نسل فردا:بنا به گزارش نمایندگی دایم جمهوری اسلامی ایران در یونسکو، به دنبال درگذشت سینماگر ایرانی عباس کیارستمی، برنده نخل طلای جشنواره کن و مدال طلای فلینی یونسکو، مدیر کل سازمان یونسکو طی پیامی از این هنرمند یاد کرد.در متن این پیام که در آن کیارستمی «سینماگر شاعر ایرانی» توصیف شده، آمده است: «جهان سینما یکی از بزرگترین هنرمندان خود را از دست داد، هنرمندی که مبتکر، گونه منحصر به فردی به نام Road Movieدر سینما است.کیارستمی از دل جامعه ایرانی داستان های جهان‌شمولی را بیرون کشید و با دغدغه فرمی که داشت، روش نوینی برای پرسش در خصوص معنی موجودات و اشیاء را به سادگی ولی عمیق طرح کرد و با این کار به تاثیر خود بر نسل های سینماگران و تماشاگران شیفته انسانگرایی ادامه خواهد داد.»

نسل فردا: در پی درگذشت عباس کیارستمی برنامه‌های یادبود مختلفی به همت سینماگران در تهران و پاریس برپا شد.در حالی که شامگاه 14 تیر ماه خبر درگذشت عباس کیارستمی رسانه‌ای شد، سینماگران ایرانی با محوریت خانه سینما، برنامه‌های مختلفی را تحت عنوان ستاد بدرقه و ادای احترام به عباس کیارستمی  تدارک دیدند.رضا میرکریمی کارگردان،مدیرعامل خانه سینما و سیف‌الله صمدیان هنرمند عکاس و از دوستان نزدیک این کارگردان، ساعاتی پس از خبر درگذشت کارگردان «طعم گیلاس» و «زیر درختان زیتون» برای فراهم کردن مقدمات بازگشت پیکر او از پاریس به تهران، عازم فرانسه شدند. 17 تیر ماه این دو هنرمند در کنار فرزندان کیارستمی و دو کارگردان دیگر حاضر در پاریس؛ رسول صدرعاملی و کیومرث پوراحمد، در چند مراسم یادبود عباس کیارستمی در پاریس شرکت کردند.

انتخاب: به دنبال انتشار خبرهایی مبنی بر احتمال خطای پزشکی در روند معالجه عباس کیارستمی، فرزند این کارگردان گفت که موضوع فقط شخص پدرش نیست، بلکه «یک معضل بزرگتری است که باید به آن معضل نگاه شود و این که چگونه می‌شود این معضل برطرف شود». وی تاکید کرد که حل این «معضل پزشکی»، جزو وظایف وزارت بهداشت است.احمد کیارستمیکه اکنون برای پیگیری روند انتقال پیکر پدرش در پاریس به سر می‌برد، گفت که مرگ پدرش بر اثر آمبولی (لخته شدن خون) و سکته وسیع مغزی بوده است.او اضافه کرد که خانواده کیارستمی از این پس «از راه درست» به اطلاع‌رسانی بیشتر در زمینه پرونده پزشکی عباس کیارستمی خواهند پرداخت و «برخورد احساسی» در این زمینه به کسی کمک نخواهد کرد. فرزند کیارستمی همچنین گفت که در چند روز آینده تمرکز اصلی خانواده او، انتقال پیکر عباس کیارستمی از فرانسه به ایران است.

وقتی خبر درگذشت «عباس کیارستمی» را  علی رضوانی(تدوینگر مستند از «کوچه تا کن»؛مستندی درباره زندگی و آثار  کیارستمی )از قونیه، پیامک کرد.برایش نوشتم همیشه فکر می کردم کیارستمی از آن دست انسان هایی است که هرگز نمی‌میرد.این نمردن در روحیه امیدبخشی و سرزندگی خودش و تمامی آثارش بود.نه اینکه مرگ اندیشی در کارهایش نبود، اما در اوج ناامیدی هم بالاخره یک روزنه از زندگی و سرخوشی در خودش و آثارش دیده می شد. وقتی خبر دردناک نبودنش را دریافت کردم، با اینکه قرار بود در این سه روز تعطیل به روستایی برای عکاسی بروم، ترجیح دادم یک مرور آثار کیارستمی برای خودم بگذارم و این روزها را بیشتر با او باشم و به او فکر کنم. پس   از خیر عکاسی گذشتم.
