اگرچه علم ارتباطات درایران سابقه‌ای چندان طولانی ندارد، اما مطبوعات و روزنامه‌نگاری درایران آن‌قدر پیشینه داشته‌اند که طی این سال‌ها بتوان ساخت یک المان شهری مناسب یا سردیسی از چهره‌های تاثیرگذار در حوزه خبر و ارتباطات را انتظار داشت. دراین سال‌ها حتی مجسمه دکتر«معتمدنژاد» که از او به عنوان «پدر علم ارتباطات» یاد می‌شود، با کیفیت درخوراین شخصیت بزرگ عرصه رسانه، ساخته نشد. این تندیس پس از مرگش در دفتر او دردانشگاه علامه طباطبایی نگه‌داری می‌شود و مسلماً کمتر کسی تاکنون با این مجسمه برخورد داشته است. البته درشهرهایی مثل ایلام یا سنندج در مقطعی برای نصب المان خبرنگار،تلاش‌هایی شد وصدالبته که چندسالی است شهرداری به مناسبت روزخبرنگاربنرهایی را درنزدیکی ساختمان رسانه‌ها، برای تقدیراز تلاش‌های خبرنگاران نصب می‌کند؛ ولی ساخت سردیسی از چهره‌های تاثیرگذار عالم خبر و رسانه یا حداقل «محمود صارمی» که روز خبرنگار به یاد او نام‌گذاری شده است، در کنار نصب المانی شهری به احترام خبرنگار، تاکنون آن‌طورکه بایدوشاید مورد توجه قرار نگرفته است. در همین راستا خبرنگار ایسنا با «هادی ‌عرب‌نرمی» که در پروژه‌های مختلف مجسمه‌سازی شهری شرکت داشته و یکی از اعضای انجمن مجسمه‌سازان ایران است، تماس گرفت و پرسید که آیا تا به حال نشان یا سردیس خاصی برای خبرنگاران ساخته شده است و اگر نه، علت چیست؟
او می‌گوید: ساخت المان شهری برای خبرنگاران باید به سفارش سازمان زیباسازی شهری یا شهرداری صورت بگیرد و معمولاً خود سازمان‌های دولتی و انجمن‌های مربوطه باید آن را پیگیری کنند. تاجایی‌که به خاطر دارم بیشتر از چهار سال پیش تعدادی مجسمه برنزی از خبرنگاران شهید ساخته شده است. به من نیز پیشنهاد ساخت یکی از مجسمه‌ها داده شد؛ ولی چون در آن زمان شرایط سفارش دادن غیرحرفه‌ای بود، قبول نکردم. البته به یاد ندارم که در آن زمان از کدام خبرنگاران مجسمه ساخته و در کجا نصب شد؛ ولی تا به حال ندیده‌ام المانی برای «خبرنگار» ساخته شود.
 از عرب‌نرمی سؤال می‌کنیم که چرا ساخت المانی برای «خبرنگار» دغدغه هنرمندان نبوده است؟
اوچنین پاسخ می‌دهد: این گونه موضوعات کلی هستند؛ یک هنرمند دغدغه‌های وسیع‌تری دارد که آن‌ها را ترجیح دهد و شاید اصلاً به چنین موضوعی توجه نکند. این‌که یک هنرمند بخواهد هر بار به یک صنف بپردازد، کار وقت‌گیری است. موضوعات مهم‌تری برای هنرمندان وجود دارد  که بخواهند به آن بپردازند؛ از طرفی اگر مثلاً مجسمه‌ای برای خبرنگاران ساخته شود، ممکن است صنف پزشکان یا نویسندگان بگویند چرا برای ما ساخته نشده است؟ در کل موضوعاتی برای هنرمندان قابل توجه‌تر است که شامل تمام اقشار جامعه و بدون محدودیت زمان و مکان باشد. عرب‌نرمی، با بیان این‌که مجسمه‌هایی در فضای شهری کار می‌شوند که حکومت نسبت به ساخت آن‌ها مایل باشد، اضافه می‌کند: گمان نمی‌کنم در ایران رغبت خاصی برای ساخت المان یا مجسمه شهری برای صنفی مانند «خبرنگار» وجود داشته باشد؛ زیرا حضور مجسمه در فضای شهری دو حالت دارد؛ یا برای تزئین شهر است که ممکن است به سراغ مشاهیری بروند که معنای خاصی برای حکومت ندارد و تنها در فرهنگ مردم اثرگذار بوده‌اند؛ یا این‌که بخواهند با مجسمه هدف خاصی را به مردم القا کنند که این امر در گذشته بیشتر دیده می‌شده است؛ زیرا درحال‌حاضر رسانه‌ها قدرت بالاتری پیدا کرده‌اند و می‌توان توسط آن‌ها تبلیغات مورد نظر حاکمیت را انجام داد و مجسمه، این کارکرد خود را از دست داده است.

