پنجشنبه پیشِ رو یعنی در سیزدهم مرداد مراسم تحلیف ریاست جمهوری سید ابراهیم رئیسی به عنوان رئیس دولت سیزدهم برگزار خواهد شد. رئیس جمهور منتخب که در رقابت نه چندان سخت با ۱۸ میلیون رأی به عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شد، از همان روزهای پس از برگزاری انتخابات بحث تشکیل کابینه‌اش به واسطه اعضای ستادی که با او در ایام انتخابات همراهی کردند داغ بود.

از همان ابتدا و با توجه به این‌که اعضای ستاد رئیسی را اغلب جریانی از طیف تندرو تشکیل می‌دادند این نگرانی در جامعه به وجود آمد که شاید تندروها در دولت رئیسی روی کار بیایند، آن هم در شرایطی که بیش از هر زمان کشور نیاز به آرامش دارد.

آن نگرانی چندی قبل با اظهار نظر حجت الاسلام و المسلمین سیداحمد علم‌الهدی نماینده ولی فقیه در خراسان رضوی تا حدی تعدیل یافت؛ «کسانی نیز سودای منصب دارند و در انتخابات و ستادها شرکت کردند تا نصیبی داشته باشند و سهمی بگیرند؛ همه آنها که نمی‌توانند منصب بگیرند و آنهایی که منصب نمی‌گیرند شروع به تخریب می‌کنند. مردم انقلابی که با توجه به شاخص‌های رهبری و شناخت این معیارها و شاخص‌ها و عملکرد گذشته آقای رئیسی به ایشان رأی دادند در انتظار تحقق شعارهای رئیس جمهور هستند».

این موارد در حالی است که در کمال تأسف و به رغم اینکه بارها از سوی شخص رئیسی و برخی نزدیکان اعلام شده او به کسی بدهکار نیست تا سِمت یا پستی را واگذارکند ولی بازی «اسم و فامیل» پیرامون کابینه سیزدهم به راه است، بازی که به خصوص توسط برخی رسانه‌های جهت دار هدایت می‌شود و با زیرکی گاها حرکت معکوسی است در راستای معرفی یا تخریب یک فرد خاص.

باور کنید وقت برای بعضی بازی‌های سیاسی که قبلاً انجام می‌شد نیست، همین شکلی هم ارائه برخی طرح‌ها و دیکته کردن آنها مانند همین طرح «صیانت...» به زعم برخی دلسوزان نظام بمب ساعتی در دست کابینه نیامده دولت جدید است، پس چرا برخی افراد در این دوران که دوست و دشمن خیلی مرز پررنگی ندارند همان بازی‌های قبل را پیش گرفته‌اند تا با ابزار گمان و گُمانه حاشیه‌ها را جانشین اصل مهم، اساسی و لازم این روزها کنند؛ اصل مغفول این روزها آشتی و اتحاد استو گر نه افتراق هم مجری دارد هم تئوریسین.