  چقدر استادانه سوال می پرسید؟
«مشق شب» را برای بار سوم دیدم  با اینکه کمتر اتفاق می افتد یک فیلم را برای بار چندم ببینم، اما این فیلم هنوز برایم تازگی داشت. این بار به  نحوه سوال های کیارستمی  از بچه های مدرسه بیشتر دقیق شدم.چقدر استادانه سوال می پرسید و تمام تلاشش این بود به بچه ها استرس وارد نکند.وقتی بچه ها پاسخ می دادند در نحوه پاسخ دادن ها، طنزهای بچه گانه بود، اما کیارستمی همانند یک پدر با آنها رفتار می کرد و هرگز تحقیری در بیان و رفتارش دیده نمی شد. حتی وقتی که یکی از بچه ها تصور می کرد حضور کیارستمی هم یک معلم و یک ناظم دیگر است و گریه و بی تابی  می کرد و اجازه رفتن به سر کلاس را می خواست، کیارستمی آزادش گذاشت که برود.در همین فیلم خواسته و ناخواسته رسالت کارگردان دیده می شود که عملا  ضعف  وزارت آموزش و پرورش را بر عهده   می گیرد.دومین فیلمی که دیدم «قضیه اول،شکل دوم» بود  که تمامی سیاستمداران و هنرمندان و صاحب نظران را بر سر یک مسئله اخلاقی به پرسش می گیرد و عجیب کیارستمی در این فیلم پیش بینی خیلی از مسایل به خصوص تزلزل احزاب را می کند.«زیر درختان زیتون» یک داستان عاشقانه است در دوران  داغداری و بی خانمانی هموطنان  در شمال کشور جایی که  یک نفر اصرار بر خواستگاری از دختری را دارد که پدر و مادرش را در زیر آوار از دست داده است.حال مگر می شود در این بحران اجباری به فکر ازدواج بود؟اما از کیارستمی برمی‌آید و به همه ما یادآوری می کند که در سخت‌ترین شرایط باید امیدوار و البته عاشق بود.«باد ما را خواهد برد» قابل  پیش بینی نبودن  شرایط در موقعیت‌های مختلف است. گروه فیلمسازی برای تهیه یک گزارش ازیک  مراسم محلی به روستایی آمده اند.  پیرزن در حال احتضار است. در حالی که او زنده می ماند  و جوانی به زیر آوار می رود  و انگار تمام پرسش های بشر  درباره عشق و  مرگ در این فیلم
 دیده می شود.
  «طعم گیلاس» و تمام نگاه های کیارستمی
«طعم گیلاس» تمام نگاه های کیارستمی را یکجا در خود جای داده است.پیرمرد فیلم، تمام تاریخ فلسفه را طی گفت و گویی که با آقای بدیعی شخصیت اصلی دارد ،با زبان ساده و مثال هایی از میوه و غذا بیان می‌کند و بدیعی را در اینکه  دست آخر خودکشی کند یا نه به تردید وا می دارد.