مهران مدیری تقریباً یکی از پرکارترین ادوار کاری‌ خود را سپری می‌کند. او که همین حالا «هیولا» را در شبکه نمایش خانگی دارد، ضبط برنامه «شب‌نشینی» را هم آغاز کرده است.
مهران مدیری برای شبکه نمایش خانگی، پروژه «تاک‌شو» را در دست تولید دارد. او درحالی این پروژه را کلید می‌زند که قرارداد بازی در فیلم «درخت گردو»ی محمدحسین مهدویان را هم بسته است. او امسال یک پروژه سینمایی و «دورهمی» را هم داشته و با تلویزیون برای ساخت سریال هم به توافق رسیده و احتمالاً در اواخر سال، باز هم «دورهمی» را روی آنتن خواهد داشت.
تقریباً تمام این کارهای مهران مدیری، غیر از فیلم «ما همه با هم هستیم» کمال تبریزی یک اسپانسر واحد داشتند و البته یک تهیه کننده. اما این پرکاری و تکثیر متوالی مهران مدیری در ژانرهای مختلف چرا اتفاق می‌افتد؟ دراین‌باره یک روایت جالب وجود دارد؛ این‌که مهران مدیری با گروه اسپانسرینگ خود قراردادی برای تولید محتوا ساخته و باید در هر فصل، مقدار مشخصی محصول مختلف فرهنگی در اختیارشان بگذارد و برندش در کنار کارهای آن گروه دیده شود! این دلیل پرکاری مهران مدیری در یکی دو سال اخیر است که یک روز سینماست، یک روز تلویزیون، روز بعد کنسرت موسیقی و یک‌باره شبکه نمایش خانگی و برنامه برای پلتفرم‌های اینترنتی!

مراسم اختتامیه سومین دوره جشنواره بین‌المللی شعر نهج‌البلاغه، هفته آینده برگزار می‌شود. مسعود رجایی، با بیان این نکته از برگزاری مراسم اختتامیه سومین جشنواره شعر نهج‌البلاغه با عنوان «بهشت بیان» با حضور مسئولان و برگزیدگان این جشنواره در اصفهان خبر داد و گفت: هم‌زمان با دهه ولایت در 27 مردادماه پذیرای برگزیدگان و منتخبان جشنواره شعری خواهیم بود که دوره سوم خود را به صورت بین‌المللی تجربه کرد و با استقبال چشم‌گیری همراه بود. مدیر بنیاد قرآن و نهج‌البلاغه در ادامه افزود: مراسم اختتامیه امسال با پیام مرجع عالی‌قدر آیت‌اله‌العظمی مظاهری و با سخنرانی عالم گران‌قدر آیت‌اله دین پرور، نماینده ولی فقیه در بنیاد بین‌المللی نهج‌البلاغه برگزار می‌شود. این مراسم با توجه به هماهنگی به عمل آمده با آستان قدس رضوی به پرچم‌عتبات عالیات مزین خواهد بود و ابتدای جلسه با ورود پرچم حرم مطهر حضرت رضا (ع) و ناقارخانه‌نوازی عطر معنوی آستان امام هشتم، مراسم را روحانی خواهد کرد. وی اظهار کرد: برنامه اختتامیه رأس ساعت 17 در سالن موسسه اهل بیت (ع) در خیابان نشاط، سه راه فرشادی آغاز می‌شود. فراخوان سومین دوره جشنواره شعر نهج‌البلاغه (بهشت بیان) به 80 کشور جهان ارسال شد و این امر سبب شد تا آثاری ارشمند از سراسر جهان و به زبان‌های مختلف به دبیرخانه ارسال شود.
 

