلا از طرفین سریعاً دخالت نکنند و اگر سازمان‌هایی مثل مجمع تقریب مذاهب در این زمینه اهمال یا کم‌کاری کنند یا فعالیت مضاعف و هوشمندانه نداشته باشند یا فعالیت خود را فقط در داخل کشور متمرکز کنند، دیگر نمی‌توان با هزینه‌های بسیار زیاد هم آن را به وضعیت عادی برگرداند. از طرف دیگر متاسفانه کارکرد کنفرانس‌های وحدت اسلامی در این سال‌ها نشان داده بیشتر از اینکه کارکرد عملی و تأثیرگذاری بر افزایش وحدت جوامع اسلامی داشته باشند، وجه نمادین دارند. به عبارت بهتر در این کنفرانس‌ها مباحث و سخنرانی‌های مطرح شده متاسفانه آنچنان که باید و شاید راهگشا نبوده است. ضمن اینکه تا زمانی که وجه نمادین کنفرانس بیشتر مورد نظر باشد چندان فرقی نمی‌کند که سخنرانی‌ها و مقالات کمتر باشد یا افزایش بیابد. به این دلیل که متاسفانه کنفرانس‌های تقریب مذاهب، غیر از نگاه آرمانی و برجسته نشان دادن کنفرانس ماحصلی نداشته است. برای اینکه کنفرانس‌ها تاثیرگذار باشد برای هر جلسه‌ای باید یک عقبه فکری وجود داشته باشد تا مباحثی که قرار است در کنفرانس ارائه شود در طول سال مورد بررسی و ارزیابی‌های کارشناسان سنی و شیعه قرار بگیرد، دستاوردهای مورد نظر به صورت شفاف مشخص شود. اما چون به عقبه فکری و گردش مباحث در طول سال توجه نمی‌شود برگزاری هر ساله کنفرانس وحدت اسلامی و کمیسیون‌های مختلف ذیل کنفرانس تاکنون دستاورد قابل قبولی نداشته است. از این منظر افزایش تعداد سخنوران و مقاله‌ها نیز نشان می‌دهد متاسفانه در این اجلاس نیز در رویکردهای قبلی و نوع نگاه به برگزاری کنفرانس تغییر جدی اعمال نشده است.

ایسنا: با حکم معاون حقوقی رئیس‌جمهوری، توکل حبیب‌زاده به سمت «رئیس مرکز امور حقوقی بین‌المللی» منصوب شد. معاون حقوقی رئیس‌جمهوری در حکمی توکل حبیب‌زاده را به سمت «رئیس مرکز امور حقوقی بین‌المللی» منصوب کرد. متن حکم محمد دهقان به شرح زیر است: جناب آقای دکتر توکل حبیب‌زاده؛ نظر به تعهد، تخصص و تجربیات جنابعالی به موجب این حکم به سمت «رئیس مرکز امور حقوقی بین‌المللی» منصوب می‌شوید. امید است با توکل بر خداوند منان و بهره‌مندی از عنایات حضرت ولی عصر (عج) در اجرای اوامر و سیاست‌های مقام معظم رهبری و خط مشی ریاست محترم جمهوری و انجام وظایف محول شده و پایبندی به میثاق‌نامه معاونت حقوقی موفق باشید.

فارس: نماینده مردم تهران در مجلس گفت:‌ 70 درصد از قاچاق فقط متعلق به یکی از بنادر است و نتیجه این فساد نهادینه شدن صدمه به تولید داخلی و ورشکستگی بسیاری از کارخانه‌ها و بیکاری عده کثیری از هموطنان است. سیدمصطفی آقامیرسلیم در نطق میان دستور خود در نشست علنی مجلس گفت: اصلاح امور و رسیدن به خیر و صلاح امت توأم با ادامه جولان دادن مفاسد میسر نمی‌شود. موفقیت دولت سیزدهم در رفع مشکلات معیشتی مردم و در خروج از رکود و رونق دادن به اشتغال مولد و مهار تورم و کاهش قیمت‌ها و در پیشرفت کشور همه در گرو ریشه‌کنی مفاسدی است که به تدریج شکل گرفته و در ده سال گذشته در زمینه‌های اقتصادی و اجتماعی به نقطه اوج خود رسیده است.