  برگمان فیلسوف سینماست، اما کیارستمی؟
وقتی که 6،5فیلم کیارستمی را برای چندمین بار می بینم،به برگمان فکر می کنم به اینکه او را فیلسوف سینما می دانم و به کیشلوفسکی که شاعر تصویرهاست، اما چرا گدار درباره کیارستمی می‌گوید:«سینما با گریفیث آغاز می شود و با کیارستمی پایان می یابد»؟چون کیارستمی هم شاعر سینماست و هم فیلسوف آن.در فیلم هایش همه عناصر هنرهای قبل از اختراع سینما که هست؛هیچ،حتی به بهترین نحوی به سینما چیزهای زیادی هم اضافه می کند.او پرسش های بشریت را صادقانه در دهان شخصیت هایش می گذارد و  آشتی دوباره ای بین انسان و طبیعت ایجاد می کند.هیچ گاه فراموش نمی کنم  که در فروردین سال 90 ،در افتتاحیه نمایشگاهش با اینکه سرش بسیار شلوغ بود و من هم از او درخواست مصاحبه کرده بودم وقتی متوجه شد که از اصفهان آمده ا م، رویم را زمین نگذاشت و در همان ازدحام نمایشگاه در گوشه ای با صبر و حوصله به تمامی سوالاتم پاسخ گفت.بعدها که روی فیلمنامه خودم  با عنوان «خانه کیارستمی کجاست؟»(داستان احمدپور بازیگر اصلی فیلم خانه دوست کجاست که پس از 30 سال برای یافتن کیارستمی به تهران می آید و در این بین متوجه می‌شود تمامی کسانی که در ظاهر به به و چه چه او را می کنند پشت سرش چه ها که نمی گویند و ...!)   کار می کردم  بازهم؛ هم تلفنی و هم حضوری برایم وقت گذاشت و ایده های  لازم را داد و واقعا به  عکس بیشتر آرتیست ها، اهل غرور نبود و آدم ها را از بالا به پایین نگاه نمی کرد و به درستی که  یک معلم بود.
   لهستانی ها چه می گویند؟
متاسفانه از چند روز گذشته دعواهای زیادی به خصوص در بین سینماگران طراز اول کشور ایجاد شده اینکه  کسانی که  امروز تسلیت می گویند کیارستمی را نمی شناخته اند و او فقط متعلق به قشر روشنفکر است و از این جور حرف ها.یادم می آید سه چهار سال پیش از طریق  دوستی، یک لهستانی که مادربزرگش در زمان جنگ جهانی دوم از بچه های لهستانی ها مهاجر به اصفهان بود را برای دیدار از مکان‌هایی که در 60 ،70 سال پیش آن بچه ها در رفت و آمد بودند، بردم. در بین صحبت هایی که با هم داشتیم،او که فارغ التحصیل مدرسه سینمایی آندره وایدای ورشو هم بود، گفت:«فراموش نکن که شما سینماگری به نام عباس کیارستمی دارید که نما به نمای فیلم هایش جنبه آموزشی دارد و ما در لهستان از او بسیار آموخته ایم و حتی می گفت بچه هایی در مدرسه های سینمایی در کوبا شناخت شناسی سینمای کیارستمی گذاشته اند » و یادم نمی رود که دوستی در یک روستای دور افتاده در کردستان تمام فیلم هایش را دیده بود و می گفت کیارستمی  به من آموخت که سینما؛ یعنی فقط «جسارت» پس به درستی که مولف بودن و کیارستمی بودن متعلق به تمامی انسان های روی این کره خاکی است.
   کیارستمی اصول سینما را رعایت می کرد؟
خیلی ها به کیارستمی خرده گرفتند که اصول فیلمسازی و نوشتن فیلمنامه را رعایت نمی کند و چقدر خودش خوب می گفت که :«من غالبا فیلمنامه‌ها را آن طور که رسم است،خیلی دقیق نمی‌نویسم.معمولا طرح اولیه، چیزی حدود نیم صفحه بیشتر نیست.من فیلمنامه ای را وقتی به طور خیلی دقیق می نویسم، دیگر رغبتی به ساخت آن ندارم.»
