«عکس» در دنیای مدرن مفاهیم دیگری دارد و «عکاسی» از تعریف‌های کلاسیک خود جدا شده است. دیگر در نمایشگاه‌های عکس کمتر شاهد عکس‌هایی با موضوع آزاد هستیم. به نظر می‌رسد عکاس برای هر کادری که می‌بندد، یک ایده از قبل دارد. دیگر عکاسی به چند جنبه زیبایی‌شناختی یا خبررسانی خلاصه نمی‌شود. عکس‌ها حالا انتقال دهنده یک مفهوم هستند و روایت‌گرند. نمایشگاه عکس «هم‌ پا تا حرم» که این روزها درنگارخانه میراث میدان امام اصفهان برپاست، یکی از همین نمایشگاه‌هاست. مجموعه‌ای از عکس‌ها که هر کدام به تنهایی و درمجموع روایتی دارند. عکس‌ها، از یک محیط عاشقی وشیدایی روایت می‌کنند که مفهوم زیبایی در پس‌زمینه دارد و آنچه مهم است انسان‌های در ارتباط با آن هستند. به بهانه برگزاری این نمایشگاه گفت‌وگویی با «رسول‌مختاری» داشتیم. مختاری بیشترین علاقه‌مندی و زمینه کاری‌اش مستند اجتماعی است. البته او در حوزه عکاسی خبر نیز فعالیت داشته و بعد از همکاری با چند خبرگزاری و روزنامه هم اکنون به عنوان مدیرروابط عمومی شهرداری کوشک در حال فعالیت است. «هم پا تاحرم» هفتمین نمایشگاه انفرادی اوست.
به نظر می‌آید احساس زیادی در آثار شما موجود است. این حس‌ها از کجا هویداست؟
عکاسی معاصر تعریف‌های خود را دارد. در وهله نخست نگاه و اندیشه عکاس در آن مهم است. این مسئله به خصوص در برپایی نمایشگاه و عکس‌های ارائه داده شده در آن دیده می‌شود. امروزه ساختار و چارچوب عکاسی تغییر کرده است. عکس هم اکنون یک روایت‌گر است و باید روایت داستانی که عکاس در ذهن خود دارد با عکس‌ها و چیدمان آن هم‌خوانی داشته باشد. در این میان اندازه نما، زاویه دید و حتی انتخاب لنز مهم است. یعنی همه چیز باید سر جای خود باشد.
در خصوص این نمایشگاه توضیح دهید خصوصاً فضای انتخاب شده. چرا چنین ایده‌ای به ذهن شما رسید؛ به طور خاص دلدادگی وعشق به اهل بیت(ع)؟
در این نمایشگاه حدود 25عکس در قطع‌های مختلف وجود دارد. درواقع این نمایشگاه یک روایت تصویری از دوماه عزاداری ودلداگی ما درمحرم و صفر بوده که زنجیروار به هم وصل است از عزاداری دهه اول محرم گرفته تا پیاده‌روی اربعین تا خیل عشاق که در آخرهای ماه صفر به سمت مشهدالرضا سوق پیدا می‌کنند. در نگاه نخست، سعی من وتلاشم این بوده که بتوانم به بهترین نحو این عشق ودلداگی را به تصویر بکشم.
چرا عکاسی مستنداجتماعی اولویت شماست؛ به‌خصوص فضای مذهبی؟
در فضای مستند اجتماعی نفس کشیده‌ام به‌خصوص در این فضای مذهبی که همیشه اولویت اصلی مردمان شهرش عشق و دلدادگی به اهل بیت بوده است. از دید من جنس این ژانر از عکاسی خاص است. در این عکاسی می‌توان روایت و داستان داشت و وجود مردم در آن شاخصه اصلی است. البته در حوزه‌هایی چون معماری و طبیعت نیز عکاسی می‌کنم؛ ولی قطعاً اگر بخواهم در قالب نگاه خودم عکسی را ارائه دهم، آن قالب مستند اجتماعی است. درواقع ممکن است از ژانرهایی دیگر درآمدزایی کنم؛ ولی برای این ژانر هزینه هم می‌کنم. درمورد برگزاری نمایشگاه باید بگویم که دچار نوعی نگاه وسواسی هستم. همین عکس‌ها نتیجه عکاسی چهار تا پنج دوره اورهال است تا به این نتیجه رسیدم. اعتقاد دارم باید سوژه عکاس را درگیر کند و قابلیت ارائه در نمایشگاه را داشته باشد.