روابط نوین تهران–آنکارا در یک صد سال گذشته فرازها و در عین حال فرودهای بسیاری به خود دیده است. نزدیکی دو کشور در دوران «رضاه شاه – مصطفی کمال» نمونه‌ای از فرازها و رویارویی دو کشور در تحولات آسیایی غربی از زمان بهار عربی نمونه‌ای از فرودهای این رابطه بوده است. آنکارا همواره تهران را به عنوان قدیمی‌ترین و قدرتمندترین رقیب خود نه تنها در آسیای غربی که در قفقاز جنوبی، آسیای مرکزی و مدیترانه شرقی می‌بیند. بی شک چنین رابطه‌ای بنا بر ماهیت رقابتی، ژئوپلوتیکی و ژئواستراتژیکی خود پتانسیل بالایی در ایجاد اصطکاک و برخورد دارد. اما در هفته گذشته و در پی تحولات در قفقاز جنوبی بار دیگر دو کشور در آستانه رویارویی قرار گرفته‌اند. اقدامات تحریک‌آمیز باکو که با بازداشت دو راننده ایرانی به اوج خود رسید دو کشور ایران و آذربایجان را در آستانه برخورد نظامی قرار داد. بی‌تردید، ردپای آنکارا در این عمل ضد ایرانی قابل مشاهده و رصد است. اما پرسش انتقادی مطرح این است: چه عللی باعث شده است تا آنکارا این چنین بی‌پروا علیه تمامیت ارضی و منافع ملی ایران دست به یک چنین اقداماتی بزند؟

۱- پروژه «یک ملت – دو دولت» آنکارا – باکو

حیدر علی‌اف، پدر فقید رئیس جمهور فعلی آذربایجان، پس از فروپاشی شوروی و استقلال آذربایجان در شرح و وصف ماهیت رابطه باکو – آنکارا این چنین گفت که ترکیه و آذربایجان یک ملت با دو دولت هستند. بی‌شک، این دیدگاه نصب‌العین سیاست‌ورزان در آنکارا بوده است. آنکارا، باکو را امتداد قومی، فرهنگی و زبانی خود می‌داند که بنا بر تحولات ژئوپولیتیکی از ترکیه جدا شده است. آنکارا از زمان استقلال آذربایجان در اویل دهه۹۰ میلادی تمام جهد خویش را برای اتصال زمینی و مرزی با باکو ورزیده اما حضور ایروان و تهران باعث عدم تحقق این آرزو شده است. پس از شکست ارمنستان درجنگ ۴۴ روزه قره‌باغ در سال گذشته و بازپس دادن برخی از نواحی قره‌باغ به آذربایجان، آنکارا برای تحقق آرزوی اتصال زمینی با آذربایحان بیش از پیش فعال شده است اما اقدام به موقع تهران در فرستادن نیروهای نظامی به منطقه باعث خنثی شدن این طرح ضد ایرانی شد.

۲- ادامه کشمکش ایران و غرب

به درازا کشیده شدن مناقشه هسته‌ای وعدم مذاکره مجدد از زمان روی کار آمدن دولت سیزدهم و عمیقتر شدن مشکلات اقتصادی – اجتماعی ایران، آنکارا را بر این باور داشته تا با رویکردی تهاجمی علیه تهران امیال و خواسته‌های سیاسی – اقتصادی خود را بر تهران تحمیل کند. همچنین صحبت برخی کشورهای غربی از جمله ایالات متحده مبنی بر روی میز بودن دیگر گزینه‌ها، درصورت عدم به نتیجه رسیدن مذاکرات وین که به احتمال شامل محاصره ایران از طریق همسایگانش به عنوان یکی از سناریوهاست آنکارا را بیش از پیش تحریک کرده است تا چنین سیاستی در قبال تهران اتخاذ کند.