  دنیا برایش کوچک شده بود
کیشلوفسکی پس از ساخت فیلم قرمز گفت که «دیگر فیلم نمی سازم.تنها می خواهم با سگم قدم بزنم و  سیگار بکشم.هیچکس حتی همسرم هم نمی داند این فیلم ها را برای چه کس و چه چیزی ساختم.»شاید کیارستمی هم اینگونه بود و هیچکس از دلش خبر نداشت و باز هم کیشلوفسکی در جای دیگری می‌گوید که تصور نکنید تارکوفسکی با سرطان مرده است.سرطان و سکته و تصادف و... بهانه هایی است برای انسان هایی چون تارکوفسکی تا اعلام کنند این دنیا برای ما دیگر خیلی کوچک شده است.درباره نحوه عمل هایی هم که روی عباس کیارستمی انجام شد، حرف و حدیث های بسیاری گفته می شود، اما شاید خود کیارستمی بهتر از هر کس دیگری می‌دانست که این دنیا دیگر برایش کوچک بود و خالق سوژه های بکر به سوژه های فراتر از هر اندیشه ای فکر می کرده است.

مسعود کیمیایی: عزای ملی هنر را اعلام کنید
پنجشنبه شب در پاریس به یاد عباس کیارستمی شمع روشن و عکس‌هایش به یاد او به آب سپرده شد. پنجشنبه شب آخرین شب اقامت کارگردان فقید ایران در شهری بود که دوستش داشت و زبان مردمش را می‌فهمید. دیروز پیکر کیارستمی به موطنش بازگشت. پنجشنبه شب در پاریس مراسمی به یاد کارگردان فقید سینمای ایران برگزار شد و در این گردهمایی که در حاشیه آن عکس‌های او با شمع‌هایی روشن به آب‌های رود سن سپرده شد،یاد او و فیلم‌هایش گرامی داشته شد و احمد و بهمن کیارستمی به یاد پدر، آخرین فیلم عباس کیارستمی را نمایش دادند. در این مراسم سینماگران ایرانی هم حضور داشتند.رضا میرکریمی،کیومرث پوراحمد، رسول صدرعاملی و همچنین سیف‌الله صمدیان از جمله حاضرین در این مراسم بودند.سیف الله صمدیان در این مراسم گفت: «من حس بسیار مبهمی دارم که اگر بتوانم آن را منتقل می کنم خیلی هنر کرده‌ام. بدون هیچ احساساتی بودن و به عنوان یک دوست بسیار نزدیک سعی می کنم آنچه را که از دو روز قبل در ذهن من ایجاد شده برای شما بگویم. ما در سفرهای بسیاری در داخل و خارج از کشور همراه هم بودیم. ساعت‌های طولانی در ماشین با هم بودیم که همیشه کیارستمی رانندگی می کرد و من می‌گفتم، خدا پشت فرمان قرار گرفته چون هیچ گاه جاده را نگاه نمی کرد و همیشه حواسش به کوه‌ها و اطراف بود.»
عباس کیارستمی عنوان بندی ابتدایی فیلم دوم مسعود کیمیایی «قیصر» را ساخت.آن زمان نه کیمیایی و نه کیارستمی هیچ‌کدام فکر نمی‌کردند روزی کارگردان قیصر برای سازنده تیتراژ فیلمش پیغام تسلیت بفرستد. مسعود کیمیایی برای درگذشت عباس کیارستمی در اینستاگرام پیام تسلیت داد. در متن این پیام تسلیت آمده است:«عزای ملی هنر را اعلام کنید.جسمش رفت اندیشه اش ماند.«ستایش مر آن ایزد تابناک،که پاک آمدم پاک رفتم به خاک. میرزاده عشقی» یکی دیگر از آنهایی که با هم بودیم و با هم شدیم رفت.عباس کیارستمی رفیق من بود.تابنده زندگی کرد.سینماگر بزرگی بود که تا سینما سینماست، می‌ماند.اندیشه‌گر و اندیشه سازی کرد.رفیق من در سرزمین خودش ماند و نوشت و ساخت. اینجایی بود.رفیق من به این سادگی در تاریخ هنر به دست نمی‌آید.می‌دانم تا آخر عمر، سوگوارش خواهم بود.»