هم‌بازی شدن رابرت دنیرو و شیا لباف در یک درام جنایی
کافه سینما: رابرت دنیرو و شیا لباف در یک درام جنایی در نقش پدر و پسر بازی می‌کنند. «پس از تبعید» نام فیلم سینمایی است که با بازی رابرت دنیرو و شیا لباف در نقش پسر وی ساخته می‌شود. در این فیلم لباف در نقش تبهکاری بازی می‌کند که پس از کشتن یک فرد بی‌گناه در جریان یک سرقت، زندانی می‌شود و حالا از زندان آزاد شده است. او باید دوباره به زندگی قدیمی‌اش در کنار پدرش با بازی دنیرو بازگردد تا بتواند برادر جوان‌ترش را از زندگی در دنیای مواد و جرم و جنایت نجات دهد.

فیلم‌برداری «آکوامن ۲» به تعویق می‌افتد؟
مهر: به دلیل گرفتاری «جیسون موموآ» بازیگر نقش آکوامن، شاید فیلم‌برداری «آکوامن ۲» به تعویق بیفتد. جیسون موموآ می‌گوید نمی‌تواند سر فیلم‌برداری «آکوامن ۲» به موقع حاضر شود و به همین دلیل از کمپانی برادران وارنر عذر خواسته است. وی در اینستاگرام نوشته است: ببخشید برادران وارنر که نمی‌توانم سر فیلم‌برداری «آکوامن۲» حاضر باشم. او افزود: آخر در حالی که سعی می‌کردم تا از سرزمین مادری‌ام حمایت کنم زیر بولدوزر هم رفته‌ام. البته به نظر می‌رسد موموآ قصد شوخی کردن با مسئله را داشت چون قرار است تولید فیلم از اوایل ۲۰۲۰ شروع شود.

روایت متفاوت شبکه مستند به رستوران‌های مک دونالد
فارس: مستند «مک دونالدز تقدیم می‌کند» به کارگردانی توحید ابراهیمی در جدیدترین قسمت از فصل سوم برنامه «به اضافه مستند» به روی آنتن شبکه مستند خواهد رفت. سی و پنجمین قسمت از فصل سوم برنامه تلویزیونی «به اضافه مستند»، با پخش و بررسی مستند «مک‌دونالدز تقدیم می‌کند» از شبکه مستند پخش خواهد شد. در این قسمت و پس از پخش مستند، ابراهیم متقی و فؤاد ایزدی از اعضای هیئت علمی دانشگاه تهران میهمان برنامه خواهند بود و به بررسی تاریخچه سرمایه‌داری در دنیا می‌پردازند.

«کامبیز دیرباز» در نقشی دوگانه به «آقازاده» پیوست
ایلنا: «کامبیز دیرباز» جدیدترین بازیگری است که به سریال شبکه نمایش خانگی «آقازاده» به تهیه کنندگی حامد عنقا و کارگردانی بهرنگ توفیقی پیوست. دیرباز که این روزها «رالی ایرانی» را به عنوان یک رئالیتی شو در شبکه نمایش خانگی دارد، با «آقازاده» نخستین تجربه بازیگری در سریال‌های این مدیوم را نیز با نقشی خشن به کارنامه کاری خود اضافه می‌کند.

دوئل دو حراجی بزرگ بر سر آثار «بنکسی»
 ایرنا: دو حراجی «ساتبیز» و «کریستیز» لندن قصد دارند شهریورماه سال‌جاری در زمینه حراج آنلاین آثار «بنکسی» هنرمند خیابانی انگلیس، دوئل کنند. حراجی دو هفته‌ای ساتبیز از ششم سپتامبر (۱۵ شهریور) آغاز و برخی از قابل شناسایی‌ترین نقاشی‌های این هنرمند از جمله «دختری با بادکنک» با مبلغ تخمینی ۶۰ هزار تا ۸۰ هزار پوند و «به جهنم خوش آمدید» با قیمت تخمینی ۱۸ هزار تا ۲۲ هزار پوند در جریان آن به حراج گذاشته می‌شود. هنوز برنامه قطعی این فروش نهایی نشده است، اما به گفته «کرستین دیویدسون» کارشناس دپارتمان آثار نقاشی حراجی ساتبیز، از آنجا که برخی آثار در نسخه‌های حداکثری ۶۰۰ تایی تولید شده است، امکان خرید برای همه وجود دارد.

