3 نفر ساخته «مهدی‌جعفری» براساس یک روایت محدود به خاطره‌ از دوران دفاع مقدس است. خاطره‌ای که فراز و نشیب آن حول محور راوی غایب اما فعال در صحنه می‌گردد. فیلم به شدت نمونه ابتدایی خواستگاه سینمایی «حاتمی‌کیا»ست...

«لیونل مسی» معتقد است که با وجود کوچ «کریستیانو رونالدو» به سری «آ»، «دوئل خاص وی با رونالدو در لالیگا» تا ابد در ذهن مردم باقی خواهد ماند. علاوه بر این، ال‌کلاسیکوها با بودن رونالدو برای وی جذابیت...

رئیس روابط عمومی شرکت ملی گاز ایران، با بیان اینکه شرکت ملی گاز افتخار دولت‌ها و نظام اسلامی است گفت: از روابط عمومی‌های صنعت انتظار می‌رود با تلفیق دانش و مهارت در جهت تعالی سازمانی ...

طی انتخابات اخیر، نگرانی‌هایی از بابت خریدوفروش آرا و هزینه‌های میلیاردی کاندیداها وجود داشته است. این نگرانی از چند بعد قابل بررسی است؛کاندیدایی‌که هزینه میلیاردی می‌کند و با پول کثیف وارد پارلمان می‌شود، بعد از ورود به مجلس وام‌دار اسپانسرهای مالی‌اش می‌شود و باید در مسیر خواسته‌های آن‌ها حرکت کند نه رأی‌دهنده‌ها. در اکثر موارد کاندیداها پول کافی برای هزینه میلیاردی کردن در انتخابات را  ندارند، اگر هم داشته باشند به درد نمایندگی نمی‌خورند. دیده شده برخی از کاندیداها هزینه ۲۰میلیاردتومانی در انتخابات می‌کنند و افرادی را به‌عنوان دلال برای خرید رأی مردم به قیمت صد تا 150هزار تومان می‌فرستند. نمی‌توان گفت همه مردمی هم که مشکل مالی دارند، تحت‌تأثیر این موضوع قرار می‌گیرند اما این اقدام‌ها بی‌تأثیر نیست؛ خصوصاً در شهرستان‌ها، خریدوفروش رأی وکمک‌های مالی برخی افراد به نماینده‌ها بیشتر رواج دارد و مطرح است.
 این افراد وقتی با چنین رایی به مجلس می‌روند نماینده «کارچاق‌کن» می‌شوند. این موضوع‌ها در تضعیف جایگاه مجلس در درازمدت تاثیرگذار خواهد بود. همه کمک‌ها به کاندیداها را نمی‌توان زیر سؤال برد اما کمک‌ها نباید در مسیر وام‌دارکردن کاندیداها باشد. این توقع‌های اشتباه از سوی رأی‌دهنده‌ها نیز وجود دارد که انتظار دارند نماینده انتخابی آنان، مشکل‌های رفاهی و منطقه‌ای را حل کند؛ درحالی‌که نماینده مسئولیتی کلان برعهده اش است. همین نگاه موجب می‌شود برخی نماینده‌ها از نظر آن‌ها یک‌بار مصرف باشند و رأی نیاورند.خبر آنلاین
 

هفته گذشته، نوزده ساعت پس از حمله بی‌سابقه ایران به پایگاه آمریکایی عین‌الاسد، «ترامپ» روبه‌روی دوربین‌ها قرار گرفت و به اظهارنظر پرداخت. وی از مقابله نظامی با ایران سر باز زد، اما باز هم از یک گزینه روی میز استفاده کرد: «تحریم».