در این چندسالی که عکاسی می‌کنید چه چیزی شما را آزارداده است؟
متاسفانه اگر انتقادی از هر ارگان یا مسئول فرهنگی در هر شهری صورت بگیرد، نگاه‌ها به سمت آن هنرمند تغییر پیدا می‌کند! امروز ما در کشورمان شاهد هستیم که مدیریت فرهنگی نداریم و شخصی را به عنوان مسئول فرهنگی انتخاب می‌کنند که نگاه فرهنگی یا حتی رسانه‌ای ندارد و سمت وسوی علاقه او به کارهای دیگر است؛ این می‌شود که بودجه فرهنگی و هنری هنرمندان هر شهر به سمت وسویی پیش می‌رود که نباید برود! در یک کلام، مدیریت که باید به سمت فرهنگ برود مدیریت بی‌فرهنگی را پیش می‌برد. درمبنای کوچک‌تر مدیریت بودجه فرهنگی در شهرها، سری به بودجه‌های شهری بزنید شاهد خواهید بود بودجه خوبی در هر شهر به فرهنگ وهنر اختصاص پیداکرده است. همه مسئولان حرف از فرهنگ می‌زنند؛ بودجه فرهنگی داریم ولی مدیریت بودجه خیر.
این روزها فضای مجازی پر است از عکس و البته افرادی که خود را عکاس می‌نامند. این آسیب است یا یک نکته مثبت؟ آیا عکاسی می‌تواند روزی یک نیاز ضروری شود؟
این تب خاص ایران نیست و در تمام دنیا وجود دارد. چند نکته در این خصوص باید گفت. این مسئله نشان می‌دهد که عکاسی هم اکنون چه قدر مهم است و حتی تا جایی پیش می‌رود که شاید در آینده جایگزین کتاب و مجله شود و با آن بتوان هر روایتی را تعریف کرد. نکته دیگر این است ما در عصری زندگی می‌کنیم که هر روز بمباران تصویر می‌شویم اگر خوانش و سواد بصری درستی نداشته باشیم به راحتی با ما بازی می‌شود و به راحتی افکار ما را به هر سمتی می‌کشانند. اهمیت این قضیه تا جایی است که یکی از منتقدان هنری دنیا «موهولی ناگی» می‌گوید» بی‌سواد آینده کسی است که عکاسی نداند.
چرا اهمیت جشنواره‌ها و سوگواره‌ها برای عکاسان زیاد است؟ آیا جشنواره‌زدگی در عکاسی وجود دارد یا ممکن است عکاسی با عناوین جشنواره‌ای دچار توهم حرفه‌ای بودن شود؟
بله یک نوع جشنواره‌زدگی در میان عکاسان ایرانی وجود دارد. موضوع این است که در کشور ما محلی برای ارائه آثار وجود ندارد و بازار و فرهنگ فروش عکس وجود ندارد؛ بنابراین جشنواره می‌شود تنها محل ارائه اثر و جوایز آن، منبع درآمد برای عکاس. متاسفانه همین جشنواره‌ها در کشور ما رزومه شده است، حال آنکه در سایر کشورهای دنیا تعداد نمایشگاه رزومه است و نه تنها جشنواره‌های خارجی جایزه‌ای ندارند، بلکه برای حضور عکس خود در آن باید هزینه هم پرداخت.
در عکاسی وجود اسپانسر ضروری است؟
متاسفم که بگویم بله. با توجه به شرایط کنونی اقتصاد هنر وجود حامی بسیار مهم است؛ ولی ماهیت اسپانسر این است که با خودش فرمایش و سفارش دارد؛ زیرا تهیه‌کننده هزینه می‌کند تا توقعاتش برآورده شود. اگر قرار است نمایشگاهی دلی باشد نباید خیلی سمت اسپانسر رفت یا اگر حامی وجود دارد، باید با آن‌ بحث و کلنجار داشت تا نخواهد تمام نگاه خود را بر انتخاب آثار اعمال کند. خوشبختانه من در این نمایشگاه تعامل خوبی با مدیریت خانه میراث اصفهان علیرضا زندکریمی به عنوان حامی داشتم و تجربه موفقی بود. نمایشگاه عکس «هم پا تا حرم» از 23 تا 30 مهرماه درنگارخانه میراث میدان امام اصفهان برپاست.

