«کمک‌های ایران به پاکستان را هرگز فراموش نمی‌کنیم.» این را «عمران خان» گفت. نخست‌وزیر کشوری که از دیرباز تا کنون، به عنوان یک متحد منطقه‌ای ایران شناخته می‌شده است. متحد استراتژیکی که نه مثل «سوریه» جایگاه برادری برای ایران دارد و نه مثل «روسیه»، مدام در کشاکش دورزدن و نزدن‌ها و تصمیماتی است که اساس آن را منافع و مصالح تعیین می‌کند و وقتش برسد، شاید ایران را هم زیرپا می‌گذارد و در عین حال ترکیبی از هردوست؛ هم دوست و برادر است هم به وقتش برای دشمن خونی ایران (بن‌سلمان) فرش قرمز پهن می‌کند. «پاکستان» یک کشور دوست و اثرگذار برای ایران است. اسلام‌آباد در عرصه‌های بین‌المللی بارها از مواضع تهران حمایت کرده، پاکستان نخستین کشوری بود که حکومت جمهوری اسلامی ایران را پس از انقلاب اسلامی به رسمیت شناخت. همچنین پس از حمله نظامی عراق به ایران، در شرایطی که بسیاری از کشورهای غربی از صدام حمایت می‌کردند، پاکستان از ایران حمایت کرد. وقتی ایران تحت شدیدترین تحریم‌های اقتصادی از سوی آمریکا قرار داشت، پاکستان بر تداوم مذاکرات هسته‌ای برای امضای برجام تاکید داشت و هنگامی که آمریکا از برجام خارج شد، پاکستان این اقدام آمریکا را محکوم کرد. با این همه، روابط ایران و پاکستان در پی حمایت اسلام‌آباد از طالبان در افغانستان مخدوش شده بود. رابطه ایران و پاکستان در تمام این سال‌ها البته فراز و نشیب‌هایی هم داشت.
سال 95 حسن‌روحانی، به عنوان نخستین رئیس‌جمهور ایران که در طی ۱۴ سال گذشته از پاکستان دیدار می‌کند، راهی اسلام‌آباد شد. اگرچه دیدار او به توافقات و فرصت‌های متعددی برای ایجاد رابطه‌ای نزدیک‌تر با مقامات پاکستانی انجامید، اما در سفر روحانی به اسلام‌آباد، یک رویداد به‌شکل خاصی برجسته شد. رویدادی که البته رسانه‌های خارجی آن را بازتاب داده و نوشتند که رئیس ستاد ارتش پاکستان، جنرال راحیل‌شریف، در آخر هفته با روحانی ملاقات داشت و به‌شکل غیرمنتظره، موضوع فعالیت‌های استخباراتی هند در بلوچستان را با رئیس‌جمهور ایران مطرح کرد. گفت‌وگو میان این دو نفر، مدت کوتاهی بعد از جنجالی گسترده میان دهلی‌نو و اسلام‌آباد بر سر زندانی و متهم‌شدن یک هندی در پاکستان به جرم جاسوسی برای «بخش تحقیق و تجزیه اداره اطلاعات خارجی هند» اتفاق افتاد.
روحانی البته بحث در این زمینه با پاکستان را تکذیب کرد و گفت: «هر بار ایران با پاکستان روابط نزدیکی برقرار می‌کند، چنین شایعاتی پراکنده می‌شوند». با این حال حتی این موضوع نیز سبب نشد تا رابطه دو متحد قدیمی شکرآب شود. ایران و پاکستان بهانه‌های زیادی برای گسترش رابطه و تقویت آن دارند.
در سال‌های گذشته ناامن شدن مرز مشترک دو کشور که باعث جولان گروهک‌های تروریستی در این منطقه و حمله هرازگاه آن‌ها به داخل خاک ایران و ربودن یا به شهادت رساندن مرزبانان کشورمان شده، اعتراض ایران را به دنبال داشته است. آخرین بار، شهادت 27 پاسدار در خاش، به بالاگرفتن اعتراضات انجامید و حتی فرمانده سپاه در مراسم تشییع این شهدا در اصفهان، به دولت پاکستان اولتیماتوم داد و از شورای عالی امنیت ملی خواست دست سپاه را برای انتقام گرفتن از تروریست‌هایی که در خاک پاکستان جا خوش کرده‌اند، بازتر بگذارد.