انیمیشن «سیم ششم»مسافر کره‌جنوبی شد
انیمیشن «سیم ششم» از تولیدات مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی به کارگردانی «بهرام عظیمی»، در جشنواره فیلم‌های انیمیشن مستقل کره‌جنوبی پذیرفته شد. پانزدهمین دوره جشنواره انیمیشن مستقل کره‌جنوبی از ۲۴ شهریور تا دوم مهرماه ۹۸ در شهر سئول برگزار می‌شود و فیلم انیمیشن «سیم ششم» ساخته بهرام عظیمی، در بخش «چشم‌انداز» این جشنواره به نمایش درمی‌آید. این جشنواره با هدف معرفی فیلم‌سازان مستقل و مستعد آسیایی برگزار می‌شود.

فراخوان شعر و ترانه برای کودکان زباله‌گرد منتشر شد
سینما روزان: فراخوان شعر و ترانه برای حمایت از کودکان زباله‌گرد توسط پویش «بدسرپرست تنهاتر است» برگزار می‌شود. این فراخوان برای حمایت از کودکان زباله‌گرد از شاعران و ترانه‌سرایان دعوت می‌کند که پدیده زباله‌گردی و رنجی که این کودکان در چرخه طاقت‌فرسای کار متحمل می‌شوند را با زبان شعر و ترانه به تصویر بکشند. سیروس الوند، حمید حامی و بابک زرین مسابقه شعر و ترانه با موضوع پدیده زباله‌گردی کودکان را داوری می‌کنند. بابک صحرایی نیز به عنوان دبیر و عضو هیئت داوران این رویداد را مدیریت و داوری خواهد کرد.
 

فارس: جاوید عندلیب، نخستین نمایشگاه انفرادی خود را با عنوان «اولین نقاش» از روز جمعه (۲۵ مردادماه) در گالری «آس» به نمایش می‌گذارد. «عندلیب» در استیمنت نمایشگاه خود با عنوان «اولین‌نقاش» مواجهه هنرمند با نقاشی را هم‌ردیف برخورد بشر با هر فنی می‌شمرد و خلق نقاشی را با  نخستین کشف‌ها و توانایی‌های انسان مقایسه می‌کند. او نوشته است: «اولین نقاش یعنی انسانی که برای نخستین بار نقاشی کرد؛ مسلماً نه با هدف خلق یک اثر هنری بلکه با انگیزه‌ای مشابه با اولین شکارچی، اولین کشاورز و ...؛ با انگیزه بقا.» این هنرمند نقاش در ادامه توضیح آثارش می‌نویسد: «هرچند اصل این نیاز تا به اکنون و در هنرمند امروزی نیز کم و بیش ثابت باقی مانده، اما مفهوم و کارکرد اثر هنری به طور قطع، دچار دگرگونی بسیار شده است. اساس این دگرگونی، حافظه و ذهن است که به پشتوانه ساختار زبان در مواجهه با هر پدیده‌ای معنای تازه‌ای تعریف می‌کند. انباشت هزاران ساله این تعاریف در ذهن، در یک روند تکراری و تاریخی است که همواره منجر به خلق معناهای تازه بر مبنای معانی پیشین می‌شود.»
 او تجربه نقاشی را بازگشت به معنای اصالت می‌داند و در متن نمایشگاه خود می‌گوید: «این معناسازی به عنوان یک مکانیزم اولیه در راستای بقا و رشد، می‌تواند موجب بروز خطا در دریافت واقعیت‌های عینی شود. در دنیای امروز، گاه مرز مابین این واقعیت‌ها به قدری گنگ و فاصله این تعاریف انباشت شده تا واقعیت دست اول آن‌قدر زیاد می‌شود که نه تنها مفهوم و کارکرد اولیه خود را از دست می‌دهد، بلکه به راحتی قابل تحریف است. این‌جا نقاشی می‌تواند گریزی باشد برای تجربه دوباره اولین‌ها، بازگشت به اصالت معنا.» نمایشگاه «اولین نقاش» جاوید عندلیب از روز جمعه (۲۵ مردادماه) تا روز دوشنبه (۴ شهریورماه) از ساعت ۱۶ الی ۲۳ در گالری آس برقرار است.