 

مهر: «جف بریجز» بازیگر «لبوسکی بزرگ» اعلام کرد که به بیماری سرطان غدد لنفاوی مبتلاست و دوره درمان را سپری می‌کند. او این خبر را در فضای مجازی رسانه‌ای کرد.
بازیگر «شهامت‌واقعی» در این باره نوشت: «به سرطان غدد لنفاوی مبتلا هستم. هرچند بیماری خطرناکی است اما با وجود تیم پزشکی خوب و درمان مناسب احساس خوش‌شانسی می‌کنم.» این بازیگر ۷۰ ساله تا کنون هفت بار نامزد جایزه اسکار شده و یک بار برای بازی در فیلم «دل‌دیوانه» برنده این جایزه سینمایی شده است.

فارس: باکس آفیس سال جاری چین با دومیلیارددلار، رکورد فروش مواجه شد و آخرین فروش تعطیلات آخر هفته را با ۴۶.۴میلیون دلار به آن دو میلیارددلار اضافه کرد. این برای چین کافی بود تا تاج گیشه سینمای۲۰۲۰جهان را بر سر نهد. در حالی که آخرین تعطیلات آخر هفته سینمای چین درمقایسه با سال قبل ۳۲درصد کاهش نشان می‌دهد، همین میزان فروش کافی بود تا چین در سال جاری بزرگ‌ترین گیشه در جهان باشد. مجموع فروش گیشه چین در سال۲۰۲۰ در حدود ۱.۹۹میلیارد دلار است؛ در حالی که فروش بازار آمریکای شمالی ۱.۹۴میلیارد دلار است.

باشگاه خبرنگاران جوان: «هریسون فورد» و «اد هلمز» به عنوان بازیگران فیلم سینمایی «ماجراجویی‌های سخت بورت اسکوایر در خارج از هورن‌های» در کنار یکدیگر به بازی خواهند پرداخت. این فیلم در همکاری آل‌دی اینترتینمنت و اس‌تی ایکس‌فیلمز ساخته می‌شود. فیلم براساس یک داستان واقعی ساخته شده و درمورد مردی است که در بحران میان‌سالی قرار دارد و رویای یک سفر دریایی را در ذهنش می‌پروراند. او در این سفر با یک کاپیتان خوب، اما نامتعادل مواجه می‌شود که در نهایت کشتی آن‌ها در میانه اقیانوس اطلس غرق می‌شود.

 