علی رفیعی کارگردان سینما و تئاتر ایران نیز در پی درگذشت عباس کیارستمی نوشت: «چشمانش افق را می کاود.... گفتارش برصحنه سفید نقش زندگی می زند....عشقی به تصویر می کِشد، یادگار چشم های شُسته... آغاز با گزارش و حیرت.... سفر با بادی که ما را خواهد برد. مشق شب، بی هیچ غلط و خط خوردگی... طعم گیلاس و ذائقه زندگی... ساده در جست وجوی خانه دوست... چه تلخی شیرینی که هیچ کپی برابر اصل  او نیست. حتی اگر چشم و زبانش امروز بسته باشد، او برای قرن ها سخن گفته است.»
کامبیز درمبخش، کاریکاتوریست نیز درباره عباس کیارستمی نوشت: «در سوگ از دست دادن یک هنرمند بزرگ. کات ... زندگی عباس کیارستمی زمانی کات شد که هزاران فکر و اندیشه و تصویر برای عرضه کردن داشت ... افسوس. کیارستمی فقط یک فیلمساز بزرگ نبود، یک کاشف بزرگ بود. او سینمای جدیدی را به نام «سینمای کیارستمی» کشف کرد. او تمام فرمول‌های کلاسیک سینمای جهان را کنار گذاشت و به جهان ثابت کرد که می‌توان سینما را جور دیگری دید، تعریف کرد و موفق هم شد. به نظر من، کیارستمی یک گرافیست درجه یک بود و رد پای گرافیک او را می‌توان در تمام فیلم‌ها و عکس‌هایش دید. عکس‌های کیارستمی آنقدر زیبا هستند که یک سر و گردن از فیلم‌های او بالاتر قرار می‌گیرند. در واقع فریم به فریم فیلم‌هایش آگاهانه و هوشمندانه از کنار هم قرار گرفتن همین تصاویر زیبا به‌وجود آمده‌اند ... افسوس. کیارستمی آتشفشان خاموشی بود که هر از چند گاهی جرقه‌های درخشانش دنیای تاریک ما را روشن می‌کرد.»
اکران آخرین فیلم کیارستمی از مقابل کانون پرورش فکری در ستایش «زندگی»
آیین بدرقه عباس کیارستمی روز یکشنبه 20 تیر از مقابل ساختمان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان واقع در خیابان حجاب برگزار می‌شود. رخشان بنی‌اعتماد، سخنگوی ستاد بدرقه و ادای احترام به عباس کیارستمی، با اعلام این خبر گفت: این مراسم ساعت 8:30 از مقابل ساختمان کانون آغاز خواهد شد. او درباره تغییر مکان این مراسم از موزه سینما به مقابل ساختمان کانون پرورش فکری، توضیح داد: «طبق تصمیم خانواده ایشان و اعضای ستاد برگزاری، از آنجا که این هنرمند افتخارآفرین اولین فیلم‌هایش را در کانون پرورش فکری ساخته است، قرار بر این شد که آیین بدرقه از مقابل ساختمان کانون در خیابان حجاب برگزار شود.» او در ادامه از طرف هنرمندان خانه سینما، از عموم مردم دعوت کرد تا برای حضور در آیین بدرقه این خالق آثار ماندگار سینما همراه  هنرمندان باشند.به گفته‌ بنی‌اعتماد؛ مدت زمان آیین بدرقه عباس کیارستمی از مقابل ساختمان کانون، یک ساعت پیش‌بینی شده و پس از آن بنا بر وصیت ایشان، مراسم خاکسپاری در لواسان خواهد بود. بنی‌اعتماد در پایان درباره زمان انتقال عباس کیارستمی از پاریس به تهران، گفت: پیکر ایشان جمعه 18 تیر از پاریس به تهران منتقل خواهد شد.