ایسنا: «تارانتینو» از تصویر«بروس‌لی» در فیلم جدیدش  دفاع کرد و گفت: او شخصیت مغروری داشته است. کوئنتین‌تارانتینو، در واکنش به انتقادهایی که درباره نحوه به تصویرکشیدن شخصیت «بروس لی» در فیلم جدیدش «روزی روزگاری در هالیوود» شده است، گفت: این نوع شخصیت‌پردازی چندان هم دور از واقعیت نیست و «بروس لی» شخصیت مغرور و متکبری داشته است.
در صحنه‌ای از فیلم «روزی روزگاری در هالیوود»، شخصیت بروس‌لی با بازی «مایک هو» مدعی می‌شود که می‌تواند «محمدعلی کلی» قهرمان بوکس جهان را شکست دهد و پس از آن یک بدلکار به نام «کلیف بوث» با بازی «برد پیت» را به مبارزه می‌طلبد؛ اما از او شکست می‌خورد.
تارانتینو، درباره این صحنه توضیح داد: اگر برخی می‌گویند هرگز نشنیده‌اند که بروس لی بگوید می‌تواند محمدعلی کلی را بزند، باید بگویم من این چیزها را از او شنیده‌ام. نه تنها بروس لی این حرف را زده؛ بلکه همسرش لیندا لی، در کتاب خاطراتش به آن اشاره کرده است.
«شنون‌لی» دختر بروس لی نیز اخیراً در انتقاد از تصویر ارائه‌شده از پدرش در فیلم «تارانتینو» عنوان کرده که پدرش هرگز انسانی از خودراضی و متکبر نبوده است و شاید در هنرهای رزمی که در آن بسیار به خود اطمینان داشت، مغرور بود؛ زیرا با فاصله بسیار زیادی از سایران جلوتر بود، اما هیچ‌وقت روی صحنه خودنمایی نمی‌کرد. او هرگز صحبت‌های تحقیرآمیزی درباره محمدعلی کلی بیان نکرده؛ چراکه زمینی را که محمدعلی روی آن قدم می‌زد، می‌ستود.
اما تارانتینو، درباره مبارزه بروس لی و کلیف بوث در فیلمش نیز توضیح داد: کلیف بوث (برد پیت) یک شخصیت خیالی است، پس می‌تواند بروس لی را شکست دهد. او در جریان جنگ جهانی دوم افراد زیادی را در مبارزه تن به تن کشته است. اگر بروس لی با کلیف بوث در یک مسابقه هنرهای رزمی مبارزه می‌کرد، او را می‌کشت؛ اما اگر این دو در جنگل‌های فیلیپین مبارزه تن به تن داشتند.

کافه سینما: به نظر می‌رسد مخاطب‌ها در همه این سال‌ها، برداشت اشتباهی از «اینک‌آخرالزمان» داشته‌اند. «فرانسیس فوردکاپولا» به‌تازگی در مصاحبه با گاردین اظهار داشت: فیلم چنان که عموماً تصور می‌کنند، ضدجنگ نیست. او معترف می‌شود که فیلمش وقایع جنگ ویتنام را برخلاف تصور بسیاری ستایش می‌کند. کاپولا می‌گوید: هیچ‌کس دوست ندارد فیلمی در ستایش جنگ بسازد، همه می‌خواهند فیلمی ضدجنگ بسازند؛ اما همیشه فکر کرده‌ام که یک اثر ضدجنگ باید مانند فیلم ژاپنی «چنگ برمه‌ای» به کارگردانی «کن‌ایچیکاوا»باشد؛  چیزی سرشار از عشق، صلح، شادی و آرامش. نباید حاوی سکانس‌های خشونت‌باری باشد که بیننده را تحریک کند. «اینک آخرالزمان» صحنه‌هایی تکان‌دهنده از حمله هلی‌کوپترها به انسان‌های بی‌گناه دارد. این ضدجنگ نمی‌شود. کاپولا در ادامه می‌گوید: «همیشه اندیشیده‌ام یک فیلم ضدجنگ بی‌نقص می‌تواند داستانی در عراق در مورد یک خانواده روایت کند که دخترشان قرار است ازدواج کند و اقوام و خویشان آن‌ها به مراسم بیایند. مردم هر طور شده می‌آیند، شاید خطراتی تهدیدشان کند، اما هیچ‌کس منفجر نمی‌شود و روی هوا نمی‌رود؛ هیچ‌کس آسیبی نمی‌بیند. در مراسم عروسی پایکوبی می‌کنند. یک فیلم ضدجنگ نمی‌تواند جنگ را ستایش کند؛ درحالی که «اینک‌آخرالزمان» این کار را می‌کند. بعضی از سکانس‌های معین به گونه‌ای استفاده شده که افراد جنگ‌طلب نشان داده شوند. «فورد‌کاپولا» در پاسخ به این پرسش که آیا به خاطر «اینک‌آخرالزمان» احساس گناه می‌کند یا نه؟ می‌گوید: «احساس گناه نمی‌کنم؛ زیرا نقش خود را در کل ماجرا می‌دانم.» او در دو سال گذشته مشغول‌ترمیم کات نهایی فیلم بوده، چیزی که آن را بهترین نسخه فیلم می‌نامد. فیلم، با بازی «مارلون براندو»،‌ «رابرت دووال»، «مارتین شین» و «دنیس‌هاپر» یکی از بهترین آثار ساخته شده پیرامون فجایع جنگ ویتنام شناخته می‌شود.