«ایلدا» سریالی است که این روزها از شبکه یک سیما پخش می‌شود و قصد دارد جنگ و آوارگی مردم مرزنشین را به تصویر بکشد؛ اما گویا زیاد به مذاق مردم و مسئولان استان ایلام خوش نیامده و واکنش‌های زیادی را در پی داشته است.
واکنش نماینده ایلام به سریال
علی‌اکبر بسطامی، نماینده مردم ایلام در مجلس شورای اسلامی گفت: با بررسی تحلیل‌های دریافتی از اهالی فرهنگ و هنر استان، پیام این سریال نمی‌تواند در راستای وحدت و معرفی دوران پرافتخار دفاع مقدس، فرهنگ و تاریخ مردم استان ایلام باشد. ادامه پخش این سریال به هیچ‌وجه به صلاح نیست و توقف پخش فوری آن را خواستارم. در شرایطی که جامعه نیازمند تولید محتوای وحدت‌بخش و پرهیز از رفتارهای تنشی است، اقدام شبکه یک سیمای جمهوری اسلامی مورد پذیرش نیست.
از مغالطه گویشی تا تحریف تاریخ دفاع مقدس
خداداد ابراهیمی، از نویسندگان و رونامه‌نگاران استان ایلام نیز در انتقاد از سریال ایلدا نوشته است: سریال تلویزیونی ایلدا، خام و بی‌مایه از یک سو با یک زبان نامانوس به مغالطه گویشی دست زده و اعتراض ایلامی‌ها و غرب کشور را برانگیخته و از سوی دیگر، به تحریف ادبیات پایداری ایلامیان دست زده است. در واقع، راما قویدل کارگردان این فیلم در غفلت نهادهای نظارتی، با هزینه میلیاردی از بیت‌المال با ساخت یک فیلم غیرحرفه‌ای، تاریخ دفاع مقدس را مخدوش کرده است. آنجا که کارگردان و عوامل سازنده سریال ایلدا مرز حماسی ایلام را برای ضبط صحنه‌های فیلم‌برداری نامناسب تعبیر می‌کند، تفاوت فاحش گویش مردم ایلام را با گویش لری درک نمی‌کند، پوشش زنان و مردان ایلامی جعل می‌شود، توهین به دفاع مقدس، مردم حماسه‌ساز ایلام و ساحت هنر با تساهل و تسامح کلید می‌خورد. مردم ایلام با برخی دیالوگ‌های سست و بی‌مایه فیلم بیگانه‌اند و تهور و نستوهی رزمندگان ایلامی در جبهه‌های غرب به نحو واقعی تعبیه نشده است و این همان تحریف و خدشه‌دارکردن فرهنگ و ادبیات پایداری ماست و همین ناشیانه‌های شما بوده که مخاطبان این سریال را به شدت کاهش داده است.
نقدی بر ایلدا از منظر فرهنگی
مدیرکل فرهنگ و ارشاد اسلامی ایلام نیز گفت: کدام مؤلفه یا مزیت فرهنگی و اجتماعی مناطق مرزنشین ایلام به‌ویژه مهران و دهلران در این سریال برجسته شده یا خواهد شد؟ زبان، گویش، لباس، موسیقی و آیین‌ها و سنت‌های مناطق مرزنشین ایلام، مهران و دهلران در کجای این سریال دیده شده است؟ ناآشنایی کارگردان و تهیه‌کننده این اثر با بافت فرهنگی، قومی و اجتماعی این مناطق یک ملغمه گویشی، زبانی و موسیقایی را رقم زده که درک و تحلیل آن نیاز به هیچ سواد و تخصص هنری ندارد. عمران خودآموز افزود: از نقد و نظرهای مطرح شده درباره ایلدا در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی چنین برمی‌آید که این سریال بیش از آنکه مورد نقد مردم مرزنشین استان ایلام باشد، با نقد و گلایه شهروندان استان لرستان نیز مواجه شده است؛ چراکه لرستان راهی به مرز ایران و عراق ندارد و روایت این قصه چنان برای آنان غریب و دور ازذهن است که علی‌رغم استفاده از موسیقی و لهجه لری در این سریال، آنان را اقناع نمی‌کند. امام جمعه ایلام در دیدار با شماری از اهالی رسانه و هنر از منتقدان سریال ایلدا خواست نقد خود را منطقی پیگیری کنند و با ایجاد کمپین‌های نه به این سریال مانع تحقق مطالبات بحق درخصوص سریال ایلدا نشوند. یقیناً این نوع رفتارها برای مردم ایلام هیچ بهره‌ای ندارد. حجت‌الاسلام‌والمسلمین اله‌نورکریمی‌تبار گفت: براساس اعلام دست‌اندرکاران، بخش مهمی از فیلم‌نامه سریال ایلدا از تخیل نویسنده استفاده شده و این موضوع جای تأسف دارد که چرا در ساخت سریال به موضوعات حقیقی و واقعی پرداخته نشده است.
 رشادت‌های مردم غرب کشور مربوط به همه اقوام است
علیرضا سبط‌احمدی، تهیه‌کننده سریال ایلدا که همزمان با ایام دفاع مقدس روی آنتن شبکه یک رفت، درباره استفاده نشدن از لهجه در سریال و لزوم تولید این مجموعه با نمایش دلاوری‌های ایلات گفت: از ابتدا قصد داشتیم اثری درمورد دلاوری‌ها و غیورمردی‌های ایلات و عشایر در حراست از وطن بسازیم.
به همین دلیل برای ما مهم بود همه مردم ایران از آن بهره ببرند و ترجیح دادیم از لهجه استفاده نکنیم. وی افزود: نکته مدنظر ما این بود که در موقعیت دفاع مقدس همدل بودیم و هیچ قومی در دفاع از مرزها مطرح نبود.
 از این رو تلاش کردیم اثری فراگیر با نمایش دلاوری‌های مردم ایلات که تاکنون به سراغ آن نرفته بودند برویم و آن را به نمایش بگذاریم. براساس متن آماده شده، دلاورمردی‌های قوم لر را مورد توجه قرار دادیم. اگر باعث رنجش خاطر مردم غیور ایلام شدم، قطعاً ناخواسته بوده و به سهم خودم از مردم ایلام پوزش می‌طلبم.