باید گفت ایالات متحده اکنون از تهاجم نظامی به ایران عاجز است؛ نه الان که حتی از ابتدای انقلاب نیز سربازهای آمریکایی که در پسِ توان تکنولوژیک و پروپاگاندای قدرتمند رسانه‌ای و سیاسی، مستور بوده‌ و قدرتمند به‌نظر می‌رسیده‌اند، توانِ رویارویی مستقیم با ایران را نداشتند که اگر جز این بود، لحظه‌ای درنگ در حمله به ایران، از سوی دستگاهِ محاسبه‌گر و دقیق آنان بعید می‌نمود. ایرانِ پس از انقلاب، به این دلیل که امنیتش را مردمی کرده، سدی غیرقابل نفوذ است. مدل تهاجم آمریکایی‌ها را مثلاً در عراق ببینید؛ پس از خلع سلاح عراق و آتش بی‌امان موشکی و راکتی و تخریب زیرساخت‌های دفاعی و پروپاگاندای جدی رسانه‌ای، چند صد نفر را در فرودگاه بغداد هلی‌بورن کردند و آن چند صد نفر به‌همراه عناصر داخلی عراقی، مراکز حساس را به‌تصرف درآوردند و تمام! اما چنین مدلی در ایران جواب نمی‌دهد. ایرانی‌ها در همان اوایل انقلاب و درزمانی‌که ارتش ایران درحال بازیابی سپاه و مردمش در حیرانی تغییر ماهوی ناشی از انقلاب بودند،نشان دادند که چنین تهاجمی را منکوب می‌کنند؛ چه برسد به حالا که همه این سه جزء، سربند مقاومت چهل‌ساله، به بنیان مرصوص بدل شده است. البته حالا یک چیز دیگر هم به آن «الگوی مردمی امنیت» اضافه شده است:
«توان تکنولوژیک»! اکنون ایرانی‌ها فقط دفاع نمی‌کنند، بلکه برایشان میسر شده هر هدفی را در شعاع 2000کیلومتری، بدون مزاحمت و رهگیری و با دقت چندمتری منهدم کنند.
بیایید فکر کنیم که در اتاق آقای پرزیدنت، در آن 19ساعت چه می‌گذشته است. با نگاه به حقایق بالا اقدام نظامی علیه ایران میسر نیست یا بسیار پرهزینه است؛ ضمن این‌که با هر اندازه بالاگرفتن جنگ، کفه به‌ضرر آمریکا به‌خصوص به‌ضرر ترامپ (که در انتخابات قبل، با شعارهای ضدجنگ رأی آورد)، سنگین خواهد شد. پس‌گزینه نظامی منتفی است و حتی بلوف برای این اقدام نیز در برابر ایرانی‌های زخم‌خورده که گفته‌اند: «از همه منطقه بیرونش می‌کنند»، خردمندانه نیست. جناب پرزیدنت از این زاویه تنها می‌تواند و باید با «کوچک‌نمایی شکست»، خیلی آرام از کنار این صحنه عبور کند و عبور کرد! اما درعین‌حال با نگاه به نقطه‌ضعف ایرانی‌ها، تهدیدی کرد که قابل انجام بوده و هست. او گفت: «همزمان با بررسی گزینه‌ها در مواجهه با تهاجم ایران، تحریم‌های بیشتر را علیه آن‌ها اعمال می‌کنیم.» چرا آمریکا در صحنه نظامی شکست قطعی می‌خورد اما در جنگ اقتصادی آنچه را خواسته، تا حدی به کرسی نشانده است؟ این موضوع در سطوح گوناگون قابل بررسی است.
الف. سبک زندگی
نخستین و شاید سطحی‌ترین و نیز قابل رفع‌ترین مسئله، سبک زندگیِ مسرفانه و گردش معیشتی نادرست ما مردم است که ریشه در مشکلات فرهنگی‌ ما دارد؛ ملتی که بسیار مسرفانه زندگی می‌کند، برای مثال به‌اندازه چین و در بخش خانگی هم‌تراز با کل اروپا گاز مصرف می‌کند، یا سالانه 15میلیارد دلار از محصولات غذایی‌اش را دور می‌ریزد، حتماً در برابر هر سیاست انقباضی کم‌طاقت خواهد بود.
ب. ساختار دولت
موضوع بعدی «ساختار غیرمولد» دولت است. ساختار تصمیم‌گیری اقتصادی کشور خصوصاً به این دلیل ساده که از منبع نفت ارتزاق می‌کند، به فعالیت‌های بخش خصوصی وقعی نمی‌گذارد، و به‌ دنبال همین اشکال بزرگ، بخش «جمهورِ» اقتصاد، جز بخش‌های کوچکی تقریباً رو به افول است. این اشکال اساسی در تمام شئون اقتصادی دولت از بودجه تا حساب‌رسی کاملاً عیان است. کندی اقدامات، صلب بودن و مقاومت در برابر تغییر، ضعف در بخش نظارتی (چه این‌که نیازی به این مهم نیست)، رانتی بودن خیلی از بخش‌ها و مسابقه در تخصیص منابع (که در فصل تدوین بودجه عیان‌تر می‌شود و بعضاً در مرحله بعدی با رشوه و فساد در تخصیص این منبع بادآورده در زیرشاخه‌های دولتی ادامه می‌یابد) و هزار مشکل فزاینده دیگر، همگی از منشأ همین بنیان‌سازی کج (وابستگی صدساله به نفت)، ایجاد شده است. البته اشکالات کوچک‌تر دیگری هست که می‌گذاریم و می‌گذریم.