رضا صالح‌جلالی
نماینده مجلس در دوره ششم
 صداوسیما در ایران، گسترده‌ترین رسانه است. بخش خصوصی نمی‌تواند چنین رسانه‌ای را در اختیار بگیرد. وقتی یک رسانه داریم که میزان پوشش جغرافیایی‌اش از بقیه تا این اندازه بیشتر است، انتظار می‌رود مبنای عملکردش حفظ منافع ملی و آحاد ملت ایران باشد.
وقتی می‌گوییم «آحاد ملت»، مراد همه مردم با هر تفکر، قومیت، مذهب، فرهنگ و خرده‌فرهنگ است. به عبارتی، ایران کشوری است با تنوع فکری، قومی و فرهنگی و وقتی صداوسیما از بودجه عمومی کشور استفاده می‌کند، نباید این تنوع و تکثرهای فکری را نادیده بگیرد.
بودجه عمومی کشور که یا محصول مالیات است یا درآمد حاصل از فروش نفت و چیزهای دیگر، متعلق به یک گروه یا قشر خاصی نیست؛ از آنِ همه مردم ایران است. سازمانی که از این بودجه استفاده می‌کند، باید کلیت چنین جامعه‌ای را نمایندگی کند. اگر این‌گونه نباشد و این کار را نکند، این نقض غرض خواهد بود؛ چون هم برخلاف قانون اساسی است و هم برخلاف منافع ملی.
در طول سال‌های متمادی، متأسفانه صداوسیما بیشتر مدافع منافع یک جریان فکری خاص بوده و تلاش‌اش این بوده است که آن جریان را تبلیغ و تفسیر کند و جا بیندازد. به این معنا صداوسیما خود را در برابر جریان‌های فکری دیگر قرار می‌داده است. به نظر نگارنده، این اصلی‌ترین مشکلی است که صداوسیما دارد؛ چون به‌عنوان شهروند، خود را با این پرسش بی‌پاسخ روبه‌رو می‌بینم که این سازمان وقتی از بودجه عمومی استفاده می‌کند، چرا خود را به دفاع از حقوق شهروندیِ من ملزم نمی‌بیند؟ در طول چند دهه‌ای که از انقلاب گذشته، صداوسیما نتوانسته رسالت قانونی و ملی‌ خود را آن‌طور که شایسته است، انجام دهد. به همین دلیل شورای ناظری که باید سه قوه و به یک معنا مردم را نمایندگی کند، اگر روند و استراتژی ملزم کردن صداوسیما را پی نگیرد، به این معناست که کوتاهی کرده است. آن شورا هم در برابر مردم مسئول است و روزی باید پاسخ‌گو باشد. چطور است که «جریان فکری» مقابل صداوسیما جز در مواقعی معدود مثل زمان انتخابات -آن هم به صورتی بسیار محدود- چندان مورد اعتنای این سازمان نیست؟
پر واضح است که صداوسیما هم مانند هر نهادوسازمانی، باید از بودجه عمومی استفاده می‌کند، باید موارد ومصارف هزینه‌اش را مشخص سازد و در مقابل دیوان محاسبات و دولت پاسخ‌گو باشد؛ زیرا دولت، ملت را نمایندگی می‌کند و این بودجه متعلق به ملت است. اگر صداوسیما یا هر سازمان دیگری توضیح روشن و متقاعد‌کننده‌ای نداشته باشد، دولت موظف است پیگیر دلایل این عدم‌پاسخ‌گویی باشد.
در مجلس ششم که نماینده بودم، حساسیت فوق‌العاده‌ای روی موضوع صداوسیما و نظارت بر آن وجود داشت. طرح تحقیق و تفحص از عملکرد صداوسیما در آن مجلس مطرح شد.
صداوسیما در آن دوره هم بسیار یک‌سویه عمل می‌کرد و کارش تبلیغ یک‌طرفه برای یک طیف و جریان فکری و سیاسی خاصی بود؛ به‌طوری‌که نه تنها فرصت و امکانی به جریان‌های فکری دیگر نمی‌داد، بلکه به‌شدت هم آن‌ها را می‌کوبید. با این حال یکی از اصلی‌ترین جنبه‌های طرح تحقیق و تفحص از عملکرد صداوسیما در زمان مجلس ششم، درآمدها و هزینه‌های این سازمان بود.
طرح تحقیق و تفحص اگرچه پیشرفت‌هایی هم در مجلس ششم داشت، اما بعدها به موانعی برخورد. آن روند و موانع و عوامل بازدارنده، متأسفانه بعد از سال‌های متمادی هنوز تغییری  نکرده است. به نظر من، این موضوع باید در قانون اساسی هم مورد بازنگری قرار گیرد. اگر صداوسیمای ایران به طرف فضا دادن به بخش خصوصی پیش برود، ضمن ایجاد فضای رقابتی، خواهد توانست لایه‌های دیگری از جامعه را هم نمایندگی کند.
                                                                        خبرآنلاین