یک سری از اسامی هستند که بیشتر از یک نام یا عنوان استفاده دارند. یک برند، یک تاریخ، یک نشان لیاقت که کشوری می تواند آن را به سینه اش بزند و در مجامع بین المللی به آن افتخار کند. همانطور که ژاپن با عنوان «کوراساوا»، انگلیس با «هیچکاک» و ایران و سینمای ایران با «عباس کیارستمی» می تواند این برخورد را داشته باشد. عباس کیارستمی فیلمساز،عکاس،شاعر و گرافیست در سن 76 سالگی در پاریس بدرود حیات گفت. عباس کیارستمی کارگردان صاحب سبک سینمای ایران،شاید به همراه اصغر فرهادی، شناخته شده‌ترین کارگردان ایرانی در سطح جهان باشد.کیارستمی پس از تحصیل در دانشکده هنرهای زیبای تهران، در دهه چهل به کارهای گرافیکی در فیلم‌ها و ساختن تیتراژ برای فیلم‌های سینمایی پرداخت.تیتراژهای فیلم‌های قیصر و رضا موتوری از جمله تیتراژهای ماندگار سینمای ایران در آن سال هاست.پس از ساختن تیتراژ این فیلم ها به سراغ فیلمسازی رفت و در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان آن سال ها به ساختن فیلم های کوتاه و بلند مشغول شد.
    کانونی با اسم کودکان، اما برای معرفی بزرگان هنر و ادبیات
در حقیقت کیارستمی از جمله اولین فیلمسازانی بود که فیلمسازی اش را با ساختن فیلم برای کودکان آغاز کرد.در واقع بهترین فیلم‌هایش را می توان در میان این آثار جست و جو کرد. فیلم هایی مثل مسافر،لباسی برای عروسی و مشق شب که به دفعات از سوی منتقدین دیده شده و تحسین شده اند.در این میان مسافر به اعتقاد بسیاری، یکی از بهترین فیلم‌های کیارستمی است. کیارستمی پس از فیلم تجربه ۱۹۷۳، فیلم مسافر را در سال ۱۹۷۴ ساخت. مسافر، روایتگر داستان پسری ده ساله و پُر دردسر به نام قاسم جولایی (با بازی حسن دارابی) است که در یکی از شهرهای کوچک ایران زندگی می‌کند و می‌خواهد برای تماشای مسابقه تیم فوتبال مورد علاقه‌اش به تهران برود. او برای این کار، دوستان و همسایگانش را هم فریب می‌دهد و پس از چندین ماجراجویی در نهایت به موقع به ورزشگاه تهران می‌رسد. این فیلم، تصمیم پسر را به عنوان هدفش و کوتاهی‌ها و بی تفاوتی‌هایش را به صورت تأثیر رفتار او بر دیگران به‌ویژه نزدیکانش نمایش می‌دهد. این فیلم به بررسی رفتار آدمی و تعادل راستی و ناراستی می‌پردازد. فیلم، ویژگی‌های کیارستمی؛ یعنی واقع‌گرایی، سادگی و سبک پیچیده همچنین نوعی شیفتگی بین روح و جسم بشری را به نمایش گذاشت. مسافر، فیلمی زمینه‌ساز در کارنامه وی ارزیابی می‌شود، از این جهت که المان‌هایی صوری و روایی در آن وجود دارد که تا به امروز، در همه آثار کیارستمی مشترکند و آن سبک مستندگونه و ادغام دو ویژگی پارادوکسال؛ یعنی سادگی و پیچیدگی است. در ۱۹۷۵ کیارستمی دو فیلم کوتاه به نام‌های من هم می‌توانم و دو راه حل برای یک مسئله را کارگردانی کرد. در آغاز سال ۱۹۷۶ فیلم رنگ‌ها و پس از آن فیلم پنجاه و چهار دقیقه‌ای لباسی برای عروسی را به نمایش درآورد. لباسی برای عروسی نمایش دهنده داستان سه نوجوان است که بر سر یک لباس برای یک جشن عروسی با هم درگیر می‌شوند. این فیلم برنده دیپلم افتخار جشنواره بین‌المللی فیلم مسکو و برنده دیپلم ویژه هیئت داوران و جایزه تلویزیون ملی ایران یازدهمین جشنواره بین‌المللی فیلم کودکان و نوجوانان تهران شد. نخستین فیلم بلند کیارستمی، فیلم  «گزارش» است که در سال ۱۹۷۷ به نمایش درآمد. در این فیلم به یک ممیز مالیاتی پرداخته می‌شود که متهم به دریافت رشوه شده و در ادامه ماجرا یک خودکشی هم در داستان روی می‌دهد. کیارستمی در سال ۱۹۷۹ فیلم قضیه شکل اول، شکل دوم را ساخت.