از جمع بزرگان موسیقی کشور، بزرگی با کوله‌باری از چندین دهه تجربه، هنرنمایی و اندوخته‌های موسیقایی از میان ما رفت. آری روز نوزدهم مهرماه، خبر درگذشت استاد موسیقی و آواز ایران، مانایاد «محمدرضاشجریان» از طریق رسانه‌ها به اطلاع عموم رسانده شد. خبری تلخ و تأسف‌بار. اما باید شنیده می‌شد صدای زلال و پر از شاخه‌ها و شعبه‌های دل‌نشین و صد البته در کنارش نگاه باز و گرایش‌های مستقل و آگاهانه‌اش از شده‌ها و ناشده‌های موسیقی و روزگاری که در آن ز ندگی می‌کرد. به یقین در یادها زنده می‌ماند.
هنر با مرگ نمی‌میرد
طی چند روزی که گذشت، به اشکال مختلف اهل موسیقی و دولت‌داران او، از جای‌جای کشور و حتی کشورهای دیگر، فقدانش را در قالب پیام، یادداشت، نکته‌ها و ناگفته‌ها، نوشته و بیان کرده‌اند. به این ترتیب، بزرگان این هنر از گذشته تاکنون، حضور و ارزش‌های حقیقی اندیشه و هنر را دریافت کرده‌اند؛ لذا تشخیص و وفاداری به تشخیص‌ها، در کنجکاوی و سنجش و نبوغ‌شان انکارناپذیر است. آری این چرخه چون گذشته، هنوز درحال چرخیدن است و پستی‌ها و بلندی‌ها را به نمایش و قضاوت می‌گذارد. به گفته مانایاد «صمدبهرنگی» درکتاب  ماهی سیاه کوچولو: «اگر روزی ناچار با مرگ روبه‌رو شوم که می‌شوم، این مهم نیست؛ مهم آن است که زندگی یا مردن من چه تاثیری در زندگی دیگران دارد...» عبارتی با این عظمت و محتوا، آری هنر به اوج می‌رسد و پرواز در گستره دیدن و دانستن و تأثیر و تشخیص از شرایطی که در آن زندگی می‌کنیم و اینکه چه قدر ارتباط و همدلی و آگاهی را دریافت کرده و به کار برده‌ایم؛ موضوعی که دیده و سنجیده می‌شود، اما مقدار آن در ما و موقعیت‌ها، متفاوت و متغیر است که آن هم در حوصله این نوشته نیست. به هر جهت، اگر چه مرگ خواه ناخواه به سراغ ما می‌آید، اما زندگی و آثاری که از ما بر جای می‌ماند، مهم‌تر از آن است که به مرگ خلاصه شود.
 هنرمند زنده است و نامیرا
پس اگر هنر و بودن ما، منطبق بر واقعیت و درک درست باشد، نه تنها فناناپذیر که خود باعث زایش‌های دیگر در هنر و چگونگی‌هاست. طبق گفته مولانا: «پس چه گویم چون ز مردن کم شدم» با این اوصاف، تجربیات و نگاه‌های موسیقایی مانایاد استاد «محمدرضاشجریان» به عنوان میزان و معیار در کار موسیقی و به ویژه در «آواز» نامید؛ لذا اندازه و ارزش او در کارهایی که انجام داده، آموزنده و ماندگار است. همان گونه که خود می‌گوید: کار برای مردم از اهداف و آرزوهای اوست.
به عهد او باید وفادار بود
پس چه کاری بهتر از این؟ اگر امروز از او یاد می‌شود و او را نیکو می‌دارند و اگر صفحات هنر و موسیقی او، ورق می‌خورد و ارزش‌های او به زبان می‌آید و اگر صدای او هنوز دلگشا و دلنواز است و اگر ... به همین دلیل است که این موضوع در کارهای او دیده می‌شود و او با همین وسیله از میان شب گذشت تا به روز و روشنایی رسید و صدایش که جاودانه باشد. امید که دوست‌دارانش او را همان طور که بود، ادامه داده و به ارزش‌های موسیقای و اجتماعی او، وفادار باشند.

 

مسعود کیمیایی برای تولید فیلم «خائن کشی» به سراغ مهران مدیری رفته و با این بازیگر همکاری خواهد کرد؛‌ این همکاری می‌تواند سکوی پرشی برای هر دو چهره در سینمای ایران باشد. مسعود کیمیایی کارگردان نام آشنا و مؤلف سینمای ایران است با «قیصر» معرفی شد و پس از انقلاب نیز در اوج ماند. او در دو فیلم آخر خود یعنی «قاتل اهلی» و «خون شد» بار دیگر نشان داد که همچنان آن شور و اشتیاق و دغدغه شخصی خود را دارد. البته او در دو ساخته آخر خود در چند مقطع با تهیه کننده‌ها به مشکل برخورد و فیلم‌های او به همین دلیل کمتر دیده شدند. همچنین یکی دیگر از حواشی که برای این کارگردان پیش آمد، در جشنواره فیلم فجر سال گذشته بود؛ کیمیایی تصمیم گرفت تا «خون شد» را در این جشنواره اکران نکند، اما تهیه کننده تصمیم به اکران اثر گرفت. از طرفی یکی دیگر از چهره‌های شناخته شده سینمای ایران، در نشست خبری حسابی به کیمیایی و تصمیم تحریم جشنواره توسط او تاخت.