همزمان با این اقدام تروریستی، ماجرای درگیری میان هند و پاکستان بر سر سرنگونی جنگنده خلبان هندی در پاکستان و افزایش تنش‌ها میان این دو کشور اتمی منطقه پیش آمد و پاکستان از ایران برای فرونشاندن خشم هند کمک خواست.
با روی کارآمدن «عمران‌خان» در پاکستان، اکثر کارشناسان این طور پیش‌بینی کردند که وارد دوره جدیدی از روابط ایران و پاکستان می‌شویم و حتی عمران‌خان حاضر است ایران را به جای آمریکا در اولویت ارتباط قرار بدهد. کاری که حتی عراق در زمان «حیدرالعبادی» حاضر به انجام آن نشد!
و حالا خبر رسیده که عمران‌خان اوایل اردیبهشت‌ماه به ایران می‌آید. منابع خبری گفته‌اند در این سفر احتمالاً وزرای امور خارجه، وزیر اقتصاد، وزیر محیط‌زیست و همین طور مشاور ارشد نخست‌وزیری پاکستان در امور پاکستانی‌های مقیم خارج از کشور همراه عمران خان خواهند بود.
روحانی و عمران‌خان حتماً حرف‌های زیادی برای گفتن دارند. با وجود وجوه مشترک و ارتباط دیرینه‌ای که میان دو کشور وجود دارد، حجم مراودات امنیتی بین دو کشور، سطح و تنوع در مراودات اقتصادی ایران با پاکستان بسیار کمتر از ایران با هند است. پاکستانِ تشنه انرژی نیازمند منابع ایران  است.
همین که پاکستان تا به حال در هیچ ائتلاف ضدایرانی وارد نشده و علیه منافع ایران نیز اقدامی انجام نداده است، کافی است که قدر این همسایه را در میان خیل دشمنان منطقه‌ای و دوستانِ بعضاً دوست‌نما بدانیم و فراموش نکنیم این روزها جبهه‌بندی‌های سیاسی در غرب آسیا وارد فاز تازه‌ای شده است. اگر تهران، مسکو، پکن و اسلام‌آباد در یک جبهه حضور داشته باشند و در جبهه دیگر دهلی نو، واشنگتن، کابل و ریاض حضور داشته باشند منطقه غرب آسیا در تقابل این دو گروه اقتضائات جالبی را در آینده پیدا خواهد کرد و سیاست‌های رقابتی تازه‌ای شکل می‌گیرد که احتمال دارد این سیاست‌های رقابتی به آسیای میانه و شرقی هم کشیده شود.
پی نوشت: عمران‌خان به ایران می‌آید. آقای نخست‌وزیر برای «بن سلمان» در اسلام‌آباد فرش قرمز پهن کرد و شخصاً راننده ولی عهد سعودی شد. اینجا کسی به سبک او استقبال نمی‌کند، اما در نهایت میزبانان خوبی هستیم.

سیل نوروزی امسال حال خیلی‌ها را گرفت چه مسافران، چه ساکنان مناطق سیل‌زده و چه مسئولانی که کارآمدی‌شان زیرسوال رفت. متاسفانه در جریان وقوع سیل، بدون تردید نحوه امدادرسانی مسئولان و مدیران ارشد کشور، میزان ناکارآمدی و ناتوانی آن‌ها در مواجهه با بحران‌های پیش‌رو را آشکار می‌سازد. چند روز قبل از سال جدید با وجود هشدارهای سازمان هواشناسی و وقوع سیل در استان‌های شمالی، استاندار گلستان  به مسافرت خارج از کشور می‌رود و در عذری بدتر از گناه شروع به فرافکنی به دلیل عدم استقرار در محل کار با وجود هشدارهای قبلی می‌کند و وزیر کشور که در بلاهای پیشین ناتوانی و ناکارآمدی خود و همچنین عدم همگرایی با دولت  را به وضوح آشکار ساخته، اقدام به توجیه نبود استاندار کرده و به جای عذرخواهی از مردم پس از چند روز از وقوع سیل و عدم امدادرسانی شروع به عوام فریبی می‌کند. رئیس جمهور هم که به قشم سفر کرده فقط به ارسال پیام تسلیت و تماس تلفنی با وزیران بسنده کرده و در اقدامی تأمل‌انگیز وزیر اطلاعات را جهت بررسی ابعاد مختلف بحران به گلستان می‌فرستد.مشکل اصلی کشور استانداران و وزرا نیستند بلکه ساختار انتخابشان است. هر چند اگر چنین حوادثی فقط برای یکبار در کشور دیگری رخ دهد برای استعفای مدیر و نه برکناری‌اش کفایت می‌کند لیکن در کشور ما مگر سیل صندلی مدیران را ببرد و گرنه شایستگی، توانایی و تعهد محلی از اعراب ندارد. اما در کنار همه این مباحث درس‌های سیل نوروزی امسال را می‌توان این‌طور صورت‌بندی کرد: 1-   با وجود آنکه بیش از 10 سال از عمر تشکیل سازمان مدیریت بحران می‌گذرد، این سازمان کارآمدی کافی برای ایجاد انسجام میان دستگاه‌های مختلف را نداشته و با توجه به محدودیت بودجه‌ای دولت، به نظر می‌رسد که به راحتی می‌تواند منحل شود. مسئولیت‌ها، اختیارات و امکانات این سازمان می‌تواند در اختیار هلال‌احمر به عنوان یک نهاد امدادی کارآمد قرار گیرد.