۳- پررنگ‌تر شدن ناسیونالیسم ترکی در دکترین حزب عدالت و توسعه

حزب عدالت و توسعه که از ابتدای به قدرت رسیدن در صحنه سیاسی ترکیه هویت حزبی خود را بر پایه آموزه‌های اخوانی قرار داده بود، در چند سال گذشته و در پی شکست برخی سیاست‌هایش در منطقه از جمله جنگ سوریه و متعاقبا ریزش در آرای مردمی‌اش بیشتر میل به ناسیونالیسم ترکی داشته است. این میل حزب باعث شده تا سیاست خارجی ترکیه بر پایه پانترکیسم و ناسیونالیسم ترکی قرار بگیرد که این خود به معنی تهاجمی شدن سیاست خارجی این کشور در منطقه و جهان شده است. حضور ایران به عنوان یک قدرت شیعی که یک هویت فراقومی دارد مانعی سترگ در برابر ناسیونالیسم ترکی است.

 ۴- پروژه‌های انتقال انرژی آذربایجان و کمتر شدن نیاز ترکیه به انرژی ایران

ترکیه که از زمان اجرای اصلاحات اقتصادی دوران تورگات اوزال به دوره‌های رشد و توسعه اقتصادی وارد شد، به انرژی از جمله نفت و گاز نیز نیاز بیشتر و بیشتری پیدا کرد. از آن زمان، تهران–آنکارا صدها سند و تفاهم‌نامه در زمینه انرژی با یگدیگر منعقد کردند به طوری که آنکارا یکی از مشتریان پر و پا قرص انرژی ایران حتی در روزگار تحریم بوده است. اما با توسعه و سرمایه‌گذاری نوین باکو و وجود میادین عظیم انرژی درقسمت غربی دریای خزر، آنکارا را بر این داشته است تا با سرمایه‌گذاری و همکاری باکو وابستگی انرژی خود را به ایران هر روز کم و کمتر کند. دو پروژه خط انتقال نفت خام باکو – تفلیس – جیهان و خط لوله گازباکو– تفلیس – ارزروم گواه رویکرد نوین ترکیه در تبدیل شدن به هاب انرژی و عدم وابستگی به ایران در این زمینه است. این کاهش وابستگی اعتماد به نفس آنکارا در قبال تهران را به شدت افزایش داده و ایران یکی از مهم‌ترین اهرم‌های فشارش علیه ترکیه را در حال از دست دادن است.

منبع: دیپلماسی ایرانی

قرن نو: نرخ مشارکت پایین 41 درصدی مردم عراق در انتخابات زودهنگام پارلمانی این کشور، نشان از سرخوردگی و ناامیدی مردم این کشور از اراده سیاست‌مداران عراقی برای انجام اصلاحات مورد انتظارشان می‌دهد.

نتایج انتخابات پارلمانی اخیر عراق، حاکی از به دست آوردن بیشترین کرسی‌ها توسط گروه‌های شیعی است، اتفاقی که در سال 2018 نیز افتاده بود و نشان از تداوم نفوذ سیاسی شیعیان در عراق است. اما ریزش قابل توجه آرای گروه‌هایی چون: فتح همراه با احساسات غالب ضد دولتی در میان جامعه اصلاح‌طلب عراق، احتمال بروز ناآرامی‌های اجتماعی در این کشور را کماکان بالا نگه داشته و حتی تقویت هم کرده است.

عراق یکی از قوی‌ترین پارلمان‌های خاورمیانه را دارد و پارلمان این کشور علاوه بر مسئولیت‌های گسترده قانونی و حکومتی، متصدی تعیین نخست‌وزیر به عنوان عالی‌ترین مقام سیاسی در این کشور است. اما سرخوردگی عراقی‌ها از پارلمان و بی‌اعتمادی‌شان به دولت، سبب مشارکت پایین 41 درصدی در انتخابات اخیر شد، مشارکتی که نشان‌دهنده ناامیدی عراقی‌ها از پیگیری اصلاحات مدنظرشان توسط پارلمان است. این در حالی است که اساساً امید به انجام اصلاحات بود که سبب برگزاری این انتخابات زودهنگام شد، اما اعمال حداقل اصلاحات انتخاباتی توسط دولت، امیدها به انجام اصلاحات توسط پارلمان جدید را ناامید کرد. در حقیقت، مردم عراق بر این باورند که سیاستمدارن عراقی بیش و پیش از آنکه به فکر انجام اصلاحات ساختاری چون: کاهش وابستگی اقتصاد این کشور به انرژی باشند، به دنبال حفظ موقعیت و نفوذ خود هستند.