ج. انفعال در برابر پروپاگاندای تحریم
گذشته از این اشکال‌ها، تاب‌آوری اقتصاد بزرگ و بنیه‌دارِ ایران، ظرفیت‌هایی را فراهم می‌آورد که ایستادگی قطعی و موفق در برابر تحریم‌های خارجی را میسر می‌سازد؛ لیکن متأثر از پروپاگاندای دستگاه رسانه‌ایِ غرب هستند. وادادگانی که پیچ‌های تعیین‌کننده در اقتصاد را با انفعال به دشمن بسپارند. «ریچارد نفیو» طراح جوان تحریم‌های پیشین ایران در اهمیت ادراک‌سازی و پروپاگاندا، در تأثیر تحریم‌ها معتقد است: «هنگامی که یک کشور اعتراف می‌کند مشکل تحریم دارد، تقریباً نیمی از کار انجام شده است.»
د. تولید «علم اقتصاد» بومی
در استفاده از علم اقتصاد غرب‌پایه،موفق نبوده‌ایم و موفق نخواهیم بود؛ چه این‌که بنیاد علم اقتصاد غربی در نگاه به «عالم هستی»، «انسان»، «ارزش‌شناسی» و اساساً نوع کسب معرفت و «شناخت»، با فرهنگ بومی و دینی ایران اسلامی مباینت‌های بنیادین دارد. این‌جا حوزه نبرد علم و دین است که درباره آن کتاب‌ها نوشته شده است؛اما حالا که آن ملاط، برای نظم اجتماعی بومی ما قابل استفاده نیست، چه باید کرد؟
واقعیت این است که ما - با احترام به آرای بزرگان این حوزه-، هنوز الفبای نظم اقتصادی بومی را هم طراحی نکرده‌ایم. اکنون تمدن‌سازی بومی در شاخه اقتصادی (و سایر علوم رفتاری) نیازمند تولیدات اندیشه‌ای در حوزه‌های بنیادین شناخت و راهبری انسان دینی است. البته اگر به سیر تطور تمدن غرب هم بنگریم، زمان چهل‌ساله در شکل‌گیری این تمدن، زمانی اندک است. اساساً حرکت جدید تمدنی در هر حوزه‌ای، از تولیدات مبنایی آغاز می‌شود (مانند آنچه حضرات آیت‌اله جوادی‌آملی و علامه حسن‌زاده‌آملی به آن اهتمام دارند یا پیش‌تر از آن‌ها علامه‌طباطبایی و سیدعلی قاضی بر آن همت گماشتند). این تولیدات مبنایی که عموماً قالب کتاب دارند، پس از چند دهه مورد توجه و حلاجی نخبگان قرار می‌گیرد (مانند تقریر نظم اجتماعی که شهید مطهری از دوگانه خط طباطبایی ـ خمینی بیرون کشید و به آن نظم و نسق بخشید) و بعدتر نوبت هنرمندان و نخبگان علمی است که به تولیدات فرهنگی بر این اساس مبادرت کنند. پس از این مردم و دولت‌مردها از این نظم نوین متأثر خواهند شد.  اگر این خط سیر لازم را بپذیریم می‌توان گفت هنوز «مطهری‌ها»یی که بتوانند نظم اجتماعیِ حوزه اقتصاد را از دل مبانی فکریِ تولیدشده در انقلاب اسلامی بیرون بکشند و به نظام اجرایی (دولت اسلامی) بدل کنند، در ابتدای راه هستند؛ اگرچه اندک مجموعه‌هایی را می‌شناسیم که بر این مهم اهتمام دارند و البته در نتیجه رویش‌های فراوان جوان‌های میهن‌دوست، این احتمال کاملاً وجود دارد که چند دهه بعد، نهادهای اقتصادی ما کمی صبغه اسلامی بگیرد. آن روز دیگر، جناب پرزیدنت نخواهد توانست ایران را به تحریم اقتصادی هم تهدیدکند.