کتاب «لینچ از زبانِ لینچ» نوشته کریس رادلی با ترجمه سامان رضایی منتشر شد. این کتاب در ۵۲۸ صفحه و قیمت ۹۰ هزار تومان در انتشارات سرزمین اهورایی در دسترس مخاطبان و علاقه‌مندان سینما قرار گرفته است. در بخش‌هایی از مقدمه کتاب به قلم مترجم می‌خوانیم: اگر واقعا سینمایی را طلب می‌کنیم که بر پایه تخیل ناب استوار شده باشد بدون شک لینچ، تمام‌قد، در سرلوحه دروازه ورودمان به این سینماست. هنرمند مستقلی که خود آموخت، به‌کار برد و تأثیری ماندگار با خلق یک شیوه بیانی نو و بدیع گذاشت. هنرمندی که فقط و فقط آن‌چه را بازگفت که دید و آن‌چه را نمایش داد که تاکنون پنهان بود و برای دستیابی به این مهم تنها و تنها بر یک قاعده جادویی عمل کرد: رها کردن دایره تخیل. لینچ با فیلم انیمیشن «شش مردی که بیمار می‌شوند» پا به عرصه فیلم‌سازی می‌گذارد و رفته‌رفته به تعبیر لوبلان «به یکی از غریب‌ترین، مهیج‌ترین و سورئال‌ترین استعدادهایی تبدیل می‌شود که در دهه حاضر سینما حضور دارد.»
 

سهیل بیرقی فیلم «عامه‌پسند» را با فضایی زنانه و در ادامه آثار قبلی‌اش می‌سازد. این فیلم‌ساز اخیراً مجوز ساخت فیلمی اجتماعی با نام «عامه‌پسند» را دریافت کرده که این روزها در مراحل اولیه پیش‌تولید است. بیرقی درباره ساخت این فیلم به ایسنا می‌گوید: فیلمنامه «عامه‌پسند» آماده است و کارهای اولیه برای تولید انجام می‌شود. این فیلم در ادامه فیلم‌های قبلی من است که داستانش در فضایی زنانه روایت می‌شود. او که سال قبل فیلم «عرق سرد» را روی پرده داشت، با اشاره به زمان‌بندی حدوداً ۴۰ روزه برای فیلم‌برداری افزود: تلاش می‌کنم فیلم را برای نمایش در جشنواره برسانم، اما به هیچ عنوان برای این کار تعجیل نخواهم کرد و حاضر به قربانی کردن فیلم برای رساندن به جشنواره فجر نیستم؛ با این حال اگر همه چیز فراهم باشد تا فیلم به بهترین شرایط ساخته شود خیلی هم خوب خواهد بود که در جشنواره حضور داشته باشد.