   سینمای جشنواره ای،اتهامی دایمی برای کارگردان
خانه دوست کجاست؟ آغاز رفتن سینمای عباس کیارستمی به آن سوی مرزها و توجه جهان به فرم ساده فیلمسازی او بود. منتقدان سه فیلم خانه دوست کجاست؟ و زندگی و دیگر هیچ ۱۹۹۲ و زیر درختان زیتون ۱۹۹۴ را به سه گانه کوکر تشبیه کرده‌اند؛ چون هر سه فیلم، روستایی به نام کوکر در ایران را به تصویر می‌کشد. پایه فیلم به زمین‌لرزه رودبار و منجیل مربوط می‌شود که در آن ۴۰٬۰۰۰ تن جانشان را از دست دادند. کیارستمی از نمادهای زندگی، مرگ، تغییر و دوام برای ارتباط سه فیلم استفاده می‌کند. این سه‌گانه در دهه ۱۹۹۰ در فرانسه و دیگر کشورها از جمله هلند، سوئد، آلمان و فنلاند بسیار خوش درخشید و با کامیابی روبه رو شد. کیارستمی خود این سه فیلم را به عنوان سه‌گانه نمی‌شناسد، بلکه می‌گوید دو فیلم آخر و طعم گیلاس (۱۹۹۷) با هم یک سه‌گانه را می‌سازند و هر سه درباره ارزش زندگی بحث می‌کنند. کیارستمی برای زیر درخت زیتون مورد توجه اکثر منتقدان قرار گرفت. کیارستمی در ۱۹۸۷ داستان فیلم کلید را نوشت و تدوین کرد، اما آن را کارگردانی نکرد. او در ۱۹۸۹ فیلم مشق شب را ساخت.طعم گیلاس نقطه توجه جدی به سینمای عباس کیارستمی پس از دوره فیلم های کودکانه اش بود. این فیلم مورد تحسین منتقدان و سینماگران قرار گرفت. کیارستمی جایزه نخل طلایی جشنواره فیلم کن ۱۹۹۷ و جایزه بهترین فیلم خارجی انجمن منتقدان فیلم بوستون را برای طعم گیلاس به دست آورد و مورد تحسین جهانیان قرار گیرد.
