همین جمعه گذشته بود که «فیصل‌بن‌فرحان» وزیرخارجه عربستان در تازه‌ترین سخنان خود اتهاماتی را علیه ایران مطرح کرده و در عین حال گفت که ریاض از گفت‌وگو بین واشنگتن و تهران حمایت می‌کند اما ایران درهای گفت‌وگو را بسته است. وزیر خارجه عربستان طی اظهاراتی در مجمع «گفت‌وگو در حوزه مدیترانه» که به صورت ویدئوکنفرانس برگزار شد، اتهاماتی را علیه ایران مطرح کرد. این مقام سعودی ایران را به اقدامات تروریستی متهم کرد و گفت که ریاض از گفت‌وگو بین واشنگتن و تهران حمایت می‌کند ولی این ایران است که درهای گفت‌وگو را بسته است.

وزیر خارجه عربستان در این نشست ادعا کرد: شما شاهد دخالت ایران از لبنان تا سوریه و از یمن تا عراق هستید، ایران در مناطق ضمن حمایت مالی و نظامی از شبه نظامیان با استفاده از خشونت، از حملات نظامی به دفاتر دیپلماتیک، برنامه سیاسی خود را پیش می‌برد.

این مقام سعودی همچنین گفته است: دولت «ترامپ» آماده گفت‌وگو با ایران بود و این ایران بود درهای مذاکره را بست. ما آماده‌ایم تا درباره موضوعات مهمی که مایه نگرانی هستند، گفت‌وگوی واقعی انجام دهیم، ازجمله درخصوص تکثیر تسلیحات هسته‌ای و استفاده از موشک‌های بالستیک.

• توهمات دنباله‌دار سعودی‌ها

اظهارات دیپلمات سعودی و ردیف کردن اتهامات بی‌اساس علیه تهران حاکی از این است که دولت‌مردان سعودی همچنان گرفتار ذهنیات مبتنی بر توهم توطئه نسبت به ایران هستند. تاریخ روابط تهران و ریاض پرفراز و نشیب و در اغلب اوقات تنش‎آلود بوده است. هر چند مقاطع کوتاه همکاری بین دو کشور منافع زیادی هم برای دو کشور و هم برای ثبات و امنیت منطقه به دنبال داشته است با این حال ریاض مسیر تعامل و تفاهم را انتخاب نکرده و تلاش کرده با کمک متحدان فرامنطقه‌ای خود مسیر تقابل با تهران را طی کند. واقعیت این است که این روابط تا حد زیادی متأثر از روابط عربستان با کشورهای فرامنطقه‌ای بوده است. حضور ترامپ در کاخ سفید از سویی و انتقال قدرت و ناپایداری موقعیت «محمدبن‌سلمان» در عربستان سعودی باعث شکل‌گیری نوع جدیدی از تعامل بین عربستان و آمریکای ترامپ شد.

..........

داستان بودجه1400 مثل همه روسای‌جمهور پیشین سریال ادامه‌داری است؛ به‌خصوص وقتی پرزیدنت مورد نظر در سال آخر باشد. این درحالی است که به این سریال تکرارشونده دعوایی را اضافه کنید که بین دو قوه بالاگرفته و هر روز هم شدت می‌گیرد. طبق آنچه بودجه1400 عیان می‌کند منابع عمومی دولت با ۸۴۱ هزارمیلیاردتومان نسبت به ۵۷۱هزارمیلیاردتومان سال‌جاری، رشد ۴۷درصدی داشته است. منابع بودجه عمومی دولت نیز با احتساب درآمدهای اختصاصی ۹۳۰ هزار میلیارد تومان رسیده است که رشد ۴۳درصدی را تجربه خواهد کرد. اما نکته مهم‌تر موضوع فروش اوراق سلف نفتی است که در بودجه سال۱۴۰۰ ظاهرا دیده شده است؛ طرحی که سال گذشته در اجرا ناموفق بود و البته صحبت از آن اثرات خود را بر بازارها گذاشت. در لایحه بودجه که توسط سازمان برنامه و بودجه تنظیم شده قرار است ۶۵۰ هزار بشکه نفت خام در روز با قیمت نفت ۴۰ دلار صادر شود. در واقع آن‌طورکه از سناریوها برمی‌آید، قرار است ۹۰۰ هزار بشکه نفت براساس مدل اوراق سلف نفتی فروخته شود. حال پرسش این‌جاست که سند مالی تنظیم شده توسط دولت می‌تواند به رشد بیشتر نقدینگی و به جاگذاشتن میراث تورمی شدید برای دولت بعد منجر شود؟ به نظر می‌رسد میراثی که با این بودجه برای دولت بعد به ارث گذاشته می‌شود نوعی مین‌گذاری پیش پای آن باشد که برای جلوگیری از انفجار آن راه سختی خواهد داشت. دیدگاهی که در تأیید آن «پیمان‌مولوی» رئیس کمیسیون اقتصاد و سرمایه‌گذاری اتاق ایران و امارات در گفت‌وگو با «اقتصاد۲۴» در همین رابطه دیدگاه‌های جالبی دارد.

•  با این شرایطی که اقتصاد ایران در حال حرکت است رئیس‌جمهوری بعدی هر کسی که باشد، سه هزار هزار میلیارد تومان نقدینگی بدون رشد اقتصادی را به ارث خواهد برد.
• رئیس کل بانک مرکزی اعلام می‌کند که هدف‌گذاری تورم ۲۲درصدی را کرده، اما تورم در آذرماه حدود ۴۷درصد است. آیا بودجه نباید یک خروجی مشخص از دل سیاست‌گذاری‌ها مالی و پولی منسجم داشته باشد.
• این بودجه‌نویسی نیست بلکه نوعی حسابداری است درحالی‌که در حسابداری و بودجه‌نویسی دنیا به سمت dlt و بلاک‌چین می‌رود؛ حال آنکه در بودجه ما ورودی و خروجی چندان مشخص نیست.
• موضوع اصلی این است که تأثیر این بودجه روی تورم، نقدینگی و پایه پولی مشخص نشده است. دولت باید بداند که این بودجه برای سه ماه اول سال نیست بلکه برای یک سال آینده است که توجهی به آن نشده است.
• بودجه ما مبتنی بر حسابداری است و دیدگاه کلان در آن دیده نمی‌شود. این نوع بودجه‌نویسی مربوط به زمان آقای «ابتهاج» در ۶۰سال پیش است که در آن زمان مدرن بوده است، اما در حال حاضر عقب مانده است. هر چند رویکرد جدید باید با ثبات همراه باشد، اما در همین زمان هم حداقل باید اعداد و ارقام ورودی و خروجی آن واضح باشد.
• برای مثال دو هزار میلیارد تومان عوارض خودرو دیده شود که خود یک سیگنال به بازار است بدون اینکه مشخص شود چه میزان خودرو قرار است وارد شود. در واقع اعدادی که مکانسیم تأمین آن مشخص نشده است. این مسئله در همه حوزه‌ها صادق است؛ درواقع مالیات از سهام نیز با ابهام روبه‌روست که پاسخی برای آن در بودجه وجود ندارد.