«ایران با افتتاح خط لوله جدید انتقال نفت، تنگه هرمز را دور زد»؛ خبر منتشره این بود. خبری که همه دست‌اندرکاران از همه راه‌های ممکن و غیرممکن تلاش کردند هر مقدار از اجرا و ایده را که می‌شود به نام خودشان ثبت کنند. در اخبار تکمیلی هم آمده بود که با افتتاح خط لوله نفتی «گوره به جاسک»، ایران از این پس می‌تواند بخشی از نفت صادراتی خود را بدون نیاز به عبور از تنگه هرمز، راهی بازار کند؛ کدام بازار؟! یادمان نرود که انتقال نفت از گوره به جاسک در واقع ارتقا یافته و به روز شده طرح خط لوله محرم است که در دهه شصت به خاطر شرایط جنگ و بمباران هر روزه خارک اجرا و بعد از جنگ هم به وزارت نیرو واگذار شد.
اما سؤال این است که تنگه هرمز مزیت استراتژیک ایران است چرا ما باید بگوییم دورش زدیم؟ این در واقع آرزو و ترس کشورهای عرب خلیج‌فارس است که برای آن هم دست به اقداماتی زدند، ولی هیچ کشوری نتوانست حجم تبادل ۱۷ درصدی نفت دنیا از این تنگه را کم کند. در واقع، این طرح هم از نظر استراتژیک مورد پرسش جدی است که چرا ما اهمیت تنگه را کم می‌کنیم و هم از نظر اقتصادی که هزینه انتقال نفت را بی‌جهت افزایش می‌دهیم. مجریان و سیاست‌گذاران این طرح خوب است پاسخ دهند که طرح محرم پس از جنگ چه شد؟
خطر و تهدید خارک که رفع شد خط لوله محرم توجیه داشت؟ سؤال گزنده‌تر؛ خط لوله سیری_عسلویه به کجا ختم شد؟ خط لوله‌ای که میان مذاکرات با کرسنت توسط دولت احمدی‌نژاد کشیده شد تا فقط به طرف اماراتی بگوید ما در زمستان به گاز میدان سلمان نیاز داریم. اما چه شد؟ در واقع در دوره‌ای که ما یک بشکه نفت هم به سختی می‌توانیم از مخزن خارج و صادر کنیم و کشور در هزینه‌کرد پروژه‌های حیاتی از لحاظ مالی مانده و معطل است طرحی در کشور اجرا شود که نفت را با هزینه‌ای اضافی به آن‌سوی تنگه هرمز برده تا با افتخار بگوییم تنگه هرمز را دور زدیم، واقعاً!......

 

صحنه‌ای را تصور کنید که دختران نوجوان در پارکی دور هم جمع شده و بحث می‌کنند، بحث بالا گرفته و به درگیری کشیده می‌شود. درگیری با یک سیلی و کشیدن گیسوان یکدیگر آغاز و در نهایت با رو کردن قمه‌ای توسط یکی از دختران نوجوان و ترس سایرین از ادامه دعوا، پایان می‌پذیرد. این صحنه ساختگی نیست؛ روایتی واقعی است که اکنون با دست به دست شدن ویدئو آن در فضای مجازی، زنگ خطری که مدت‌ها قبل به صدا درآمده بود را بیشتر به گوش مسئولان می‌رساند.
روایت این دختران نوجوان با یک سیلی به صورت «هلیا» آغاز می‌شود. هلیای سیلی خورده شروع به کشیدن گیسوان دختر نوجوان مقابل خود می‌کند، در این جدال زمین می‌خورد و پس از برخاستن قمه‌ای را از لباس خود خارج می‌کند و این‌گونه سعی در ترساندن سایرین از ادامه درگیری دارد. اگر از هلیا عبور کرده و به رفتار حاضران در صحنه توجه کنیم؛ متوجه صدای خنده و اصوات ترغیب‌کننده‌ای برای ادامه دعوا از سوی پسران نوجوان حاضر در صحنه می‌شویم. صحنه‌ای که از نظر خشونت تداعی‌کننده گلادیاتورهای روم باستان است.
 دختران نوجوانی که در قرن بیست‌ویکم به مثابه دو «گلادیاتور» رو در روی یکدیگر در میدان به جان یکدیگر افتاده و پسران تماشاگر با اشتیاق دعوای آن‌ها را پیگیرند. این اشتیاق را می‌توان از «ماشاءاله» گفتنشان فهمید.
در این میان اما یکی از دختران نوجوان برای جلوگیری از ادامه دعوا به «هلیا» می‌گوید: «هلیا شر میشه، نکن.» غافل از اینکه این شر مدت‌هاست پوشیده از چشم مسئولان و فعالان فرهنگی دامن دختران نوجوان ما را گرفته است. سال‌هاست که بی‌توجه به خوبی و بدی ذاتی اعمال و فارغ از جنسیت افراد، در گوش دختران خوانده‌ایم که «چون دختر هستی نباید این کار را انجام دهی و اگر پسر بودی مشکلی نداشت» و این‌گونه شد که پسر بودن و رفتارهای به اصطلاح پسرانه داشتن عامل فخر برخی دختران نوجوان در جست‌وجوی هویت شد تا به وسیله انجام اعمال و بروز رفتارهایی خشونت‌بار و ناپسند که در جامعه ما به غلط مردانه تلقی می‌شوند؛ خود را مطرح، هیجانات خود را تخلیه و نظر مثبت و منفی دیگران را به خود جلب کنند.
از سوی دیگر اما علی‌رغم نکوهیدن چنین رفتارهایی از سوی مسئولان، هیچ تصمیم بنیادینی برای رفع آن گرفته نشده است. تنها راهکاری که معمولاً در این شرایط ارائه می‌شود ایجاد محدودیت‌های بیشتر برای نوجوانان به ویژه نوجوانان دختر بوده و همواره یا تقصیر را بر گردن فضای مجازی و عدم نظارت بر ارتباطات این فضا می‌اندازند یا تربیت غلط والدین را عامل اصلی بروز این‌گونه خشونت‌ها می‌دانند.
هر چند نمی‌توان از نقش خانواده‌ها در عدم تربیت صحیح و آموزش مهارت‌های صحیح ارتباطی به فرزندان چشم‌پوشی کرد اما سؤال اساسی آن است که آیا توانسته‌ایم برای اوقات فراغت و رشد اجتماعی و تخلیه هیجانات این نوجوانان کاری کرده و فضایی را ایجاد کنیم که نوجوانان ما بی‌هدف در کوچه و خیابان‌ها نباشند؟ آیا توانسته‌ایم به هویت اجتماعی دختران نوجوان معنا ببخشیم تا برای اظهار وجود دست به دامن رفتارهای خشن و شرورانه‌ای که نه تنها با ذات پسران بلکه با ذات دخترانه نیز همخوانی ندارد؛ نشوند؟