2- هزینه ناکارآمدی‌های مدیریتی باید افزایش پیدا کند. در همه کشورها، مدیران درصورت بروز خطا در تصمیم‌گیری، باید جریمه شوند و هزینه بپردازند، اما در ایران مدیری که در اوج بحران به سفر خارجی رفته یا مسئولی که رودخانه را لایروبی نکرده یا مقام ارشدی که دستور تخلیه خانه‌های سیل‌زده را دیر صادر کرده، محاکمه و بازخواست نمی‌شود. این مدیر در بهترین شرایط، عزل می‌شود که این سبک‌ترین جریمه برای یک مدیر است و دست‌کم این دست مدیران باید برای مدت طولانی حکم ممنوعیت اشتغال در سمت‌های دولتی بگیرند.
3- توانمندی مردمی در ایران برای کمک به بحران زدگان بالاست. این ظرفیتی است که بسیاری دیگر از کشورها ندارند.
در ایران با هر بحرانی، میلیون‌ها نفر داوطلب کمک‌رسانی می‌شوند، اما ظرفیت‌های ساختاری کافی برای کمک‌رسانی داوطلبانه وجود ندارد. رفع این مشکل تنها با توسعه نهادهای مردم نهاد زیرنظر هلال‌احمر ممکن است که از توان سلبریتی‌ها و مردم برای کمک‌ها در چنین مواقعی استفاده
کنند.
  4-مهم‌ترین بازوی حمایتی مردم برای فرار از سیل امسال، تلگرام بود. اگر شبکه‌های اجتماعی نبودند، نه مردم متوجه عمق فاجعه می‌شدند و نه مسافران به شبکه‌های تلویزیونی دسترسی داشتند که از وضعیت راه‌های پیش‌رو مطلع شوند. استفاده بهتر از این رسانه‌ها برای مدیریت بحران، یک ضرورت است.
5-  فقدان مدیریت محلی و تمرکز تصمیم‌گیری در تهران بار دیگر در بحران اخیر، مشکلات خود را به رخ همگان کشید. وقتی شخص وزیر مجبور می‌شود خود در تصمیم‌گیری‌ها مداخله کند، استانداران از توان کافی برای پذیرش ریسک تصمیم‌گیری بی‌بهره شده و این امر می‌تواند وضعیت استان‌ها را به مخاطره بیندازد. در هیچ کشوری سابقه ندارد که یک نهاد نظامی تصمیم به تخریب برای باز کردن راه آب بگیرد و بعد از مدتی رئیس جمهور این تصمیم را زیرسوال ببرد. اگر هر استان یک مدیر عالی قدرتمند داشت، این مشکلات احتمال تکرار نمی‌یافت.
6- وضعیت تعطیلات در کشور ما نیاز به ساماندهی دارد. هر سال نوروز با بارندگی و جاده‌های لغزنده از راه می‌رسد و مردم به این دلیل که تعطیلات مناسب دیگری در طول سال ندارند، مجبور می‌شوند در این چند روز با وجود شرایط خاص آب و هوایی به سفر بروند.  این درحالیست که اگر تعطیلات نوروزی درحد سه روز کاهش یابد و به جای آن در طول سال تعداد مرخصی‌ها یا تعطیلات رسمی افزایش یابد، سفرها توزیع شده و وسایل حمل و نقل عمومی و راه‌های کشور امکان ارائه خدمات بهتری به مسافران دارند و با یک سیل، میلیون‌ها مسافر ناگهان دچار بحران نمی‌شوند.