 

«آواز کافه غم‌بار» نوشته «کارسون‌مکالرز» پدیدآورنده جهانی کوچک از پستی‌ها و پلیدی‌هایی است که به تدریج بروز می‌یابند. این رمان کوتاه به دلیل گرایش به تراژدی در پایان و تغییر موضع شخصیت‌های فرعی در برابر قهرمان دارای اهمیت ویژه‌ای است. «میس‌آملیا» قهرمان رمان دارای ویژگی‌هایی چون ثروت، قدرت، ناشناختگی، ترحم و تنهایی است. همه چیز از آنجا شروع می‌شود که دلش برای گوژپشتی که خود را از آشنایان او معرفی می‌کند می‌سوزد.
 سوختن
میس آمیلیا درواقع با این ترحم هم به خود و هم به گوژپشت انگیزه بخشیده و گذشته‌ای که در آن به غیر از ازدواج ده روزه‌اش هیچ چیز هیجان‌انگیز دیگری نداشته را زیرسؤال برده است. توجهی که اهالی به گوژپشت و ارتباط او با میس‌آملیا می‌کنند باعث رونق گرفتن کافه می‌شود. میس‌آملیا که در کار طبابت تجربه‌ای دارد، ترحم را به بیماران خود انتقال می‌دهد و هرگز به آنان توصیه نمی‌کند که از سیگار یا مشروب استفاده نکنند. این ترحم به صورت یک عمل قهرمانانه در ژانر تراژیک فرد را به تدریج روبه زوال می‌برد و با توجه به تعریف‌هایی که راوی از سر و شکل مردانه او دارد، متناقض‌نماست. البته که در ادبیات داستانی عمل به صورت تئوریک به فیزیک ذهنی تبدیل نمی‌شود؛ بنابراین نمی‌توان تراژدی را به معنای کامل ایجاد کرد اما کارسون مکالرز در این رمان کوتاه با هوشمندی شکلی از ادبیات را ارائه داده است که به شدت می‌تواند به یک نمایش صحنه‌ای تبدیل شود در صورتی که هرگز فرم یک نمایش‌نامه را ندارد. سوختن میس آملیا در ترحم خود حس خاصی در خواننده ایجاد نمی‌کند و این بی‌تفاوتی می‌تواند شروع یک واقعه احساسی در خواننده امروزی باشد.
چراها
همه مردم آن جغرافیا که اکثرشان را راوی به اسم نام می‌برد، کاراکترهایی غریب هستند؛ اما غریب‌ترین‌شان گوژپشت است. گوژپشت هرگز آن طور که خواننده حدس می‌زند عمل نمی‌کند. او به میس آملیا خیانت کرده و تحت تأثیر مردی قرار می‌گیرد که دشمن مستقیم اوست. البته داستان در تاریکی روایت می‌شود و تا انتها خواننده به پاسخی برای چرایی‌ها نمی‌رسد. خواننده تا انتها نمی‌داند چرا ازدواج میس آملیا ده روز بیش‌تر طول نکشید؟ چرا او مانند یک انسان عاشق رفتار می‌کند؛ اما نفرتش را بیشتر بروز می‌دهد و... . درواقع جذابیت این رمان کوتاه در ناشناختگی آن خلاصه می‌شود. تعریف زیبایی که راوی به صورت یک مانیفست از عشق دارد، کاربرد داستانی‌اش را هم‌چنان مجهول باقی می‌گذارد. «آواز کافه غم‌بار» داستانی است که یک اتفاق دو بار در آن تکرار می‌شود. همان‌طور که در ابتدای قصه راوی به صورت خلاصه گذشته میس آملیا را روایت می‌کند؛ اما روی دادن دوباره آن، چه چیزی به داستان اضافه خواهد کرد؟ پاسخ آن نزد خواننده باقی خواهد ماند. خواندن «آواز کافه غم‌بار» می‌تواند به شناخت شخصیت در رمان‌های بزرگ کمک کند؛ به همین دلیل مطالعه آن پیشنهاد می‌شو.