واژه افغانستان برای ما ایرانی‌ها فقط یک همسایه تنها نیست، این واژه به دلایل ژرف تاریخی و جغرافیایی در فرهنگ، اقتصاد و سیاست ما قرن‌هاست ریشه دوانده و امنیت آن در درون مرزها یا حتی بیرون از آن برای ما مهم است. برای درک بهتر این مفهوم بد نیست واژه امنیت را تعریف کنیم، با این فرض که وقتی قرار است درباره یک همسایه استراتژیک حرف بزنیم موضوع کلی امنیت تبدیل به مبحث «امنیت ملی می‌شود». این در حالی است که معنا کردن واژه «امنیت ملی» در جهان معاصر کاری پیچیده است. «هلگاها فندرون» در این باره معتقد است که شکل‌گیری دولت ملی در قرن 18 و تمایل آن به بقا باعث شد که امنیت ملی اهمیت اساسی پیدا کند، اما اشاره می‌کند: «واژه امنیت ملی تنها در قرن بیستم و به خصوص بعد از جنگ جهانی دوم متداول شده است» به این جهت نشانه‌های جنگ سرد به شدت بر محورهای اصلی این مفهوم مسلط است. به طور کلی مفهوم اصلی امنیت ملی برای بسیاری از کشورها حاکی از نیاز به حفظ استقلال و تمامیت ارضی، حفظ شیوه زندگی ملی و جلوگیری از مداخله بیگانگان در امور داخلی است. پس امنیت ملی یک کشور در درجه اول به معنای تأمین شرایطی است که آن را از تعرض دیگران به استقلال سیاسی، ارزش‌های فرهنگی و رفاه اقتصادی دور نگه دارد. به همین دلایل است که مسئله امنیت در افغانستان برای ایران مهم است و حاکمیت با ثبات و مردمی در افغانستان برای جمهوری اسلامی ایران اهمیت دارد. از منظری دیگر قرار گرفتن ایران و افغانستان در یک حوزه تمدنی مشترک کار سختی را بر عهده ما به عنوان همسایه‌ای با ۹۰۰ کیلومتر مرز مشترک قرار داده است، از این رو مسئولان جمهوری اسلامی در حوزه سیاست خارجی این موضوع را یک امر مهم می‌دانند... ده‌ها سال است تعداد کثیری از مردم افغانستان در ایران اسلامی روزگار می‌گذرانند. پس بدیهی و طبیعی است که ایجاد امنیت در افغانستان همواره یکی از مهم‌ترین دغدغه‌های نظام جمهوری اسلامی ایران بوده است. قطعاً سرنوشت اقوام و مذاهب مختلف در افغانستان برای جمهوری اسلامی ایران بسیار حائز اهمیت است چرا که بخشی از ملت افغانستان نیز انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی را پشتوانه خود می‌دانند.

این روزها پیگیر تشکیل شورای عالی نوجوانان هستیم و این موضوع به زودی از سوی مجلس و شورای عالی انقلاب فرهنگی تعیین تکلیف می‌شود. از ابتدای مجلس یازدهم با صدای رسا اعلام کردم که نوجوانان متولی ندارند و باید شورای عالی نوجوانان تشکیل شود. در همین رابطه بیش از 20 مکاتبه با رئیس‌جمهور، وزرا، کمیسیون فرهنگی مجلس، شورای عالی انقلاب فرهنگی، معاونت حقوقی رئیس‌جمهور، مرکز پژوهش‌ها و... انجام دادم و با ارائه نظرات کارشناسان بر مسئله ضرورت ایجاد متولی برای نوجوانان تاکید کردم. متاسفانه در دولت هیچ عزم و اراده‌ای برای این مسئله نبود. رئیس‌جمهور دستور خوبی داد ولی وزارت ورزش و جوانان و یکی از معاونان با نظرات غیرکارشناسی سعی کردند در انجام این کار، وقفه ایجاد کنند. در دبیرخانه شورای عالی انقلاب فرهنگی نیز عزمی برای پیگیری امور نوجوانان دیده نشد و مکاتبات متعدد با این مجموعه در بوروکراسی‌های غیرمعقول متوقف شد وان شاءاله با آغاز دولت سیزدهم این امر با همراهی دولت منتخب پیگیری خواهد شد. نوجوانان سازمان و شورای متولی ندارند و دولت‌ها به فکر این قشر نبوده‌اند. متاسفانه عملکرد سازمان‌های متولی در حوزه نوجوان تاکنون اصلاً مطلوب نبوده و بی‌شک به طور ویژه در دولت سیزدهم موضوع نوجوانان را پیگیری می‌کنیم.

کانون پرورش فکری کودک و نوجوان، سازمان دانش‌آموزی، معاونت فرهنگی وزارت آموزش و پرورش، معاونت جوانان وزارت ورزش و جوانان و... عملکرد قابل نقدی داشته‌اند و در دولت بعد نیاز به تحول جدی و اساسی در سازمان‌های مذکور داریم تا این سازمان‌ها در جامعه بیش از پیش نقش‌آفرین باشند. به همه این دلایل پیگیر تشکیل شورای عالی نوجوانان هستیم و این موضوع به زودی از سوی مجلس و شورای عالی انقلاب فرهنگی تعیین تکلیف می‌شود. این نسل، نسل آینده ماست و عملکردها و سیاست‌گذاری‌های ما بر همه شئونات زندگی آن‌ها مؤثر است. باید جوری برنامه‌ریزی کرد و به شکلی ریل‌گذاری انجام شود که هم مسیر آینده هموار بشود و هم بتوانند با قوانینی که اکنون وضع می‌شود به جلو حرکت کنند. تشکیل شورای عالی نوجوانان می‌تواند همه این موارد را هدایت و مدیریت کند. بی‌تردید تعامل این مجلس و دولت آینده می‌تواند کلیدهایی برای قفل‌های موجود تعبیه کند مشروط به نظارت‌های میدانی و هدایت‌های کارشناسانه که خوشبختانه گویا نزد برخی همکاران عزم جدی وجود دارد.