7- گفته شد که دلیل اصلی بحران سیل، بندآوردن اشتباه مسیل‌ها بود، اما ریشه اصلی این حادثه، ساخت‌وسازها در جنگل و مسیل‌ها بود.
رانت‌ها، زمین‌خواری‌ها، امتیازات ویژه آقازاده‌ها و بسیاری از مسائل دیگر، عامل اصلی این بحران شده است. چرا شهرداری‌ها و دستگاه قضایی با این ساخت‌وسازها با تساهل رفتار می‌کند؟ چرا دستور قاطع برای تخریب همه ساختمان‌هایی که غیرقانونی در مسیر رودخانه‌ها و در جنگل‌ها و مسیل‌ها ساخته شده را نمی‌دهند؟
8- در جریان سیل امسال گفته شد که این سیل قبلاً در محافل دانشگاهی پیش‌بینی شده است. دست‌کم پنج مقاله معرفی شد که به تفصیل در این باره هشدار داده بود، اما سوال اینجاست: چرا این مقالات بعد از وقوع فاجعه باید خوانده شود؟ چرا کسی دانشگاه‌ها را جدی نمی‌گیرد؟
9- در نهایت اینکه یاد بگیریم در اوج بحران زمان مناسبی برای تسویه‌حساب سیاسی نیست. مشکلات ساختاری در مدیریت بحران میراث سال‌های سال است که همه جناح‌ها در به وجود آمدن آن سهیم هستند. بحران‌هایی مانند سیل یا زلزله به ما یادآوری می‌کند مشکلات را باید در یک قاب بزرگ‌تر ببینیم.
معنا ندارد که هر اتفاق را سطحی کرده و با راه‌انداختن دعوا، مردم را در مشکلات بیشتر فرو ببریم.

سفارت اکوادور از پلیس انگلیس خواست با حضور در سفارت، آسانژ را بازداشت کند، به همین دلیل پلیس انگلیس، جولیان آسانژ موسس سایت ویکی‌لیکس را در سفارت اکوادور در لندن، بازداشت کرد. پلیس انگلیس پس از هفت سال حضور جولیان آسانژ، موسس سایت افشاگر ویکی‌لیکس در سفارت اکوادور در لندن از بازداشت او خبر داد. پلیس متروپلیتن گفت: آسانژ تا تحویل به دادگاه در اسرع وقت در بازداشتگاه پلیس در مرکز لندن می‌ماند. آسانژ در رابطه با انتشار مطالب افشاگرانه در سایت ویکی لیکس که بنیانگذار آن بود، از جمله درباره عملیات جنگی آمریکا در افغانستان و عراق و شرایط نگهداری اسرا در زندان گوانتانامو شهرت پیدا کرد.
وی در سال 2010 برای فرار از دست مقامات آمریکا به سوئد رفت، اما در آنجا به جرایم جنسی متهم شد و اندکی بعد دادگاه سوئد وی را تحت تعقیب بین‌المللی اعلام کرد.
پلیس انگلیس، جولیان آسانژ موسس سایت ویکی‌لیکس را در سفارت اکوادور در لندن، بازداشت و اعلام کرد: «جولیان آسانژ، مرد ۴۷ ساله روز پنجشنبه ۱۱ آوریل توسط کارمندان اداره پلیس لندن در سفارت اکوادور براساس فرمان دادگاه عالی ویست‌مینستر صادر شده به تاریخ ۲۹ جون ۲۰۱۲، به خاطر عدم حاضر شدن در دادگاه، بازداشت شد». او از سال 2012 تاکنون در محل سفارت اکوادور در لندن، پناه گرفته بود و نمی‌توانست از محل سفارت خارج شود، اما سفارت اکوادور از پلیس انگلیس خواست با حضور در سفارت، آسانژ را بازداشت کند. این اقدام پس از آن صورت گرفت که دولت اکوادور پناهندگی آسانژ را پس گرفت. رئیس جمهور اکوادور گفته است که این کشور تصمیم گرفته تا به آسانژ پناهندگی ندهد. لنین مورنو، رئیس جمهور اکوادور در یک پیام توئیتری نوشته است که اکوادور از ارائه پناهندگی به جولیان آسانژ خودداری کرده است.