    دوره آخر فیلمسازی،بازهم جذاب برای جشنواره ها
کپی برابر اصل ۲۰۱۰ با هنرنمایی ژولیت بینوش که در توسکانی فیلمبرداری شد، نخستین فیلم کیارستمی بود که در خارج از ایران تولید و فیلمبرداری می‌شد. این فیلم از داستان رویارویی یک زن فرانسوی با یک مرد انگلیسی سخن می‌گفت. این فیلم در سال ۲۰۱۰ در جشنواره فیلم کن پذیرفته شد. پیتر بردشاو از گاردین این فیلم را «عجیب و جذاب» توصیف کرده بود و گفته بود که کپی برابر اصل به پردازش نمای یک ازدواج می‌پردازد ژولیت بینوش در این فیلم نقش زنی پرانرژی ولی با رفتارهایی ساختگی و گیج کننده یا به عبارت ساده‌تر زنی عجیب را دارد - آدمی تحصیلکرده که به نظر در زمینه‌هایی ناموفق است. او نتیجه‌گیری کرده بود که «این کار، به طور قطع یک نمونه از تکنیک‌های ترکیبی کیارستمی بوده است که لزوما نمونه موفقی نیست.» در مقابل راجر ایبرت فیلم کیارستمی را برجسته دانسته و به این نکته اشاره کرده که: «روش کیارستمی در پدیدآوردن فضا و دادن حس به فیلم برجسته است.» بینوش برای بازی در این فیلم، جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن را در جشنواره کن به دست آورد. روزنامه لوموند در مورد کپی برابر اصل نوشت: «عباس کیارستمی، معروف‌ترین فیلمساز ایرانی و از بزرگ‌ترین کارگردانان جهان، به‌دور از هیاهو، اکنون در ایتالیا به‌سر می‌برد و فیلم «کپی برابر اصل» را که «ژولیت بینوش» در آن نقش‌آفرینی دارد، مقابل دوربین برده است. دوری از ایران و ساخت فیلمی در ایتالیا انقلابی در سینمای کیارستمی است.» کیارستمی برای کپی برابر اصل برای چهارمین بار نامزد دریافت نخل طلایی جشنواره فیلم کن شده بود. وی همچنین برای این فیلم جایزه جوانان جشنواره فیلم کن و جایزه بهترین فیلم خارجی زبان انجمن منتقدان فیلم دالاس‌فورت وورث را به دست آورد. فیلم بعدی کیارستمی به نام مثل یک عاشق ۲۰۱۲ که در ژاپن فیلمبرداری شد، بازخوردهای گوناگونی داشت. کیارستمی برای مثل یک عاشق برای پنجمین بار نامزد دریافت نخل طلایی جشنواره کن شده بود. در سال ۲۰۱۳ نشان افتخار دولت ژاپن و در سال ۲۰۱۴ نشان دکوراسیون علوم و هنر اتریش به او اهدا شد.عباس کیارستمی در حالی چند روز پیش در پاریس درگذشت که چند ماه پیش از آن با مرگ دست و پنجه نرم کرده بود و فراز و نشیب زیادی را در ماه‌های آخر عمرش پشت سر گذاشت.تنها کارگردان برنده نخل طلای سینمای ایران پیش از پایان سال گذشته به توصیه یکی از دوستان پزشکش برای انجام آزمایش‌های سلامتی به یکی از بیمارستان‌های تهران مراجعه می کند و بعد از آزمایش‌هایی که روی وی می‌شود، با تشخیص پزشکان به اتاق عمل برده می‌شود تا عمل شود.پس از آن در دوره نقاهت بیمارستانی و در نوروز 95 حال عمومی کیارستمی رو به وخامت می گذارد و به دلیل تعطیلات نوروزی رسیدگی مناسبی بر اساس سخنان اطرافیان از او نمی‌شود،اما بعد از مدتی به توصیه وزیر بهداشت،قاضی زاده هاشمی که بر تخت او حاضر می شود،مراقبت‌ها از او افزایش می یابد و حال عمومی‌اش رو به بهبود می‌رود.تا اینکه چهارشنبه گذشته برای ادامه درمان عازم پاریس می‌شود و در حالی که حالش مساعد بود، ناگهان با یک سکته مغزی ناگهانی درگذشت.یکی از خبرنگاران نزدیک به عباس کیارستمی اندکی پس از انتشار خبر فوت این کارگردان صاحب‌نام از قول نزدیکانش نوشت:« کیارستمی  در اثر سکته مغزی متاثر از عفونت ریه‌ای که حاصل اشتباهات پزشکی ایران بود، درگذشت.» هر چه بود با درگذشت کیارستمی بخشی از تاریخ سینمای ایران هم به خاطره ها پیوست.بخشی که با فیلم‌های او معنای دیگری می گرفت.معنایی مثل یک نخل طلایی که دردوردست قد کشیده است.