با توجه به این نرخ مشارکت پایین، می‌توان حدس زد که ناآرامی‌ها در عراق کماکان ادامه خواهد داشت، چرا که از یک سو افکار عمومی نتیجه این انتخابات را مطلوب نمی‌داند و از سوی دیگر، گروه‌هایی که در این انتخابات شکست خورده‌اند، احتمالاً خلأ حضورشان در پارلمان را با حضور در خیابان جبران خواهند کرد. همچنین، گروه‌های جامعه مدنی به دولت و پارلمان اعتماد نخواهند کرد و کما فی السابق، خواست اصلاحات را در خیابان‌ها فریاد خواهند زد.

ایسنا: وزیر جنگ رژیم صهیونیستی در یکی از جلسات کمیته «امور خارجه و دفاعی» این رژیم به مطرح کردن ادعاهایی درباره برنامه هسته‌ای ایران پرداخت. «بنی گانتس» وزیر جنگ رژیم صهیونیستی مدعی شد برنامه هسته‌ای ایران در آستانه یک گشایش [هسته‌ای] است. گانتس که در مباحثات امروز کمیته «امور خارجه و دفاعی» کنست، مدعی شد: ما شاهد این هستیم که ایران در حال پیش رفتن به سطحی از غنی‌سازی است که اگر بخواهد، به آن اجازه می‌دهد کشوی در آستانه هسته‌ای شدن باشد.

او در این باره گفت: ما روی توان حمله و توان دفاعی سرمایه‌گذاری می‌کنیم، برتری در زمینه فناوری را بهبود می‌بخشیم و تلاش‌ها برای اطمینان یابی از انجام شدن این موارد را سرعت می‌بخشیم.

وی با طرح این ادعا که ایران چالشی جهانی و منطقه‌ای است، گفت: اسراییل همواره توان این را خواهد داشت که از شهروندانش دفاع کند.

اظهارات گانتس در پی این مطرح می‌شود که یوسی کوهن، رئیس پیشین موساد سه‌شنبه گذشته در اظهاراتی با رد سخنان نفتالی بنت، نخست‌وزیر این رژیم و برخی مقامات دیگر درخصوص توانایی‌هایی هسته‌ای ایران عنوان کرد که تهران به رسیدن به سلاح هسته‌ای نزدیک نیست.

وی گفت: خلاصه این که ایران به رسیدن به سلاح هسته‌ای نزدیک نیست. به لطف تلاش‌های بزرگ ما، از قبل نزدیک‌تر نشده است. به گمانم آن‌ها درخصوص کارهایی که انجام می‌دهند نسبت به قبل کمتر حمایت دارند.

بنی گانتس، وزیر جنگ رژیم صهیونیستی در ماه اوت عنوان کرده بود که ایران تنها دو ماه با رسیدن به مواد لازم برای ساخت سلاح هسته‌ای فاصله دارد. گادی ایسنکوت، رئیس پیشین ستاد ارتش رژیم صهیونیستی در ماه ژوئیه مدعی شده بود که ایران از همیشه به دستیابی به سلاح هسته‌ای نزدیک‌تر است.

نفتالی بنت، نخست وزیر رژیم صهیونیستی نیز در مجمع عمومی سازمان ملل مدعی شده بود که برنامه هسته‌ای ایران در نقطه‌ای حیاتی قرار دارد و تمامی خطوط قرمز را رد کرده است. وی همچنین در روز سه‌شنبه ایران را متهم به نقض بارز تعهدات به آژانس بین‌المللی انرژی اتمی کرده و خواستار اقدام علیه ایران شده بود.